[OPEN] Be Honest

Onderwerp: [OPEN] Be Honest di 22 feb 2022 - 14:44

Ze wist niet wat ze van haarzelf moest denken. Ze voelde stres, angst en druk. Haar koppie was volledig zuiver. Ze kon helder denken en ze was slim, maar daar had ze allemaal geen vertrouwen in. Ze was bang voor de meest kleine dingen. Ze was niet schrikachtig, nee zekers niet. Ze zou nog kalm kunnen blijven als alles om haar heen vuur zou zijn. Ze was bang voor falen. Bang voor teleurgestelde blikken. Rare blikken. Gesprekken achter haar rug om. Niet dat die er erg veel waren, maar soms leek het gewoon te zijn. Zij kon het niet negeren. Haar ouders wilden dat zij de beste was. Ze wilden niet dat hun enige dochter stomme fouten maakte. Elke keer wanneer ze iets doms zei, verbeterden haar ouders het koud of ze kreeg rare blikken. De young warrior was bang wat anderen over haar zouden denken. Katten die niet in haar kleine groepje katten zaten die ze vertrouwden. Eigenlijk had ze zo hard steun nodig. Iemand waar ze haar gevoelens op uit kon praten. Iemand die haar begreep. Ze probeerde zoveel mogelijk op de achtergrond te staan. Als iets verschrikkelijk pijn deed, deed ze alsof het niets was. En waarom? Ze wilde niet zwak lijken. Soms dacht ze in haar nest na of ze iemand had waaraan ze haar gedachtes kon uitspreken, maar wie zei dat zij hem kon vertrouwen? Wie zei dat diegene haar niet soft vond. Toch snakte ze stiekem naar aandacht. Maar ze had geen idee op welke manier. Ze snakte naar aandacht, maar niet om het zelf te maken. Ze hield niet van katten die zich om haar zorgen maakte. Die medelijden hadden, maar aan de andere kant wilde ze het juist wel. Lightstep snikte zachtjes terwijl ze in het gras zat. Tranen rolden over haar wangen. Wie was ze nou? Hoe kon ze nou gelukkig leven? Al een aantal keren had ze naar de gorge zitten staren. Een aantal keer had ze zich afgevraagd wat er zou gebeuren als ze na de nacht niet meer wakker werd. Maar dan zou er nooit meer een weg terug zijn. Dood was dood. Maar hoe kon ze fijn leven als ze niet wist hoe ze zich moest gedragen? Als ze niet wist wie ze was? Ze kon het niemand vragen, want dat was dom. Meer tranen rolden over haar wangen. Voorzichtig tilde de goudbruin gestreepte kattin haar rechterpoot op. Ze plaatste hem voor haar borstbeen. Haar nagels kwam uit haar hulzen en ze prikte haarzelf zachtjes in de huid. Wat doe je? Ben je gek geworden?! De woorden gingen door haar kop heen, maar haar lichaam werkte niet mee. Ze ging iets dieper. Ze twijfelde. Terwijl ze een pijnscheut voelde klemde Lightstep haar kaken op elkaar. Stop! Langzaam ging haar poot iets omlaag. Ze klemde haar kaken zo haard op elkaar dat ze het gevoel had dat ze haar tanden nog eens kapot maakte. Waar ben je mee bezig? Ze stopte toen de geur van bloed haar neus binnendrong. Ze zette haar poot op de grond en trok haar nagels terug in haar hulzen. Bloed sijpelde uit de snee de ze had gemaakt, maar het bezorgde haar geen paniek. De poes voelde kalmte. Ze vroeg ze natuurlijk af waarom ze het gedaan had. Waarom ze haarzelf pijn had gedaan. Maar ze had enkel haar frustratie naar buiten gebracht. Ze had voor mogelijke aandacht waar ze stiekem zo naar snakte gemaakt. Maar haar ogen staarden angstig vooruit. Ze wist niet meer hoe ze zich moest gedragen. Ze wist niet meer wie zij was. Wie in StarClans name kon haar nog helpen?