She'll rip your heart out

Een angstvallige stilte had de lucht gevuld in hun korte, maar gespannen trek naar een stil plekje, terwijl ze normaal gezien beiden hun koppen niet konden houden. Dat beviel Hermitshell niet. Paranoïde keek hij om zich heen, waarna hij tussen twee struiken tegenover zijn vriendin ging zitten. "Ik weet niet of je dacht wat ik dacht dat jij dacht, maar tussen A-Serpent en mij is niks gaande," begon hij in een felle fluistering. Dat idee wilde hij absoluut meteen uit haar kop krijgen. "Dat is toch niet wat je dacht?" ging hij op gedempte toon verder, ondanks dat hij het antwoord al wist. Cotton was een schat, maar niet bepaald subtiel.

[Cotton]

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower voelde zich extreem nerveus toen ze met Hermitshell mee liep naar een stiller plekje. Ze wist niet waar het vandaan kwam. Ze wist precies wat ze dacht, wat ze wilde zeggen, wat ze moest zeggen om de enige strohalmen in haar leven vast te houden. Want ze zou het nooit hardop toegeven, maar ze had hem meer nodig dan hij waarschijnlijk kon begrijpen. Maar ze kon gewoon de woede, de verstikkende jaloezie die ze voelde toen hij met zijn kop dichtbij die bitch zat van een ex-apprentice van hem zat. Ze was bang dat ze niet meer belangrijk genoeg voor hem was. Dus toen hij hardop al zijn zorgen uitsprak, voelde ze zich ergens ook weer gestoken. Was ze zo'n open boek? Ze had zo haar best gedaan om toneel te spelen. Nou ja, niet echt voor Serpent. Die mocht wel weten hoe ze over haar dacht. Maar Cottonflower zou het verrekken om zichzef nu kwetsbaar op te stellen. Ze hief haar kin een beetje. ‘‘Ik weet het niet, Hermit,’’ siste ze op dezelfde felle toon terug. ‘‘Hoe denk je hoe het lijkt vanuit mijn oogpunt?’’ Ze keek hem strak aan, proberende al die nervositeit en onzekerheid te verbergen onder een snerende toon en kille blik.}

Dat was dus wel wat ze dacht. In een walging krulde de kater zijn bovenlip omhoog. "Op een mentor die met een oud-apprentice staat te praten?" Alles aan deze situatie maakte hem oncomfortabel. Het idee alleen al van hem met Agate.. "Waarom doe je zo? We hebben het toch goed?" En toch durfde hij zich niet te verroeren, omdat hij niet zeker wist wat ze zou doen bij een liefdevolle, troostende aanraking.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Hij was pissig. En nergens in haar vond ze de kracht om rationeel na te denken. Ze zat zo gevangen in haar eigen bubbel van paranoia en onzekerheid, dat ze de oppervlakte maar verdedigde met tand en klauw. Helemaal toen hij zo neerbuigend naar haar keek. Ze kreeg een moordende blik in haar ogen. Het was niet een zomaar een oud-apprentice. Het was gewoon de hele situatie. Het hele gebeuren met die Rose. Hij zat ermee en had nog geen woord erover gesproken met haar. Als zij alles te eerlijk uitsprak, kropte hij alles op. Ze sloeg met haar staart, maar toen hij uiteindelijk miauwde dat ze het goed hadden, bevroor ze even. Haar ogen werden voor een kort moment groter, één kleine opening in de storm die in haar woedde. ‘‘Ja. Ja, heel goed,’’ zei ze na een korte stilte. En dat wilde ze behouden, kostte wat het kostte. ‘‘Het is ook niet jou. Ik vertrouw gewoon haar niet.’’ Iedere poes. Hij wist al dat er meerdere ogen op hem gericht stonden. Ze had Ambersand het goed in haar oren geknoopt dat hij off limits was. ‘‘Maar sinds die Rose. Ik heb het gevoel dat je gewoon niet meer met me praat.’’ En wel met Serpent.}

Zijn mond ging een stukje open toen ze beaamde dat ze het goed hadden. Bijna stond hij zichzelf toe om zich opgelucht te voelen. Het moment vervloog echter voor hij het volledig had geregistreerd en ze ging verder. "Ik vertrouw Serpent ook niet, maar ik kan haar niet negeren-" Zijn stem stokte toen de naam "Rose" viel. Zou Cotton vermoeden wat hij en zijn voormalige apprentice gingen doen? "Wat valt er te zeggen?" zuchtte hij, haast geïrriteerd. "Je weet wat er is gebeurd. Ik zie geen reden om het daar over te hebben." Keer op keer dachten anderen dat ze het recht hadden om zijn grimmige jeugd omhoog te halen. Soms was het alsof ze het meer voor zichzelf deden dan voor hem.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Ze waren het tenminste ergens over eens. Dat stelde haar iets gerust. Iets. Zijzelf was immers ook niet te vertrouwen. Ze was zo, zo dom geweest. En dus moest ze er alles aan doen dat het niet weer zou gebeuren, en ook niet met hem. ‘‘Je kan haar vertellen op te rotten,’’ bromde ze er toch bitter achteraan. Als hij haar toch niet vertrouwde. Zij praatte zo bot als iemand haar irriteerde. Of passief agressief, zoals ze Serpent net had weggewerkt. Maar het volgende wat hij zei, stak haar nog veel meer. Wat valt er te zeggen? Haar mond viel open. Er waren wel duizend dingen om te zeggen. Vertrouwde hij haar niet? Was dat het? Wilde hij niet dat ze er met haar grote mond tussen ging zitten? Dacht hij zo slecht over haar? Ze hief haar kin. ‘‘Er is alle reden!’’ brieste ze terug. ‘‘Je doet anders. Je zit er duidelijk mee,’’ miauwde ze gefrustreerd. ‘‘Iedere keer als ik maar iets dichtbij kom, duw je me weg.’’ Het was toen ze dingen probeerde te vragen over waarom Crystalstar gevaarlijk was. En nu weer, nu ze ook maar iets onder de oppervlakte probeerde te komen.}

Zonder er erg in te hebben rolde hij met zijn ogen. Dacht ze serieus dat zij invloed had op met wie hij omging? De preek die volgde stond hem ook niet aan en een knoop vulde zijn maag. Het was haast alsof die prachtige avond van nog niet zo lang geleden niet was gebeurd. "Ik wil er niet over praten," mauwde hij tussen zijn kaken door. "Jij gedraagt je ook opeens heel vreemd, Cotton. Waarom doe je zo jaloers? Heeft Serpent iets gezegd? Ligt het aan mij?" Een mengelmoes van wanhoop en frustratie tekende zijn gelaat. Het liefst zou hij haar mooie, zachte lichaam in een omhelzing sluiten, maar ze deed zo onredelijk.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{En alsof ze de klok erop gelijk kon zetten, gebeurde het weer. Ze had een gevoelige snaar geraakt en hij duwde haar weg. En direct ging het gesprek weer over haar. Bij de sterren, mocht ze gewoon niet om haar vriend denken? ‘‘Hoe gaat dit nu over mij?’’ siste ze ook. Ze haalde een keer demonstratief adem. Maar hij ging op haar gevoelens inspreken, alsof het om hem lag. En ze wist precies de knopjes bij haar te vinden. Want natuurlijk niet, het lag aan haar. ‘‘Ja, ik ben jaloers, oké? Ik hou van jou en ik wil jou.’’ Ze zette een stapje dichterbij. ‘‘Ik weet gewoon dat er.. anderen zijn die een oogje op jou hebben en als ze jou met anderen zien dan.. ik weet niet.’’ Dan denken ze dat ze misschien een kans hebben? Ze beet op haar lip. ‘‘Ik dacht gewoon dat je als je van je apprentices af was dat je meer tijd voor mij zou hebben.’’ En het eerste wat hij deed was weer z'n kop bij die van haar steken. Het stak haar gewoon, oké? Hoe gedroeg hij zich nou als een slachtoffer, en waarom werkte het? Verdomme.}

Schuldbewust richtte hij zijn ogen op de grond. Ze wilde hem, ze híéld van hem. Oké, misschien gedroeg ze zich soms een beetje overdreven, maar haar intentie was goed. Hier kwamen ze wel uit. Alle koppels hadden weleens misverstanden, en dit was precies dat. "Als je meer tijd met me wilt, dan moet je dat gewoon zeggen," mompelde hij ontworteld, waarna hij voorzichtig naar haar toe stapte en zijn wang tegen de hare drukte. "En wie heeft er een oogje op mij?" Vroeg hij met een voorzichtige, haast ongemakkelijke speelsheid.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{In ieder geval leek hij spijt te hebben. Ze keek hem met vurige ogen aan. Moest ze dan altijd eerst kwaad worden? En toen hij eindelijk zijn stem weer had gevonden, was het een soort van sorry. Maar goed genoeg. Al was hij weer als een slangetje uit het onderwerp "Rose" weggeglipt. Toch, katers, ze leek wel alles voor hem te moeten spellen voordat hij doorkreeg wat ze wilde. ‘‘Ik wil ook niet dat plakkerige vriendinnetje zijn. Maar, ja.. ik zou dat wel willen.’’ Meer controle op hem. Meer op haarzelf. En daarna werd eindelijk de fysieke afstand tussen het overbrugd en voelde ze zijn wang op de zijne, en direct ging haar huid een beetje tintelen. Als hij dan wel niet vroeg wie een oogje op hem had. Godsamme. Ze duwde hem verontwaardigd van haar af, en keek hem beledigd aan, al kon ze een lachje niet onderdrukken. ‘‘Van alles wat ik zeg is dat wat jij meekrijgt,’’ miauwde ze met rollende ogen. Cottonflower kwam overeind en cirkelde een keer om hem heen, waarbij ze haar staart onder zijn kin liet glijden. ‘‘Maak je er geen zorgen over, ik heb het al geregeld.’’}

Met een jongensachtige grijns keek hij zijn vriendinnetje aan. "Ik luister naar je hoor, maar dit vind ik toch wel interessant," plaagde hij, terwijl zijn staart gecharmeerd omhoog kwam. Iemand vond hem leuk, hm? Was het Myrtlefield? Nee.. Zij en Cotton gingen niet met elkaar om. "Maak je maar geen zorgen. Ik ga niet vreemd," mauwde hij zoetjes terwijl hij oogcontact zocht. Dat mocht ze in haar oren knopen.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Stomme Hermitshell en zijn stomme mogelijkheid om haar zo om zijn vinger te winden. Toch hield ze stellig stand en keek hem met opgeheven kin aan. ‘‘Ik zie geen reden om erover te praten,’’ miauwde ze. Ze herhaalde duidelijk zijn vorige woorden, waar ze nog altijd een beetje gestoken door voelde. Toch vonden ze elkaar blik weer. Ze werd aangetrokken door hem als een magneet en ze vergaf hem zo makkelijk. Al was ze ergens nog pissig, ze wilde ook niet boos zijn. Maar toen hij hardop de woorden uitsprak dat hij niet vreemd zou gaan, voelde ze haar adem in haar borst steken. Even was er een klein beetje angst in haar ogen te lezen. Nee, hij kon het onmogelijk weten. Ze knipperde en herpakte haar quasi verontwaardigde blik. ‘‘Beter van niet nee,’’ miauwde ze waarbij ze dichterbij bewoog. Dat kon hij niet zo makkelijk meer goed praten.}

Voor even trokken zijn lippen tot een streep. Oh, ging ze het zo spelen? Hermitshells blik verzachtte en hij opende zijn mond om daar met iets geestigs op te reageren. Zijn bek bleef echter openhangen toen hij de twijfeling, de verrassing in haar blik zag. Terwijl zijn vriendin zich dichter naar hem toe bewoog, trok hij zijn kop een stukje naar achteren zodat het oogcontact niet verbroken werd. "Denk je dat ik dat wel heb gedaan?" mauwde hij verontwaardigd. Hij kende haar als geen ander. Ze zat ergens mee, en wat anders kon het zijn dan dat?

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Hij deinsde van haar weg. Dat deed hij nooit. Het was alsof er een bak ijskoud water over haar heen kwam, en ze hoorde de verontwaardiging alsof het uit haar eigen mond kwam. Ze voelde zich zo schuldig, en dit was maar een voorproefje als hij er ooit echt achter moest komen. Al was dit gelukkig nog dat hij dacht dat het over hem ging. ‘‘Nee, natuurlijk niet!’’ miauwde ze vlug terug. Al was dit de strekking van het hele gesprek al vandaag. Eerst had hij haar gerustgesteld, waarom moest dit nou andersom weer. ‘‘Zoals ik al zei. Ik vertrouw jou, alleen andere poezen niet,’’ voegde ze er stellig aan toe. En voor Hermit die confrontatie normaal gesproken uit de weg ging, snapte ze zijn verdedigende houding opeens ook niet. Jeetje, ze moest gewoon geen dingen gaan bedenken nu. Ze wilde gewoon gelukkig zijn. ‘‘Kunnen we dit nu gewoon achter ons laten? Ik heb geen zin meer om boos te zijn.’’ Ze klemde haar kaken op elkaar. Even leek het wel de omgekeerde wereld. Cottonflower die ruzie uit de weg ging. ‘‘Alsjeblieft, Hermit?’’ Smekende ogen keken hem aan.}

In elke andere situatie had hij dit kunnen laten gaan, maar iets voelde heel erg verkeerd. Ze reageerde zo vreemd, zo.. smekend. Zijn Cottonflower smeekte niet. Ze werd alleen kwaad, met al het zelfvertrouwen van de wereld. "Cotton, moet je me iets vertellen?" mauwde hij op een toon die geen halfbakken antwoord duldde. Een zenuwslopende, bevriezende spanning vulde zijn lichaam. Er gingen wel duizend scenario's door zijn kop, en geen van hen was aangenaam.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Kak. Een groot scala aan vloekwoorden ging door haar hoofd toen Hermitshell achterdochtig werd. Snel. Een leugen. Alles. Iets. Iets wat geloofwaardig genoeg was. ‘‘Nee,’’ was haar eerste reactie. Snel, misschien iets te snel. Verdomme. Ze zuchtte daarna en keerde haar blik weg. ‘‘Oké, misschien heb ik Ambersand iets hardhandig verteld dat ze uit je buurt moest blijven. Maar, dat was alleen maar omdat ik dacht dat ze vriendinnen waren en ze me zo hard heeft verneukt.’’ Schuldig keek ze weg, maar van binnen kon ze een sprongetje maken. Oké, het was geen leugen. Het was de waarheid, alleen niet de waarheid. Die zou voor eeuwig veilig zijn bij haar. ‘‘Ik was gewoon zo boos. En ik neem aan dat dat weer terugkwam toen ik jou met dat andere wijf zag.’’}

Er vielen enkele momenten van stilte. Ambersand? Hoewel hij het niet had verwacht, viel hij ook niet van verbazing om. De kater dacht aan die ene keer zoveel moons geleden dat de schattige poes al zo nerveus rond hem was geweest. Nu viel alles op zijn plek. Natuurlijk was Cottonflower niet zomaar jaloers. Ze was bang dat iemand anders haar plek ging innemen. En hoewel hij zich gevleid voelde, maakte dat idee hem ook ongemakkelijk. Hoeveel poezen schrok ze nog meer achter zijn rug af? "Cotton," begon hij, terwijl hij zijn kop weer dichter naar de hare bracht. "Je hoeft niet bang te zijn dat ik opeens voor mijn apprentice val." Een gnuif verliet zijn mond toen zijn vacht langs de hare streek. "Ik kan die dingen zelf regelen, okay?" klonk hij dromerig, denkend aan al die keren dat hij het aan Ambersand had moeten merken.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{De afleidingsmanouvre scheen gewerkt te hebben. Inwendig sprong ze een gat in de lucht. Ze moest gewoon eventjes weer normaal doen. Gewoon kalmeren en al die stomme gedachten opzij zetten. Het was in het verleden. Het was voorbij. Ze moest vooruit kijken. En Hermitshell was terug gevallen op haar gerust te stellen, al was het met zo'n opmerking dat een beetje klonk alsof hij haar dom vond. Dus ze snoof beledigd, al was dit allemaal één grote grap misschien. Maar toen hij sprak dat hij die dingen wel zelf kon regelen, zwiepte ze haar staart. ‘‘Het zijn ook mijn dingen,’’ miauwde ze stellig. ‘‘Ambersand was mijn vriendin. Het was persoonlijk.’’ Toch liet ze hem wel aanraken. Want ze wilde het goed maken. En om nu nog stennis te schoppen zou waarschijnlijk niet in haar voordeel werken. Alhoewel, het was wel meer in karakter voor haar. Haar blik viel weer op hem. ‘‘Wat nou-’’ begon ze zoetjes. ‘‘-als al onze dingen onze dingen zijn, snap je?’’ Hoorde dat niet een beetje met een stel, koppel, of hoe je hun relatie maar wilde noemen, hoorde?}

De warmte die hij voelde bij dat voorstel werd verstoord door de onzekerheid die Cottonflower hem vandaag had meegegeven. Wat deed ze nog meer achter zijn rug? "Oké, en laat het dan ook onze dingen zijn," mauwde hij koppig, maar niet onaardig. Ze had hem dit moeten vertellen, hem moeten vertrouwen met dat hij niet zou vreemdgaan. Die gedachte drukte hij zo snel als die kwam weer weg. Dit was gewoon normaal. Hij kende stellen met veel ergere problemen, en die waren ook nog steeds samen.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower keek hem strak aan, een vlakke uitdrukking op haar gezicht. Ze wist niet of ze nou echt blij moest zijn met zijn instemming. Maar oké, hun zaken waren nu hun zaken. Samen uit, samen thuis. ‘‘Prima,’’ miauwde ze kortaf. Ze keek weg van hem. Ze had nu alles verteld. Nou ja, niet alles maar wel een groot deel van alles. En het voelde bijna nu cru om door te vragen op wat zij van hem wilde weten. Maar ze hadden een deal toch? ‘‘Dat gaat ook over jouw problemen met.. je zusje en Crystalstar en wat dan ook wat je me niet vertelt.’’ Haar vurige ogen richtten zich weer op die van hem. ‘‘Ik wil je alleen maar helpen, Hermit..’}