Feeling Unholy[open]

Het was al aan het schemeren, de hemel was gekleurd in roze en orange tinten overgaand in de duisternis van de komende nacht. De koude rotsen waren glad door de sneeuw en ze moest haar best doen om niet uit te glijden terwijl ze er over heen klom. Achter haar lagen de heides van haar thuis en voor haar was de heilige plek voor alle vier de clans. De koude rotsen en gesteente sprak maar weinig tot de verbeelding, maar het belangrijkste was de grot waar de Moonstone zich in bevond. Dat was het heiligste gedeelte hier. Zij had de steen aangeraakt en geslapen met Starclan, zoals de Medicine Cats voor haar en net zoals de Leaders. Daarna was ze hier niet meer gekomen, zonder een reden reisde je niet hier naar toe. En wel, de enige reden die ze kon bedenken om hier te zijn was contact zoeken met Starclan. Een daad waar zij van terugdeinsde, haar houding tegenover Starclan was ongewoon koud. Ze geloofde niet in de goedheid van de overledenen en snapte niet waarom ze daar blind op moest rekenen. Niet na alles wat ze gedaan hadden. Toch was ze hier, had ze dat hele stuk gelopen. Ze stond stil op een steen, kijkend over de oude mijnen, haar gele ogen gleden al snel naar de ingang van de grot. Als ze naar binnen ging en de steen aanraakte, zou ze dan weer wakker worden in Starclan? Niet dat ze het van plan was, dan kon ze luisteren naar mooie leugens en halve waarheden vast. Misschien was ze hier gewoon als een manier om te kunnen ontdekken wat deze plek voor haar betekende, zoekend naar toch iets positiefs hier. Storkpaw ging zitten op de steen, ze sloeg haar staart om haar poten en bleef kijken naar de grot. De koude wind woei door haar vacht en echode tegen het gesteente, het enige geluid wat ze hoorde naast haar eigen adem. Het was leeg hier en ze merkte dat als je hier alleen was, dit een kille plek werd. Duisternis van de nacht kwam sneller dan gedacht, een teken dat ze beter weer terug kon gaan voordat ze gemist werd. Ze sloot haar ogen zuchtend, nog steeds niet wetend waar ze naar zocht en opende ze weer om te kunnen vertrekken. Plots begon het nog harder te waaien, de wind trok zo ongeveer aan haar en ze moest haar best doen om niet haar balans te verliezen. Ze sprong van de steen af, bijna omvallend en verzette zich tegen de plotselinge storm. Waarom was deze weersverandering opeens gekomen. Ze probeerde haar ogen open te houden tegen de ongenadige wind, tranen liepen al over haar wangen. Ze zag nauwelijks wat door haar vochtige ogen, maar meende schimmen te zien. Vele schimmen, kijkend naar elkaar en naar haar. Ze bewogen niet. Was dit? Was het een waarschuwing van Starclan, een teken voor de toekomst. De wind en de schimmen, betekende dit dat er gevaar kwam. De schimmen hadden geen last van de wind. Waren ze gevaarlijk, zouden ze komen naar Windclan? Alle gedachtens raasde door haar kop, toen de wind weer langzaam begon te liggen en ze de laatste tranen uit haar ogen kon knipperen. Er was niks. De schimmen die ze gezien had was het gesteente, vervormd en vaag door de tranen in haar ogen. De wind was gewoon de wind, die even harder was gaan waaien zoals wel vaker gebeurde. Daar moest zij wel aan gewend zijn inmiddels. Er was helemaal niks. En ze wist niet of ze opgelucht of teleurgesteld moest zijn, dus in plaats daarvan draaide ze zich om, zodat ze toch maar kon terugkeren naar huis.

41: Je karakter denkt dat die een teken ziet, maar het blijkt niets te zijn