Why Can't We Be Friends

Het was belangrijk dat Jasminepaw haar conditie terugkreeg, en dus was ze van zodra ze het weer kon en mocht beginnen wandelen. Eerst kort in de buurt van het camp, maar langzaamaan verder. Tussen haar lessen met Remnantwolf door was het soms een fijne afleiding van alle nieuwe informatie. Ze kon alle planten op haar tocht bekijken en zich afvragen wat hun functie en hun naam zou zijn. Dat struikje, zou dat nuttig zijn? Of die besjes? Ze had nog zo veel om te leren. Het was overweldigend. Vandaag was ze helemaal totaan Fourtrees gewandeld, merkte ze op. Het was duidelijk dat haar lichaam beter was, want ze voelde zich amper moe toen ze hier toekwam. Toch besloot de jonge medicine cat apprentice om hier even te gaan zitten en uit te rusten alvorens ze terug zou lopen. Remnantwolf had haar immers ook op het hart gedrukt dat het belangrijk was dat ze zich niet overdeed.

+ Shinypaw eerst

Het leven van een medicine cat apprentice was niet zo heel erg anders dan het healer to-be zijnde, merkte hij op… naast de leiderlijke verantwoordelijkheden natuurlijk. Nu was het gewoon kruiden herhalen en anderen genezen met de kennis die je bezat. Het was een bijzondere rang, en hij droeg de eer om die te dragen, ookal was hij soms onzeker of hij het wel aan zou kunnen. Zeker met wat er allemaal in de tribe is gebeurd… maar dat probeerde hij achterwege te laten. Hij vond zichzelf terug bij de fourtrees, na al dat wandelen. Het was een mooie plek, hij bleef zichzelf altijd terugvinden op de mooiste plekken die er hier te beschikken waren… Niets kon de bergen verslaan qua schoonheid, maar hij wist wel te genieten van alles hier. En daarbij leerde hij nog eens extra bij over kruiden, dus hij zag het als een win-win. Hoe dan ook, hij was niet alleen hier. Er was een andere poes, een aantal manen jonger dan hem, die rustig leek neer te zitten. Haar benaderen kon waarschijnlijk geen kwaad toch? Met een glimlachje stapte hij dichter naar haar toe om haar te begroeten. “Hallo! Het is hier mooi hm?”, want dat was het toch. Misschien was het een heel random gespreksonderwerp, maar hij vond het wel gezellig.

Jasminepaw merkte plots een andere kat op en spande haar spieren onbewust aan. Oh nee. Hij was niet van Thunderclan, dat was duidelijk; maar er waren te veel geuren en ze was niet genoeg getraind om zijn clangeur eruit te halen, dus ze was niet helemaal zeker van welke clan hij dan wel kwam. In ieder geval leek hij vriendelijk; de oudere kater, waarschijnlijk een jonge warrior, merkte op dat het hier mooi was. Hij glimlachte en hij was rustig en Jasminepaw ontspande zich lichtjes. Ok, geen vijand, schijnbaar. Toen hij dichterbij kwam meende ze kruiden in zijn vacht te ruiken - maar ze rook tegenwoordig ook overal kruiden, alsof de geur vast zat in haar neus. De jonge kattin knikte zachtjes. "Ja..", antwoordde ze, maar meer voegde ze niet toe. Ze zou niet weten wat ze meer moest zeggen, hoe awkward het ook was om het bij zo'n kort antwoord te houden.

Hij had de opmerking gemaakt dat de fourtrees mooi waren, want eerlijk hij vond dat ze echt wel mooi waren. Eerst leek de poes wat gespannen te zijn, maar ze antwoordde wel op zijn vraag. Ze had ja gezegd, ze was akkoord gegaan met het feit dat het hier mooi was. Als ze nee had gezegd, had hij het ook wel begrepen, want niet iedereen vond dezelfde dingen mooi. Maar goed. Hij had twee opties, oftewel ging hij hier een drie uur lang gesprek starten over de schoonheid van bomen oftewel ging hij zichzelf voorstellen omdat dat nu wel zo vriendelijk zou zijn. En hij had voorlopig gekozen voor het tweede, want de poes vroeg zich nu waarschijnlijk af wie hij was, en hij vroeg zich ook af wie zij was. Hij meende een bekende geur te ruiken tussenin de thunderclanse geur en was dus nieuwsgierig geworden. “Mijn naam is Shinypaw. Wat is jouw naam?”, vroeg hij vervolgens met een vriendelijke blik. Er zat geen vijandelijkheid in deze kat hoor, gewoon een overlijk nieuwsgierig jochie.

De kater stelde zich voor als Shinypaw. Dat intrigeerde haar - hij leek te oud om nog apprentice te zijn. Misschien was hij gewond of ziek geweest, en had hij zo vertraging opgelopen? Dat zou de kruidengeur in zijn vacht verklaren. Maar dat durfde de jonge kattin niet rechtstreeks te vragen, bang om onbeleefd over te komen of hem te beledigen. "Aangenaam..", antwoordde ze zachtjes, hem even kort aankijkend in de ogen en daarna haar blik weer afwerpend. Ze was nerveus, zoals ze vaak was in onbekende situaties, en dat sprak in haar lichaamstaal. In haar korte blik had ze wel gezien dat hij hele mooie oranje ogen had, en dat intimideerde haar misschien nog wel wat meer. "Ik ben Jasminepaw.", stelde ze zichzelf voor, haar blik gericht op de boomstronk van de vierde boom die hier ooit gestaan had, en nu slechts nog een litteken in het landschap was.

‘Aangenaam..’, antwoordde ze zacht, en leek kort nadien de oogcontact weer te vermijden. Shinypaw had wel door dat ze nerveus was, al moest ze dat echt niet zijn. ‘Ik ben Jasminepaw’, stelde ze zichzelf voor na enkele seconden en de zwart-witte kater gaf haar een begroetend knikje, zelfs als ze dat waarschijnlijk niet had gezien omdat haar blik gericht was op de verbrandde boom. Hmm. Hij vond de verbrande boom een beetje zielig in het midden van al het moois, maar hij vond het een mooi kenmerk van verandering. Een kenmerk dat hier dingen zijn gebeurd met dit als gevolg…. Maar voorlopig moest hij niet gaan filosoferen. Hij had een nerveuze poes voor zijn neus staan. “Aangenaam, Jasminepaw”, sprak hij warm en dacht even na over hoe hij haar iets minder zenuwachtig kon maken. Want hij was echt niet gemeen of gevaarlijk... hij was slechts een jonge enthousiaste ziel in een lichaam die al volgroeid was ondertussen. “Daarbij… je hoeft heus niet zo zenuwachtig te zijn hoor. Ik doe je niets - ik ben een vriend van iedereen, want dat is volgens mij wat een medicine cat apprentice hoort te zijn". Iedereen gelijk behandelen. Misschien als hij dit feitje vernoemde, dat ze zich zou ontspannen - hij was misschien ooit wel opgeleid geweest tot prey hunter, maar zelfs die konden amper vechten.

Shinypaw vertelde echter zelf al snel waarom hij nog -paw was: hij was medicine cat apprentice, en probeerde een vriend van iedereen te zijn. Verbaasd draaide Jasminepaw haar kopje terug en durfde ze hem iets meer aan te kijken. Hij was zoals haar. Ze had nog niemand ontmoet die in hetzelfde schuitje zat; behalve Remnantwolf, misschien, maar die was ouder en wist al veel meer. Ze opende haar mondje even, als om iets te zeggen, maar sloot het toen weer. Misschien zou hij haar zielig vinden als ze vertelde dat ze ook een medicine cat apprentice was, of misschien zou hij het niet geloven. Hij was al zo veel volwassener en zelfzekerder. Ze wou dat ze ook zo kon zijn. Hij zou waarschijnlijk een veel betere medicine cat worden dan zij ooit zou kunnen zijn. "Van iedereen?", herhaalde ze uiteindelijk zachtjes. Zou hij echt een vriend van iedereen zijn? Bestond iemand met zo'n charisma en zo'n vriendelijkheid? Misschien zou hij haar dan wel willen helpen, in plaats van uitlachen. Binnen haar clan leken er soms weinigen zo te zijn, maar ze was nooit zeker of dat aan haar lag of aan hen.

Hij had heel zijn leven al geloofd dat hij iedereens vriend kon zijn. Een iemand, waar iedereen bij terecht kon. Voor een simpel praatje of een heel diepgaand gesprek, hij was er altijd geweest voor iedereen… Zelfs als ze niet zo vriendelijk tegen hem waren geweest. En zeker nu hij medicine cat apprentice was, riep die boodschap nog luider dan alle andere gedachtes en herinneringen in zijn  kop. Het was zijn taak om iedereen wel te stellen dus deed hij zijn best om die taak ook te verrichten. Hij deed zijn best om al die kruiden te kennen zodat hij anderen kon genezen en deed zijn best om naar iedereen te luisteren. Want dat was hoe het voelde om een goed iemand te zijn.  ‘Van iedereen?’, herhaalde de poes zachtjes en de kater knikte groots. “Jup! Van iedereen”, herhaalde hij nogmaals, om het echt duidelijk te maken. Een vriend van iedereen, groot of klein, van welke clan dan ook, hij zou er altijd voor ze zijn. Dat was één van zijn vijftien verschillende levensmotto’s, want met vriendelijkheid kwam je overal. Hij zou nooit iemand vijandelijk behandelen, zelfs als ze gemeen deden tegen hem. Want hij wist, dat diep vanbinnen, in zelfs de slechtste katten, er iemand zat die gewoon een beetje vriendelijkheid nodig had. Soms werkte het niet, soms wel, maar al de keren dat het wel werkte waren het volledig waard.