Volwassenen zijn dommer dan je denkt

Hij lag lekker in zijn bed te denken. De kater staarde vooruit, de rest van de wereld negerend. Zijn gezicht stond neutraal en zijn ogen bewogen niet. Zelfs niet als iemand voor hem liep. Zelf zijn oortjes trokken niks van de herrie aan. De kitten had coole verhaaltjes gehoord en verplaatste de katten uit de verhalen in de katten van nu. Hijzelf was natuurlijk de coole, sterke en bijzondere. Zijn familie mocht andere goede rollen krijgen. De kitten die hij irritant vond waren gewoon de slechten. Hij hield van dagdromen. Over verhaaltjes om precies te zijn. Soms dacht hij aan gehoorde verhaaltjes, soms creëerde hij er zelf eentje. Ook al vond hij zichzelf niet beter dan een ander, overal had hij de goede, mooie taak. Als Ashstar, leader van de AshClan. Natuurlijk was de Clan naar hem vernoemt, hij was immers de bedenker. De oprichter was hij natuurlijk ook een beetje. Sommigen vonden het vreemd. Dat Ashkit altijd naar voren staarde, fel kon zijn, slim was en alles kon negeren. Maar dat laatste hadden ze mis. Soms wilde hij die irritante kittens negeren, maar dat lukte ook niet altijd. Alleen, zelfs dan niet altijd, als hij in zijn eigen wereld zat. Maar niemand begreep dat. Hij was gewoon een starende kitten.

- Goldenmoon

"Dreams are memories of our forgotten lives."

Het leven in de clan ging zijn normale gangetje. Hoewel ze al een tijdje het gevoel had dat er iets in de lucht ging. Ze wist gewoon niet precies wat het was. Misschien was het ook gewoon het feit dat blad kaal er weer aan kwam. De dagen gingen kouder en donkerder worden. Terwijl de bladeren zich zouden beginnen te kleuren en dan langzaam afvallen. Door de fel gele en rode gloed van het woud zou ze met haar witte vacht nog meer opvallen. Maar zo dra de witte smurrie zou vallen…. Dan was het haar tijd om op te gaan. Hoewel ze de koude witte natte smurrie wel niet leuk vond. Het was te koud, het was te nat en gaf haar een onbehagelijk gevoel. Het was de enige tijd dat ze helemaal onzichtbaar kon worden. Dat het woud een echt paradijs voor haar was. Ze zouden haar niet kunnen zien, niet kunnen horen. Maar het was nog een tijdje voor dat ging gebeuren. Voor nu waren de dagen nog lichtjes warm. Hoewel de koude bries zich af en toe al eens liet zien.

Maar niet in de Nursery. Hier was het altijd lekker warm en gezellig. Gevuld met het geluid van jonge kleine piepjes. Die honger hadden of gewoon wat aandacht wilde. Ze was hier de laatste tijd al vaker gekomen. Om haar vriendin Nighttooth te bezoeken. Nighttooth en haar kroost van kittens. Waarvan eentje nu voor zich uit zat te staren. Met zachte stapjes glipte Goldenmoon dichter naar de kitten. Van boven af op hem neerkijkend terwijl ze zijn blik aan hat volgen was. Curieus. Ze boog haar kop lichtjes naar beneden terwijl ze fluisterde in Ashkit zijn oor. ”Aan wat ben je aan het denken Ashkit?” Waar was hij zo over aan het dromen?

@Ashkit.

Hij werd verstoord. Natuurlijk. "Aan wat ben je aan het denken Ashkit?" De kater werd er gek van om onderbroken te worden. Eerst schudde hij verward zijn kop waarna zijn reactie kwam. De grijze kitten had nog niet gezien wie het was en wist het ook nog niet. "En wat gwaat jouw dwat aan?" siste Ashkit. Hij draaide zijn kop even naar de poes toe en zijn ogen werden groot. Het was Goldenmoon, een vriendin van zijn moeder. O nee, o nee, o nee! Dit was niet de bedoeling. De poes was lief. Aan de andere kant, wat boeide het? Als kittens zagen dat hij zelfs zo tegen warriors durfde te doen lieten ze hem misschien met rust. Toch wilde hij sorry zeggen. De witte poes was ten slotte aardig. "Sorry... Ik dwacht jij ander was." mompelde de jonge kater zachtjes zodat alleen de poes het kon horen. Hij mocht nu niet lief doen, anders kon hij nooit rustig naar zijn eigen wereldje.

"The word has a sting to it, no blade can bring."

Het leek er op dat ze de kitten had waker geschud met haar vraag en dat hij daar helemaal niet blij mee was. Haar oren gingen plat liggen bij de harde reactie. Eentje die ze persoonlijk niet had verwacht van de kleine kitten en ergens voelde ze zich sorry. Het was helemaal niet haar bedoeling geweest hem te storen. Ze rechte zich weer en haar ogen het moment dat het kleintje zich omdraaide. Ze kon het licht in zijn ogen zien veranderen en misschien was het een beetje gemeen dat ze het wel amusant vond. Ze draaide haar kom een beetje vragend. Haar ogen bewogen lichtjes bij het piepende stemmetje dat sorry zei. Ze liet een lichte snor uit. Denkend. Hij mocht dan wel sorry zeggen. Toch was zijn reactie hard geweest. Zelf al zou ze iemand zijn geweest die hij niet kende. ”En wat zou je zeggen als ik het niet was geweest?” Vroeg ze zo zachtaardig mogelijk. Ze keek hem diep aan in zijn kleine oogjes. ”Als je niet gestoord wild worden, zijn er andere manieren om dat duidelijk te maken.” Hij moest niet meteen in de ‘aanval’ gaan. Maar aan de andere kant, was het ook een goede kant. Hij kon van zich afbijten. Iets wat een toekomstige warrior van de clan wel kon gebruiken. Maar alleen naar vreemde clan’s katten. Dat was toch hoe zijzelf er over na dacht.

@Ashkit.

Hij was nog jong, maar was al zo vaak gestoord. Wat doe je? Wil je spelen? Wil je meedoen? Hij werd er nu al gek van. Hij wilde niet meedoen. Het was echt compleet nutteloos behalve dan dat het hielp met sociale contacten. Maar Ashkit was nou eenmaal niet social. Niet dat hij het niet leuk vond, maar omdat sommige zo irritant waren. Of dat ze hem als een echte kitten behandelde. Natuurlijk was hij er eentje, maar hij wilde normaal behandeld worden. Behandeld worden als een doodnormale kat. 'En wat zou je zeggen als ik het niet was geweest?' vroeg de poes zachtaardig. Zacht. Alsof hij een baby in de leer was. Natuurlijk moest hij veel leren, maar dat hoefde niet op deze manier. "Zwelfde, mwaar zonder sorry." mauwde hij schouderophalend zonder enige emotie in zijn zachte stemmetje. Nee, het boeide hem niets. Hij vond dat hij mocht reageren als hij zelf wilde. Hij was immers de baas over zichzelf. Ashkit bedoelde het echt niet gemeen ofzo, maar zo dacht hij gewoon. En hij zei het eerlijk. Meer moet je niet van hem vragen. 'Als je niet gestoord wilt worden, zijn er andere manier om dat duidelijk te maken.' De kater maakte even een bromgeluid dat erop duidde dat hij anders dacht. "Zwe moeten et leren! Wop deze mwanier kom et gelijk hun kop in. En ik zeg eewlijk wat ik dwenk." piepte het grijze katertje geërgerd. Ashkit ging zichzelf maar verdedigen, maar eigenlijk was de kans klein dat iemand hem zou snappen. Dat vreesde hij ten minste.

Haar ogen vernauwden lichtjes bij zijn antwoord. Het zelfde maar zonder sorry. Het leek er op dat deze kleine kat slim en geslepen was. Het was wel een beetje amuserend. Ze hield wel van zo’n karaktertjes. Iemand waarmee je niet zomaar een spelletje mee zou spelen. Het puntje van haar staart bewoog even terwijl ze wachtte op zijn ander antwoord. Een lichte hum gleed over haar keel. Wat moesten ze leren? Dat Ashkit niet wilde gestoord worden? Wel dat kon ook op andere manieren. Ze gaf hem een kleine knik. ”Het is goed om te zeggen wat je denkt.” Iets achter houden had toch geen zin. Het zou je enkel maar kwijnen. ”Maar dat kun je ook op andere manieren doen.” Snauwen en brullen zouden hem geen vrienden opleveren. ”Een zachtere hand doet soms meer dan een slag.” Maar misschien zou het kleintje dat nog niet begrijpen. Zo jong… Ze nam eens diep adem. Voor ze hem toe glimlachte. ”Het spijt me dat ik je stoorde.” Zei ze plechtig voor ze rondkeek. ”Is je moeder in de buurt?” Ze was eigenlijk gekomen voor Nighttooth. Maar misschien kwam ze op het verkeerde moment.

Hij was gewoon anders dan de rest. Heel erg anders, maar er zorgen over maken deed hij niet. Hij vond het juist belangrijk om zichzelf te zijn, al betekende het dat hij weinig vrienden zal maken. Het katertje bepaalde zelf wat hij wilde doen en wie hij als vriend wilde. Hij bepaalde zelf wie er in zijn buurt mochten komen en wie niet. Het enige wat hij wilde is dat anderen naar hem luisterde. Niet door bleven zeuren als het antwoord negatief was. Meestal wilde hij ook laten dat hij een beetje het baasje was of soms testte hij andere kittens uit. Dan zei hij bijvoorbeeld eerst 'nee' en wanneer de ander netjes wegliep zonder te zeuren ging hij er alsnog achteraan als hij niets beters te doen had. 'Het is goed om te zeggen wat je denkt.' Ashkit knikte. Ja, het was heel goed. Zijn mening was net zo belangrijk als die van een warrior. Nou ja, bijna dan. Dat moest hij wel toegeven. 'Maar dat kun je ook op andere manieren doen.' De blauwgrijze tabby vouwde zijn oortjes naar achter. Waar ging dit naartoe... 'Een zachtere hand doet soms meer dan een slag.' Wat? Hij rechtte zijn oortjes waarna hij zijn kopje een beetje scheen hief. Wat bedoelde ze nou precies? Moest hij gewoon liever zijn? Ja, nee, dat zou niet werken bij sommigen. Zijn blauwe oogjes probeerde de ambergele ogen van goldenmoon te vinden terwijl die naar hem glimlachte. 'Het spijt me dat ik je stoorde.' En dit was nou precies wat hij wilde horen! Natuurlijk moest hij dat ook laten merken. "Et is al goed" mompelde Ashkit zachtjes. Niemand, maar dan ook niemand mocht her horen dat hij het de vriendin van zijn moeder vergaf. Anders zouden de andere weten dat hij zwakker was dan hij leek. Dat mocht niet! 'Is je moeder in de buurt?' vroeg de ander. De kitten liet even een nadenkende 'hmmmm' horen. "Volgens mij wandeleh" beantwoordde hij de vraag. Tja, Nighttooth leek vaak haar taken te missen, maar toch was ze er voor hun. Dat kon Ashkit dan ook wel accepteren. "Maar, wij kunne spelletje spwelen!"

Haar staart zwiepte tevreden toen ze zijn blauwe oogjes zag fonkelen. Blij dat ze het ‘goed’ had kunnen maken met de kleine kater. Hoewel hij het maar heel zachtjes mompelde haar oren spitste zich even. Ze grolde even tevreden. Ze wachtte even op zijn antwoord. ”Wandelen?” Wel ze kon geloven dat Nighttooth even de benen wilde strekken. Hier was het lekker warm en comfortable. Maar heel de tijd bij je kittens zitten of liggen. Dat moest af en toe wel wat frustraties met zich mee brengen. Stramme poten en een lui lichaam. Ze kon het niet helpen dat ze even moest lachen aan het gedacht. Waarschijnlijk kreeg Nighttooth nauwelijks wat rust met haar 4 kleintjes. Dus misschien was ze even gaan lopen om weg te zijn en een frisse neus te halen. De 4 kleintjes hadden pit. Zo veel was zeker. Vooral het kleintje dat voor haar zat. Haar oren spitste zich even toen hij voorstelde om een spelletje te spelen. ”Oh?” Vroeg ze zachtjes. Was ze gepromoveerd tot oppas? Misschien well. Ze liet een lichte hum los en knielde neer zodat haar kop op de zelfde hoogte als het kleintje was. ”Dat kunnen we doen.” Een klein spelletje spelen kon geen kwaad. Ze kon zich de laatste keer dat ze een spelletje speelde zelf niet meer herinneren. ”Waar had je aan gedacht Ashkit?” er waren zoveel spelletjes dat ze konden spelen. Ze vroeg zich af wat voor spelletje de kitten in gedachten had. Jagen? Vechten? Met steentjes of beetjes spelen? Een bolletje wol? Achter volgertje? Dat ware zo wat de eerste dingen waar ze zelf aan kon denken. Maar misschien zou Ashkit haar nog wel eens kunnen verrassen.

'Wandelen?' Ashkit knikte. Yep. Voor hem waren zijn siblings al erg genoeg en dan nog bedenken dat Nighttooth hem nog erbij had en soms op de andere kitten moest letten. De tabby vond het prima dat zijn moeder soms even wegging. Dan kon ze niet zeuren over het feit dat hij socialer moest zijn. Dat hij liever moest zijn. Hij respecteerde haar, echt waar, maar wanneer had ze nou door dat zeuren niet hielp bij hem? Hij was gewoon anders dan de rest. Je kon hem dwingen om naar iemand anders toe te gaan, maar daar werd de situatie niet beter van. Ashkit hield er niet van om bevelen op te volgen als het een dingetje was wat om je zelf ging. Als het voor de Clan was had hij het prima gevonden, maar jonge en drukke kittens waren gewoon niet zijn ding. Daar moest de Clan maar mee leren leven. Zelfs al is hij nog een kitten. 'Oh?' Ja, dat had je niet verwacht hè? Natuurlijk hield hij wel van spelletjes, maar dan moest hij er zin in hebben. Dan moest een ander er niet om gaan zeuren. De blauwgrijze tabby zag niet in waarom queen en vaders wel konden spelen en andere warriors niet. Het katertje vond het dus juist wel cool om met een warrior te spelen. Niet eens een familielid. 'Dat kunnen we doen.' Ashkit knikte enthousiast. Natuurlijk konden ze dat doen! 'Waar had je aan gedacht Ashkit?' Hmm, wat gingen ze doen? Hij hield niet van wilde spelletjes zoals krijgertje, maar aan de andere kant was iets fysieks wel leuk. Ze konden mosballetjes gooien? Nee, dat was saai. Dat zou iedere kitten voorstellen om te doen. Hij keek even achter zich waar haar een paar kittens zag rennen. Misschien moesten ze maar zoiets doen. Hij keek weer naar de witte kattin. "Ikke muis, want ikke klein. Jij warrior die mij vange moeh" Oh wat was hij weer big brain. En nog eens eerlijk ook! De meeste kittens wilde een coole warrior zijn, maar Ashkit keek meer op de realistische manier. Hij was klein en een kitten terwijl Goldenmoon groot was en een echte warrior. En nou ja, de kitten was grijs. Dus van de twee leek hij het meeste op een muisje. "Ashie de muis" gniffelde hij zachtjes.

Onderwerp: Re: Volwassenen zijn dommer dan je denkt