So I feel in control

Met volle concentratie staarde Thornpaw naar een blaadje dat op de grond lag. Hij hield zijn staart stil en had de wind al netjes van te voren gecheckt. Blaadjes jagen leek vooral iets voor kittens, maar Thornpaw deed het met andere redenen. Hij probeerde zich volledig te focussen op wat hij moest doen in plaats van de spooky dingen die er gebeuren kunnen. De apprentice zou echte prooien kunnen zoeken, maar dat zou te veel moeite kosten. De prooistapel was groot genoeg voor nu en dit was geen oefening om te jagen. De zwart-witte kater kon dat zeker, maar het waren zijn zenuwen die altijd alles verpestten. Zijn angst om iets vreemds tegen te komen waarmee hij niet zou kunnen dealen. Natuurlijk ging dat niet constant door hem heen, maar hij was er wel onbewust mee bezig. Nu hij al 10 moons was, probeerde hij eraan te werken. Eigenlijk deed hij dat al sinds hij apprentice werd. De kater vertrouwde er niet op dat hij ooit zoveel moed als de rest zou verzamelen, maar hij zou het blijven proberen. Als het niet lukte, was het ook geen drama. Hij kon jagen en hij kon vechten. Hij was slim en hij was tactisch. Het was alleen dat hij eraan twijfelde dat anderen hem wel zouden vertrouwen op die manier.

Poppyfield liep rustig door de territory, lekker op jacht. Gewoon in haar eentje, zonder andere katten aan haar kop. Ze hoorde geritsel tussen de struiken, en dacht in eerste instantie dat het prooi was. Ze opende haar mond om te ruiken wat voor dier het was, maar tot haar grote verbazing rook ze een Clangenoot. Ze sloop naar de kat toe in de hoop hem niet te laten schrikken. Zo stil als ze kon trippelde ze naar de plaats waar het geluid en de geur vandaan kwamen. Eenmaal aangekomen zag ze dat het Thornpaw was. Ze bleef stil zitten om te kijken wat hij aan het doen was en kon haar ogen niet geloven toen ze zag dat hij blaadjes aan het vangen was. "Blaadjes vangen, is dat niet iets voor kittens?" zei ze met een lieve maar ook verbaasde toon. Ze vroeg zich af hoe de kater zou reageren, ze had het niet gemeen bedoeld. Poppyfield merkte dat ze een onzekerheid bij Thornpaw voelde en vroeg zich af waarom.

Voordat hij de sprong kon maken om het blaadje te pakken te krijgen, drong er een geur zijn neus binnen. De kater schudde zijn kop en focuste zich op het blaadje, schatte de afstand, sprong en ving het blaadje. Hij had zich niet laten afleiden! Goed he? De kater glunderde even van trots en was de geur alweer helemaal vergeten tot er een stem klonk. "Blaadjes vangen, is dat niet iets voor kittens?", klonk er een stem met een lieve, maar verbaasde toon. En alhoewel het alles behalve vijandig klonk, schrok de apprentice zich rot bij het horen van de stem en het zien van Poppyfield. De katers haren sprongen overeind en van schrik stond hij een paar secondes aan de grond genageld. Wat doe je nou, dacht Thornpaw geïrriteerd bij zichzelf, het is maar een Clangenoot! De zwart-witte apprentice dwong zijn zwart-witte vacht te gaan liggen en keek beschaamd naar zijn witte voorpoten. "Sorry... Ik zag je niet aankomen", mompelde hij. De kater zuchtte. "Ik ben bezig me wat meer te focussen op wat ik moet doen in plaats van mijn omgeving, maar ik gok dat ik nu juist te geconcentreerd was...", beantwoordde hij de vraag van de warrior. "Het is iets dat zelfs Foulplay er vast nooit uit zal krijgen."