Remember lost times

Een zachte zucht verliet zijn lippen terwijl hij de bekende grond van zijn territorium verliet en naar een ander gedeelte van een ander territorium ging. Het was één van de eerste keren dat hij naar het Lost territory ging, maar hij had het even nodig. Even weg uit zijn Clan. Nu dat hij Littlenose beter had leren kennen en dat gesprek met Settleddust had gehad, ging hij zijn dagen al wel iets positiever tegemoet, maar soms had hij nog steeds zijn ruimte nodig. Zeker na alles wat dat er was gebeurd in de Clan. Acornstar’s verwarrende orders en daarna opeens zijn dood. Het was momenteel te veel aan het worden en hij moest gewoon even op zichzelf zijn. Dat the Lost territory misschien niet de beste plek was, wist hijzelf ook wel. Hij wist echter ook dat hij er al wat manen training op had zitten en zichzelf prima kon verdedigen als dat nodig was. Hij moest alleen iemand tegenover zich hebben die geen vuile trucjes kende die hij nog niet wist, maar daar maakte hij zich nu niet druk om. Zijn aandacht werd meteen getrokken door een paar geluiden die hij niet meteen kon plaatsen en hij zette koers naar de grote schuur, waar zijn blik al snel viel op een andere kat. Hij opende zijn bek en nam haar geur in zich op. ThunderClan. Ze leek nog jong, ongeveer zijn leeftijd. ”Wat doet een ThunderClanner zo ver van huis?” vroeg hij snerend aan haar, een arrogante houding aannemend. Hij was en bleef immers een ShadowClanner.

Oh… oh. Het was Remnantwolf. Foulpaw weigerde om de gloed van zijn huid die onder zijn pels trok te laten zien in zijn gelaat terwijl hij naar haar woorden luisterde en hij gaf een simpel knikje. ”In een schuur?” vroeg hij verward, terwijl hij om zich heen keek. Er waren geen kruiden te zien voor zover zijn verstand van kruiden dat hem kon vertellen. Enkel dieren waarvan het merendeel hun nieuwsgierig en dom aan aan het kijken waren. Zijn oortjes draaiden zowel nerveus als geïrriteerd toen één van die dieren lawaai begon te maken. Dadelijk zouden er Twolegs komen! Hij deed zijn best om zijn geagiteerde houding te verbergen voor de medicine cat, maar zijn haren gingen toch overeind staan en zijn bovenlip trok zich dreigend naar achteren. ”Ik ben blij dat we die niet in de buurt van ons territorium hebben,” zei hij geïrriteerd. Voor zover hij wist, was het enkel WindClan die echt last hadden van andere dieren en Twolegs. Op het drassige gebied van ShadowClan zouden ze niet zo snel last hebben van de twee. Daar hadden ze weer andere problemen.

Foulpaw liet zijn blik kort naar haar glijden toen ze over Newtspark sprak. Newtspark… Foulpaw had haar niet echt gekend, maar hij had wel veel verhalen over haar gehoord. En die waren niet allemaal even goed. ”Wat was jouw relatie dan met Newtspark?” vroeg hij verward. Hij kon moeilijk oordelen over een kat die hij nog nooit gekend had. Zijn blik gleed door de omgeving en rustte weer op haar toen ze haar vraag stelde. ”Er is op dit moment nogal veel gaande in mijn Clan en ik had even nood aan rust,” zei hij op een norse toon, zijn blik strak naar haar richtend. Het was de waarheid, alleen gewoon niet gedetailleerd beschreven. Ze was misschien dan wel een medicine cat, maar ze was nog altijd een kat van een andere Clan. Foulpaw ging niet over Acornstar’s dood vertellen en hoe veel effect dat op de Clan had. Dat waren ThunderClan’s zaken niet. Zijn blik bleef die van haar dan ook rustig vasthouden terwijl hij probeerde om de geluiden om hem heen te negeren.

Foulpaw liet zijn blik bedachtzaam naar haar gaan toen dat ze aangaf dat Newtspark haar mentor was geweest. ”Ik hoor soms slechte roddels over haar. Zijn die waar?” vroeg hij aan de poes. ”Ik heb haar zelf niet goed gekend, dus ik weet niet wat ik ervan moet geloven.” Misschien was dit beter iets wat hij aan zijn eigen Clanmates moest vragen, maar hij wist dat een medicine cat vrij neutraal in het leven stond en zich vaak niet baseerde op roddels. De kans was dus groter dat hij een fatsoenlijk antwoord van Remnantwolf zou krijgen dan van één van zijn eigen Clanmates. Zijn blik gleed naar de ThunderClan medicine cat toen ze aangaf dat kamille goed was voor slaapproblemen. ”Zo erg is het nu ook weer niet,” mompelde hij terwijl hij de huid onder zijn vacht voelde prikkelen. Hij was het niet gewend dat anderen hem goed advies gaven of zich om zijn welzijn bekommerden en ook al wist hij dat ze een medicine cat lag en dat dat dus in haar aard lag, vond hij het toch een beetje awkward. Hij wendde zijn blik dan ook snel van haar af, hopend dat ze er niet over door zou gaan.

Hij kreeg een heel vaag antwoord terug dat totaal niet aan zijn verwachtingen voldeed. Goed, dan zou hij het wel aan Settleddust vragen. Hij gaf enkel een knikje op haar woorden. Hij wist dat ze het enkel zei omdat ze een medicine cat was en omdat die neutraal stonden tegenover de Clans. Als ze een gewone warrior was geweest, had ze hem wel op een andere manier behandeld. Hij besefte dat hij niks uit dit gesprek zou krijgen behalve irritant advies over hoe hij voor zichzelf moest zorgen en stond dan ook op. ”Ik moest maar weer eens teruggaan naar mijn kamp. Mijn mentor is me vast aan het zoeken,” zei hij op een norse toon tegen de poes. Hij gaf Remnantwolf dan ook een knikje, waarna hij haar de rug toekeerde en van het verloren territorium weg begon te lopen. Hij was hier met niks gekomen en zou ook met niks vertrekken. Wat teleurstellend.