[Vigil] It's better to love and lose

Than to not feel at all

Met trillende poten was de kater het kamp uit gelopen. Bluejay had hem vergezeld, en dat stelde hem wat gerust. Hij mocht de kater graag, en hoewel zijn en Newtsparks relatie nooit officieel was geweest, vertrouwde hij Bluejay om niet te oordelen. In stilte hadden ze gelopen, naar waar Newtspark nog lag. Zijn adem stokte in zijn keel toen hij haar zag liggen. Bebloed van de bevalling, bevroren door de sneeuw en kou. Twistedheart kon de tranen niet meer tegenhouden. Hoe had dit kunnen gebeuren? Waarom was ze niet binnen het kamp gebleven? Waar ze de hulp van Peppermint kon krijgen, van andere Queens, van hem. De kater snikte, kon de pijn niet meer binnen houden. Een tijdje lag hij naast haar koude lichaam, smekend om er nog een teken van leven te zien. Maar het gebeurde niet, en het bos werd kouder en donkerder. Pas toen Bluejay hem zachtjes aangaf dat het tijd was om te gaan, stond hij op. Zijn tranen veegde hij weg met zijn poot. Hij haalde diep adem en knikte, en in stilte brachten ze haar lichaam terug naar het kamp.

De tranen bleven stromen toen Newtspark het kamp binnen gebracht was en klaar gemaakt werd voor de vigil. Twistedheart ging naast haar lichaam liggen, alsof hij haar warm probeerde te houden in de kou. Alsof hij nog een beetje warmte af kon geven om haar weer terug te brengen. Een tijd lag hij zo. Zijn gedachte dwaalde af naar zijn kittens. Hij had geen idee waar ze waren, alleen dat ze in het kamp waren. Ze waren vast wel veilig. De kater draaide zijn kop naar die van Newtspark en gaf haar een zachte, liefkozende lik tussen haar oren. 'Ik hou van je,' miauwde hij zacht, zodat alleen zij het kon horen. Daarna stond hij op, de rest van de Clan de ruimte gevend om te rouwen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust had geen emotie getoond toen haar lichaam binnen kwam gedragen. Hij sprak geen woord, hij keek alleen toe hoe ze klaar werd gemaakt. Niet veel later lag ze in het midden van het kamp en.. wel. Kon er afscheid genomen worden. Settleddust wist de woorden niet die gesproken moesten worden. Meestal werd er in stilte gerouwd, en zo was het ook aan hem om te rouwen over zijn verloren medicine cat. Dat hoorde, helemaal na alle woorden die hij voor haar had gesproken op de gathering, of wanneer ze terugkwam in Shadowclan. Allemaal verspilde adem, maar de wijsheid kwam altijd te laat. Hij liep naar haar lichaam toe en keek kort toe naar haar stijve lijf. Hij was eigenlijk bang om haar weer aan te raken, bang voor wat ze voor hem in petto had. Maar ze was er niet meer, het was enkel een draagtuig voor haar zieke brein. ‘May StarClan light your path,’ mompelde hij stilletjes. Hij haalde een keer diep adem. ‘May you find good hunting, swift running, and shelter when you sleep,’ voegde hij er vervolgens aan toe, terwijl hij haar neerlegde bij haar lichaam. Puur wat van hem werd verwacht, maar enkel hij en de doden wisten dat dit één grote act was.

Tidepaw ijsbeerde nerveus door het camp. Ze kon zich niet neerzetten en ze kon ook nog niet echt huilen, niet zoals ze wou. Het was alsof ze het nog niet volledig kon geloven, alsof ze het pas zou geloven als ze niet anders meer kon. Waarom bleven ze zo lang weg? Was Newtspark misschien nog in leven, en moesten ze haar helpen? Voor die hoop al te veel kon groeien, kwamen Bluejay en Twistedheart al weer het camp binnen. Tidepaw draaide zich met een ruk om en zette een paar passen dichterbij. Newtspark werd in het midden van het camp neergelegd. Haar vacht was besmeurd met bloed. Ze leek bevroren te zijn; Tidepaw snapte dat gevoel op dit moment maar al te goed. Ze voelde zich alsof het ijs ook door haar poten naar boven kroop. Ze was vastgevroren aan de grond; haar hart had het moeilijk om haar bloed, dik van de kou, door haar aderen te pompen. Ze kwam pas in beweging toen Twistedheart op stond. Ze stapte voorzchtig op Newtspark af. Het leek zoveel alsof ze er nog zou kunnen zijn, ergens daar binnen. Misschien als ze haar opwarmden, misschien zou ze dan weer tot leven komen? Tidepaw legde zich naast haar vriendin neer. Een warme traan viel op de koude vacht van de medicine cat en ze kon bijna zweren dat het een sissend geluid maakte. Ze krulde haar grote lichaam zo goed als ze kon op tegen de ijsblok die de kattin nu was. Ze probeerde haar lichaamswarmte af te geven, zodat ze weer op zou warmen. Tidepaw begroef haar neus in Newtspark's vacht en probeerde enkel haar bekende kruidige geur te ruiken en de geur van bloed en van kittens en van dood te negeren. Maar Newtspark warmde niet op; Tidepaw verkoelde alleen maar, tot ze niet alleen van haar verdriet maar ook van de kou begon te trillen. Ze zag niet wie, maar iemand haalde haar rustig van het lichaam weg voor ze zichzelf zou onderkoelen, en ook om plaats te maken aan de anderen. Tidepaw stond te trillenop haar pootjes en kon niet wegkijken, ook al was haar zicht vertroebeld van de tranen. Het rood op Newtspark's vacht en de kou die door elke vezel van haar lichaam naar buiten stroomde zouden voor altijd bij haar blijven.

Prompt 83