Heavy Is The Crown We Wear

<sub>Hij was na verschillende pogingen eindelijk dapper genoeg om wat verder van zijn nest weg te gaan en op zoek te gaan naar mosballetjes in de nursery. Hij zag andere kittens spelen met mosballetjes en wilde zelf ook spelen met zijn eigen mosbal. Dus met zijn kleine pootjes kroop hij rond, snuffelend zoals een speurhond opzoek naar een mosbal. Totdat hij echter met zijn hoofdje botste tegen iemands poot en geschrokken naar achter deinsde. Hij liet zelfs een klein gilletje uit ondertussen – hij moest leren om eens deftig uit te kijken.


Settleddust</sub>

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust moest proberen Newtspark kittens los te zien van de moeder. Je was misschien een kind van je ouders, maar dat betekende niet dat je zo was. Hij was immers het levende bewijs. Hij was een zoon van een RiverClanner, inmiddels deputy van Shadowclan. Als hij echt kwaadaardig was geweest, dan had hij de kittens bij hun moeder laten sterven. Maar die code zou hij altijd eren. Een kind verliezen was het meest verschrikkelijke wat er bestond. En zo lang hij er was, zou hij ervoor zorgen dat deze kittens een eerlijke kans zouden krijgen. Toch voelde hij zich ongemakkelijk toen één van Newtsparks kittens tegen hem aanliep en haar ijsblauwe ogen naar hem keken. Ze waren misschien omhuld door een heel ander lijfje, maar het was net alsof hij weer naar de poes keek onder het ijs. Maar hij grinnikte. ‘Ho, ho, grote warrior. Waar ga jij heen?’ miauwde hij opgewekt. Hoe makkelijk hij een masker op kon zetten, liet hemzelf bijna doen rillen.

_{Hij wist amper iets over wat er gebeurd was vlak na hun geboorte. En voor hem was het momenteel ook niet belangrijk, hij wilde gewoon simpelweg spelen met een mosballetje. Net zoals elke andere kitten. Echter had hij het probleem dat hij geen kon vinden en nu tegen iemand groot was opgebotst. ‘Ho, ho, grote warrior. Waar ga jij heen?’, miauwde de bruine kater opgewekt tegen hem, waardoor hij de woorden bij elkaar begon te zoeken. “Ikke mosbal zoeken”, piepte hij tegen de deputy. “Jij helpen?” hij kantelde zijn koppie even ter vraag. Hij wilde graag een mosbal vinden. Er waren er vaak erg veel maar er waren van die pesterige kittens die een hele berg hadden voor hun alleen en niets wilden delen. Dus dan moest hij maar zelf iets zoeken en dat was lastig.}

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Spelen. Natuurlijk was dat het enige in zijn onontwikkelde kopje. Natuurlijk kon hij nog niet nadenken over zijn dode moeder, over het wreken van haar moord. Hij was gewoon een kind, zoals ieder ander. En Settleddust zou ervoor moeten zorgen dat zijn pure breintje niet zou worden verpest door zijn dode moeder. Dus tot dan.. mosbal. Hij knikte vriendelijk. ‘Natuurlijk,’ stemde hij in op zijn vraag en zijn blik ging de nursery door. Ze hoarden die dingen hier toch als gekken? Eentje vinden zou een peulenschip zijn. ‘Leidt de weg!’ miauwde hij tegen Birchkit. En hij duwde nog eventjes bemoedigend een poot tegen zijn achterwerkje.