Sadface

<sub>Vandaag was een grote dag: hij ging proberen iets verder te komen dan twee centimeter buiten zijn nest. Hij zette zijn pootjes gereed, en hij maakte zelfzeker een paar stappen vooruit. Verder, dan dat hij ooit gegaan was. Hij voelde zich als de dapperste kat op Aarde. Maar toen... kreeg hij een mosbal, recht in zijn gezicht gesmeten. Het viel op de grond, waarna een iets grotere kitten de mosbal snel pakte en Birch gewoon aan de kant duwde. Alsof hij daar niet eens had gestaan. Met een triest gezichtje bleef hij staan, niet meer durvende verder te gaan. Hij wilde niet constant omver geduwd worden door de grotere kittens van de nursery. Had hij dit verdiend? Wat had hij misdaan?



Scarletpaw</sub>

Ze had de taak gekregen om de nesten te verschonen in de nursery en had dan momenteel ook vers mos tussen haar kin en borst geklemd en nog een bal in haar bek vast. Dit was iets dat haar volledige concentratie nodig had, want een moment waar ze afgeleid raakte en dit kon nog wel eens mis gaan. Eenmaal binnen in de nursery legde ze de ballen met mos neer en begon door de nursery heen te kijken. Waar kon ze het beste beginnen? Maar voor ze de keuze kon maken werd haar aandacht door een aantal kittens getrokken. Waarom werd de ene kitten aan de kant geschoven? Ze wist het niet goed. Toch kwam ze dichterbij, om er mogelijk achter te komen wat er gaande was.

_{Hij was daarnet aan de kant geduwd door die grotere kittens die liepen de spelen. Voor hen leek hij niet te bestaan, was hij slechts een geest die daar stond. Maar hij bestond echt! En hij voelde zich verdrietig dat hij zo aan de kant werd geduwd. De twee grotere kittens liepen gewoon verder te spelen terwijl hij zich erg zielig kleiner maakte dan hij al was. Een beetje fragiel. Hij durfde niet meer verder te gaan uit schrik dat hij omver zou geduwd worden. En om het spel nog af te maken, liep er een ietwat grotere poes naar hun te staren, waardoor hij zijn pootjes op zijn oogjes deed om zich te verstoppen.  Hij vond dit eng.}

Ze begreep niet helemaal waarom de kitten de pootjes op de ogen deed toen ze dichterbij kwam. Het was voor haar niet logisch, want verder was hij nog volledig zichtbaar. Ze stopte dan ook vlak voor de kitten en keek wat vragend naar beneden. Niet dat de kitten dat waarschijnlijk zou kunnen zien, maar voor nu kwam er nog niks in haar op om hierop te zeggen. Dat kwam misschien nog wel met de tijd.

_{Hij had de pootjes op zijn ogen gedaan, beefde lichtjes en wilde liefst weg uit deze moeilijke situatie. Hij was eerlijk gezegd een beetje bang. Hij werd omver geduwd door grotere kittens en er was daarbij nog een grotere poes die naar hem aan het staren was. En het ergste was ze kwam nog veel dichterbij ook. Zou zij hem ook omver duwen? Zou ze hem gewoon super eng blijven aanstaren? De kitten voelde de aanwezigheid van de ander en haalde daarom angstig zijn pootjes van zijn ogen af. “…Wie jij?”, het was de eerste de beste vraag die in hem op kwam. Hij had geen idee wie ze was, misschien was haar naam iets met Stare… want daar bleek ze vrij goed in te zijn. Of was dat zijn verbeelding?}

Kittens waren zeker niet hetgeen waar ze het beste mee was. Ze had het grootste deel van haar eigen kittentijd bewusteloos doorgebracht en ze merkte dat kittens vaak niet doorhadden dat er wat gaande was of het simpelweg niet begrepen. Misschien zou ze haarzelf eerst moeten voorstellen? Ook al besefte ze niet dat de kitten op het moment dat ze dat dacht precies hetzelfde vroeg. "Ik ben Scarletpaw." Iets wat ze op haar leeftijd eigenlijk niet meer zou moeten zijn, want ze was duidelijk de oudste apprentice momenteel en dat was niet iets wat ze echt een prettig idee vond ondanks alles.

_{Hij vond het een nogal bizarre situatie. Liefst wilde hij hier gewoon uit, maar dat ging hem jammer genoeg niet zo snel lukken. Kittens gingen hem, als hij verder ging, omver duwen, en als hij naar achteren ging zou hij juist nog meer worden aangestaard. ‘Ik ben Scarletpaw.’, antwoordde de poes gelukkig zijn vraag. Well, Scarlet leek genoeg op Stare. Dus hij accepteerde het feit dat ze zo noemde. “Ikke Biwrchkiw” want zichzelf voorstellen leek hem nu ook wel logisch. Anders werd hij juist nog meer aangestaard, no thank you.}

Ze liet haar blik kort naar de andere kittens gaan. Natuurlijk had ze wel gezien wat er was gebeurd door de kittens, maar had niet echt door dat ze zelf ook wel eng was door wat ze deed. Omdat het niet duidelijk werd gezegd had ze ook niet echt doorgehad dat ze aan het staren was geweest. De kitten sprak weer en ze liet haar blik terug op de kitten vallen. Had hij zijn naam gezegd? Dat was logisch of was het wat anders? Ze hield haar kop iets schuin en keek de kitten wat vragend aan. Welke van de twee was het?