Lost between a rock and a hard place

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantwolf kwam niet vaak in dit gebied. Eigenlijk kon ze de keren dat ze ver weg was geweest van Thunderclan op minder dan een poot tellen. Waarschijnlijk had ze van Rousebell meer geleerd dan Newtspark op dit vlak. Alleen betekende het niet dat ze alles wist en haar richtingsgevoel bijzonder goed was. Eerlijk was eerlijk, ze had wel iets van een richtingsgevoel maar deze was verward sinds alles onder een laag dikke sneeuw was gekomen. Ze zocht naar planten, planten die deze koude omstandigheden nog konden overleven en welke de kleine hoeveelheden die ze nog hadden konden aanvullen. Echter was het lastig zoeken en leken haar nagels ook niet echt bijzonder goed voorbereid op het werk. Bloed druppelde langs een gescheurde nagel naar beneden waardoor de jonge Medicine Cat zacht brieste op zichzelf. Onhandigheid bleef, ervaring kwam met de Moons; alleen had ze geen Moons om dit te krijgen. Ze moest nu al zo goed zijn als alle andere volleerde Medicine Cat's. Remnantwolf drukte haar poot in de sneeuw om de irritatie van de gescheurde nagel wat te verminderen voordat ze haar oren spitste. Het geluid van poten deed haar even gespannen de haren overeind zetten; totdat ze doorhad dat het een Riverclanner was. Hoewel ze niet op beste poot stond met elke Riverclanner haatte ze de meeste niet en hun hopelijk haar ook niet. 'Hallo,' Sprak ze zachtjes, alsof ze bang was teveel aandacht op zich te vestigen.

- Icecream eerst

❅

Hij had zich van RiverClan territorium af begeven. Soms deed hij dat. Opzoek naar Skadi, naar Risingpaw? Wie zou het zeggen. Hij voelde zich er ook nooit echt comfortabel bij, het vertrouwde territorium achter zich te laten. Helemaal niet meer sinds de twolegs hem hadden gevangen en gecastreerd. Toch deed hij het. Niet vaak, zelden. Alleen dit keer bevond hij zich wel tussen de boerderijtjes. Zijn poten maakte een nieuw spoor in de sneeuw. Zijn helderblauwe ogen stonden alert, zelfs misschien wel ietsje schichtig. Met een schok stond hij stil toen de geur van bloed zijn zintuigen prikkelde. Dat was meestal niet goed. De geur was vermengd met ThunderClan. Hij bracht zichzelf weer in beweging en kwam behoedzaam dichterbij. Hij ontspande weer toen hij zag dat het de medicine cat van ThunderClan was, die in de sneeuw aan het vegen was. “Hallo.” Groette hij haar terug. “Heb je je bezeerd?” Vroeg hij toen lichtelijk bezorgd.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantwolf kende de crème kater niet, hij leek echter niet vijandig, niet op het eerste gezicht tenminste en dat deed haar houding wat ontspannen. 'Hallo,' groette de Riverclanner terug voordat zijn blik wat ernstiger of misschien zelfs bezorgd werd. 'Heb je je bezeerd?' Vroeg de oudere kater waardoor ze haar poot uit de sneeuw haalde. 'Ik was in gevecht met een plant.' Mauwde ze met een lichte humor in haar stem. Waardoor ze even om zichzelf moest grinniken voordat ze haar schouders ophaalde. 'Nagel gebroken, ben bang dat ik verloren heb.' Haar heze maar warme stem klonk zacht maar ook ergens kalm, alsof het bloed haar niet beangstigde. Dat deed het ook niet meer, ze mocht met 11 Moons jonger zijn dan wanneer de meeste Warriors benoemd werden maar ze maakte ook enorme groei door. Ze was nog niet uit ontwikkeld maar was duidelijk vastberaden en kalm genoeg om uiteindelijk de potentie van een goede Medicine Cat voor de komende Moons te worden en te zijn. Ze hoopte echter dat Starclan nog even liet wachtten op een Apprentice zodat ze die beter kon begeleiden, zodat die niet de stress in één keer op zijn of haar schouders hoefde te voelen. Kittens waren in haar ogen behoorlijk belangrijk, en ze beschermde die ook. Zelfs al kon ze niet vechtten en zelfs al brak ze haar nagels al bij een opstandige plant.

❅

Hij begon ook zachtjes te grinniken toen ze aangaf dat ze in gevecht was geweest met een plant. “Zo te zien ging dat gevecht niet zo voorspoedig.” Lachte hij nog steeds hartelijk. Het was te horen dat hij haar niet uitlachte. Dat hij echt lachte om de situatie en niet om dat ze had verloren van een plant. “Heb je anders hulp nodig met deze bloeddorstige plant?” Hij was gestopt met lachen en glimlachte nu vriendelijk naar haar. Er lag een vragende blik in zijn helderblauwe ogen terwijl hij haar aankeek.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantwolf kon er wel om lachen. Het was zelden dat ze gewond raakte of ziek was. Misschien was dat ook maar goed ook, de enige keer dat ze het wat rustiger aan had moeten toen als Medicine Cat was net na haar benoeming toen ze was uitgegleden over modder. Onhandigheid zou eigenlijk haar tweede naam moeten zijn. 'Zo te zien ging dat gevecht niet zo voorspoedig.' Lachte hij nog steeds hartelijk, waardoor Remnantwolf hem met rollende ogen aan keek voordat ze naar haar poot wees en dramatisch en speels zich op haar achterste liet zakken. 'Jawel, want hij leeft nog.' Giechelde ze zachtjes. 'Heb je anders hulp nodig met deze bloeddorstige plant?' Vroeg de kater nadat ze uitgelachen waren. 'Graag.' Mauwde ze zachter, serieuzer. Ergens ook dankbaar, nagels verscheuren was niet haar hobby.

❅

Hij glimlachte om haar reactie. Kwam toen dichterbij en zette zijn poot op de plant. Voorzichtig om de plant niet kapot te maken. Hij zette zachtjes zijn kaken om de stengel en trok. Waardoor de plant afbrak. Het was te zien dat hij dat vaker had gedaan. Hij gaf de plant aan Remnantwolf. “Alsjeblieft.” Hij reikte haar de plant aan. “Hoe is het leven in ThunderClan?” Vroeg hij toen aan haar. Hij was niet aan het vissen naar informatie, het was een oprechte vraag. Gewoon gesteld vanuit interesse.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantwolf keek nieuwsgierig toe hoe de ander de poging die ze had gedaan deed lijken alsof ze de meest onhandige kattin in de wereld was. Vol verbazing keek ze toe hoe de kater met een eenvoudige beweging zeer voorzichtig de plant af brak en aan haar gaf. Haar mond was open gevallen, bijna op een komische manier. 'Alsjeblieft,' Mauwde de kater terwijl hij haar de plant aan reikte, waardoor ze haar kopje onhandig en dankbaar neeg en het voorzichtig over pakte. 'Hoe is echt leven in Thunderclan?' Vroeg de kater waardoor ze diep in ademde. 'Ten eerste, dit is super oneerlijk. Het is bijna beschamend hoe goed jij planten plukt.' Plaagde de kattin hem met een warme glimlach terwijl ze haar kop schudde. 'Eerlijk, ik moet nog wennen aan mijn rang. Ik ben de jongste Medicine Cat en soms voel ik mij nog een onhandige kitten. Ik hoop niet dat ik nog steeds niet welkom ben op Riverclan grond... Want Carrioncough was niet blij met mijn Mentor en in verlengde met mij.' Om heel eerlijk te zijn was ze sindsdien niet meer in de buurt geweest behalve om respect uit te spreken over de overleden kattin. Ze had een Riverclanner als Starclan Guide maar dat kon ze moeilijk met de ander delen.

❅

Blijkbaar was Remnantwolf verrast met de manier waarop hij de plant wist te strikken. Hij glimlachte naar haar. “Ik heb er ervaring mee.” Verklaarde hij toen. “Shrimpnose is mijn dochter.” Dan zou ze het vast wel begrijpen. Toen begon ze te vertellen over haar rang en haar verhouding met RiverClan. Even ontstond er een serieus fronsje in zijn voorhoofd. “Jong zijn betekend niet direct dat je het niet kunt. Ja, misschien ben je dan nog onervaren maar iedereen heeft ergens moeten beginnen.” Vervolgde hij toen tegen haar. “Zolang je maar iemand hebt om op terug te vallen.” Hij hoopte dat Remnantwolf dat ook zou hebben. Zo kon Shrimpnose altijd bij hem terecht, altijd. “Ik weet zeker dat mijn moeder weet dat een medicine cat onder een andere code leeft en je welkom bent.” Miauwde hij toen. Crystalstar kon koppig zijn, maar zijn moeder was wel rechtvaardig.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantwolf keek de crème kleurige kater met een dankbare en warme blik aan. Het was zelden dat ze zo rustig om kon gaan met een Riverclanner. Ergens was het wellicht wel apart dat ze Chivysniff als Starclan Guide had. 'Ik heb er ervaring mee.' Sprak hij waardoor ze haar kop schuin hield. Was hij vroeger een Medicine Cat geweest zoals Mistgaze? 'Shrimpnose is mijn dochter.' Remnantwolf keek hem een tikkeltje verrast aan voordat een warm gesnor haar borstkas verliet. 'Dan zul je vast enorm trots zijn!' Mauwde ze vrolijk, ze kon zich niet voorstellen dat iemand de andere Medicine Cat niet zou mogen. Shrimpnose was een betere Medicine Cat dan zijzelf op dat moment was. Wellicht omdat ze stabieler was opgegroeid of omdat ze een Mentor had gehad die haar de juiste dingen had kunnen leren zonder dat er ruzie ontstond om elk klein ding. Remnantwolf was vastbesloten er niet aan terug te denken, ooit zou ze haar Clan trots maken. Zichzelf trots maken. 'Jong zijn betekend niet direct dat je het niet kunt. Ja, misschien ben je dan nog onervaren maar iedereen heeft ergens moeten beginnen.' Vervolgde hij toen tegen haar. 'Zolang je maar iemand hebt om op terug te vallen.' Een kleine grimas verscheen op het gezicht van Remnantwolf terwijl ze haar schouders ophaalde. 'Ik heb Starclan.' Mauwde ze zachtjes, want als ze de waarheid moest vertellen; ze had geen ouders die over haar zouden kijken. Eveningstar was een rechtvaardige Leader maar wel een strenge. Aan de andere kant, ze had Remnantwolf wel keer op keer de kans gegeven zich te ontwikkelen. Zelfs al ging het met groeipijnen. 'Ik weet zeker dat mijn moeder weet dat een medicine cat onder een andere code leeft en je welkom bent.' Remnantwolf knikte langzaam terwijl ze haar voorpoot onzeker ik de lucht hield. 'Vast. Ik heb nog niet met haar te maken gehad.' Mauwde ze zachtjes terwijl ze haar staart zwiepte. Misschien dat als ze over Starclan had willen spreken, dat ze wel had verteld over Chivysniff. Misschien was er een reden dat het geen Thunderclanner was die haar vertrouwde. Ze was in ieder geval niet van plan om veel oorlogen mee te maken. Riverclan en Thunderclan hadden vaak onenigheid. Wellicht omdat ze allebei vaak Leaders hadden die rechtvaardig maar daadkrachtig waren.

❅

Remnantwolf vroeg of hij trots was op Shrimpnose. Hij knikte direct. Natuurlijk was hij dat. Hij was op al zijn kinderen even trots, al was geen enkele echt zijn eigen. Voor hem voelde dat wel zo. Het had nooit gevoeld alsof het niet zijn kinderen waren. Doordat hij ze allemaal vanaf heel klein had opgevoed was hun band sterk. Bij allemaal. Nou ja, behalve bij Skadi dan misschien. Al wilde hij dat niet toegeven en was ze nog steeds belangrijk voor hem. Hoe kleinerend ze ook tegen hem deed. De jonge kattin vervolgde dat ze StarClan had om op terug te vallen, waardoor er een glimlachje rond zijn lippen verscheen. “Dat snap ik. Je bent een medicine cat, maar vergeet de levenden ook niet.” Het was goed als er ook katten waren die nog hier over de grond rondliepen, waar ze op terug kon vallen. Het gesprek ging naar Crystalstar. “Mijn moeder kan misschien koeltjes overkomen, maar ze heeft een goed hart. Warm en groots.” Zijn ogen begonnen te twinkelen terwijl hij het over zijn moeder had. Hij hield van haar.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantwolf glimlachte warm toen ze spraken over haar mede rangenoot. Ze mochten wellicht naast de Half Moon Gathering weinig met elkaar spreken maar ze had een groots respect voor hen. 'Dat snap ik. Je bent een medicine cat, maar vergeet de levenden ook niet.' Remnantwolf leek kort te betrekken in haar gezicht. De levende, ze voelde zich nog steeds schuldig dat ze niet door had gehad dat Newtspark zich in zo veel gevaar had bevonden. Als Medicine Cat was het haar taak om daadwerkelijk voor iedereen te zorgen, zelfs als ze die persoonlijk niet mocht. Had ze direct gefaald? Nog voordat ze daadwerkelijk begonnen was. Aan de andere kant, Chivysniff leek een goede kat. Een zeer goede kat. Ze had vertrouwen, Starclan vertrouwde toch niet alles. Ze haalde diep adem. Starclan was alles behalve wreed. Het was haar inspiratie om altijd beter te worden. Ze glimlachte dan ook een beetje wrang. 'Ik heb geen ouders, misschien in Starclan dat er nog familie is die op mij neer kijkt.' Mauwde ze zachtjes terwijl ze haar staart langzaam zwiepte. Ze had weinig katten die altijd naast haar zouden staan. De Clan was verscheurd geweest toen zij was benoemd en als Medicine Cat Apprentice had ze niet de kracht, wijsheid en vertrouwen gehad om dat te verbeteren. Het was alsof de stenen onder haar poten afbrokkelden alleen leek ze nu ook iets op te bouwen in zichzelf, met zichzelf. 'Mijn moeder kan misschien koeltjes overkomen, maar ze heeft een goed hart. Warm en groots.' De warmte in zijn ogen deed haar even geëmotioneerd slikken. Zijzelf had die warmte niet echt gekend, er waren katten geweest die haar op hadden gevangen maar echt een zorgeloze jeugd. Nee. Thunderclan zou ze echter niet anders willen hebben, ze was zo vreselijk trots op haar Leader. 'Voor mij is Eveningstar gek genoeg bijna als een moeder. Ze is zoveel meer dan enkel een Leader.' Gaf ze zachtjes toe. 'Geen van mijn Clangenoten zal vragen hoe het met mij gaat, behalve Eveningstar en misschien een paar kittens.' Bij het woord kittens leek zij op te leven alsof ze er van hield met de kleintjes te dollen wanneer ze er tijd voor had.

❅

Hij keek de medicine cat toch wat bezorgd aan. “Ook de Clan is je familie Remnantwolf. Ik weet zeker dat er ook in ThunderClan katten zijn waar je op terug zou kunnen vallen. Die er voor je willen zijn.” Probeerde hij haar een hart onder de riem te steken. Gelukkig vertelde ze toen over haar leader, die als een moeder voelde. “Dat is mooi. Fijn dat het zo voor je voelt.” Zijn leader voelde ook als zijn moeder, maar dat was flauw, want dat was ook letterlijk zo. “Maar ben je open genoeg, sta je er ook open voor? Dat anderen vragen hoe het met je gaat?” Vroeg hij vervolgens aan haar. Hij wist nog in zijn tijd dat hij enkel bezig was geweest om Shrimpkit en Hermitkit veilig te houden, dat hij daar totaal niet voor open had gestaan. Te druk met zichzelf. Veel te druk met zichzelf. Inmiddels was hij wijzer en zou dat hem niet nogmaals gebeuren.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantwolf keek de Riverclanner aan met een licht bedroefde blik. Ze had geen Clan gekend die haar had gesteund. Nooit werd haar gevraagd of ze in orde was, of ze zich goed voelde onder haar rang. 'Ook de Clan is je familie Remnantwolf. Ik weet zeker dat er ook in ThunderClan katten zijn waar je op terug zou kunnen vallen. Die er voor je willen zijn.' Remnantwolf zuchtte zachtjes terwijl ze haar kop schuin hield. 'Er is geen enkele kat die naar mij vraagt. Ik ben anders... Als ik morgen doodga zal denk ik de helft mij niet missen.' Mauwde ze zachtjes, het was haar realiteit. Ze was niet geliefd, en al helemaal niet gerespecteerd. 'Dat is mooi. Fijn dat het zo voor je voelt.' Remnantwolf glimlachte zachtjes, dankbaar. Eveningstar was in haar ogen bijna haar moeder. Ze was de enige die haar gezondheid in de gaten hield. 'Maar ben je open genoeg, sta je er ook open voor? Dat anderen vragen hoe het met je gaat?' Remnantwolf knikte. 'Er waren andere zaken gaande, heel veel stress voor elke kat. Ze vergaten gewoon dat ik net een... Een ingewikkelde rang had gekregen. Ik heb binnen een Moon alleen een staart van een kitten moeten redden.. en niemand die zich af vroeg of ik in orde was.' Ze was eenzaam geweest, nog steeds en wist niet hoe ze uiteindelijk de Medicine Cat kon worden die ze wilde zijn. Ze sloot haar ogen. Ze hoopte dat als ze een Apprentice kreeg dat deze zich niet voor haar zou schamen.

❅

Onderwerp: Re: Lost between a rock and a hard place