[FINISHED] Fever...ish

Blossomhail sloeg haar niet erg dikke staart om haar poten heen en onderdrukte een huivering. Ze had het echt ontzettend koud en haar neus voelde nat aan. Om de haverklap ging er een huivering door haar lichaam en haar lichaam voelde gevoelig aan. Ze wist wat het betekende, maar ze wilde het negeren. Niet nu. Niet nu ze bij Crystalstar had aangegeven klaar te zijn voor een tweede apprentice. Ze had de vorige training succesvol afgerond en op een recordtijd van zes manen. Ze wilde weer naar dezelfde uitvoering streven en dat ging niet als ze ziek zou worden. Een koude wind blies weer langs haar pels en Blossomhail probeerde het huiveren te onderdrukken terwijl ze naar de prooistapel liep. De queens en de elders hadden hun prooi al gehad en nu was het haar beurt. Ze koos een magere veldmuis uit en speurde met haar ogen naar een Clanmate met wie ze de prooi kon delen. Ze zag bij Hyenafang nog niemand staan en liet de prooi dan ook met een plofje voor zijn poten vallen. ”Het is niet veel, maar wil je deze met mij delen?” vroeg ze aan hem terwijl ze nog een rilling probeerde te onderdrukken. Ze had ondanks haar dagelijkse inspanningen toch niet erg veel honger, dus de kans dat Hyenfang best een groot deel van de prooi zou krijgen, was best groot.

Een lichte glimlach ontstond om haar lippen toen Hyenafang met een knikje aangaf dat hij wel wilde delen, waarna hij met een opmerking de muis naar haar schoof. Om niet te laten zien dat ze zich niet zo lekker voelde, boog Blossomhail zich over de prooi heen en nam er een hap van, waarna ze de muis meteen terug naar hem schoof. Het was een klein hapje, maar hopelijk zou het niet te erg opvallen. ”Prima,” antwoordde ze op een rustige toon. Ze wist dat ze Hyenafang wel kon vertrouwen, maar toch wilde ze liever niet laten merken dat ze zich niet zo goed voelde. ”En met jou? Gaan de trainingen van Mizzlepaw en Drizzlepaw goed?” vroeg ze geïnteresseerd aan hem. Het was vast een hele eer om gelijk twee apprentices tegelijkertijd te mogen trainen. Ze hoopte dat zij die eer ook ooit zou krijgen, al vond ze één apprentice om op te focussen ook wel prima. Blossomhail maakte het zichzelf inmiddels iets gemakkelijker door te gaan liggen, haar blauwe ogen gefixeerd op Hyenafang terwijl ze rustig afwachtte wat hij ging zeggen.

Blossomhail bewoog een tikkeltje geamuseerd met haar oortjes toen ze Hyenafang uitgebreid van hun muis zag genieten. Hij had nog steeds dat jonge over zich heen dat ze soms bij zichzelf miste. Of misschien had ze dat nooit gehad omdat ze het simpelweg niet bij zichzelf had toegelaten. Ze was altijd vrij serieus geweest, in haar trainingen, maar ook in de omgang met anderen en het respecteren van de regels. Ze had nooit echt kattenkwaad uitgehaald, behalve in haar jonge manen als apprentice en natuurlijk als kitten zijnde. Blossomhail dwong zichzelf om zich op de woorden van Hyenfang te focussen, wat een stuk beter ging toen het kort over Blueflower ging. ”Het is jammer wat er is gebeurd, maar helaas gaat het leven verder,” was ze het met hem eens. Hoe minder tijd de kittens van Blueflower hadden om zichzelf te verliezen in de verdwijning van hun moeder, hoe beter. ”En ze hebben geen slechte mentor gekregen, dus dat zit zeker goed,” zei ze op een rustige, complimenterende toon tegen de kater, gevolgd door een glimlach. Een nieuwe rilling ging door haar heen en Blossomhail rees haar haren op, ook al was er geen briesje aanwezig op dit moment.

Een licht geamuseerde glimlach verscheen om de lippen van Blossomhail toen Hyenafang zijn vraag aan haar stelde. ”Is het zo duidelijk?” vroeg ze op een zachte toon, met een lichte glimlach om haar lippen. ”Maar ja, ik zou graag weer een apprentice willen hebben. Ik hou ervan om bezig te zijn en nut te hebben voor de Clan. En het is altijd leuk om te zien hoe dat ze groeien, zowel in skills als in persoonlijkheid.” Dat was natuurlijk ook wel een beetje haar taak om daarvoor te zorgen, maar die zelfverzekerdheid had ze wel. Ze had haar eerste apprentice immers ook warrior weten te maken, dus ze had zeker wel vertrouwen dat ze de volgende apprentices ook wel goed kon opleiden. En dan was het een kwestie van de Clan dienen totdat ze oud genoeg zou zijn om het niet meer te kunnen, wat hopelijk nog wel even zou duren. ”Heb jij het ook zo koud?” mompelde ze tegen Hyenafang toen een nieuwe rilling door haar heen ging. Ze wist dat het waarschijnlijk aan haar lag omdat ze ziek begon te worden, maar dat was een realiteit dat ze nog even niet onder ogen wilde zien. Niet nu.

Blossomhail trok kort met haar oortje en voelde haar huid warm worden onder haar pels toen Hyenafang zijn opmerking maakte. Het was een vrij domme vraag geweest, besefte ze zich nu, maar er was weinig wat ze er ongedaan aan kon maken. ”Ik heb het kouder dan anders,” zei ze snel op een toon die weinig aan haar gelinkt kon worden, niet karakteristiek. Het klonk bijna verlegen. ”Ik vrees dat ik ziek begin te worden.” Ze liet een zacht zuchtje varen. Daar. Ze had het toegegeven. Maar ze zou niét langs de medicine cat gaan. Niet zo lang het niet nodig was. ”Je zou denken dat je met het ouder worden meer weerstand op begint te bouwen, maar helaas is dat niet altijd het geval,” grapte ze vervolgens. Ze wist ook niet zo goed waarom ze dit nu tegen hem zei. Waarschijnlijk omdat ze anders weer alles voor zich ging houden en er zelf niet echt beter van ging worden. Dan was het fijn als ze dit toch met één iemand kon bespreken, ook al voelde ze zich een beetje schuldig tegenover hem dat zij, als ouder ervaren kat zijnde, dat deed met een jonge kat die nog geen halfjaar ervaring als warrior zijnde om zijn teller had staan. Waarschijnlijk was dat ook wel wat haar in verlegenheid bracht, naast de domme vraag die ze had gesteld. Ach ja, ze kon het nu toch niet meer terugdraaien.

Blossomhail draaide kort met haar oortjes en een deel in haar wilde weigeren. Niet omdat ze vies was van fysiek contact of Hyenafang niet moest, maar omdat ze zich sterk wilde houden. Ze wist dat ze er echter niet bepaald voordeel uit zou halen op langere termijn als ze zo koppig zou blijven en dus gaf ze hem een knikje. ”Dat zou ik erg op prijs stellen. Alleen mag je het me dan niet kwalijk nemen als je ook ziek wordt,” zei ze tegen hem, waarna ze hem toeliet. Zijn vacht tegen de hare voelde prettig aan, de warmte was welkom en Blossomhail voelde zichzelf ontspannen. ”Dus je wilt eigenlijk zeggen dat ik een oude zak botten ben,” zei ze op een plagende toon tegen hem, hem een licht stootje gevend. Maar ze dacht dat er wel iets van waarheid in kon zitten. Ze was nog nooit echt ziek geworden, dus dit was de eerste keer dat ze er echt symptomen van kreeg. Ze snorde zachtjes toen hij aangaf dat hij graag in de nursery kwam. ”Ik vind het idee dat ik de jongere generatie iets kan leren gewoon heel fijn. Dat ik iemand naast me heb lopen die naar me opkijkt, maar die ook zelf zijn of haar weg zoekt doorheen de training. Echt dat gevoel van voldoening dat ik iets voor de Clan en iets voor een ander heb gedaan als ik een training heb voltooid.” Ze keek hem met een mildere blik dan eerst in haar ogen aan. ”En je moet weten dat ik dol ben op kittens. Ik probeer in mijn vrije tijd zo vaak mogelijk naar de nursery te gaan, al is het maar om even met ze te kunnen spelen. Ik hoop binnen dit en een aantal manen zelf een nestje te mogen hebben.” Ze nam aan dat die wens bij Hyenafang ook wel aanwezig zou zijn, anders was hij er vast niet over begonnen. Een kat die niet van kittens hield, bleef weg uit de nursery. Zo simpel was het.

”Ga al maar weer weg,” zei ze op een zogenaamd beledigde toon toen hij op een geheimzinnige manier aangaf dat dat misschien wel was wat dat hij bedoelde. Maar ze deed zelf geen aanstalten om weg te gaan en haar blauwe ogen bleven kort op hem rusten toen dat het bleek dat ze wel op dezelfde golflengte zaten. Hij was nog vrij jong, maar wel al op leeftijd op een potentiële partner te zoeken als hij dat zou willen. Zij was op dat vlak ook nog wel jong en had ook nog wel wat tijd. Ze had katten samen zien komen die een stuk ouder waren dan hun en daar ging het ook prima mee, dus ze had er eigenlijk niet veel schrik voor. Voor hetzelfde geld moest haar soulmate nog geboren worden. Ze draaide even kort met haar oortjes. Dat klonk als een vreemde gedachte en dus focuste ze zich op zijn woorden. ”Waarom denk je dat?” vroeg ze op een verwarde toon. Ze wierp hem snel een onderzoekende blik toe. Hij was niet lelijk om naar te kijken en tot nu toe was hun gesprek aangenaam verlopen. Blossomhail kon zich niet direct voorstellen waarom hij geen mate zou kunnen vinden.

Blossomhail tikte hem plagerig aan met haar staart toen hij weigerde en ook gewoon bleef zitten. Het leek er duidelijk op dat ze qua humor wel op dezelfde golflengte zaten, wat ze wel kon appreciëren. Hyenafang leek ook prima te weten wanneer hij het beste serieus kon zijn en wanneer het tijd was voor een grapje. Het was de laatste tijd allemaal al serieus genoeg, dus Blossomhail vond dat een grapje hier of daar wel kon. Het gesprek werd echter serieuzer toen Hyenafang sprak over wat hij voelde en ze trok kort met haar oortjes. ”Ik denk dat je een verkeerd beeld hebt van jezelf als je zo redeneert,” sprak ze op een kalme toon. ”Er zijn meer katers die de nursery bezoeken ondanks dat ze geen partner of kittens hebben. Het is oké om te zien wat StarClan onze Clan voor nieuw leven heeft geschonken zo nu en dan en een band op te willen bouwen met eventueel toekomstige apprentices.” Ze wiebelde met haar oortjes toen hij verder sprak. ”Waarom maak je je daar zo druk over? Je bent nog zo jong, niet eens op warriorleeftijd. Je hebt nog tijd genoeg om een mate te vinden en aan kittens te beginnen.” Ze sloeg kort met haar staart. ”Je doet natuurlijk waar je jezelf goed bij voelt, Hyenafang, maar ik denk dat het wijs is om pas aan kittens te beginnen als je iemand hebt ontmoet die je echt je mate kunt noemen. Een onenighstand, hoe onschuldig dan soms ook, kan grote gevolgen hebben.” En dat ging er niet alleen over als het half-Clanners betrof. Het kon ook flink wat drama in je eigen Clan veroorzaken als je zomaar met iemand de bosjes in dook. Misschien kwam het omdat zij er geen voorstaander van was, maar haar leek het toch niet zo’n goed idee om puur op praktische gebieden een partner of iemand waar je een korte affaire mee had te zoeken. Daar deed ze niet aan mee.

Hoewel Blossomhail ook wel serieus aan het nadenken was over een nestje en een partner hebben, zou ze er nooit wanhopig in worden. Als het kwam, dan kwam het en als het niet kwam, dan had StarClan vast andere plannen voor haar. Nee, ze was er niet bang voor dat ze niemand zou vinden, zeker niet in één hechte Clan vol met katten waarvan minstens de helft katers waren. Keuze genoeg. Ze probeerde een glimlach te bedwingen. Misschien was ze ook wel een beetje té praktisch ingesteld op sommige gebieden. Ze wilde niet zomaar één van de zovele katers als partner hebben, maar wel iemand met wie ze goed overweg kon en met wie ze goed kon praten. Iemand die ze kon vertrouwen, met ziel en lichaam. Dat klonk allemaal heel filosofisch en diep, maar dat was de liefde ook wel. Ze liet haar blauwe blik naar Hyenafang glijden en een glimlach ontstond om haar lippen toen hij haar gelijk gaf. ”Ik denk dat je daar niet veel aan hebt, nee,” zei ze op een rustige toon. ”Ik denk dat veel katten dat ook doen omdat ze zelf niet goed in hun vel zitten of behoorlijk met zichzelf in de knoop zitten. Dan zoeken ze toch dat sprankje van genegenheid, maar dat kan ook op andere manieren te vinden zijn. Hoe wanhopiger je ernaar op zoek gaat, hoe minder snel je het zal vinden.” Misschien was dat nog in het jonge in hem, was dat nog een dingetje waar hij volwassen in moest worden. Of misschien hadden poezen er een heel andere kijk op dan katers en waren ze net wat romantischer ingesteld. Wie weet. ”Zo lang je maar iemand vindt waar je jezelf bij blijft en je maar doet waar je gelukkig van wordt. Ik denk dat dat het belangrijkste van alles is.”

Ze leken wel ongeveer op dezelfde golflengte te zitten, al had Blossomhail het idee dat ze daar net iets volwassener in was dan Hyenafang. Dat wilde niet zeggen dat hij dat niet kon leren op termijn. Ze zaten immers ook met een leeftijdsverschil. Niet immens groot, maar het was er wel. De vraag van Hyenfang deed haar kort opkijken en met haar oortjes draaien, maar toen begon ze na te denken. ”Ik vind Hopekit een ontzettende mooie naam,” zei ze tegen hem. ”En ik zie mezelf ook wel voor een simpele naam gaan dat gebonden is aan onze Clan of aan het weer, zoals Rainkit of Flowkit.” Ze keek hem belangstellend aan. ”En jij?” vroeg ze vervolgens. Het zou er natuurlijk ook nog vanaf hangen of ze een nestje bestaande uit katers of poezen zou krijgen, of gemengd. Dat was nu nog moeilijk te zeggen, want ze wist natuurlijk ook niet wie dat de vader ging zijn en hoe dat de kittens er uit zouden zien.