I guess you didn't cheat

Clovercloud liep met een steen in haar maag richting de nursery, een kleine eekhoorn iets te stevig tussen haar kaken. Natuurlijk was het heuglijke nieuws al het kamp door gegaan. Spottedrain was bevallen van een kitten. Ze zou blij moeten zijn, maar ze kon het niet. Ze kon niet eens een neppe glimlach op haar snuit zetten. Want die kitten was haar halfbroer. En hij liep al op de aarde twee manen nadat haar vader het stopte tussen haar moeder. Dat was gewoon niet toevallig meer. Ze haatte alles. Ze haatte haar vader. Ze haatte Spottedrain. En ze haatte de kitten.
Normaal klaagde ze nooit als ze prooi moest brengen naar de nursery. Ze had het met plezier gedaan, met de queens geroddeld en met hun kittens gespeeld. Het was altijd haar droom om ook dat leventje te hebben. De perfecte partner, het perfecte gezin. Maar nu de deputy in de nursery lag, liep ze er met een wijde boog omheen. Totdat het niet meer kon, en ze had geen moed genoeg om te zeggen dat ze het taakje niet meer wilde doen. Dus nu liep ze met lood in haar poten de nursery in en legde de prooi neer. Ze wilde direct omkeren en wegrennen, maar haar ogen vingen Spottedrain en haar nest en ze bleef gewoon even... bevroren.

& Spottedrain

Er waren momenten waarop Spottedrain al het slechte aan deze situatie leek te vergeten, zoals wanneer ze Olivebranch naast zich had liggen, of toekeek naar hoe haar kind fantasiespelletjes deed. Deze momenten duurden nooit lang. Er was altijd wel iets wat haar herinnerde aan wat voor vreselijke situatie zij had veroorzaakt, aan wat voor een vreselijk persoon zij kon zijn. Zo kwam nu Clovercloud de den binnen. En ze had er duidelijk moeite mee. Spottedrains ogen sloten zich in die van de zwart-witte poes en een lang, pijnlijk moment van stilte volgde. "Clovercloud.." Begon ze met een stem die de brok in haar keel liet doorklinken. "Wil je.. haar zien?" Het oogcontact verbrak en ze legde haar blik op de slapende Loudkit aan haar buik. Ze waren immers halfzussen..

Clovercloud keek Spottedrain een lang moment aan. En ze voelde zich eigenlijk misselijk toen ze haar aankeek. Want zij was degene die haar familie op had gebroken. Als zij er niet was geweest, dan had haar vader niet kunnen doen wat hij had gedaan. Vreemdgaan klonk als zo'n vies woord wat ze niet wilde gebruiken, helemaal niet voor haar vader die in haar ogen altijd gewoon goed was geweest. Maar hij had het gedaan. Met haar. En wat moest ze van hem? Kickte ze op katers die al bezet waren? Was ze nu trots, hm? En toen ze haar naam zei en vroeg of ze Loudkit wilde zien, trok er even een rimpel boven haar neus. Ze voelde zoveel dingen tegelijkertijd, maar niet iets kwam er echt uit. Ze wilde het kind eigenlijk niet echt zien, maar wat moest ze doen? Woordloos beet ze op haar lip toen ze een stapje dichterbij zette en een blik in het nest wierp en iets zwart-wits zag. Haar ogen werden een moment iets groter. ‘Ze lijkt op mij...’

De ander haar gelaat was alleszeggend. Clovercloud walgde van haar, van Loudkit en misschien ook wel van haar vader. Was het het waard geweest? Had Spottedrain de kater misschien eerst met rust moeten laten voordat ze hem zo had verleid? Het deed er niet toe dat hij degene was die met háár had geflirt. Zij was erop ingegaan, wat de pijn van deze gezinsbreuk nog zoveel schrijnender had gemaakt. En toen klonken er vier woorden waarvan haar hart pertinent brak. Tranen sprongen in Spottedrains ogen. "Ja, dat doet ze." Mompelde ze hees, vechtend tegen de tranen. Het leek echter niet genoeg, want voor ze het wist klonk er een gedempte snik. Verdomme. Waarom hier en nu, met haar?

Clovercloud keek een moment naar het zwart-witte, slapende gelaat van de kitten. Ergens sprak er een stemmetje achter in haar kop dat zij er niets aan kon doen. Maar alsnog kon ze niets anders dan brandend vuur voelen. En toen Spottedrain met dat zielige stemmetje met haar instemde, stapte ze weg van het nest. Ze huilde. Zij?? Zij moest janken? Wat dacht ze wel niet?! Ze moest best doen om ook geen tranen in haar ogen te krijgen, al was het voor haar niet verdriet, of spijt, maar woede. Ze klemde haar kaken op elkaar en keek de deputy een seconde aan. Ze was ook nog eens een deputy, maar dat gaf haar geen vrij spel om zo te zijn. ‘Ik hoop dat je trots op jezelf bent,’ miauwde ze met een bibberende stem.

Hoewel ze geen medeleven had verwacht, kwam Cloverclouds walging hard aan. Het was allemaal zo oneerlijk. Waarom kon niemand inzien dat wat hier gebeurde niet iets slechts was? Olivebranch en Silvercloud hun relatie was klaar, het was op, en toch deed iedereen alsof zij hen uit elkaar had getrokken. "Je vader is nooit vreemdgegaan." Bitste ze, haar gezicht strak van de inspanning. Desondanks begonnen er stille tranen over haar wangen te vloeien. "Je begrijpt toch wel hoe het zat?" Tussen haar ouders, tussen de deputy en haar vader. Was ze echt zo blind?

Nooit vreemdgegaan. Daar was het woord. Iedereen zei het. Iedereen vermoedde het. Ze haatte het. Ze haatte dit allemaal. ‘Oh ja, jij zou dat zeggen,’ miauwde ze schril terug. Clovercloud wist niet wat ze moest met al die emoties die ze voelde. Niets zou dit allemaal nog oplossen. Niets zou deze kitten ongedaan maken. Het was gebeurd, en er was geen uitleg voor. En hoe moest ze niet geloven dat.. dat het niet zo was. Eén dag waren hun ouders zomaar uit elkaar en een dracht verder lag deze muts in de nursery. ‘Ik weet niet meer wat ik nog moet geloven,’ miauwde ze bitter. Het was te toevallig. Te snel. En zelfs al was hij niet vreemdgegaan. Zelfs al zou ze geloven dat hij na het uit elkaar gaan pas met haar was gegaan. Hoe lang had dit al gespeeld? Hoe lang zat ze al op hem te azen en zodra het vrij spel was, was ze ervoor gegaan. Wat dachten ze?

Natuurlijk volgde er enkel ongeloof, want hoe aannemelijk was het woord van de deputy die een halfzusje op de wereld had gezet? Verdomme, wat haatte ze dit toch. Met de grootste moeite wist ze de sterkste stroom van tranen in te houden. "Wil je het weten?" Vroeg ze zonder de ander aan te kijken. Er was heel wat wat ze wel wilde zeggen, maar besloot niet uit te spreken. Nee, nu moest ze zich voor heel even beeldig gedragen, voor Olivebranch. En ze begreep ook wel dat dit voor Clovercloud heel verwarrend moest zijn. "Ik zal niet tegen je liegen."

Clovercloud slikte terwijl Spottedrain vroeg of ze het wilde weten, terwijl ze ook beloofde niet te liegen. Haar blauwe ogen waren inmiddels ook waterig, trilden lichtelijk terwijl ze vocht tegen de stomme tranen. Deze hele situatie was stom! En ze was kwaad, dat boven alles. Ze kon wel gaan janken, maar dat zou niets veranderen. Boos zijn ook niet, want haar vader leek al helemaal mama vergeten te hebben. Dus drukte ze haar oren nog dieper in haar nek en haalde een keer bibberig adem. Ze wilde niet of ze het wilde weten eigenlijk. Ze zou toch ontkennen dat papa iets verkeerd had gedaan. ‘Hoe kan ik je vertrouwen?’ vroeg ze in plaats van een antwoord te geven.  

Hoewel ze die vraag had kunnen verwachten, had zij dat niet gedaan. Natuurlijk kon Clovercloud haar niet vertrouwen. Er gingen zoveel roddels het kamp rond ne er was zoveel wat Clovercloud nog niet begreep. De deputy had niet eens overzicht op wat de zwart-witte poes allemaal wél wist. "Je vader vertrouwt me." Mauwde ze zachtjes, wetende hoe oneerlijk dat was. Hoe kon je immers tegen de partner van je vader zijn? En toch was het de enige manier waarop ze zichzelf nog durfde te redden.

Clovercloud wilde niet huilen voor haar. Dat was iets waar ze vast over eens waren. Deputy, pfft. Ze had er een puinhoop van gemaakt. Net zoals haar vader. En toen ze hem erbij begon te trekken, alsof hij het antwoord voor alles zou zijn, lachte ze door de tranen heen. ‘Vraag mijn moeder wat zijn vertrouwen waard is.’ En met een ruk draaide ze zich om, voordat ze helemaal in tranen uit zou barsten en rende ze de nursery uit. Ze wilde gillen schreeuwen, iets uit elkaar trekken. Maar dat kon allemaal niet, dus rende ze maar weg. Wie wist hoe ver.

- Clover topic uit

Nog voor ze kon reageren was Clovercloud de den al uitgerend. Ze had haar willen vertellen dat deze situatie oneerlijk was, dat haar ouders manenlang naast elkaar hadden geslapen zonder elkaar aan te raken, dat zij en Olive wél gelukkig waren, maar ze was al weg. En hoe had ze dit überhaupt kunnen brengen zonder het erger te maken? Uitgeput rustte ze haar kop op de rand van het nest en liet ze de tranen ongecontroleerd over haar wangen rollen, tot ze uiteindelijk in een onrustige slaap belandde.

Uit