Walk you home

'Het voelt bijna raar om hier samen met jou te lopen,' miauwde ze met een grinnik, haar blauwe ogen naar hem toe draaiend. Ze liepen tussen de bloesembomen, ook al waren ze al uitgebloeid en was het enkel groen, het was alsnog één van de mooiste plekken van het ThunderClan territorium. Vond ze zelf. 'Ik bedoel.. Het voelt goed om samen te lopen, in vrijheid. In het territorium. Maar het is gek dat het nu opeens zo... is.' Een grinnik verliet haar bekje weer. 'Je begrijpt wel wat ik bedoel, hoop ik.' Het was lastig te beschrijven, maar vast niet zo moeilijk om te begrijpen. Waar het op neer kwam was dat het een goed gevoel was, en hopelijk had Rascal dat wel meegekregen. Ze hoopte dat het ook goed voor hem voelde, om nu onderdeel te zijn van ThunderClan. Ze schonk hem weer een glimlach, zijn reacties peilend.

Rascal

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Silverwish had hem meegenomen om het territorium te laten zien. Nu geen stiekeme uitjes over de grens, dit was nu ook voor hem. Soort van. Het voelde nog steeds alsof hij een buitenstaander was, alsof hij hier niet mocht zijn. Het was onwerkelijk, en dat sentiment probeerde Silverwish onder woorden te krijgen. Hij lachte kort. ‘Ik begrijp je,’ miauwde hij met zijn diepe stem. Rascal liep langzaam, liet zijn ogen over iedere stam glijden, probeerde alles in zich op te nemen. ‘Ik kan hier wel aan wennen,’ miauwde hij. Het was net zoals de Tribe, gewoon meekomen in de sleur. Ook in de bergen had hij gejaagd, waarna ze hem hadden geleerd om uit te kijken voor arenden. Hij had zelfs een keer geholpen een grote valk neer te halen. Maar dat waren andere tijden. ‘Al voelt het vreemd. Het zal nog wel even duren voordat het als thuis voelt.’ Zijn blik ging naar zijn vriendin. Zijn enige vriend nog in het hol van de leeuw. Nee, zo moest hij niet denken. Maar hij had al wel wat geroezemoes gehoord. "Rogues horen niet in Thunderclan".}

Hij mauwde dat hij het begreep, dus Silver knikte. Mooi zo. 'Ik kan hier wel aan wennen,' miauwde hij toen. De poes glimlachte en knikte. Het was vertrouwd en veilig, elk seizoen weer anders. Ondanks dat Silver wel van wat avontuur hield, hoe anders had ze Rascal zo goed leren kennen, dit was toch haar thuis. 'Al voelt het vreemd. Het zal nog wel even duren voordat het als thuis voelt.' Silver glimlachte zachtjes en knikte. 'Dat begrijp ik, ja. Maar het is toch wat comfortabeler dan de gekke tuinen met die gekke schuttingen hè?' grinnikte ze. Ze herinnerde het zich allemaal nog heel goed. 'Ook geen twolegs om je heen. Meestal, dan.'

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Silverwish leek zin van geen kwaad bewust, zag het allemaal als een avontuur, al een zegen dat hij zijn weg naar huis had gevonden. Voor Rascal was het toch anders. Dit was alles wat hij altijd had gewild sinds hij wist dat hij Thunderclan was. Wat als het tegen zou vallen? Wat als hij spijt zou hebben? Maar hij luisterde met een kleine glimlach op zijn gezicht terwijl Silverwish herinneringen aan het ophalen was. Hij lachte zachtjes. ‘Hey, ik kan er niets aan doen dat jij incapabel bent om over een hekje te springen,’ miauwde hij plagend. Rascal keek omhoog naar de uitgebloeide bomen en snoof de schone lucht op. De lucht was hier zeker zwaarder dan hij gewend was, gevuld door de vele verschillende woud geuren, maar het rook goed, het was niets als de tweebeenplaats. Maar aan de andere hand was het ook niets als de bergen. ‘Denk je dat Thunderclan mij zal accepteren?’ vroeg hij toen aan de poes, zijn gele ogen gericht op de zilveren poes. ‘Ik denk dat het grootste deel niet eens weet dat ik opgegroeid ben in Bloodclan,’ voegde hij er daarna zachter aan toe. Misschien maar beter ook. Hij kon nog beter een rogue zijn dan een Bloodclanner. Wisten ze wel dat hij familie was van Eveningglow?}

De kater lachte zachtjes bij haar woorden. 'Hey, ik kan er niets aan doen dat jij incapabel bent om over een hekje te springen,' miauwde hij plagend. Silver keek hem verontwaardigd aan en schudde haar kop. 'Ik kan prima over een hekje springen. Ik zal het je nog wel eens laten zien,' mauwde ze met een knikje. Ze was niet voor niets een goede klimmer. Die schuttingen waren er niets meer bij. Kon ze prima, ook al was het al eventjes geleden. 'Denk je dat Thunderclan mij zal accepteren?' kwam er toen vragen van de kater af. Silver draaide weer naar hem toe, dit keer een meer serieuze uitdrukking op haar gezicht. 'Ik denk dat het grootste deel niet eens weet dat ik opgegroeid ben in Bloodclan.' Ze knikte even en liet een zachte zucht ontsnappen. 'Of ze het nou wel of niet weten, of te weten komen... Je hebt jezelf dubbel en dwars bewezen. Je hebt me gered, Rascal,' miauwde ze met een klein glimlachje. 'En daar ben ik je heel erg dankbaar voor,' snorde ze, haar kopje wreef ze even dankbaar tegen zijn schouder. 'Zonder jou was ik er nu niet geweest. En als er katten zijn die dat niet in willen zien, dan is dat hun probleem.'

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Rascal lachte hartelijk toen ze weer sprak over dat ze nu wel over een hekje kon springen, dat ze het nog wel zou bewijzen. ‘Zoveel praatjes,’ grinnikte hij, waarna hij haar een speelse blik toe wierp. Het onderwerp werd al snel serieuzer en hij haalde even kort zijn schouders op. ‘Ik kan het niet helpen dat jij je steeds in situaties werkt waar je uit gered moet worden.’ Hij probeerde een zwaar onderwerp licht te maken, al had hij hem snel aangesneden. Hij merkte al snel dat hij hier niet goed in was. Misschien was het daarom dat hij en Vlinder zo goed werkten, ze wilden allebei hun verleden vergeten, dus werd er niet over gesproken. Ze leefden zo in het heden, dachten niet na over gisteren of morgen. Nu was alles anders. Nu liep hij het hol van slechte herinneringen binnen en moest hij nadenken hoe hij er in de toekomst uit zou zien. ‘Maar ik zal voor altijd anders blijven,’ merkte hij met een schouderophaal op. Ook al was hij hier geboren, het betekende niets. Hij kende hun gebruiken niet, geloofde hun geloof niet. Het enige wat hij kon bieden was zichzelf, zijn loyaliteit. En zij waren de jury daarvan.}

Silverwish draaide nog even snel met haar ogen bij zijn opmerking over veel praatjes hebben. Ze zal het hem wel bewijzen. 'Ik kan het niet helpen dat jij je steeds in situaties werkt waar je uit gered moet worden,' antwoordde hij. Silver grinnikte zachtjes. 'Als jij dat zo wil noemen,' mauwde ze. Maar stiekem wist ze dat het wel een beetje waar was. Soms was ze iets te snel in haar keuzes maken. 'Maar ik zal voor altijd anders blijven,' merkte hij op. Silver zuchtte zachtjes en haalde haar schouders op, hem aankijkend. 'En?' Een glimlachje sierde haar snoetje. 'Dan ben je maar anders dan de anderen. Het is saai als we allemaal gelijk zijn, toch? Het gaat er niet om waar je vandaan komt, maar wie je nu bent. Dat zal de rest, of in ieder geval de meerderheid echt wel in gaan zien.' Ze knikte, had de volste vertrouwen in haar Clan. Kom op zeg, ze zullen toch niet zulke mietjes zijn om hier moeilijk om te gaan doen? 'En anders bescherm ik je deze keer,' grijnsde ze er achteraan.

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Het was ook ergens dom en stom, onzeker voelen over zulke dingen. Maar Thunderclan was trots, en hij was maar een buitenstaander. Hij hoopte ooit dat hij stiekem net zo trots tussen hun rangen kon staan, dat hij eindelijk een thuis zou hebben waar hij bereid voor zou zijn om voor te vechten. Het waren altijd katten geweest waar hij wilde vechten. Zijn familie in Bloodclan, vervolgens zijn gezin in de bergen, en dan nu Eveningglow. Stuk voor stuk had hij ze steeds moeten verlaten. Hij miste ze allemaal, vooral Vlinder, maar voor nu was het lachende gezichtje van Silverwish genoeg om hem te troosten. Dus knikte hij terug. ‘Oké, oké, prima,’ miauwde hij uiteindelijk. ‘Ik wil je wel eens zien vechten,’ voegde hij er toen plagend aan toe. ‘N-niet dat ik je nog niet heb zien vechten, want technisch gezien.. je weet wel.’ Oh god. De oorlog met Bloodclan was Silverwish natuurlijk ook niet het meest succesvol geweest. Schaapachtig keek hij haar aan. Lekker bezig, Ras.}

Het leek erop dat ze Rascal voor nu in ieder geval overtuigd had. 'Oké, oké, prima,' miauwde hij instemmend. Silver knikte tevreden. 'Ik wil je wel eens zien vechten,' voegde hij er plagend aan toe. Silverwish grinnikte. Dat kon ze wel laten zien hoor, als hij wilde. 'N-niet dat ik je nog niet heb zien vechten, want technisch gezien.. je weet wel.' Ze grinnikte, haar blauwe ogen twinkelend op hem gericht. 'Ik weet het. Het was niet mijn beste moment,' mauwde ze met een grinnik. 'Maar vechten kan ik wel hoor,' greens ze uitdagend, in een aanvalspositie springend.

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Gelukkig kon ze er nog om lachen. Hij keek haar met een scheve grijns aan. ‘Ik durf te wedden dat het je slechtste moment was,’ voegde hij er uitdagend aan toe. Maar toen beaamde ze dat ze daadwerkelijk kon vechten, en stelde zichzelf op voor een gevecht. Rascal moest direct hartelijk lachen. ‘Oh, kom op, muis,’ miauwde hij, zijn ogen rollend. ‘Ik schep niet graag op, maar dit kan je niet winnen.’ Hij was misschien twee keer zo groot als haar, getraind om te moorden en als een hobby had hij mee gejaagd op vogels groter dan hemzelf in de bergen. Hij positioneerde zichzelf tegenover haar en zakte iets door zijn voorpoten, zijn staart eenmaal uitdagend slaand. Man, wanneer was de laatste keer dat hij voor de lol had gevochten? Toen hij een young-one was? Zijn mondhoeken kropen speels omhoog. ‘Kom dan op, kleine muis. Laat maar zien wat je in huis hebt.’}

Rascal durfde dus te wedden dat het haar slechtste moment was en Silver vond dat hij dat wel mocht winnen. Alle gênante dingen die ze als Apprentice wel niet overkomen was - waar hij overigens ook een groot deel van meegekregen had - vergat ze maar even. En die was ze ook niet van plan weer boven water te halen. Daarentegen daagde ze hem uit, waarop hij hartelijk lachte. 'Oh, kom op muis,' miauwde hij met rollende ogen. 'Ik schep niet graag op, maar dit kan je niet winnen.' Silver gaf hem een grijns en bleef hem uitdagend aankijken. 'Wie weet verras ik je,' miauwde ze terug met een lichte schouderophaal. Rascal was ook in de aanvalspositie gezakt, twee keer zo groot als haar en met veel meer spieren. Maar Silverwish had haar wendbaarheid en snelheid mee. 'Kom op dan, kleine muis. Laat maar zien wat je in huis hebt.' Dat liet ze zich niet twee keer zeggen. Met een kleine grauw sprong ze op hem af, gericht op de plek tussen zijn voorpoten.

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Hem verrassen? Rascal was sterker dan haar, waarschijnlijk beter getraind en zeker meer doorwinterd. ‘Ik laat me graag verrassen,’ miauwde hij speels terug. En voor ze het wisten stonden ze tegenover elkaar in vechthoudingen, Rascal spiegelde haar bewegingen, zijn gele ogen strak op haar gericht. Maar niet haar ogen, maar haar poten, die zouden laten zien waar ze zou mikken. En al snel had hij door dat ze voor de frontale aanval ging, tussen zijn poten. Hm, oké? Rascal deed niet eens zijn best om haar te ontwijken, wetende dat hij makkelijk wat klappen kon incasseren. Nee, hij probeerde toen ze tussen zijn voorpoten kwam, haar lichaam tussen zijn poten te klemmen en zijn borst naar beneden te brengen. Als een muisje in de val.}

De aanval tussen z'n voorpoten werd waarschijnlijk niet als de slimste zet gezien, maar ze had een plan. Soort van. Verrassingen doen het 'm, toch? Silver voelde de druk van zijn borst groter worden en voor ze al te veel tijd verloor en geplet werd, boorde ze haar nagels in de grond. Ze klauwde tussen zijn poten door, haar lange staart probeerde ze als een vervelende vlieg in zijn gezicht te slaan. Een beetje afleiding, hopelijk. Haar instinct was om omhoog te gaan, hem proberend van haar af te duwen. Maar ze wist dat ze dat niet zou redden. Vandaar dat ze nog lager op de grond zakte en zo snel mogelijk als een slangetje onder zijn lichaam doorkroop, en hopelijk aan de andere kant uitkwam.

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Silverwish was glibberig, maar hij was nog voorzichtig met haar. Hij had haar daar direct kunnen pletten door zijn volle gewicht erop te zetten, maar het was allemaal maar voor de lol. Dus kreeg hij haar staart in zijn gezicht. Hij kon het niet laten om ernaar te happen, want dat kreeg je er nu van. En voor hij het wist was ze onder hem door geglibberd. Rascal draaide zijn logge lichaam om, want ze was niet snel genoeg om in die tijd ook nog op te staan en om te draaien. Zodra ze weer oog in oog stonden, moest hij eventjes lachen. ‘Slim hoor, muisje. Maar ik was nog voorzichtig met je,’ sprak hij met een knipoogje. ‘Nu ik het mijn beurt.’ Hij zakte weer iets door zijn poten om zich schrap te zetten, en toen maakte hij een snelle schijnbeweging naar voren, alsof hij frontaal aan zou vallen. Maar hij wachtte een moment, om te kijken welke kant ze op zou springen. Zij was snel, dus hij zou slimmer moeten zijn.}

Ze kwam heel aan de andere kant weer overeind, een grijnsje op haar snoet. 'Slim hoor, muisje. Maar ik was nog voorzichtig met je,' sprak Rascal met een knipoog. Silver lachte en rolde haar ogen. Ja hoor, tuurlijk. Dat is wat ze altijd zeggen. Ze was hem gewoon te slim af geweest. 'Nu is het mijn beurt.' De kater zakte door zijn poten en Silverwish zette zich schrap. Ze hield hem in de gaten, klaar om weg te springen naar welke richting dan ook. Hij ging voor een frontale aanval. Silverwish moest zich inhouden om een kant op te springen, in plaats daarvan sprong ze naar achteren, ruimte creërend. Was dit wat hij verwacht had? Een grijns speelde op haar snoet.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Silverwish koos om naar achteren te springen. Dat zou haar fout zijn. Hij hoefde totaal geen snelheid te minderen en hij kon harder naar voren dan zij naar achteren kon. Dus hij sprong door naar voren terwijl hij nu de snelheid meerderde terwijl hij eerst nog afwachtend was geweest. Met uitgestoken poten sprong hij naar voren, terwijl hij één van zijn voorpoten schuin tussen haar voorpoten probeerde te plaatsen en gepaard met zijn snelheid en grotere kracht simpelweg te forceren in een val.

Rascal ging recht naar voren, en viel niet naar voorover. Jammer, maar Silverwish was er al wel op voorbereid. Ze was niet voor niets naar achteren gesprongen. Met een zwiep van haar staart sprong ze vrijwel direct weer naar rechts. Helaas had ze zijn poot niet verwacht, waardoor ze eroverheen struikelde. Met een vloek viel ze op de grond, haar bekje vol met zand. Ze had de val niet kunnen breken. Mopperend kwam ze weer overeind, de lichte steek op haar kin negerend, om bovenop hem te springen.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Rascal lachte enkel toen Silverwish op haar snufferd ging. Hij gaf haar de ruimte om weer overeind te krabbelen en wilde net vragen hoe het met haar ging, maar kennelijk was hij in de eeuwenoude val gelopen. Hij werd gewoon zonder genade weer aangevallen. De grote kater zag er de ernst niet van in en lachte weer. Zonder te twijfelen stortte hij ter aarde en rolde over zijn rug. Het was nu haar keuze: geplet worden of van hem af komen. Kom op, Silverwish, dit was kinderspel.

Ze kwam bovenop hem terecht. Het lachen van de kater maakte nog wat meer speelsheid los bij Silver. Ook zij lachte, hem proberend op de grond te pinnen. Rascal rolde echter door, waardoor ze geen andere keus had om weer van hem af te springen. Ze werd liever niet weer geplet door hem. Lachend draaide ze met een sprongetje weer naar hem toe. In plaats van wéér op hem af te springen zakte ze door haar voorpoten in een speelse houding, klaar om weer aan te vallen, maar afwachtend op wat hij zou gaan doen. 'Kom op dan meneer,' mauwde ze uitdagend.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Hun gelach vulde de lucht en voor het eerst in manen merkte Rascal dat deze lach oprecht was. Niet bitter, niet ongemakkelijk, niet gespeeld om iemand te troosten of zijn welwillendheid te tonen. Silverwish daagde hem uit en dat was waarschijnlijk het beste wat ze kon doen, want met een directe aanval op hem zou ze gewoon nooit winnen. Rascal rolde zijn schouders naar achteren en kantelde zijn nek van links en rechts los. ‘Ik was ooit een enge, grote Bloodclanner. Weet je het zeker?’ miauwde hij speels. Natuurlijk wat het spel. Hij zou haar nooit pijn doen. En dus dook hij iets naar onder, om vervolgens naar voren te springen en op haar schouder te mikken, om hen beide weer in een vrije val te laten tuimelen.