[open] The chaos after the storm

Regen stroomde door Whitefur haar vacht heen. Ze was ijskoud tot op het bot. Whitefur had veel domme dingen gedaan maar 's avonds op jacht willen kon zomaar een van haar slechtste ideeën zijn geweest. Eerst was het weer rustig. Regen hing de lucht maar ze was er niet vanuit gegaan dat dat die zelfde avond nog zou vallen. Net op het moment dat Whitefur terug had willen keren richting het kamp was het noodweer los gebarsten. De kattin verstijfde toen ze het angstaanjagende gebrul van onweer in de verte hoorde. Ze versnelde haar pas. Ze moest het kamp bereiken voor de storm hier was. Whitefur maakte grote sprongen over de Moorlands heen. Een witte flits verlichte de lucht boven haar. De windclanner slaakte een verschrikt kreetje. De donder volgde snel de bliksem. Even verminderde ze haar snelheid. Misschien was het toch beter om eerst een schuilplek te zoeken, ze was nog niet eens in de buurt van het kamp. Haar hartslag klopte in haar keel. Dit was een veelste open plek. Ze moest hier zo snel mogelijk weg zien te komen. Angstig keek ze om zich heen maar zag niks anders als oneindige vlaktes. Langzaam begon de kattin in paniek te raken. Dit was foute boel. Weer verlichte een lichtflits de donkere nacht, dit keer vrijwel direct gevolgd door een oorverdovende donderslag. Whitefur zette het meteen weer op een drafje. Wat moest ze doen? Het kamp was te ver weg, beschutting was nergens te bekennen en... Alles voor haar ogen werd wit. Het voelde alsof haar hele lichaam voor een milliseconde in de brand stond. Alsof ze getroffen werd door duizend naalden tegelijk. Een ijzingwekkende kreet verliet haar bek. Zo'n verschrikkelijke pijn had ze nog nooit gevoeld. Toen werd alles zwart. Niks meer behalve haar eigen geschreeuw die nog steeds in eigen haar oren na piepte. Haar doorweekte lichaam viel met een klap neer op de grond tegelijk klonk er weer een donderslag door de lucht.

- Whitefur got struck by lighting - Open for windclan

❤

_{Net zijn geluk. Normaal jaagde hij altijd in de ochtend, altijd. Maar hij had het gisteravond een beetje laat gemaakt waardoor hij zich verslapen had. Nu moest hij in de regen nog, tragisch, ach en wee. Zijn oren duwden geërgerd in zijn nek terwijl hij zo goed en kwaad als het kon een geurspoor achterna liep. De regen hielp daar echter niet bij mee en het duurde niet lang voordat Hawk besloot zijn jacht gewoon maar te staken. Dan at hij maar niet, jeetje. Dit was ook geen doen. Hij draaide zich om, om terug te gaan naar het kamp, toen de lucht plots door een flits verlicht werd. Gods, ook dat nog. Het gebeurde niet vaak dat Hawkchase chagrijnig was, maar nu was het toch echt. Met een zucht ging hij op zoek naar een ingang van de tunnels van zijn geliefde collega's, de tunnelers. Dat was niet bepaald zijn specialiteit, maar het duurde niet super lang voordat hij er één gevonden had. De storm nam toe in intensiteit en toen hij eenmaal in de tunnels zat om te schuilen, was hij blij dat hij niet meer boven de grond was.
Na enkele tientallen minuten van saai wachten tot het weer wat beter werd (immers wist hij de weg niet in de tunnels, als hij nu zou gaan lopen zou hij vast en zeker verdwalen) hoorde hij plots een gil die door merg en been trok. Bezorgdheid kwam in zijn ogen te staan terwijl hij overeind kwam en zijn kop boven de grond uit stak, om te kijken naar waar dat geluid precies vandaan gekomen was. Een frons stond op zijn kop terwijl een harde donderklap door het gebied heen klonk. Het zou toch niet..? Hij moest zijn ogen samenknijpen om door de dikke regendruppels heen te zien, maar uiteindelijk zag hij daar toch wat. Er lag een lichaam, dat kon niet anders. Hij wist niet of het van een prooi was of van een clangenoot, maar met de gil van net zou hij het risico moeten nemen. Hij trok zichzelf omhoog, de tunnel uit, en trok een sprint richting het lichaam. Hij herkende haar niet meteen, zo gehavend zag ze eruit. Maar het was een kat, en hij zou haar niet zomaar laten liggen, wilde ook niet langer boven de grond zijn dan dat hoefde nu hij dit zag. Vandaar dat hij haar nekvel tussen zijn kaken nam en haar mee naar zijn schuilplek trok, de tunnels in. Het was zwaar en het duurde langer dan comfortabel was, maar uiteindelijk wist hij haar naar veiligheid te brengen.}

Whitefur had nog nooit zo'n intense pijn gevoeld. Elke cel in haar lichaam leek uit een te barsten. Haar hele huid leek in vuur en vlam te staan. Alles werd wit voor haar ogen. Ze kon niks meer horen. Behalve de echo van haar eigen schreeuw en de donder die constant door haar oren bleef suizen. Opnieuw en opnieuw zonder einde. Ze kon amper iets opnemen van haar omgeving. Haar gedachte waren een waas. Random herinneringen speelde zich af in haar hoofd. Voornamelijk de doodgeboren kit Blackkit kwam steeds opnieuw voorbij. Ze was nooit helemaal over de dood van haar zoon gekomen. Alles vloog aan haar voorbij. Was dit het? Kwam de sterrenclan haar halen? "Blackkit?" murmelde de kattin zachtjes. Of in ieder geval, dat probeerde ze. Het kwam er uit als vaag onverstaanbaar gebrabbel. Het voelde aan als een droom. Alsof ze in een diepe diepe slaap was in combinatie met dat rare gevoel. Dat iemand je in je droom aanraakt en dat het zo echt aanvoelt, maar dat het toch allemaal in je hoofd zit. Ze wou wakker worden. Ze moest weg hier. Maar haar lichaam weigerde.

@ Hawkchase

❤

Onderwerp: Re: [open] The chaos after the storm