Hunter

Settleddust beantwoordde haar vraag me iets wat ze eerder ook al opgemerkt had - hij was goed met woorden. Ze had daar veel bewondering voor, want zijzelf was juist stilletjes, wist nooit goed wat ze zeggen moest. Ze had hem juist in zijn gesprek met Eveningstar in actie gezien, en ze knikte bedenkelijk. Ja, daar zou hij vast dan wel ver mee komen. Haar oortjes trokken overeind toen hij begon over dat Newtspark niet nutteloos geweest was. Zijn toon en woordkeuze verraadden de hostiliteit die hij richting de dode medicine cat had, iets wat ze misschien wel opmerkelijk vond, omdat hij haar net nog gezegd had dat ze niet mocht denken dat het goed was dat Newtspark dood was. De wieltjes in haar brein kraakten terwijl ze nadacht over nuttige informatie uit Thunderclan. "Bedoel je dat Eveningstar iemand vermoord heeft?" vroeg ze toen. Dat had ze ook uit het gesprek gehoord. Ze vond het vreemd om over na te denken. "Ik heb Eveningstar laatst nog gesproken. Niet hierover natuurlijk!! Ik kwam haar toevallig tegen, maar toen was ze best.. Vriendelijk." Wow, woordenstroom. Nice, Dim.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Dimveil was slim. Misschien wel slimmer dan goed voor haar was. Hij moest voorzichtig treden in de toekomst en op dit moment. En toen ze vroeg of Eveningstar iemand vermoord had, knikte hij langzaam. ‘Stagtine, voor de ogen van heel haar clan.’ Iedere ThunderClanner wist het en hij was eigenlijk verwonderd dat het nieuws nog niet eerder over de grenzen was gegaan. ThunderClan was loyaal aan hun leider. Of bang. Dat had hij ook tegen Eveningstar gezegd. Wat het ook was, Stagtine verdiende het vast, maar dat zou hij natuurlijk nooit hardop zeggen. ‘Daarom sprak ik alleen met haar. Ik gaf haar een kans om het met enkel mij uit te spreken. En ik wilde niet dat heel Thunderclan direct wist wat ik wist.’ Het was een fijne lijn waar hij op danste. Maar hij moest risico's nemen om zijn clan te beschermen. En toen Dimveil sprak dat Eveningstar vriendelijk leek, glimlachte hij humorloos. ‘Schijn bedriegt.’ Hij kantelde zijn kop. ‘Dat is het hele spel, Dimveil. We voeren allemaal een toneelstuk op. Zie er sterk uit als je zwak bent, zwak als je sterk bent.’ Maar dat was waar ShadowClan bekend om stond. Sluw en doortrapt. En hij zou Eveningstar wel leren wat dat betekende.

Eveningstar had dus echt iemand vermoord, een kater genaamd Stagtine. Ze moest toegeven dat ze niet goed wist wie dat was, al kwam de naam haar misschien wel ergens vaag bekend voor. Waarschijnlijk was hij iemand van voor haar tijd geweest. In ieder geval had ze hem vermoord, waar haar hele clan bijstond. Haar oortjes trokken ongemakkelijk heen en weer. Ze kon zich niet voorstellen dat Acornstar of Settleddust een clangenoot van haar zouden vermoorden, zo middenin het kamp. Toch vroeg ze zich ook heel stiekempjes af waarom Eveningstar zoiets zou doen, en waarom niemand haar dan had gestopt. Misschien was er een goeie reden voor geweest. Was het dan justified om zoiets te doen? Het ging wel tegen de warrior code in.. Ze knikte op de volgende woorden van de deputy. Het in privé bespreken van zulke zaken was beter, vond ze. Dan hield je je zaken tussen degenen waar het echt om ging, niet? Dat was beter dan een hele clan meetrekken in jouw problemen. Toen ze haar impressie van Eveningstar deelde, vertelde Settleddust haar dat alles een spel was, een toneelstuk. Ze fronste. Was dan iedere interactie die ze ooit gehad had met personen buiten de clan een leugen? Ze kon het zich wel voorstellen. Ze vertrouwde hen toch nooit echt, om precies dit soort redenen. Nu vroeg ze zich echter af of ze anderen uberhaupt wel vertrouwen kon, ook in de clan. Was dat ook allemaal nep? Ze was er net achter gekomen dat er gelogen werd tegen de clan door hun eigen deputy. Maar ze wilde zich anderzijds ook graag vasthouden aan het idee van veiligheid en vertrouwen in haar community. Toch kreeg ze steeds meer redenen om dit te verliezen, leek het.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Dimveil sprak niet, maar Settleddust kon de raders in haar hoofd praktisch zien draaien. Er was veel om te verwerken, dat begreep hij. Hij knikte even vastberaden. ‘Maar probeer dit dus stil te houden. Ik wil geen angst zaaien.’ Misschien was hij dan niet volledig eerlijk met zijn clan. Maar hij wilde sterk zijn voor de clan, zodat zij zich konden focussen op zichzelf, op elkaar. Niet ook nog bezig te zijn met zulke dingetjes als hij ze eigenhandig wel op kon lossen. ‘Ik weet dat het veel in om op te nemen. Dus als je vragen hebt of me nodig hebt, je weet me te vinden.’ Een klein glimlachje trok weer aan zijn mondhoeken en hij knipoogde erbij. Hij baalde alsnog dat ze erachter was gekomen. Maar als ze sluw wilde zijn, dan kon ze zichzelf bewijzen door te voelen hoe het was om geheimen te moeten houden.

Ze knikte opnieuw braaf toen Settleddust aan haar vroeg om de dingen die ze wist, stil te houden. Geheim te houden was eigenlijk beter verwoord, niet? Dim besefte zich heel goed wat haar verantwoordelijkheid was in deze situatie en hoe ze daar opeens mee om moest leren gaan. Normaal vertelde ze alles aan haar zusje; dat zou dit keer niet kunnen. Al helemaal niet door de band die ze met Newtspark gehad had. Settleddust vertelde haar dat als ze vragen had, ze naar hem toe kon komen. Ze trok kort met haar oortjes. Vragen had ze niet echt meer, en toch voelde het raar om het gesprek nu hierbij te laten. Om nu door te gaan met het leven, zonder er verder nog aandacht aan te schenken. Maar misschien was dat juist wel deel van hoe het ging, met dit soort zaken. Was dat hoe hij het ook deed. Ze glimlachte voorzichtig terug, waarna ze naar het muisje keek dat voor haar poten lag. "Ik breng deze denk ik terug naar het kamp," zei ze toen half vragend, waarna ze terugkeek naar Settleddust. Of had hij nog iets willen zeggen?

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust keek de jonge warrior aan. Het voelde gek om haar zo achter te moeten laten. Maar hij wist niet of hij haar verder nog kon geruststellen. En meer dan dit wilde hij niet vertellen. Dus hij knikte toen ze sprak dat ze de muis terug naar kamp zou brengen. ‘Goed. Ja, doe dat,’ miauwde hij kalm. Al was het een en al schijn. In zijn achterhoofd baalde hij enorm dat hij het zover had moeten laten komen. Pottenkijkers, hij zou beter getraind moeten zijn dan dat. Dus voordat ze wegliep, hield hij haar nog even tegen. ‘Ik hoop wel dat je hebt geleerd welke gesprekken voor welke oren zijn, oké?’

Ze kreeg toestemming om te gaan, en ze had haar eerste pasje al gezegd toen Settleddust toch nog wat aan haar vroeg. Ze spande haar kaken iets harder aan door zijn woorden. Oh, ergens was ze vergeten hoe boos zijn eerste reactie op haar bekentenis geweest was. Nu werd het opnieuw duidelijk dat hij het haar niet vergeven had. Ze knikte, moest opeens vechten tegen tranen in haar ogen. Foxdung, dat vond ze heel erg. Ze liet haar gevoelens liever niet zien, wilde niet.. Was bang voor reactie? Ze keerde haar kop vlug van hem af en hoopte dat ze nu echt gaan mocht.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust beet kort op zijn lip toen zijn dochter hem de rug keerde. Het was een rotopmerking geweest, maar noodzakelijk. Zij moest niet zulke dingen weten. Het zorgde alleen maar voor onnodige complicaties. En nieuwsgierigheid kon dodelijk zijn. Maar ze droeg nu een verantwoordelijkheid met zich mee en hij hoopte dat hij duidelijk had gemaakt hoe groot die was. Hij werd verscheurd doormidden om haar meer in alles te betrekken. Maar ze was nog zo jong, zo fragiel. En de wetenschap dat er predators in RiverClan zaten die haar naam wisten, hoopte hij haar zo lang als hij kon in de veiligheid van ShadowClan te houden.

Er werd verder niets meer tegen haar gezegd, en die stilte zag zij als teken dat het gesprek afgerond was. Het was duidelijk dat Settleddust geen woorden meer vuil wilde maken aan de situatie en met vlugge passen liep ze richting het kamp. De laatste opmerking had de hele conversatie plots weer heel zuur gemaakt, waardoor die niet meer de (redelijk) goede uitkomst had als ze eerst gedacht had. Uiteindelijk vielen er toch twee traantjes op de grond, maar gelukkig was ze ver genoeg van de deputy dat hij dit niet meer zien kon.