I was observing the birds[open6]

Zachte sneeuwvlokjes dwarrelde naar beneden vanuit een grauwe hemel, een schoon gezicht over het landschap heen. De kater stapte door de bui heen, vlokjes bedekte langzaam zijn vacht. Het was geen heftige sneeuwval, dus hij kon zich buiten het kamp begeven zonder enig probleem. Af en toe schudde hij met zijn kop wanneer daar wat te veel op was gevallen, zijn oren flapperend tegen zijn kop aan. Voor de rest struinde hij door, een helder plan in zijn gedachtes. Kijk, zo vaak deed de Warrior misschien niet zijn best voor zijn geliefde clan, dus waarom niet eens een goede jacht hebben. Wel, zou goed als het lukte in dit weer. Bramblefrost had zich nu in de velden van hun territorium begeven, in de hoop misschien een konijntje(1) daar te kunnen verschalken. Soms wouden ze er wel eens zitten, als hij geluk had. Natuurlijk was de Riverclanner geen grote vanger van konijnen, inmiddels had hij bij lange niet de Windclan snelheid nodig ervoor. Hij kon nog steeds hopen en als hij het slim speelde kon hij het dier te vlug af zijn. Helaas, tot nu toe had hij nog bar weinig langoor gezien. Wat dus betekende helemaal niks, een feit dat hem vertelde zijn concentratie op wat anders te gooien. Er waren altijd wel wat diertjes aan het zoeken naar eten, zoals een aardmuis(2) als hij meer richting het bosje ging. Aan de andere kant, misschien kon hij beter wachten tot het wat donkerde werd. Meer kans om wat te spotten dan. Bedenkelijk keek Bramblefrost om zich heen, nog niks vindend op de heuvels. Zelfs geen kleine vink(3) huppend in de sneeuw. Wie weet had hij meer geluk als hij richting het water liep, als hij ergens een wak kon vinden of maken mocht hij nog wat visjes te pakken krijgen. Hoogstwaarschijnlijk wat simpele blaakvoornen(4) en met wat meer geluk misschien wel een forel(5) ofzo. De kater wendde zich richting de River waar hij zonet nog vandaan was gekomen, want zo bleef hij lopen. Goed, hij ging wel naar een ander stuk toe nu. Even dacht hij wel weer over na om gewoon een visje uit het water te slaan en het welletjes vinden. Hij kon altijd nog een verhaaltje ophangen over hoe hij daar tijdenlang zat zonder enig geluk. Natuurlijk zou je dan net zien dat het de werkelijkheid ging worden zo. Het gekras van een vogel haalde hem uit zijn gedachtes en hij bracht zijn aandacht naar een verdwaalde struik, waar een gaai(6) de lucht uit zijn longen riep. Had de vogel hem al gespot? Dat zou zonde zijn, had hij eindelijk een prooi gevonden was hij al ontdekt. Bramblefrost zakte door zijn poten en leunde, zijn pens de grond aanrakend. Hij hield de vogel in de gaten, wie nu stil werd en op zijn takje bleef zitten. Hij pikte wat in zijn veren en leek geen aanstalte te maken om te vertrekken. Of hij had Bramblefrost toch niet door of hij daagde de kat uit. Het waren irritante beesten immers, zelfde verhaal met andere vogels zoals eksters(7). Langzaam sloop de kater dichterbij, de zachte dikke sneeuw verminderde het geluid van zijn poten. Plots vloog de gaai weer op. Bramblefrost kop volgde zijn korte vlucht, want het dier landde gewoon een stukje verderop. Daardoor begreep de Warrior dat hij nog niet gezien was en het gekras zonet vanwege een andere reden was. Waarschijnlijk om gewoon irritant te zijn. De kater had wel enig schutkleur in de sneeuw. Hij was niet geheel wit, maar ook zijn zilvergrijze stukken vacht vielen niet al te erg op. Hij draaide zich langzaam om en ging verder met zijn gesluip. Wanneer hij dichtbij genoeg was kon Bramblefrost zich afzetten en proberen de vogel te onderscheppen. De gaai pikte in de grond, druk op zoek naar eten. Bramblefrost kwam nog een stukje dichterbij en besloot dat hij de aanval kon inzetten. Hij stoof en rende richting de gaai. Wie natuurlijk geschrokken opvloog. Daar had Bramblefrost op gerekend en hij zette zich al af tegen de grond, zijn lichaam gerekt met zijn poten omhoog zodat hij de vogel kon raken. Gelukkig waren gaaien wat grotere vogels, dus was er meer om te kunnen raken. Zijn klauw sloeg tegen de buik aan en haakte zich er aan vast. Met vogel en al landde hij weer op de grond. Vlug greep hij zijn prooi vast met zijn andere poot en ontblootte zijn tanden om met een bijt een einde aan het wanhopige geschreeuw te maken. Bloed kleurde de sneeuw rood, maar het was hem gelukt.

59: Benoem 7 prooidieren in één post