Bask in the glory

Met een stevige tred liep Foulpaw door het territorium. Zijn blik dwaalde geconcentreerd langs het bos, op zoek zijnde naar prooi. Hoewel hij al redelijk wat training gehad had omtrent het vinden van prooi merkte hij dat het hem toch veel moeite kostte om het voor elkaar te krijgen prooi te vangen voor zijn Clan, zeker in deze tijden. Hij vond het idee van met een ander vechten en op die manier zijn Clan helpen ook interessanter dan ronddwalen in het territorium naar prooi, maar goed. Dat was zijn mening. Zijn oortjes bewogen geïrriteerd toen er een felle wind langs zijn pels streek en hij huiverde kort. Hij had weer het geluk dat hij geen dikke pels had en dat zat hem soms echt dwars, zeker op deze momenten. Aan de andere kant zou hij dan ook weer niet veel last hebben in warm weer, maar goed. Daar was hij nu natuurlijk niks mee. Hij stopte kort bij the Little Creek zodat hij iets kon drinken voordat hij weer verder zou gaan. Misschien moest hij straks maar eens Scartail opzoeken voor een training. Dat leek hem nuttiger dan zelf ronddwalen.

Een bekende geur kwam hem tegemoet en Foulpaw keek op, enkel en alleen om de kat te zien die hij verwachtte. Hij gaf Bluejay een knikje. Er waren een pootvol warriors die hij wel kon luchten en Bluejay was er daar wel één van, al had hij nu ook weer niet zo veel contact met de kater dat ze elkaar vrienden konden noemen. Maar goed, liet hij eerlijk zijn: dat had hij met zowat niemand in zijn Clan. Hij stond eerder bekend als iemand die met rust gelaten wilde worden en sarcastische opmerkingen kon geven dan om iets anders. Vond hij dat erg? Niet echt. ”Prima,” sprak hij een tikkeltje kortaf tegen de kater. ”Met jou?” vroeg hij vervolgens. Niet omdat hij daar per se heel erg geïnteresseerd in was – hij had het idee dat dat andersom ook een beetje zo het geval was geweest – maar omdat hij dat wel een redelijk normale vorm van omgang vond om te vragen in deze situatie. Zijn amberkleurige blik gleed weer naar beneden terwijl hij zijn kopje boog om nog wat koud water in zich op te nemen. Als Scartail eenmaal aan hun training zou beginnen, had hij daar immers geen tijd meer voor.

Foulpaw’s mondhoeken kropen kort omhoog toen Bluejay zijn antwoord gaf. ”En ik maar denken dat het alleen de queens waren die goed konden roddelen. Als je sommige senior warriors bij elkaar ziet, is het net alsof je een groep opgefokte she-cats bij elkaar ziet zitten,” zei hij op een afkeurende toon. Acornstar was terug, so what? Foulpaw hield zich niet echt bezig met al die roddels. Hij had dan ook niet echt gesprekken gehad met zijn leader en kende de kater niet, behalve van de verhalen die hij hier en daar op had gevangen. De meesten waren niet echt positief, om het zo maar te zeggen. ”Mijn trainingen gaan prima. We hebben het jagen afgerond en zijn nu bezig met vechttechnieken,” zei hij en het feit dat hij iets rechter ging zitten en zijn ogen wat oplichtten, toonde aan dat hij daar toch wel trots op was. ”Met jouw trainingen ook alles prima?” Zijn blik gleed naar de senior warrior. Het was een pure gok geweest, want hij hield de Clan ceremonies niet goed genoeg in de gaten om te weten of Bluejay effectief een apprentice had of niet. Hij ging er gewoon van uit omdat het een oudere kater met ervaring was en dat soort katten meestal wel een apprentice toegewezen kregen.

Foulpaw kon niet verhinderen dat één van zijn mondhoeken kort omhoog kroop door de opmerking van Bluejay. Misschien was dit wel één van de redenen dat hij Bluejay zo kon luchten: hij kon wel wat opmerkingen incasseren en had er meestal ook wel hilarische comebacks op terug. Dat kon Foulpaw wel appreciëren, al liet hij dat niet altijd merken. Hij gaf een knikje toen Bluejay vertelde dat de trainingen van Rudepaw en Burntpaw goed gingen. Het leek erop dat zijn gokje dat Bluejay apprentices had correct was, waar hij zichzelf mentaal een schouderklopje voor gaf. ”Ik ben wel blij dat ik Scartail met niemand hoef te delen. Dan blijft er meer aandacht over voor mij,” zei hij met een licht arrogante grijns om zijn lippen. Nu dacht hij eerlijk gezegd ook niet dat er ook maar één apprentice was die samen met hem wilde trainen, maar oh well. Dat was niet zijn probleem. Een snel knikje volgde toen Bluejay zijn vraag over de warriornaam stelde. ”Ik zou Foulplay of Foulgaze wel cool vinden,” zei hij op een nonchalante toon, al flitste zijn amberen blik snel opzij naar Bluejay om te peilen wat de senior warrior daar van vond.

Foulpaw ging iets rechter staan toen Bluejay hem complimenteerde met zijn keuze. Hij koos Foulplay duidelijk boven Foulgaze, dus Foulpaw wist al wel voor welke keuze hij zou gaan. Hij vond de naam zelf ook wel goed klinken, iets wat bij hem paste. Het was in elk geval beter dan Foulgaze. Dat zou meer passen bij de naam die zijn ouders voor hem in gedachten hadden en die voldoening gunde hij hun niet. ”Dankjewel,” zei hij dan ook tegen Bluejay en gaf een knikje naar de kater. ”Hoe is het met je dochter? Ze is vervroegd warrior geworden, is het niet?” vroeg hij vervolgens aan de kater. Bluejay toonde interesse in hem, dus dan vond hij het wel zo netjes om terug interesse te tonen in de senior warrior. Bovendien was hij van alle katten die hem tegemoet konden lopen echt niet de ergste. Er waren er erger die hij liever niet in zijn buurt had, liet hij maar zeggen.