[OPEN] All My Troubles On A Burning Pile

All lit up and I start to smile

Nu ze warrior was geworden ervaarde ze plots heel veel ruimte waar ze zich nog niet helemaal in thuis gemaakt had. Haar eigen invulling van de dag maken was haar nog niet gewoon. Ze wilde haar dag het liefste om Tidepaw en Ravenstrike heen plannen, maar dat was nog best wel lastig. Ze liep hen niet iedere morgen tegen het lijf en dan moest ze toch een keuze maken over wat te doen.
Nu had dat hele gedoe niets te maken met de reden dat ze hier was. Eigenlijk was er helemaal geen goede reden om hier te zijn - vandaar dat ze hier ook nooit eerder geweest was. Maar nu ze warrior was geworden, haar levensdoel behaald had, kreeg Dimveil wellicht wat meer stouts in zich. Natuurlijk niet echt, want ze zou geen misbruik maken van haar rang, zo was ze niet. Maar doordat het behalen van haar doel niet geleid had tot het gewenste resultaat (namelijk de liefde van haar moeder, au), was ze een beetje bozig, rebels en misschien zelfs wel tienerig.
Vandaar dat ze aan de rand van de stad liep, al wist ze wel beter dan echt naar binnen gaan. Toch was het hier al compleet anders dan thuis. Het was begonnen met een boerderijtje af en toe, en nu stond ze aan het begin van een straat, met stenen en asfalt. Het was allemaal vreselijk raar, hoor. Misschien zou ze zo wel terug gaan... Ze stond eigenlijk helemaal niet meer te popelen om hier verder te verkennen. Zij had liever het bos en de schaduwen.

Tijdens haar twijfelmoment begon Dim's vacht te prikken door de aanwezigheid van een ander. Ze keek om en zag niemand anders dan de leader van Thunderclan, Eveningstar. De ander keek haar aan, maar begroette haar niet. Wijsneus als dat ze was, deed Dimveil dit dan ook niet terug. Ze had niets met Thunderclan, al helemaal niet sinds Eveningstar laatst op hun territorium gekomen was en Settleddust een rat genoemd had. Daar had ze geen respect voor. Ze knipperde een aantal keer waarna ze terugkeek richting de twoleg place, nog steeds twijfelend of ze deze zou betreden of niet. Ze hoopte dat de ander snel weg zou gaan, want diens aanwezigheid maakte haar toch wel zenuwachtig.

Tegen Dimveil's hoop in sprak de Thunderclan leader dan toch tegen haar. Ze spitste haar oren op toen de koele stem van Eveningstar door de stilte heen sneed, en haar blik gleed terug naar achteren om haar aan te kijken. Ze sprak over angst en aantrekkingskracht, en Dim overwoog die uitspraak. Ze kon niet zeggen dat ze het er helemaal mee eens was. Ze voelde geen angst voor de plek voor haar, eerder nervositeit voor het onbekende. Wellicht liet dat haar onwetendheid van Bloodclan zien; immers was zij er nog nooit één tegen gekomen. Haar ogen versmalden zich iets op de laatste woorden van Eveningstar. "Dat sompige moeras is mijn thuis," sprak ze kil. Ze was niet gediend voor microagressieve opmerkingen over haar thuis. "En het is niet een verleiding om hier te zijn." vervolgde ze toen, waarbij ze kort met één van haar pootjes schudde. Het asfalt was niet prettig onder haar voetjes, de geuren waren scherp en de geluiden waren luid, zelfs hier aan de grens van de twoleg place al. "Voor u wel?" vervolgde ze toen waarbij ze de ander calculerend aankeek.

Eerlijk gezegd kon Dim de leader voor haar niet voorstellen als een losgeslagen puber. Het waren Eveningstar's eigen woorden, dus het was waarschijnlijk wel waar; toch leek het voor Dimveil bijna onmogelijk dat de statige Thunderclanner ooit rebels geweest was. De opmerking over vieze honden deden haar nekharen doen oprijzen. Ja, daar wist Shadowclan alles van. Hun deputy was een tijd geleden aangevallen door een groep honden hier. Dat de ander het niet letterlijk bedoelde, vloog over haar hoofd heen. "Waarom bent u hier dan?" vroeg ze toen, wellicht wat brutaal. Toch vroeg ze het zich wel af. Als Eveningstar hier niets te zoeken had, was er ook geen reden voor haar om hier te zijn.

Achter deze opmerking vond ze wel de dubbele laag. Haar ogen versmalden zich iets terwijl ze Eveningstar stilletjes aankeek. Dus die beschouwde hen als vijanden. Niet heel verrassend, terugdenkend aan de manier waarop ze tekeer gegaan was op de gathering tegen Settleddust. Kort snoof ze waarna ze zich omdraaide, om terug te gaan richting haar eigen gebied. Ze zou nu zeker niet meer het twoleg territorium betreden. "Voor 'vijanden' houden we een wel heel beschaafd gesprek, vindt u niet?" sprak ze toen zonder al te veel intonatie in haar stem. Ja, Dimveil had het niet op andere clans, maar ze zou hen ook niet zomaar bestempelen als vijand. Ze was trots om een Shadowclanner te zijn, maar had geen haat aan anderen. Immers waren dat ook maar katten, net als zij, voorbestemd om op andere grond te leven dan dat zij dat deed. Onnodige oorlogsverklaringen streken haar tegen de haren in.

Ze wiebelde met haar oortjes toen Eveningstar zei dat er niets mis was met een beschaafd gesprek. Dat was zo, vond zij ook wel. Maar ze vond het ook belangrijk dat het daarbij bleef. Ze had niet de behoefte om vrienden te hebben uit andere clans (ook al had ze die misschien stiekem toch, bedacht ze zich een beetje weemoedig toen Amberpaw in zich opkwam), en vond ook wel sterk dat de clans verdeeld moesten blijven zoals ze waren. Eigenlijk had ze niet verwacht dat Eveningstar socialiseren tussen de verschillende clans goed zou vinden. Ze was immers een leader, die vonden dat toch niet goed? Haar blik gleed naar de nekharen van de ander, die plots overeind kwamen. Vlak daarna rook zij ook de Bloodclangeur. Kort zocht ze de blik van de ander op. "Ik denk niet dat een Bloodclanner net zo beschaafd kan blijven als wij," zei ze, waarbij ze zich omdraaide. Ze zou hier niet blijven als ze die monsters tegen het lijf kon lopen.. Dat was simpelweg dom. En dat was ze niet.

Allebei lieten ze het gebied achter zich. Kort liepen ze samen, maar na enkele tientallen meters moesten ze een andere kant op. Haar blik gleed richting Eveningstar, niet helemaal zeker van wat nu te doen. Moesten ze op een bepaalde manier afscheid nemen? Of zouden ze gewoon beiden hun eigen kant op gaan, zonder verder nog wat te zeggen? Dat leek haar fijner, maar niet per se sociaal. Was het belangrijk om sociaal te zijn tegen andere clankatten? Misschien niet echt, maar wel als het de clanleader was? Een beetje twijfelend bleef ze stilstaan, bij het Thunderpath dat voor hen begon.