I found no cure for the loneliness

Met de afgunstige blik op zijn gelaat geplakt waar hij zijn naam voor had gekregen, liep Foulpaw met een stevige tred door het territorium. Zijn blik gleed langs het territorium af en hij opende zo nu en dan zijn bek om de geuren om zich heen in zich op te nemen, maar hij merkte niks op wat hem zou moeten alarmeren. Zijn mentor had hem beloofd dat ze vanmiddag zouden gaan trainen. Foulpaw’s ogen gleden naar boven, waar een waterig zonnetje zich bevond. Hij schatte dat het ongeveer nog een uurtje of twee zou duren eer dat zijn mentor hem op zou halen, wat betekende dat hij nog wel even tijd had om te jagen. Zijn mentor had hem immers op het hart gedrukt dat hij elke kans om te gaan jagen moest aangrijpen, zeker in deze koude tijden. De wind waaide onaangenaam langs zijn pels af en Foulpaw onderdrukte een huivering terwijl hij met zijn oortjes de miniemste beweging van prooi probeerde te lokaliseren. Niks. Hij zuchtte geïrriteerd. Dan maar proberen bij the Pinewoods. De blik in zijn ogen was nog altijd vuil terwijl hij licht geïrriteerd zijn weg naar het meest beschaduwde gedeelte van zijn territorium begon te maken.

+ OPEN