Alles waar ik ooit van droomde

_{En alles wat belangrijk was

Hoewel het klaarlichte dag was, sliep Shadowclan. Het was de dag na de Winter Solstice, wat betekent dat iedereen na de lange nacht nu hun nesten opgezocht had. Dimveil, net benoemd tot kersverse warrior, was doodop. De nacht had veel van haar gevraagd. Toch sliep ze nog niet, aangezien ze op zoek was naar haar zusje. Ze had de ander helemaal niet gezien bij haar ceremonie, iets wat heel vreemd was. Het stak in haar hart. Ze had gedacht dat Tide er altijd voor haar zou zijn, haar nooit in de steek zou laten. Met die gedachte in haar achterhoofd was ze gaan zoeken, maar ze had haar zusje niet kunnen vinden. Ondertussen stond de zon halfhoog aan de hemel, wat betekende dat ze al een paar uur op pad was. Dim besloot dat ze terug naar het kamp zou gaan, in de hoop Tidepaw dan toch daar aan te treffen. Ze was bekaf, en tegen de tijd dat ze terug in het kamp was wist ze dat ze geen energie zou hebben om haar nest naar zijn nieuwe plek te verplaatsen. Met slaperige ogen keek ze het kamp rond, maar nergens zag ze haar zusje. Ze liep de apprentice den in, en zuchtte opgelucht toen ze daar eindelijk de bekende vacht van Tide zag liggen. "Tide, hey," fluisterde ze zachtjes, waarna ze direct tegenover haar ging zitten om haar vermoeide poten wat rust te gunnen.}