Morning Glow [Nighttooth]

Met zwiepende pootjes begroef ze de muis zodat de geur geen onuitgenodigde gasten zou aantrekken. Ze zou niet graag hebben dat een vos of een das er mee weg was. Hoewel ze al een tijdje geen vossen of dassen hadden gezien. Of toch niet waar ze van had gehoord. Tevreden staarde ze even naar het hoopje bladeren dat ze had gemaakt. Haar staart licht zwiepend. Het beloofde een goede dag voor de jacht te worden. Zelf in deze vroege uren. Het was wat zoeken soms, de meeste beestjes waren nog aan het slapen. Maar die dat juist wakker werden waren gemakkelijke prooi. Alleen vogels leken nooit gemakkelijk te vangen. Ze waren altijd wakker en alert zelf slapend. De jonge kat was zich van geen kwaad berust toen ze terug volledig recht stond. Klaar om terug verder te sluipen. Ze hief haar kop op om de verse lucht terug in te snuiven. Juist voor ze haar ogen wilde dicht doen kon ze nog net een glim van een zwart witte vacht die vliegens vlug op haar af kwam van achteren. In één seconde stonden al haar haren recht en spande haar spieren zich in. Voor ze het wist voelde ze hoe haar staart werd aangevallen. Waarna ze verschrikt op sprong de lucht in en zich vliegens vlug omdraaide om de ‘vijand’ aan te vallen. Ze siste gemeen. De haren op haar rug recht op terwijl ze gromde. Haar hart voelde ze kloppen in haar keel.

Het duurde een paar seconden voor een stemmetje in haar achterhoofd zei dat het geen vijand was maar een vriend. Ze herkende de bekende geur van de donderclan en ze herkende ook de zwart witte vacht van de poes. Verbaasd knipperde ze even met haar ogen. “Nighttooth?” Zei ze met een wat onzekere stem. Ze was zo danig verrast geweest door de kattin dat haar brein haar nu nauwelijks wilde duidelijk maken dat het geen vijand was. Haar haren gingen langzaam weer liggen. Haar staart glipte ook terug naar beneden. Waarna een geamuseerde snor haar keel uit schoot terwijl ze sprak. “Ik dacht dat je een vijandige kat was.” Lachte ze half. “Je had me goed te pakken.” Zei ze weer terwijl ze zich dwong neer te zitten en met een paar snelle halen van haar grove tong de haren op haar borst platstreek. “Jij ben ook vroeg wakker.” Zei ze terug opkijkend naar de kattin. Een speelse gloed in haar goud gele ogen. “Oh proficiat trouwens met je nieuwe leerling Ardentpaw.” Zei ze vervolgens. Ze had de tijd nog niet gehad om de jonge poes te feliciteren. “Ik ben er zeker van de je weer een geweldige mentor zal zijn.” Ze had Frostdove ook tot een geweldige warrior opgeleid.

Ze kende de zwart witte poes voor haar niet zo heel goed. Natuurlijk had ze de kat vaak gezien in de clan en in het krijgershol. Zoals bij iedereen af en toe een lichte conversatie. Maar dit was nieuw. Niet dat Goldenmoon zich er druk in maakte. Ze had de zwart witte poes uiteindelijk wel graag en kon zeggen dat ze ook wel wat opkeek naar Nighttooth. Ze glimlachte even een beetje schamend toen de poes vroeg of ze haar echt niet door had en schudden lichtjes haar kop. Neen ze had Nighttooth niet gehoord, niet gezien en zelf niet geroken. De poes had de wind in haar voordeel en Goldenmoon had geen ‘aanval’ verwacht. Wat beschamend was als warrior. Ze had misschien beter moeten reageren. Wat als het echt een vijandige kat was geweest? Ze schudde de gedachten van haar af en luisterde terug naar de andere. Ze snorde even blij om te horen dat Smokepaw het goed had. Ze was blij het te horen. Hoewel ze de katten misschien niet altijd even persoonlijk kende was ze altijd meegaand met hun. Het was familie. Ze knikte even toen Nighttooth zei dat ze zich al wat meer kon ontspannen. De poes had het zeker druk.

Ze glimlachte beleefd toen de poes zei dat ze haar best deed. Goldenmoon had het gevoel dat Nightooth meer dan haar best deed. Ze leek van nature een geweldige mentor. Haar volgende woorden kwamen onverwacht. ”Oh agh…” Ze keek even naar de grond voor ze haar poot ophief en wat muizen haar van tussen haar nagels viste. Terwijl ze sprak. ”Daar ben ik nog niet zo zeker van…” Zei ze rustig. Voor ze haar poot weer liet zakken en haar attentie terug op Nightooth richtte. ”Ik heb er zeker al vaak over nagedacht.” He was een feit. Ze wilde heel graag een leerling. Het was zo een grote eer. Ze wilde graag iemand kunnen opleiden tot een Warrior. Die band met iemand kunnen delen. Een band voor het leven. Maar… ze was zelf nog jong en had zelf nog veel te leren. Dat wist ze goed genoeg. Leren deed je heel je leven. Maar momenteel was ze niet zeker of ze al goed genoeg was om een leerling te krijgen. Ze was niet zeker of… ”Ik ben alleen niet zeker of ik daar al klaar voor ben.” Maar je wist nooit. Ze glimlachte. ”Misschien bij de volgende clan vergadering.” Zei ze met een lichte hoop in haar stem.

Haar witte vacht stond idd fel uit tegenover de groene bosgrond. Dat was jammer genoeg één van de ‘zwakheden’ dat ze meedroeg en niet één waaraan ze kon werken. Bladval was haar tijd van het jaar. Wanneer de grond werd bedorven onder een witte smurrie. Dan ging ze op in de achter grond. Jammer genoeg was dat spul zo koud dat ze er liever niet te veel door liep. Haar oor trok even toen Nighttooth vroeg of ze in het kamp was gebleven tijdens het gevecht tegen de Bloedclan. Ze knikte even stilletjes. Ze was idd achter gebleven. Hoewel ze ook liever in de actie had gezeten. Haar taak was het kamp bewaken. Wat ze dan ook heel serieus heeft genomen. Maar… het echte gevecht had ze daadwerkelijk gemist.

Ze voelde haar borst wat opwarmen bij Nighttooth’s woorden. Haar motivatie was zeker en vast top. Maar toch was ze niet zo zeker. ‘Gewoon doen en mentor worden’. Ze wist dat ze op een dag toch eens die stap moest zetten of dat op een dag ze gewoon een leerling zou krijgen. Ergens was ze gewoon aan het afwachten. Zelf ‘door haar onzekerheden’ had ze er geen haast bij. Haar ogen glinsterden amusant bij Nighttooth’s woorden. Ze was zeker dat niemand de eerste keer zeker was en de poes voor haar had zeker en vast een punt. Het was waar dat Nighttooth zeker en vast een zeer goede mentor was. Goldenmoon snorde even vriendelijk en keek dan heel even naar de grond. Haar vacht leek te tintelen bij het gedacht om die stap nu uiteindelijk toch te zetten. Ze nam even rustig adem voor ze terug opkeek naar de kat voor haar. Ze gaf een zekere knik. ”Als het voor jou is kan ik geen neen zeggen.” Ze respecteerde Nighttooth. De woorden hadden een vlam in haar opgelicht en op dit moment had ze opeens wel zin om het te proberen. Zeker als Nighttooth er achter stond. ”Ik zal het bespreken met Eveningstar.” Dus zou ze dan misschien op de volgende vergadering wel mentor worden.

Ze stond langzaam op en sloot haar ogen terwijl ze zich even uitstrekte naar Nighttooth om haar neus zachtjes in de schouder van de poes te drukken. Een dankbaar gebaar terwijl ze een lichte ‘dankje’ uitsprak. Voor ze zich terug trok. Haar staart zwiepte een beetje. ”Was je hier om te jagen?” Misschien zouden ze samen wat kunnen rondgaan. ”Of aan het rondkijken om te zien wat je vandaag met je nieuwe leerling kan doen?” Ze was best curieus wat Nighttooth in gedachten had voor haar leerling.

Het gedacht dat ze misschien eindelijk een leerling zou krijgen… vulde haar momenteel wel met wat ‘excitment’. Ze kon er niet aandoen. Ze wist niet hoe de poes voor haar het deed. Maar voor het moment keek ze er naar uit en had er zin is. Had ze het zelfvertrouwen dat ze het eigenlijk wel kon doen. Het was vreemd hoe je dat soms zomaar kon hebben. Hoewel ze wist dat zodra Nighttooth verdween. Ze waarschijnlijk wel weer wat zorgen zou krijgen. Maar nu moest ze het wel bespreken met de leider. Anders zou ze ‘gelogen’ hebben tegen de jonge poes voor haar en dat wilde ze niet. Een lichte vragende snor verliet haar lippen toen Nighhttooth vroeg of ze een geheimpje wilde weten. Ze was verrast door de vraag en natuurlijk was ze meteen curieus op wat de kattin zou gaan vertellen. Welke geheimen had Nighttooth om te delen met haar? Ze knikte haar kop lichtjes. Natuurlijk wilde ze een geheim weten. Zeker omdat er iets fonkelde in de ogen van de poes. Alsof het iets geweldigs was. Wat Goldenmoon haar curiositeit alleen maar deed opflakkeren.

Op de vraag of ze aan het rondkijken was wat ze wilde doen met haar leerling om te jagen. Antwoorde Nighttooth ‘allebei.’ Goldenmoon keek tevreden bij dat antwoord. Het was altijd goed om twee zaken in één te combineren en tijd te winnen. Beter voor de clan. ”Ik wil gerust wel meegaan met je.” Als de andere kat daar open voor stond. Zelf jaagde ze niet altijd even graag met twee. Misschien was dat voor deze poes net zo. Maar af en toe een maatje naast je hebben. Kon wel gezellig zijn. Trouwens Goldenmoon kon het niet helpen dat ze misschien wel nog zou kunnen leren van Nighttooth hoe je nou als mentor moest denken.