[Rascal] 20 hours

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Rascal had groot in deels zichzelf moeten jagen. Eerst toen hij voor zichzelf moest zorgen, en vervolgens toen hij voor een hoogzwangere Vlinder moest zorgen. De poes had haar wat Shadowclan trucjes geleerd, maar hij kon hier lang gaan zoeken als hij kikkers wilde vangen. En bovendien had Thunderclan geen smaak daarvoor. Maar hij had zelfs in de bergen geholpen valken uit de lucht neer te halen, dus zo langzamerhand kon hij goed voor zichzelf zorgen. Dus nu probeerde hij de meest sappige prooien voor zijn nieuwe thuis te vangen. Maar de kans kreeg hij niet, want er viel letterlijk een poes voor zijn poten. Nou ja vallen, gecontroleerde landing. En toe ze boe zei, schrok hij ook. Hij was niet bepaald gewend dat de katten tegenwoordig ook van boven kwamen. Een erg sexy schrikbeweging volgde, gepaard met een stoppende ademhaling. Maar zodra hij doorhad dat het maar een kat was, blies hij de adem weer uit en lachte schaapachtig. ‘En ik ben weer wakker, dankjewel,’ miauwde hij vriendelijk. ‘Ik dacht dat mijn tijd van uitkijken van gevaar van boven afgelopen was, maar ik zat duidelijk verkeerd.’}

maybe this cage
has been a cocoon all along

Deze poes leek een verschrikkelijke blije persoonlijkheid te hebben. En het werkte zelfs een beetje aanstekelijk, hoe haar brede grijns op zijn gezicht begon te spiegelen en ze "een gevaar" als een compliment opnam. Zijn snorharen trilden vermaakt en hij knikte. ‘Oh ja, levensgevaarlijk,’ bromde hij. Maar al snel begon ze hem een vraag te stellen, over hoe Thunderclan beviel. Een frons rimpelde op zijn gezicht toen hij nadacht en zijn gele ogen dwaalden even het gebied om hen heen af. ‘Ja, erg goed eigenlijk,’ miauwde hij met een knikje. ‘Jullie zijn gastvrij, het gebied is wonderlijk en.. wel ik mag mezelf van geluk prijzen.’ Hij keek de jongere poes even aan terwijl hun blikken weer kruisten. ‘Sorry, ik heb je naam even gemist. Jullie zijn ook met zoveel,’ bromde hij verontschuldigend. Hij deed echt zijn best om iedereen goed bij naam en gezicht te herkennen, maar als hij ze niet sprak was het.. lastig.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Oke, Squirrelnose. Hij zou het permanent opslaan, terwijl ze al snel weer doorbabbelde en dat "Squirrel" ook wel mocht. De poes wrong zich in bochten om hem aan te kijken en even trok hij een wenkbrauw op. ‘Oké, Squirrel it is,’ miauwde hij bedenkelijk terug, waarna ze begon te miauwen dat het "cool" was dat hij zijn naam mocht houden. Onverschillig haalde hij zijn schouders op. ‘Het leek me raar om nu nog te veranderen, ik ben al zo oud,’ miauwde hij. Bovendien zou zijn oude naam altijd wel opduiken bij zijn oude kennissen in Bloodclan. En mocht Vlinder hem ooit zoeken, wisten ze wie hij was. ‘Bovendien is het bijna heiligschennis. Al die gebruiken van jullie, jullie Starclan, de code. Ik ben maar een simpele man.’

maybe this cage
has been a cocoon all along

Rascal lachte toen ze opmerkte dat hij misschien geen simpele man was. Hij haalde zijn schouders even op. ‘Misschien heb je gelijk. Ik heb al veel van de wereld gezien,’ miauwde hij, toen zijn gedachten weer teruggingen naar al die tijd. Al die manen onderweg, op de vlucht, vervolgens ergens heen met een doel. Ze vroeg vervolgens of hij het wel eens miste. Een zucht rolde over zijn lippen. ‘Ja,’ miauwde hij simpelweg. Misschien was het een droom geweest vroeger. Als de kittens groot genoeg waren en zelf konden kiezen wat ze wilden, dat hij en Vlinder weer samen verder zouden reizen. Oneindig op avontuur. Maar zo simpel was het helaas niet. Je was altijd gebonden aan iets.