Ain't about the glamour

Haar vader had het besluit genomen om naar de bergen te gaan en de clan achter te laten. Het was een rare beslissing geweest, zelfs voor haar vader wist ze. Het kon dan ook niet anders dan dat hij er een reden voor had, een die hij niemand anders had verteld. Maar zonder de reden te weten had ze ook simpelweg niks kunnen zeggen. Dat nam niet weg dat zijn acties raar waren en dat wanneer hij terugkwam van de bergen het een kwestie van tijd zou zijn voor alles mis ging. Ze twijfelde er niet over dat hij niet terug zou komen, daar was haar vader te eigenwijs voor. Maar met de veranderingen die Settleddust nu al toegepast had kon ze niet voorspellen hoe het zou eindigen.

[Settleddust]

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust had veel op zijn bord gekregen de laatste tijd, en tijd begon te tikken. Hoe lang van Acornstar nu al weg? Hoe lang zou hij blijven? Hij had niets van hun voorouders gehoord, dus tegen die tijd ging hij ervanuit dat Acornstar leefde. De kater was ook te koppig om zomaar de pijp uit te gaan, dus tot die tijd had Settleddust kans om Shadowclan zijne te maken. En de meeste katten had hij kunnen winnen, zelfs Beechresin had met hem ingestemd om Brokentune weg te sturen. Dus als hij Acornstars familie ook nog kon winnen. Hij had de grote poes gevonden in het territorium en keek eigenlijk een beetje tegen dit gesprek op. Maar hij hield zichzelf statig en onleesbaar, een losse glimlach op zijn kop. ‘Mis je hem?’ vroeg hij door maar met de deur in huis te vallen.

Het was een kwestie van tijd wist ze, maar de vraag was of haar vader zou blijven vastklampen aan een positie of dat hij op zou geven. Hij was niet meer de jongste ook, dus hij zou makkelijk naar de elders den kunnen gaan, maar dat zou niet zonder slag of stoot gaan wist ze. Een zucht ontsnapte haar op het moment dat ze iemand hoorde spreken en ze draaide zich naar Settleddust toe. Of ze hem miste? Ze kon er wel vanuit gaan dat het over Acornstar ging. Maar het was niet dat ze hem miste, ze was eerder bang voor het moment dat hij terug zou komen. Hoe hij ervoor zou staan. "Dat is het niet." Sprak ze dan ook. "Ik mis hem niet, hij komt toch wel terug." Het had geen zin om een vader te missen die al zoveel fouten begaan had. Misschien miste ze hem niet omdat ze wist dat hij terug zou komen. Zou ze hem missen als hij niet meer terug zou komen? Ze wist het niet goed. Ze hield zijn blik, ook al was deze voor nu onleesbaar. Hij was dit gesprek vast niet begonnen zonder dat hij het ergens over wilde hebben en het zou haar niks verbazen als dat gesprek haar vader betrof.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust maakte een brommend geluid als in instemming. ‘Je bent zo zeker dat hij terug komt?’ vroeg hij. Al snel wist hij hoe verkeerd dat klonk. Maar kom op, de man was oud, en zover hij wist van Newtspark had hij nog twee levens. De twee na laatste door de heks zelf afgenomen. Daar hield hij wijselijk zijn mond maar over. ‘Ik bedoel.. het wordt lastig als hij terugkomt. Ik vroeg me af of jij me daar misschien een handje bij zou kunnen helpen.’ Zijn groene blik stond ernstig terwijl hij haar aankeek. Alsjeblieft, vat dit niet verkeerd op. Maar dit was zijn beste kans om een oude stier te temmen.

Ze had geen idee hoeveel levens haar vader nog had, maar ook al was het er nog maar een, dan nog zou hij het lootje niet leggen voor hij terug was. "Hij is te koppig om niet terug te komen, al is het het laatste wat hij doet." Ze kon ergens wel begrijpen dat Settleddust misschien zelfs liever had dat hij niet terug zou komen, maar zou dat alles echt makkelijker maken? "Ook voor jou is het beter dat hij hier sterft." En ja, dat klonk hard, maar als het hier gebeurde, dan kon de hele clan het zien, dan was er zekerheid over wat er gebeurd was. Dat was niet zo wanneer het in de bergen zou gebeuren. Ze zag Barkingpaw en Littlepaw niet het lichaam helemaal mee terug slepen, dat zou te moeilijk zijn. Maar daardoor zou er nooit echt een bevestiging zijn of hij echt dood was of niet. Ze wist wel dat Acornstar er niet veel meer zou hebben. Dat was algemeen bekend in de clan, dat hij er al een aardig aantal verloren had. Lastig was nog een understatement voor wat er ging komen. Het was duidelijk naar welke kant de clan neigde, maar een leader zette je niet zomaar af. "Hij gaat koppig zijn, dat zeker." Stemde ze in. "Wat had je in gedachten?" Ze wist ook wel dat er iets moest gebeuren als bleek dat haar vader echt niet meer geschikt was. Dan zou ze doen wat het beste was voor de clan, wat het beste was voor haar clan. Al was het iets doen dat ze liever niet deed.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust grinnikte even kort. Ja, hij was koppig. Ze had geen idee wat in die kop van hem rondspeelde. Hij leek altijd zo'n open boek, sprak wat hij dacht, soms te snel. Hij was impulsief geworden de laatste tijd, alsof hij opeens doorkreeg dat zijn tijd tot een einde kwam. En toen ze miauwde dat het beter was als hij hier zou sterven, werden zijn ogen even iets groter. Wellicht wel, maar het werd allemaal ingewikkeld. ‘Wellicht,’ bromde hij dan ook stilletjes in reactie. Beechresin ging door en vroeg wat ze kon doen. Hij schraapte even zijn keel en keek haar aan. ‘Jij bent zijn dochter. Misschien kan je die koppigheid wat temmen. Hij luistert nauwelijks meer naar mij en ongetwijfeld zal hij niet blij zijn met dingen die ik heb gedaan in de tijd dat hij weg is geweest,’ miauwde hij. ‘Ik hoop dat jij ervoor kan zorgen dat hij niet flipt.’

Het ging niet makkelijk worden, dat was een gegeven. Als ze dit niet slim speelden, dan waren zij degene die ervoor veroordeelt zouden worden. Dat wist ze maar al te goed. Haar vader had zijn kansen gehad, dat wist ze maar al te goed en hij werd oud. Misschien kwam het daardoor dat hij meer fouten begon te maken. Fouten die soms ook niet meer recht te zetten waren. Ze had half wel kunnen raden wat hij van haar wilde. Hij hoopte dat ze Acornstar zou kunnen temmen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan en dat wist ze maar al te goed. "Ik kan het proberen." Meer zou ze niet kunnen beloven. "Maar als hij te ver gaat, dan zullen we er iets aan moeten doen." Ook al hoopte ze niet dat het zover zou komen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Ze zou het proberen. Bij de sterren, misschien was dat al heel wat. Settleddust keek even met een donkere blik weg toen ze miauwde als hij te ver ging dat er iets zou moeten gebeuren. Ze sprak al in meervoud. Wij. Ze had geen idee waar ze zich in zou verwikkelen als het zover zou komen. ‘Ik weet het, maar ik wil het eerst proberen netjes op te lossen,’ miauwde hij stil. Zijn blik ging weer naar haar en hij vernauwde zijn ogen een beetje. ‘Ik weet dat de clan nu achter mij staat en mijn beslissingen. Als Acornstar terugkomt en besluit om weer willekeurige dingen te doen. Dan zal hij weten dat hij van een koude kermis thuis komt.’ Hij wist niet waarom hij dit zei. Was het een waarschuwing, dat het misschien het einde van Acornstar zijn tijd zou zijn? Settleddust was er onbewust al mee bezig geweest. En deze dagen dat hij weg was geweest, had hij zich als een toekomstige leider kunnen ontwikkelen. Hij had al moeilijke beslissingen moeten maken en er zouden geheim nog veel, veel meer komen.

Ze had een vermoeden waar Settleddust het over had, het werd misschien niet hardop uitgesproken, maar ze wist wat het betekende. Wat er moest gebeuren als het echt niet verder kon. Ze had geen idee hoe de deputy haar zag in dit alles. Maar ze wist maar al te goed dat hij het beter niet zelf kon doen. "Netjes zou het beste voor iedereen zijn." Dan zou het zonder alle narigheid gebeuren, zonder hetgeen wat anders gedaan moest worden. Iets wat ze nog niet hardop uit wilde spreken, ook al wisten ze allebei dondersgoed waar ze het over hadden. "Als het zover komt, laat het mij doen, laat mij die beslissing maken." Hoe hard de beslissing ook zou zijn, er was een goede mogelijkheid dat deze gemaakt zou moeten worden. Zou haar vader het begrijpen als zijn eigen dochter verantwoordelijk was? Was het beter dan zijn eigen deputy? Ze wist het niet goed. "Maar ik zal mijn best doen om dat scenario te voorkomen." Zou hij naar haar luisteren? Ze was niet meer zijn jonge dochter, ze was ondertussen ook een warrior met eigen ervaring. Maar zou hij luisteren? Het was op zijn minst het proberen waard.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Beechresin stemde met haar in toen hij zei dat hij het netjes wilde oplossen. Dat zou het beste zijn. Acornstar had al elder leeftijd bereikt. Hij kon zijn laatste manen in de rust van de elders den uitzitten en hem laten doen wat hij nu deed. Hij wierp een blik op Beechresin die nu vertelde dat ze "de beslissing" wilde maken. Hij vernauwde even zijn ogen en ze vertelde vervolgens dat ze "het scenario" wilde vermijden. Settleddust had er ergens een hekel aan dat katten hem vertelden wat hij moest doen, want hij was immers de deputy hier. Maar hij had haar hulp gevraagd en dus knikte hij uiteindelijk voorzichtig. ‘Oké. Praat met hem, want zoals je zei: Hij is koppig,’ wist hij uit zijn mond te krijgen. Acornstar had hem als deputy gekozen en vervolgens nooit een woord van hem aangenomen. Nou, daar was hij zat van. Hij zou niet meer toekijken en luisteren. Eerst dacht hij altijd dat hij niets kon doen, want het was de code dat zijn woord wet was. En hij grijnsde nog een keer om het gesprek wat luchtig te maken en haalde zijn schouders op. ‘En wie weet, misschien heeft deze reis hem veranderd.’

De kans dat haar vader zou luisteren was klein, dat wist ze maar al te goed. En inderdaad hoe zou hij terugkomen uit de bergen? Zou het hem goed gedaan hebben of zou hij juist erger geworden zijn? Wie weet had hij wel een openbaring gehad daar, maar wie wilde ze eigenlijk voor de gek houden met die gedachte? Waarschijnlijk zou dat niet gebeurd zijn. "Laten we erop hopen dat hij verandert is." Maar ze wisten allebei dondersgoed dat het waarschijnlijk niet waar ging zijn. "Heb je enig idee hoeveel levens hij nog heeft?" Misschien zou hij er makkelijker voor in staan als hij nog maar een leven had en mocht het echt niet te behelpen zijn, dan was het handig om te weten wanneer hij er nog maar een had. Voor die tijd zou ze niks drastisch gaan doen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Het was optimistische praat. Wishful thinking. Maar ze moesten hopen op het beste scenario. Dat de leider die ze ooit kenden, nee, de deputy die ze ooit kenden terug was gekomen van die reis. Het moment dat Acornstar zijn levens had ontvangen was hij veranderd. En een stil gebed ging naar StarClan dat ze hem alsjeblieft niet zouden veranderen als hij de kans zou krijgen. Dat hij zijn vertrouwen in de clan en de sterren nooit zou verliezen. Al was zijn band met Starclan misschien niet het beste, hij diende ze het beste als hij kon. Hij deed zijn best na al zijn fouten, probeerde hij nog altijd ShadowClan op nummer één te zetten. Al was dat ten koste van zichzelf. Als hij de code moest breken om verder leed te voorkomen, dan deed hij dat. Hij werd uit zijn gedachten gehaald door Beechresin, die een bijzondere vraag stelde. ‘Twee,’ antwoordde hij zelfverzekerd. Hij had drie gezegd voordat.. Newtspark hem had verdronken. En niet lang daarna was hij vertrokken.

Het zou beter zijn voor de clan om haar vader terug te hebben van de tijd toen ze nog jong geweest was. Voor alles met Tall en Bloodclan gebeurd was. Het had hem verandert, maar niet alleen hem, ook iedereen in de clan. Het was iets dat niemand van die tijd zou kunnen vergeten. Maar de rest was ook doorgegaan, dus waarom leek het erop dat haar vader erin was blijven hangen? Hij had nog twee levens. Dat waren er minder dan ze ergens verwacht had, maar het betekende wel dat hij hopelijk makkelijker zou zijn. Zou hij een leven verloren hebben in de bergen? Want dan zou hij er nog maar een hebben als hij terugkwam. Het besef was ergens raar, dat haar vader ineens net zo kwetsbaar als ieder ander kon zijn. "Dat zijn er minder dan ik had verwacht." Sprak ze wel eerlijk naar Settleddust. Zoveel had ze niet vanaf geweten tenslotte qua levens die hij verloren had. Maar vaak was het ook niet iets dat de hele clan hoefde te weten.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust haalde zijn schouders kort op toen ze sprak dat het minder waren dan ze had verwacht. ‘Hij is al oud, Beechresin. Veel warriors halen het niet eens zover,’ miauwde hij kalm. En Acornstar had natuurlijk altijd een doelwit op hem gehad. Hij was geveld in gevechten, door ziekte, door tweebenen. Man, het lijstje was al lang als je er zo over nadacht. Hij was er al twee kwijt voor hij goed en wel op de leiderpositie kon komen. ‘Daarom vind ik het belangrijk dat hij zijn laatste manen nog.. respectvol kan afsluiten.’ En zo niet. Wel, misschien moesten ze dan weer eens gaan nadenken.

Hij was niet de jongste meer, maar hij was ook degene van de huidige leaders die het oudste was toen hij leader werd, maar dat nam niet weg dat hij ook al het langste leader was. Het was waar dat er al genoeg warriors eerder dood gingen. Zelfs haar broer was al vele manen geleden dood gegaan. Toen was haar vader nog niet eens de officiële leader geweest, maar die situatie had hem verandert. Iets wat ook niet meer herstelt was sindsdien. "Dat zou het beste zijn," Maar ze zag het eerlijk niet gebeuren, maar dat was niet iets dat ze hardop ging zeggen nu.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Beechresin stemde met hem in. Hij glimlachte en zijn ogen werden wat zachter. ‘Laten we gewoon van het beste uitgaan,’ miauwde hij kalm. ‘Maar dan zijn we in overeenstemming. Praat met hem, laat hem begrijpen waarom Shadowclan er nu sterker voor staat.’ Hij had tenminste de meeste warriors achter hem. En hij wist dat als Acornstar hem iets kwalijk zou nemen, dat hij het grootste deel, misschien wel heel de clan, tegenover hem had staan. Maar Settleddust wilde dat voorkomen. Hij wilde dat alles zonder problemen zou verlopen, alles. Die stabiliteit hadden ze nou even nodig. ‘Dan ga ik verder, Beechresin. Dankjewel voor je tijd.’ Hij knikte naar haar, waarna hij weer zijn weg terug naar het kamp begon te vinden.

Van het beste uitgaan was makkelijk. Dan hoefden ze niet mee te nemen welke mogelijkheden er allemaal waren. Maar ze zou haar best doen, haar best doen om er het beste van te maken. Om hem de goede kant uit te zetten. Ze wilde ergens niet denken aan wat ze anders zou moeten doen. Wat nodig zou zijn om alles terug naar normaal te brengen. Of dat met of zonder haar vader was, dat was de vraag. Ze knikte nog een keer naar Settleddust en ging vervolgens haar eigen weg. Ze zouden hier vast nog wel een keer over moeten spreken, maar dat zou waarschijnlijk niet zijn voor Acornstar terug was.

[Topic uit]