Wasted time

Een zachte zucht verliet zijn lippen terwijl hij naar de prooi keek die hij naar de nursery moest brengen. Moest, ja, want de queens hadden blijkbaar niks anders te doen dan slapen, nutteloze verhalen vertellen waar hij zich niet in interesseerde en geen poot willen bewegen. Kom op… Sommigen van hun waren niet eens hoogzwanger! Ze konden het perfect zelf. Maar Foulpaw wist ook wel welke reactie of beter gezegd straf hij zou krijgen van zijn mentor als hij het niet deed en zo dicht bij het einde van zijn training kon hij het zich niet permitteren om door zoiets langer apprentice te blijven. En dus deed hij maar wat er van hem gevraag werd, al zag je wel duidelijk aan zijn gezicht dat hij er geen zin in had. De cyperse kater liep met een blik dat op onweer stond met drie muizen in zijn bek naar de nursery, waar hij met een afkeurende blik naar de queens keek die uitgeteld op de grond lagen. Er werd hem opgedragen om de muizen bij hun neer te leggen en hij deed wat ze vroegen, waarna hij zich snel omdraaide om weg te komen voordat ze hem iets anders zouden vragen. In zijn haast keek hij niet waar dat hij liep en stootte hij per ongeluk een kitten omver. ”Sorry,” sprak hij op een bruuske toon tegen haar en hij twijfelde kort of hij haar overeind zou helpen, maar besloot dat afstand houden de betere optie was. Hopelijk zou ze nu geen keel op gaan zetten. Daar had hij niet zo’n zin in.

Foulpaw’s blik werd mogelijk nog vuiler toen haar harde stem door zijn trommelvliezen leek te snijden en hij siste kort onder zijn adem door terwijl hij zijn ogen voor een paar seconden dichtkneep. Meteen ging haar aandacht naar hem en stelde ze zichzelf voor. ”Ik kan me niet herinneren dat ik om die informatie gevraagd heb,” zei hij op een botte toon tegen haar, al gingen zijn mondhoeken haast ongemerkt wat omhoog toen hij haar enthousiaste, haast bewonderende blik naar hem zag. Bewonderend. Was dat iets wat hij zich inbeeldde of was dat echt zo? Het deed hem zijn gespierde schouders iets meer rechten. Oké, ze was zijn aandacht wel waard, besloot hij. Voor nu dan. ”Foulpaw,” antwoordde hij op een licht arrogante toon. ”Eén van de betere of misschien zelfs wel de beste apprentices die hier rondloopt.” Hij schatte haar leeftijd. Hij dacht dat ze ongeveer twee of drie manen oud moest zijn. Tegen de tijd dat zij naar de apprentice’s den zou verhuizen, was hij allang warrior. En zou ze altijd tegen hem op moeten kijken, letterlijk en figuurlijk. Alleen de gedachte al liet een huivering van tevredenheid door hem heen gaan.

Een tevreden gevoel ontstond in zijn binnenste toen Afterkit hem een coole apprentice noemde en naar hem keek alsof hij al een warrior was. Mooi zo. Dat was precies de reactie die hij wilde zien. Hij deed net alsof hij nadacht toen Afterkit haar vraag aan hem stelde, maar eigenlijk had hij al wel een antwoord voor haar klaar. Het interesseerde hem vrij weinig dat ze nog maar een kitten was en veel te jong was voor dit soort dingen. Hij was als kitten zijnde altijd geweigerd geweest voor dit soort dingen en kon zich nog prima herinneren hoe frustrerend dat was, dus hij kon Afterkit onmogelijk weigeren. Niet dat hij dat aan haar neus ging hangen. ”Ik denk dat ik dat wel kan,” antwoordde hij op nonchalante toon. ”Wat zou je graag willen leren?” Hij rekende in zijn hoofd snel het verschil tussen hem en Afterkit uit. Als ze zo oud zou zijn als hij dacht, dan zou hij misschien kans maken om haar mentor te worden tegen de tijd dat zij apprentice zou zijn. De kans was behoorlijk klein, maar het was er zeker wel als hij zijn training op tijd zou afronden. En als het niet zo zou zijn, dan had ze al wat goede dingen geleerd van een toekomstige perfecte mentor, niet waar?