To sit in hell with you [Olive]

Na een urgente fluistering had ze Olivebranch het kamp uitgeleid. Ze moest met hem praten. Het liefst had ze het hem meteen al verteld, de twijfel die hij nu ongetwijfeld voelde direct verdelgd, maar absoluut niemand mocht dit weten. De avond begon inmiddels al te vallen, wat betekende dat er geen apprentices meer trainden en ze hier in alle privacy konden spreken. Zenuwachtig kneedde ze het zand onder haar poten. Zou hij blij zijn? Ze wist niet eens hoe zij zich hierover moest voelen. "Om te beginnen: Ik vind je nog steeds leuk en ik geniet nog steeds van onze avonden." Verloste ze hem. Althans, ze hoopte dat hij dat graag hoorde. Dat was het makkelijke. Ze had geen flauw idee hoe ze het volgende ging brengen. "Maar ik.. Ik denk dat ik zwanger ben, Olive." Perste ze eruit, haar blik op de grond gericht. Waarom moest het nu gebeuren? Met hem, in deze situatie? Het was zo ongelofelijk oneerlijk.

[Closed]

Hij was nerveus geweest toen Spottedrain had gezegd dat hij nú mee moest komen. Ze had het niet op de suggestieve manier gefluisterd die ze gebruikte voor hun gezellige afspraakjes, dus dit kon niks anders dan slecht nieuws zijn. Maar al snel verloste ze Olivebranch van zijn ergste ongerustheid. Zijn gezicht was wat opgeklaard en hij had opgelucht gezucht. Toen ging ze verder. Zijn mond was open gevallen en hij had haar in complete verdwaasdheid aangestaard. Een kleine frons verscheen op het gezicht van de zwarte kater. Zwanger? Dat kon niet, ze had gezegd dat dat onmogelijk was. "Wat.. Van.. Van mij?" Vroeg hij, net te laat met het besef dat dat de verkeerde vraag was. "Wacht nee.. Echt? Maar hoe dan?" Gooide hij er snel achteraan, terwijl hij bekropen werd door een bekende paniek. Hij staarde in haar ogen, zag geen humor, en voelde plotseling alsof de grond onder hem vandaan werd getrokken. Ze was zwanger.

Zijn reactie was alleszeggend. Dit was duidelijk het ergste wat hen nu had kunnen overkomen, en er was geen weg meer terug. "Ja van jou. En ik heb geen idee. Ik dacht dat het niet kon." Klonk ze paniekerig. Daar ging alles: haar reputatie, haar positie, haar leven. "Maar ik voel me al een paar dagen.. anders. Het is net zoals de Queens omschrijven. Ik weet het zeker, Olive." Haar vol tranen gevulde blik ging omhoog en eindelijk durfde ze hem weer aan te kijken. "Wat moeten we doen? De andere poezen gaan het snel genoeg merken.." En dan kon het vuur van roddels beginnen. Ze moesten nu een keuze maken: bekennen dat Olivebranch de vader was met alle gevolgen van dien, of Spottedrain hier alleen in laten staan. En beiden klonken niet bepaald aanlokkelijk.

Wat moesten ze doen? Wat voor keuzes hadden ze eigenlijk? De kittens kwamen toch wel, dat stond vast. Dus ze moesten daar maar het beste van maken. Dan was er maar één oplossing. Olivebranch zuchtte diep, dit zou zijn relatie met Silverwish en zijn oudere kinderen niet ten goede doen. "Je moet het toegeven, zeggen dat ik het was. Als je het geheim houd komt er alleen maar meer gefluister." Hij sloot de afstand tussen hen en drukte zijn kop troostend tegen de hare. Dit was niet bepaald de stemming waar je in wilde zijn wanneer je een kind krijgt. "Hey.. Het komt goed.. Ik zal er voor je zijn. We zorgen ervoor dat je zo snel mogelijk weer met je taken door kan." Mauwde hij zachtjes

Ze knikte somber. "Misschien heb je gelijk.." Prevelde ze, terwijl ze haar ogen sloot en zijn aanraking accepteerde. Waarom moest dit in StarClans naam precies nu gebeuren? Nu ze net deputy was, nu ze er samen nog helemaal niet klaar voor waren? "Ik.. Ik vertel het vanmiddag aan Squirrelnose." Die zou alleen maar dolgelukkig zijn, wat het hopelijk makkelijker ging maken. Er was echter iets anders wat aan haar knaagde. De poes maakte zich los van zijn kop en keek hem met grote ogen aan. "Hoe zit het met ons?" De twee kenden elkaar amper. En misschien had het uit kunnen groeien tot een serieuze relatie, maar nu.. Nu zou alles zo snel gaan. Te snel, was ze bang.

Hij kon niet zomaar een nieuwe mate nemen, maar anders leek het alsof hij Spottedrain alleen maar gebruikt had. Ze moesten iéts van elkaar zijn, als ze op verantwoordelijke ouders wilden lijken. Olivebranch fronste diep en sloot zijn ogen. Oh, dit zou een serie hoofdpijnen veroorzaken. Er was geen goed antwoord; hij zij dat hij Spottedrain's mate was, en Silverwish en de clan zouden hem verachten, of ze deden alsof het eenmalig was, en de deputy zou als een slet worden gezien. "Jouw imago is belangrijker dan het mijne.." Mompelde hij uiteindelijk. Hij zou zijn kaak maar moeten uitsteken, om haar te beschermen. "We moeten zeggen dat we mates zijn.. zelfs als we dat woord zelf nog niet willen gebruiken." Besloot de zwarte kater met een diepe zucht.

De poes schudde haar kop. "Nee." Reageerde ze stellig. "Ik ben geen haar meer waard dan jij. Dat kan ik je niet aandoen, nooit. En Silverwish en de kinderen trouwens ook niet." Wat was immers erger: dat je voormalige partner een rebound had, of meteen een serieuze relatie? Het antwoord daarop leek Spottedrain duidelijk. "Kunnen we niet gewoon zeggen dat we vrijblijvend zijn? Ik ben verdomme deputy." En ze was bang dat als zij nu mates werden, al haar gevoelens voor hem kapot zouden gaan. Zoiets forceerde je niet. Dat kon gewoon niet goed gaan. Ze wilde niet vast komen te zitten in een droge, liefdeloze relatie. Zoals, zoals Olive en Silver..

Een verdrietige glimlach speelde over zijn gezicht toen ze het voor hém opnam en zei dat ze het niet voor haar eigen beterschap zou doen. Olivebranch rolde met zijn schouders. Het was lief van Spottedrain, maar hij dacht dat het ook ietwat naïef was om te denken dat ze gewoon kon zeggen dat ze 'vrijblijvend' waren, terwijl ze zijn kind zou krijgen. "Zeg wat voor jou goed voelt.. Dat is je recht als moeder." Mauwde hij zachtjes, zijn oren wat omlaag. "Weet dat ik van je houd." Het was er uit voor hij er erg in had, en hij had geen spijt toen hij het gezegd had.

De vader van haar kittens was het duidelijk niet met haar voorstel eens, maar deed er ook vrij weinig aan om het te stoppen. Iets daaraan liet haar alleen nog maar slechter voelen. Was dit het effect dat ze op anderen had? Had ze haar zin soms te erg doorgedrukt? Deze vragen werden afgestompt door woorden die ze voor nog geen moon uit zijn mond verwachtte. Voor enkele tellen was het muisstil op de open plek. "Ik geef om je, echt waar." Begon ze, waarna ze wel door de grond kon zakken. Hoe moest hij zich nu wel niet voelen? "En ik denk dat ik wel van je kan gaan houden. Dat meen ik." Een zenuwachtig lachje verliet haar bek. "Sorry Olive- ik verwachtte dit gewoon nog niet."

Eerlijkheid was een deugd, probeerde hij zichzelf nog te vertellen, voordat het kille sardonische gevoel over zijn hart sloot. Ze kon van hem gaan houden, dat klonk als een excuus. Zo hoefde zij nu niet te liegen, en zou hij niet helemaal gebroken zijn. Een deel van Olivebranch vroeg zich af of hij echt gewoon een leuke afleiding voor haar was geweest, totdat ze plotseling zwanger was geworden en ze serieus moesten gaan doen. Hij liet een lange, trillerige zucht ontsnappen, waarmee hij zichzelf kalmeerde. "Ik had het niet moeten zeggen.. Daar was het veel te vroeg voor." En hij probeerde het zelf te geloven. "Kleine stapjes, hè?" Vervolgde hij, met een iets te brede grijns. Zijn kaken stonden zo hard op elkaar dat het voelde alsof zijn tanden zouden breken. Het was woede en verlate zelfbewustzijn, een jammere combinatie.

Een brok verscheen in haar keel toen ze zag hoe erg hij brak. Dit was niet zomaar iets wat hij zei omdat de kittens gingen krijgen. Hij meende het. Olivebranch hield van haar. Een deel van haar wenste dat ze gewoon had gelogen en hem de liefde had verklaard. Dat had deze hele situatie heel wat minder pijnlijk gemaakt. Maar of zij er ook gelukkig van was geworden? Bij de gedachte aan het antwoord op die vraag gingen haar mondhoeken een stukje omlaag. "Maar ik meen het. Ik heb gevoelens voor je, Olive.." Begon ze, hopend op dat dat zijn pijn zou verlichten. "Ik ben gewoon nog niet zo ervaren op dit gebied." Lachte ze zenuwachtig.

Misschien had hij teveel verwacht, zij had inderdaad nog nooit echt iemand gehad. Olivebranch wist precies hoe het voelde om van iemand te houden. Hij had meer dan half zijn leven in die staat gespendeerd, en had het nu weer voelen opkomen. Afwijzing kende de zwarte kater echter nog niet. Hij moest toegeven dat hij niet zo'n fan was van het nieuwe gevoel. Hij knikte, waarmee hij probeerde zichzelf op te beuren. "Dat is prima.. We vinden het nog wel uit. Zou je nog.. Wil je nog.. Je weet wel, nu je al zwanger bent.." Het was een behoorlijk ongemakkelijke manier om het te vragen, maar hij wilde graag haar warmte blijven kennen, zelfs nu ze het moeilijk hadden.

Iets van opluchting vulde haar hart, dat begon te kloppen bij zijn voorstel. Haar bek stond een stukje open en de poes voelde haar wangen warm worden. "Ja." Mauwde ze met warme, lachende ogen, waarna ze met haar kop langs zijn nek streelde. Misschien hadden ze dit wel nodig, was dit wel hun eerste stap richting een opbloeiende liefde. Ze was in ieder geval blij met dat dit deel van hen nog niet was vergaan. "Ik heb je nodig.." Fluisterde ze, haar stem vol van zowel hopeloosheid als verlangen.

Dat hij tenminste op een lichamelijk gebied geliefd was deed Olivebranch wel goed. Hij glimlachte en liet de kattin weer tegen hem aan strelen. Ze was zacht en warm, zoals altijd. "Hmm, maak je niet teveel zorgen over de kittens.. Ik weet hoe ik met ze om moet gaan, met hen komt het wel goed." Fluisterde hij, terwijl hij zijn rasperige tong over haar nek liet glijden, en alle gedachten aan hun zorgen probeerde te verbannen. "Wil je even.. samen zijn?"

Een lachje ontsnapte uit haar mond bij zijn woorden. Natuurlijk moest hij haar op die manier geruststellen. Het was zo typisch hem. En het werkte. De poes voelde hoe haar nekharen omhoog sprongen bij zijn aanraking, en het was haast of hun gesprek van zonet niet had plaatsgevonden. Ze had er eigenlijk ook wel vrede mee om voor even te doen alsof. "Graag." Spinde ze, waarna ze hem zachthandig omver wierp en begon aan waar zij inmiddels al zo gewend aan waren geraakt.

[Topic uit]

Natuurlijk wilde ze, en hij wilde misschien nog wel grager. Het was Olivebranch maar wat duidelijk dat er tenminste één ding was waar ze samen goed in waren geworden, één manier waar op ze elkaar hadden leren kennen. Hij ging met haar liggen en keek Spottedrain uitdagend aan. Kom maar op. Zei die blik, en hij wist dat zij zou komen. In de volgende momenten dacht hij geen moment aan kittens, Silverwish, of wat de clan allemaal zou denken.

[Topic Uit]