Open | Soda

Of het verveling was die haar hier bracht of een kinderlijke nieuwsgierigheid wist ze niet. Het was in ieder geval haar eerste keer in deze kale, dystopische omgeving. Natuurlijk bleef ze uit de buurt van alles wat naar BloodClan rook. Daar kwam ze ook niet voor. Nee, integendeel. Ze had enkel behoefte aan iets van afleiding en rust. Dat laatste leek ze hier echter niet te vinden. De poes had veel verhalen gehoord over deze plek, maar geen heeft het tot zijn recht laten komen. Alles was onnatuurlijk, zoals het vreemde, zoet ruikende blikje waar ze aan snuffelde. Snel trok ze haar neus weer weg bij de sterke geur. Nee, dit was niet helemaal het. De grote poes besloot dat het maar beter was om weer naar huis te gaan en deze plek achter zich te laten, draaide zich om en stapte rustig verder.

Prompt 10: "Laat je kat in aanraking komen met een Twoleg voorwerp"

Verrast keek de jonge poes op bij het horen van een bekende stem. Daar stond ze dan, als een kitten die was betrapt op het kamp uit sluipen. Dat was haar eerste instinct. En dat vertelde haar ook precies dat ze nog veel te leren had. Mede door de afwezigheid van oordeel in Evening's stem wist ze zich te herpakken. Ze was verdomme deputy van ThunderClan. Natuurlijk mocht ze hier zijn. "Om eerlijk te zijn.. ja." Zuchtte ze, waarna ze de ander met een zwak glimlachje aankeek. Meer ging de leader ook niet uit haar krijgen. Haar zorgen lagen veel te diep en ze wist niet eens of ze de poes wel een vriend kon noemen. Spottedrain had.. meer van hun relatie verwacht. "En hoe zit het met jou? Ga je iemand bezoeken?" Ook in haar stem lag geen oordeel. Een kat had het recht om met familie te spreken.

Een gnuif verliet haar mond toen haar leader over zeurende apprentices begon. Ja, daar kende ze genoeg van.. Wat Spottedrain verbaasde was de ander haar spontane openheid. Het gebeurde niet vaak dat de twee een openhartig gesprek voerden, maar wie weet ging dat nu gebeuren. De gevlekte kattin trok een wenkbrauw op. "Denk je?" Mauwde ze suggestief. Kom op Evening, bij mij kun je het kwijt. Juist bij mij. De poes haar bek viel een klein stukje open toen de ander toegaf dat Rascal inderdaad familie was. Natuurlijk was het voor iedereen al vrij duidelijk. Er was geen kitten die niet wist dat hun leader buitenclans bloed had en hoewel niet bekend was van wie dit kwam, konden de meesten wel beredeneren waarom er opeens een rogue in het kamp rondliep. Snel herstelde ze zich, al zal de ander haar verbazing wel al hebben gezien. "Ik vertrouwde hem eerst niet weetje.. Maar toen besefte ik me dat als zelfs jij een vreemdeling naar binnen wilt halen, dat die dan wel oké moet zijn." Een glimlachje verscheen op haar snoet. Zeker na alles wat de arme poes had meegemaakt.

Er begon langzaam, maar zeker een vertrouwen tussen de twee poezen te ontstaan en dat deed Spottedrain goed. "Maar hij is er dan ook niet zomaar één." Glimlachte ze schaapachtig. Hij had iets om zich heen hangen wat haar wel intrigeerde. "En ik begrijp je. Ik zou niet weten wat ik zonder Squirrelnose moest." Niemand overtrof haar jongste zusje. Ze kon zich ook niet voorstellen wat ze zou doen als zij niet in dezelfde clan zaten. "Was het moeilijk? Om hem aan de verkeerde kant van de grens te zien opgroeien?" Vroeg ze, met iets van behoedzaamheid in haar stem. Want wie weet had de leader hier helemaal geen behoefte aan.

Misschien was dat nog wel het ergste: de hulpeloosheid die kittens uit slechte nesten wel niet moeten ervaren. Eerlijk gezegd wist ze vrij weinig over Evening's situatie, want de twee hadden het er nooit over gehad, maar ze kende haar BloodClanbanden. Een zwak lachje klonk toen Spottedrain iets besefte waar ze als ze een moeder was veel eerder aan had kunnen denken. "Ben je bang dat je dezelfde fout maakt?"

Een sombere blik tekende Spottedrain's gezicht. "Nee, Evening." Mauwde ze hoofdschuddend. "Het feit dat jullie zijn ontvoerd, dat jullie zoiets vreselijks is aangedaan, is niet jouw fout." Ze zag die uitdrukking op haar gezicht wel. Het was de blik van iemand die haar eigen lijden had geïnternaliseerd. "Ik wil dit soort bullshit niet meer van je horen." Zei ze nu op iets zachtere toon en met een klein glimlachje. Maar diep vanbinnen wist zij ook wel dat ze haar leader met enkel deze woorden niet kon helpen.

Een zucht verliet haar bek. Eveningstar was koppig, een eigenschap dat haar vaak ten goede deed, maar nu alleen maar tegenwerkte. "Soms moeten we accepteren dat anderen ons te slim af zijn geweest." Mauwde ze terwijl haar blik de verte in staarde. "En nu is hij dood. Allemaal dankzij jou." Het was een schrale troost, zeker met het verlies van Birdkit. Ze kon zich niet eens half voorstellen hoe het moest voelen om een kitten te verliezen.

Geen reactie. Enkel een zacht gegrom. Dat viel te verwachten. Bij ieder ander had ze het nu misschien wel opgegeven, diegene alleen gelaten. Maar dit was Eveningstar. En soms was een stem van rede belangrijker dan privacy. "Waar ben je bang voor?" Mauwde ze zonder oogcontact te verbreken. Ik kan helpen.

De bek van de deputy ging open en toen weer dicht. Voor even was ze sprakeloos. Eveningstar had zich nog nooit zo opengesteld, zelfs niet naar haar. En even vroeg ze zich af of het eenzaam was om zelfs je deputy amper in vertrouwen te nemen. "Misschien is gewoontjes wat de clan voor nu even nodig heeft." Mauwde ze met een droevige, zwakke glimlach, waarna ze een korte stilte liet vallen. "Maar ik vind je niet gewoontjes, Eveningstar. Als je dat was, dan had StarClan je nooit leader gemaakt."