That Funny Feeling [Olive]

Na een behoorlijke strijd had de gevlekte kattin toegegeven en was ze genesteld in de Nursery. Ze voelde zich zwaar en moe, en dit was nou eenmaal hoe het ging. Maar oh StarClan, wat had ze toch een hekel aan het clanleven aan haar voorbij zien gaan. Het enige wat haar nog optimistisch hield was Olivebranch, de kater voor wie ze in zo'n korte tijd zoveel was gaan voelen. Haar hart maakte een sprongetje toen de zwarte kater de den betrad, met zoals altijd een stuk prooi tussen zijn kaken. Ook daar hoorde een dubbel gevoel bij. "Hallo daar, hardwerkende vader." Grinnikte ze plagerig ter begroeting. Er klonk een dubbelzinnigheid in haar stem. Had hij niet zwanger kunnen worden?

[Closed]

De laatste keer dat hij voor een verwachtende moeder had gezorgd was meer dan half zijn leven geleden. Nu voelde het zo anders. Er was iets van ongemakkelijkheid bij. Niet tussen hem en Spottedrain, met wie hij in de laatste tijd zo ongelofelijk veel gedeeld had. De ongemakkelijkheid kwam van de blikken die hij elke keer voelde wanneer hij de nursery binnenkwam. Olivebranch wist niet eens zeker of die blikken er écht waren, maar het idee was genoeg. Nog steeds had hij niet met Silverwish gepraat, hoewel ze het ondertussen wel verdiende om een uitleg te krijgen over wat er gaande was. Olivebranch was in dat opzicht echter een lafaard.

"Ha, plichtvervullende moeder." Grinnikte hij terug, terwijl hij de houtduif tussen zijn kaken vandaan liet vallen. De prooi was nog warm, door hem zelf gevangen. Spottedrain was nog steeds die wilde schoonheid die hij zo aantrekkelijk had gevonden, toen ze een moon geleden écht naar elkaar toe waren gaan groeien. Dat betekende niet dat ze niet veranderd was: Haar buik was al wat gezwollen, hoewel zelfs een kater als Olivebranch zag dat het nogal anders was dan bij veel andere kattinnen. "Geen groot nest, hmm? Wat zegt de medicine cat?" Mauwde hij, toen hij tegen haar aan was gaan zitten.

Met iets van tegenzin begon ze aan de houtduif te knabbelen. Zodra ze weer kon jagen ging ze dit rechttrekken, want het begon zo langzamerhand haast zielig te worden. De poes stopte bij Olive's vraag. Ze kon het niet laten om opluchting te laten doorschijnen. "Volgens haar ziet het eruit als een bescheiden nestje." Glimlachte ze. Natuurlijk had ze alles voor haar kittens gegeven als het er vijf waren, maar dit kwam toch nét wat beter uit. "Niet dat ik geen vertrouwen in je hebt hoor." Voegde ze er snel aan toe. Integendeel. Wat haar voornamelijk in de weg stond was al dat verdomde wantrouwen. Als er iemand was waar ze op rekende, dan was het wel de vader van haar kittens, hoe onduidelijk hun relatie ook mocht zijn.

Een klein nest, dat was goed. Dat betekende dat Spottedrain minder uitgeput zou worden door de kinderen, dat ze sneller terug kon naar haar gebruikelijke leven. Hij glimlachte "Ik weet dat je me vertrouwd.. ik vertrouw jou ook. Je wordt een goede moeder." Mauwde hij zachtjes, terwijl hij zijn staart om haar heen sloeg, langzaam over haar buik strelend. "Wie zal er zo lang voor je inspringen? Als deputy bedoel ik." Vroeg hij na een korte stilte. Een tel later kwam het antwoord bij hem binnen, en voelde hij zich stom om het gevraagd te hebben.

Voor even voelde ze niets dan vrede, was zijn aanraking genoeg. Maar toen stelde hij een vraag die haar bloed deed koken, al was er niemand om echt kwaad op te zijn. Silverwish en zij hadden altijd al een soort vriendschappelijke rivaliteit gedeeld, die eindigde toen Spottedrain deputy werd. Maar nu was het zoveel ingewikkelder. Ze hadden sinds het nieuws van de kittens nog niet met elkaar gepraat, maar de gevlekte poes kon wel raden hoe de ander zich hierover voelde. En nu had de zilveren poes haar taken overgenomen. Dat stak op zóveel punten. "Silverwish verdient het." Zuchtte ze. Op de manier had de verslagen poes nog iets. "En het is alleen maar voor hoelang ze melk nodig hebben.." Stelde ze zichzelf hardop gerust. Zo'n drie moons. Hoelang zij in de nursery zou liggen had ze nog niet met Olivebranch besproken, maar hij had vast begrepen dat dit in haar positie korter dan gewoonlijk ging zijn. Toch?

Het was weer eens een voorbeeld van een onderwerp dat hij niet had moeten benoemen. Silverwish zou tijdelijk een aantal taken van Spottedrain overnemen. Ach, wat was het toch allemaal mooi verbonden. Het liet Olivebranch er wel weer aan denken dat hij echt binnenkort met zijn voormalige mate zou moeten praten, als hij nog iets van hun goede band wilde redden. "Hoelang denk je dat dat zal zijn? Hoelang denk je dat je bij ze zal zijn?' De stille vraag en bij mij? plakte hij er maar niet achteraan. "Je zou ook een andere moeder kunnen vinden om voor ze te zorgen, ik heb gehoord dat wel meer poezen dat doen, als ze niet compleet uitgeschakeld willen zijn." Opperde hij halfhartig.

De toon in zijn stem liet haar wenkbrauw omhoog gaan. "Ik zat te denken aan drie moons. En daarna wilde ik inderdaad aan de andere moeders en jou vragen om op ze te letten." Olivebranch mocht dan wel een kater zijn, maar hij had het een stuk minder druk. "Ben je het daar niet mee eens?" Vroeg ze ietwat argwanend. Ze was plots heel bang dat hij het compleet anders voor zich zag. Het laatste wat ze wilde was ruziën met de enige die haar nog enigszins begreep.

Het was niet dat hij wilde dat Spottedrain haar taken opgaf voor zijn kittens. Het was gewoon dat hij met Silverwish de volle zes moons samen had gedaan. Olivebranch wist ook wel dat het niet zo zou werken met een deputy, maar ergens vond hij het toch wel een beetje jammer. Het had niks te maken met wie de moeder en wie de vader was, hij vond het gewoon het beste als allebei de ouder aanwezig waren. "Jawel.. Jawel. Ik wil graag dat je deputy blijft, natuurlijk. Maar dan moet je wel veel bij ze zijn, ook in die laatste drie moons. Dat is belangrijk voor hun ontwikkeling, weet je?" Mauwde hij, met een wat bezorgde blik op zijn gezicht.

Zo bleek dat je niet alles kon hebben. Ze had zich nog nooit zo machteloos gevoeld. "Ik kan er niet altijd zijn, Olive." Begon ze, al wetend hoe hij zich daarbij ging voelen. "Wat is er nou zo erg aan dat ze hun vader wat vaker zien dan hun moeder? Het is niet alsof ik niet elke dag op bezoek zal gaan." Ze kon haar hoofd er oprecht niet omheen draaien. Er waren genoeg moeders die op ze konden letten. Bovendien kon ze onmogelijk nóg drie moons van haar leven vergooien aan de zorg voor kittens die tegen die tijd oud genoeg waren om zonder haar te kunnen. Dat kon ze de clan niet aandoen.

Hij beet de binnenkant van zijn wang om niet meteen tegen haar in te gaan, maar in plaats daarvan over haar woorden na te denken. Ze begreep duidelijk niet helemaal wat hij bedoelde, hoe belangrijk het was. "Elke dag op bezoek gaan. Ja, dat sowieso. Maar je zult ook hier moeten slapen, zo vaak mogelijk zou het beste zijn. We moeten er allebei voor ze zijn." Hij moest niet te hard zijn. Hij was immers al vader, zij was nog nooit moeder geweest. Daarom duwde hij ook even kort zijn neus tegen de hare. "Je hoeft er niet altijd te zijn. Maar je moet ze dingen leren, en veel dingen kunnen pas in die laatste drie moons. Ik moet natuurlijk evenveel doen, maar je wilt niet dat ze een favoriete ouder hebben." Probeerde hij het zo tactvol mogelijk uit te leggen.

Een gefrustreerde zucht ontsnapte haar. "Natuurlijk blijf ik hier slapen, maar dat haalt niet weg dat de clan een deputy nodig heeft." En die rol ging Silverwish niet vervullen. Nee, die was van haar. Bovendien had de clan een duidelijk leiderschap nodig. Drie moons zonder was al lang genoeg. "En ik kan ze gewoon dingen blijven leren, graag zelfs. Ik wil gewoon dat je begrijpt dat ik dit niet kan doen zoals Silverwish het heeft gedaan." Dat laatste zei ze zachtjes, alsof dat het minder pijnlijk maakte. Maar ze kon de vergelijking onmogelijk niet maken.

Zijn gezicht trok ongemakkelijk, en een frons verscheen tussen zijn olijfgroene ogen. Moest ze die vergelijking nou echt trekken? Dat was laag, hij had nooit van haar gevraagd om zoals Silverwish te zijn. Olivebranch blies zijn adem tussen zijn tanden door naar buiten en knikte resoluut. "Oké, oké, prima. Ik hou erover op. Jij moet die beslissingen maken, jij bent de deputy." In die laatste woorden lag wat onbedoelde beschuldiging. Hij was maar een warrior, die blijkbaar niet wist wat er echt belangrijk was. Alles ging natuurlijk aan de kant voor de clan, jaja.

Ondanks dat ze nog steeds heilig geloofde in haar gelijk, had ze spijt van haar woorden. Silverwish was een wond die Olivebranch nog niet had weten te helen. En dat was oké, maar het haalde niet weg dat hij haar moederschap ongetwijfeld als voorbeeld nam. Dat besloot de gevlekte kattin echter niet te zeggen. "Nee, Olive.. Zo bedoelde ik het niet." Probeerde ze de situatie nog te redden. Zijn toon beviel haar niet. "Maar dat is wat je wilt toch? Het doen zoals je het eerder al hebt gedaan?" Er scheen een lichte wanhoop door. Ze wilde hem zo graag begrijpen.

Het koste hem erg veel wilskracht om zijn stem niet te verheffen. Gelukkig was hij een volwassen jongen, en kreeg hij zijn woede onder controle. Hij moest er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als hij haar uitgesnauwd had. "Ik wil het doen zoals ik weet dat het werkt, Spottedrain. Ja, dat is de manier waarop ik het heb gedaan. Mijn drie kinderen zijn goed terecht gekomen.. En ze houden van hun ouders. Dat wil ik ook voor onze kittens." Hij keek weer een beetje wanhopig, zo graag wilde hij haar overtuigen.

Gefrustreerd beet ze op de binnenkant van haar lip. Hier konden ze dus echt niks mee. De poes sloot kort haar ogen en focuste zich op haar buikademhaling, zoals ze wel vaker deed als ze geschreeuw probeerde te voorkomen. "Als ik geen deputy was, dan had ik het ook het liefst zo gedaan." Begon ze. Hadden ze dit niet kunnen bespreken voordat zij zwanger werd? "Maar ik denk dat als ik hier zes moons lang lig, ik diep en diep ongelukkig zal worden." Haar poten kriebelden nu al om aan de slag te gaan. "Ik weet dat ik nu veel van je vraag, maar zou jij wat vaker bij ze kunnen zijn? En dan kom ik ook elke dag een paar uurtjes. Eveningstar vind dat sowieso oké.." De kattin stopte, voor ze iets zei wat hem voor altijd zou verjagen. Hoe kon ze dit ooit van hem vragen?

Wat vaker bij ze zijn. Natuurlijk was dat op zichzelf geen probleem, het probleem wat Olivebranch had was de implicatie dat Spottedrain er dan minder zou zijn. Daarentegen, hij geloofde best dat zij als deputy niet blij zou worden van een leven in de nursery, al was het maar voor een half jaar. Daarom knikte Olivebranch uiteindelijk, om de vrede te bewaren én om haar te sparen. "Goed dan." Mauwde hij, zijn toon wat verzacht. Hij gaf haar een kopje en schonk haar nog een voorzichtige glimlach, om te laten zien dat hij het niet erg vond. "En wat zijn wij nu, hmm?" Vervolgde hij, het gesprek wegsturend van het moeilijke onderwerp.. naar een ander moeilijk onderwerp.

Een opgeluchte zucht verliet haar bek. Hij vond het oké. En dat was het belangrijkste. Waarschijnlijk had ze zich uiteindelijk toch niet door hem laten beperken, maar nu was het in ieder geval goed tussen hen. Een glimlach verscheen op de poes haar gelaat. "Dankje." Mauwde ze zachtjes. Waar ze echter een ontspannen momentje met hem verwachtte, ging hij meteen over in een misschien nog wel lastiger onderwerp. Tja, wat waren ze nu? "Ten eerste wil ik zeggen dat mijn gevoelens voor jou alleen maar meer zijn geworden." Begon ze met een warme blik in haar ogen. "En we zijn ouders, dat sowieso." Ze dacht even na. "Ik weet alleen niet hoe het is om een mate te hebben. Het is niet alsof ik het uitsluit, maar dit is gewoon allemaal nog zo nieuw voor mij.."

Nog geen toezegging. Ach, het was het proberen waard geweest. Olivebranch knikte, alsof hij helemaal tevreden was met haar antwoord. Zijn glimlach was ook grotendeels oprecht. Natuurlijk stak het wel een beetje dat ze niet zei wat hij wilde horen, maar het was goed zo, hij kon niet alles hebben. "Goed. Dat is goed. Je moet er gewoon over nadenken. Je weet mijn antwoord al, neem ik aan. Dus je hoeft niet nerveus te zijn.. als de tijd ooit komt." Mauwde hij, een beetje onhandig maar wel met echte vriendelijkheid in zijn diepe stem.

Ergens hoopte ze op dat hij er tegenin zou gaan, haar zou proberen over te halen, maar Olivebranch was wijzer dan dat. En dat was ook precies waarom ze zoveel twijfelde. De poes had dit nooit gewild, kittens en een vaste relatie, maar hij maakte het haar moeilijk. "Weet dat ik er naartoe werk.." Mauwde ze met een voorzichtige glimlach, waarna ze hem wenkte. "Kom je nog even bij me liggen?" Momenteel wilde ze niks liever dan zijn warmte voelen. Ze konden immers niet vergeten waar zij beiden zo voor vochten.

Zo was het goed. Olivebranch was blij dat hij hierover niet in discussie was gegaan. Hij had weinig zin om hun onzekere relatie verder te belasten met moeilijke onderwerpen. Daarom bleef hij glimlachen, en knikte hij opnieuw om aan te geven dat hij haar écht begreep, en het er mee eens was. "Maar natuurlijk." Bromde hij, bij haar uitnodiging om nog even samen te gaan liggen. Olivebranch zakte langzaam door zijn poten en nestelde zich in het nest, naast Spottedrain. Hij duwde zijn kop zachtjes onder haar kin en gaf haar enkele zachte, liefkozende likjes. Het was goed.

[topic uit]