shattered porcelain

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Het was midden in de nacht. Het gesnurk van de katten om haar heen hield haar verschrikkelijk wakker en even als de gedachten die de afgelopen dagen in haar hoofd spookten. Ze draaide haar kopje opzij naar Hermitshell die ogenschijnlijk vredig naast haar lag. Ze had al na zitten denken hoe ze hem het moest vertellen. Alles. Ze beet op de binnenkant van haar lip, en drukte toen uiteindelijk zachtjes een pootje tegen zijn zij. ‘Hermit,’ fluisterde ze dichtbij zijn snuit. ‘Herm, ik wil praten,’ miauwde ze vervolgens iets luider, maar wel zo zacht genoeg dat hopelijk niemand anders haar zou horen. Dit kon nu even niet meer wachten. Het vrat haar op van binnen. En waarom dan niet nu, in de nacht, zij met zijn tweetjes erop uit. Een avontuurtje waar ze al weken naar smachtte.

+ Hermitshell</sub>

Verward opende de vermoeide kater zijn ogen. "Hmm?" Gromde hij zachtjes. Praten? Slaperig werkte hij zichzelf overeind, waarna tot hem doordrong wat voor een gesprek dit kon worden. "Je gaat me toch niet dumpen hè?" Grinnikte hij gedempt, waarna zijn ogen groter werden. "Toch??" De zenuwen maakten hem op slag helemaal wakker.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower rolde dramatisch met haar ogen toen hij grapte dat ze hem zou dumpen, maar toch kwam hij snel terug op die woorden. Nu was het haar beurt om te lachen. ‘In je dromen, jij grote sukkel,’ prevelde ze lieflijk terug. Haar Hermitshell was nog lang niet van haar af. Maar hij was al overeind en wakker, dus stap één was succesvol volbracht. ‘Maar het is wel belangrijk,’ fluisterde ze   vervolgens, waarna ze uit hun nest stapte en haar staart langs zijn kin liet gaan. Nog even gingen haar helderblauwe ogen achterom, om er zeker van te maken of hij wel volgde, waarna ze kunstig tussen de rest van de slapende katten door sloop en het kamp in liep.}

Pff, dat luchtte stiekem toch wel erg veel op. Beschaamd liet hij zich met een luide zucht weer in zijn nest ploffen. "Jammer. Ik dacht ein-de-lijk." Mauwde hij theatraal, waarna hij een brede grijns liet doorschijnen. Toen ze zei dat het belangrijk was krabbelde hij weer overeind, maar voor ze verdere toelichting gaf ging ze er al vandoor. Zo vluchtig als zijn voorzichtigheid toeliet volgde hij haar, tot ze samen de nacht in waren gelopen. "Wat is er?" Vroeg hij op gedempte toon, maar met een urgentie die een snel antwoord eiste.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Cottonflower keek hem met een klein grijnsje op haar lippen aan. Zulke momentjes maakten haar zo blij (1). Ze kaatsen altijd perfect op elkaars energie heen en weer, tenminste, als Cottonflower in een goed humeur was. Met haar kon het altijd van nul tot honderd gaan, heel snel. Dus ze wilde vannacht proberen zich kalm (2) te houden. Ze had een missie, dus rolde haar ogen toen hij weer neerplofte, maar vervolgens als een brave puppy achter haar aan kwam. Cottonflowers blauwe ogen scanden snel het kamp, ze wilde geen pottenkijkers. Hermitshell was ongeduldig en vroeg direct was er was. ‘Sst, zo. Alleen jij mag het weten,’ had ze onderweg gemiauwd. En dus glipte ze tussen het riet door het territorium in, konden ze simpelweg over het ijs heen lopen en ze trok door een dun laagje sneeuw naar het kleine bos.
En toen ze eenmaal tussen de bomen waren en ze zich opeens een stuk veiliger voelde, draaide ze zich naar haar vriendje toe en zuchtte een keer diep. Ze keek omhoog, de sterren boven haar hoofd. Eén van die was haar moeder. Oké, Cotton. Niet huilen nu. ‘Mousepaw heeft mama gezien in StarClan,’ miauwde ze toen uit het niets. ‘En.. en ik was niet verdrietig (3). Ik was opgelucht (4),’ miauwde ze tegen hem. Nu begon toch haar onderlip een beetje te trillen, terwijl ze tegen de tranen vocht. Dit was waar ze zich al die tijd waar ze zich het meest zorgen over had gemaakt. Ze had zich zo ontzettend schuldig (5) gevoeld. Het vrat haar op vanbinnen. Ze voelde zich gewoon vies. En ze was zo bang (6) dat het doorschemerde, dat het haar zou definieren, dat iedereen het wist, dat ze het niet eens meer kon opbrengen over haar moeder te rouwen. ‘Maakt me dat een slecht persoon, Hermit?’ Alsjeblieft, haat (7) me niet.

58: Benoem 7 gevoelens in één  post</sub>

Geboeid (1) schoot de kater zijn vriendin achteraan, de koude nacht in. Zijn hart bonsde in zijn keel van enthousiasme (2). Zou het vannacht gebeuren? Hij hield van hoe heerlijk schaamteloos (3) ze zich tegenover hem kon gedragen. Om eerlijk te zijn kreeg hij steeds meer het gevoel dat het tijd werd, ongeacht de risico's. Hij was helemaal klaar voor hun volgende stap. Na een tijdje, toen ze zich tussen de bomen bevonden, stopte ze en keek ze verlangend (4) omhoog. Hermits hart zonk. De woorden die uit haar mond stroomden bevestigden zijn pijnlijke realisatie: hij had het volledig bij het verkeerde eind. Meteen voelde hij zich schuldig (5). Hoe kon hij zo stom zijn. Hoewel de kater zijn best deed om subtiel te schakelen, kon ze vast niet anders dan zijn teleurstelling (6) opmerken. Om verdere schade te beperken sloot hij zijn vriendin in een stevige omhelzing. "Nee Cotton, je bent goed. Mauwde hij oprechter dan oprecht. "Je wist het al, diep vanbinnen. En nu ben je opgelucht (7) omdat je duidelijkheid hebt, omdat je niet meer hoeft te hopen." Hij drukte haar nog iets harder tegen zich aan. "En dat is oké." Herinneringen van hoe hij zich voelde toen Skadi verdween schoten door zijn hoofd. Wat had hij zich toch angstig (8) gevoeld. En natuurlijk was het vreselijk om erachter te komen waarom ze werkelijk was vertrokken, maar het had zoveel rust in zijn hoofd gebracht. Voor het eerst in tijden had hij het gevoel iemand écht te begrijpen.

Prompt 58: "Benoem 7 gevoelens in één post"

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Cottonflower knipperde geschrokken de tranen die toch in haar ogen op waren komen wellen op toen ze de uitdrukking in zijn gezicht zag veranderen. En in die luttele seconde voelde ze al haar onzekerheden omhoog komen en voelde ze zich misselijk. Was ze teveel een blok aan zijn been voor hem? Zou hij haar nu achterlaten? Ze maakte het zo moeilijk voor hem, constant hem opzadelen met haar stomme problemen. Ze zou het hem niet kwalijk nemen. Maar toen hij sprak dat ze goed was, dat hij haar begreep, kwamen nu toch de traantjes. Maar niet van verdriet, of onzekerheid, maar weer die opluchting. Ze dook zonder waarschuwing in zijn vacht en maakte zich oh-zo klein. ‘Ik wou dat alles weer normaal kon zijn,’ prevelde ze in zijn vacht. Ze sloot haar ogen en haalde bibberend adem. Ze was niets zonder hem. Nu weer realiseerde ze dat hij haar fundering was. Er was niemand anders waar ze haar hart kon luchten, haar onzekerheden kon laten zien. Het voelde alsof er weer een last van haar schouders ging. Misschien kon alles weer normaal worden vanaf nu. Kon ze stoppen met rouwen en proberen en hoop houden en optimistisch proberen te zijn. Misschien kon het nu weer zijn zoals ze het voor zich had gezien toen ze jong was, toen ze net samen kwamen. Toen het nog een sprookje was. Ze was in deze.. relatie gestapt als een soort van experiment. Het was om iets te hebben om mee te pronken aan haar zijde. Maar het was zoveel meer geworden dan dat. ‘Ik hou van je,’ miauwde ze dan ook. Want het was waar. En ze kon het zeggen zonder dat haar stem nog zwaar was van emotie, of beklompen door de tranen. Nee, ze klonk helder en een gelukkig glimlachje trok aan haar lippen.

32: Laat je kat de liefde verklaren aan diens crush</sub>

De kater smolt toen zijn lieve vriendin in zijn omhelzing verdronk en liefkozend likte hij de bovenkant van haar kop. Hij wilde haar sussen, haar vertellen dat ze niet hoefde te huilen en dat alles weer goed zou komen, maar er kwamen geen woorden uit zijn mond. De poes was geen kitten meer. Ze verdiende meer dan leugens voor haar eigen bestwil. En toen kwam de tweede shock van de nacht. Zijn bek viel open en hoewel ze dat niet kon zien, zou ze vast voelen hoe hij zijn greep op haar verzwakte. Langzaam liet hij haar los en bewoog hij zich naar achteren, tot de twee oog in oog stonden. Nog geen seizoen geleden hadden die woorden hem willen laten vluchten, maar vandaag was er niets dan warmte van zijn gezicht af te lezen. Een brede glimlach vormde op zijn lippen. Hun relatie was zo snel gegroeid. Voor hij er erg in had gehad waren ze zoveel voor elkaar gaan betekenen. "Ik hou ook van jou." Mauwde hij zachtjes zonder zijn ogen van de hare af te houden. Ze had hem zacht gemaakt en zo ontzettend veel laten voelen, iets wat niemand ooit in hem had kunnen bereiken. "Echt heel veel." Niks kon dit moment overtreffen.

Prompt 32: "Laat je kat de liefde verklaren aan diens crush"

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower glimlachte in zijn vacht. Ze realiseerde het gewicht van haar woorden. Want waar het allemaal gewoon nog een beetje.. spel was geweest hiervoor, kon ze nu zich geen leven meer voorstellen zonder hem aan haar zijde. Ze wist niet wat ze zonder hem zou moeten. En toen hij van haar af bewoog en ze zijn blik ving toen ze omhoog keek, moest ze nu toch stiekem verliefd giechelen, haar ogen nog betraand. Hij hield ook van haar. Oh.. Het klonk nu zo echt. Ze werd warm in haar wangen, in haar buik, in haar overal.. En toen..
Als iemand het moment kon verpesten, was dit het wel. Het klonk alsof desbetreffende muts alleen het laatste had gehoord, en ze begon heel hard in de nacht te schreeuwen. Cottonflower rolde haar ogen en ze lachte een beetje ongemakkelijk. Oké, dan. Ze spitste haar oren en draaide haar kop in de richting waar de schreeuwlelijkerd vandaan kwam. ‘Oh wat geweldig! Kom erbij dan, er is plek voor nog een derde!’ Wat een bitch. Ze was vast jaloers. Haar nu duidelijk ongeamuseerde blik ging naar Hermitshell. ‘Ik denk.. dat jij iemands kop in moet slaan,’ miauwde ze zoetjes bij zijn oor. Ze bewoog haar kop weer wat naar achteren, maar niet zonder haar neusje nog even tegen die van hem te drukken.}

Er was niks wat deze nacht nog kon verpesten.

En toen verscheen zijn favoriete apprentice uit het duister, met een even grote bek als altijd. Cottonflower leek al niet geamuseerd, maar haar vriend was furieus. Ze was niet alleen hondsbrutaal, maar had ook nog eens hun moment verpest, één van hun weinigen sprankeltjes geluk in moons. Ze had gewoon kunnen doen alsof er niks aan de hand was. Hell, ze had hem zelfs de volgende dag kunnen plagen. Maar dit.. "Agatepaw, opdonderen. Ik meen het." Snauwde hij kwaad. Deze keer ging ze niet wegkomen met haar achterlijke gedrag.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Hermitshell was kwaad. Haar blauwe ogen bestudeerden hem, en ondanks deze Foxdung, vond ze het eigenlijk best leuk om hem zo te zien. Ze kreeg nog wat opmerkingen terug geslingerd van de bijdehandte apprentice van haar vriendje. Ergens wilde ze ingrijpen, haar grote bek opentrekken, maar dit was niet haar apprentice en bovendien vond ze het ergens wel grappig om dit tussen Hermitshell en haar te zien ontvouwen. ‘Je hebt je apprentice goed onder controle, Hermit,’ stookte ze het vuur nog even op, terwijl ze een plagende blik naar hem wierp. Ze zou dat zwarte kind nog wel een keer terugpakken als het moment daar was.}

De kater wierp een dodelijke blik op zijn vriendin. Oh, dus het zat zo? Het was opeens grappig? Gefrustreerd keek hij van de ene poes naar de andere. "Ga slapen, Agate, voordat ik moet gaan dreigen." Hij vond het ook niet leuk om zijn apprentice zo te behandelen, zo voor de neus van zijn vriendin, die overigens niet heel veel ouder was. Deze hele situatie was.. extreem ongemakkelijk. Maar hoe ging ze anders luisteren? Ze was al te ver gegaan.