Stars don't shine, they burn

_{Er waren alweer wat dagen voorbij gevlogen sinds zijn ontvoering en de verwijdering van een stuk van zijn mannelijkheid, het ging allemaal weer verder. De Warrior dacht er liever niet aan dat hij geen kittens meer kon krijgen. Eerlijk gezegd was het nooit echt zijn plan geweest, maar de weet dat het nu ook echt niet meer kon was toch wel wat anders dan een eigen keuze. Hij probeerde min of meer zijn leven op te pakken, de kracht van vroeger terug te vinden. Het was lastig, zeker niet iets wat in een paar dagen gedaan was. Nog steeds moest hij zichzelf dwingen om met zijn clangenoten te praten, ook al was het maar voor eventjes. Hij bleef geloven in de blikken vol woede die hij kon voelen in zijn rug, ook al waren ze misschien niet daar. Misschien dat ooit een dag kwam waarop de goeie ouwe Smouldertongue terugkeerde, de irritante luie grappenmaker, maar nu zag hij dat nog niet gebeuren. Weer had hij het kamp verlaten laat in de avond en struinde hij wat afwezig door het gebied heen. Door de zachte sneeuw, langs de welbekende bomen, totdat hij uiteindelijk in de Blooming Woods kwam. Al was daar nu niet veel Blooming aan. Het was een kale plek geworden in Leafbare, open door het gemis van de bladeren en bloesems. De hemel was goed te zien hier door en bijna automatisch hief Smouldertongue zijn kop op naar de sterren boven. Het was een heldere nacht en de sterren waren goed zichtbaar, ze fonkelde lichtjes. Sommigen leken dichtbij te zijn en de anderen juist weer verder, niet meer dan vage vlekjes in het geheel. De ginger liep naar een dikke boom toe en klom naar de eerste brede tak. Klimmen probeerde hij weer op te pakken, het ging misschien niet zo goed als vroeger met zijn schouder maar het was altijd een deel van hem geweest. De kater plaatste zichzelf op de tak en richtte zijn kop weer naar de sterren. Ze leken te dansen, maar altijd bleven ze in een plek. Een groot geheel, er was geen einde en geen begin te ontdekken. In een geheel met elkaar, onduidelijk en ongelijk, in een wilde harmonie. Daar waren de overledenen, de katten wie het leven hier op de grond hadden achtergelaten. Zij die het verdienden om daar te zijn, die geen wreed hadden aangedaan. De katten die onnodige pijn hadden veroorzaakt, die duister waren geworden in hun harten, zij verdwenen naar een plaats vol duisternis. Hij had die plaats gezien. Wat er tussen zat? Waar kwamen die uiteindelijk terecht? Waar zou hij terecht komen? De keuze lag niet bij hem, maar bij zij daarboven. Tussen de vele sterren.

-Eveningstar

Prompt 60: Laat je kat sterrenkijken}

Met een krijs schrok ze op. Haar nekharen recht overeind, haar felgele ogen verwilderd. Haar ademhaling te snel, dicht bij hyperventileren. Toen ze wakker schrok uit een nachtmerrie. De nachtmerrie die vaker wel dan niet langskwam als ze lag te slapen. BloodClanners die haar toe jouwden, haar gek probeerden te maken. Het gegiechel van haar bewakers op de achtergrond. Stagtine zijn blik die zich in de hare boorde. Hij was ongrijpbaar voor haar. Ze kreeg hem nooit te pakken. Hoe vaak ze ook naar voren sprong om haar nagels in zijn lijf te slaan. Stagtine, de kater die haar voor altijd zou achtervolgen. Die haar nooit meer los zou laten. Zelfs nu hij dood was, opgeslokt door het zwart. Ver weg van haar geliefden, ver weg van StarClan. Daar was hij niet, daar was ze inmiddels achter. Toen ze een leven in had moeten leveren. Was hij in Dark Forest? Het was Newtspark geweest die haar had opgezocht niet hij. Toch wist hij haar te blijven achtervolgen, vrat zijn zijn aan haar. Zijn duisternis, was haar duisternis geworden. Ze liet haar haren weer zakken terwijl ze naar buiten keek. De witte wereld nodigde haar uit. Ze probeerde het nare gevoel van haar af te laten glijden terwijl ze naar buiten stapte. Het kamp uit, het territorium in. Ze wist niet waarom maar haar poten brachten haar naar blooming woods. De plek die ze altijd veracht had, waar ze een hekel aan had gehad. Dat leek alleen zo betekenisloos, zo onbelangrijk. Sinds haar leven zo veranderd was. Sinds niks meer ‘gewoon’ voelde. Zij was getekend, maar haar vechtlust was nooit verdwenen. Die was misschien nog wel sterker geworden. Ze zou vechten, totdat ze het niet meer zou kunnen. Totdat al haar levens van haar waren afgenomen, of opgebruikt. Het interesseerde haar niet meer. Zo zou blijven vechten, voor ThunderClan. Ineens drong de geur van Smouldertongue haar neus binnen. De blik in haar felgele ogen gleed omhoog, naar de boom waar de kater in was gaan zitten.

_{Het zachte geluid van pootstappen in de sneeuw liet zijn oren draaien, al bleef zijn kop gericht naar de sterren. Het was geen gesluip wat hij hoorde, dus niet meer dan een clangenoot die ook hier kwam. Langzaam merkte hij de geur van Eveningstar op, maar hij bleef nog even zwijgen. Ze was hier vast met een reden en waarom zou hij die verstoren. De kater draaide wat met zijn kop, de spieren in zijn nek strekkend. Hierbij merkte hij dat de pootstappen waren gestopt onder zijn boom. Smouldertongue keek naar beneden en ontmoette de gele ogen van hun Leader. Langzaam knipperde hij naar haar, verbaasd dat ze er stond. Een zachte lach ontsnapte zijn lippen, geen reden erachter. ''Je kan de slaap niet vatten?''sprak zijn stem vanaf de tak, informerend naar de aanwezigheid van de poes hier.}

Hun blikken kruisten elkaar. Ineens verliet een lach zijn bek, geen idee waarom. Ze kon er niks aan doen dat zijzelf begon te grijzen. Waarom deed ze dat? Ze stopte er snel weer mee en trok haar gezicht in de plooi. Hij vroeg of ze de slaap niet kon vatten. Ze schudde haar kop. “Of nou ja ik sliep wel. Alleen blijkbaar hadden mijn dromen een ander idee.” Ze haalde schijnheilig haar schouders op alsof het niets was. Toen sprong ze bij hem in de boom. Ze was geen extreem goede klimmer, maar heel slecht was ze ook weer niet. Ze was niet voor niks een ThunderClanner natuurlijk. “Jij kon ook niet slapen?” Vroeg ze aan hem toen ze lenig naast hem op de tak sprong. Die boog aardig onder het gewicht van hun allebei trouwens. Daar leek ze zich weinig van aan te trekken en ging kalmpjes op de tak zitten.

_{Natuurlijk, je kon altijd je best doen je leven zoveel mogelijk zelf te beïnvloeden, maar uiteindelijk stond het toch buiten jouw macht. Was het puur geluk dat hij hier nog zat, levend en wel of was zijn lot simpelweg nog niet aangekomen. Beneden hem schudde Eveningstar haar kop, nadat hij meende iets van een grijns te hebben gezien. Ze corrigeerde haarzelf, de schuld dat ze hier nu stond lag bij haar dromen. Smouldertongue fronste eventjes. De Leader had genoeg ellende meegemaakt voor slechte dromen kon hij wel begrijpen. De gestreepte poes sprong naast hem op de tak terwijl ze hetzelfde aan hem vroeg. De tak boog wat onder gewicht van twee katten nu en de rode kater moest wat verzitten. "Nooit een groter slaper geweest''-beantwoorde hij haar vraag-"Wel, ik bedoel 's nachts''voegde hij er snel aan toe, want hij was meestal wel een prima slaper. Enkel niet wanneer het kon.}

Ze wiebelde even met haar oren bij zijn uitleg. Overdag wel dus? Niet het meest handige voor een warrior om dan te slapen. Maar goed, ze had daar niet echt op zitten letten. Misschien moest ze hem de komende tijd een beetje in de gaten houden. Zien wanneer hij nu eigenlijk sliep. Ergens moest je slapen natuurlijk, maar dan was het wel handiger om dat ’s nachts te doen. Alleen dat liet ze voor nu in het midden. Ze had ook geen zin in discussie eigenlijk. “Aha.” Zei ze dus enkel, voordat ze haar bek hield. Er viel een stilte terwijl ze wat afwezig naar de sterren staarde. “Ik wil binnenkort naar highstones. Ga je met me mee?” Vroeg ze toen plots.

_{Hij had half verwacht een preek of iets in die buurt van haar te krijgen, maar met een aha kwam hij er verrassend goed er vanaf. Misschien was ze ook wel wat veranderd, rustiger geworden. Of misschien zag ze hem niet meer zo als kinderachtig, een Warrior wie meer op een Apprentice leek. Hoe dan ook, een korte stilte viel en beide staarde verder naar de sterren. Blijkbaar liet het Eveningstar ergens aan denken of het was een plan wat ze zonet bedacht had, op dit moment. Haar stem verbrak de stilte weer en Smouldertongue had een kort moment nodig om te verwerken wat ze hem gevraagd had. Smouldertongue had eigenlijk nog nooit echt de officiële reis gemaakt naar de Highstones, tijdens de Journey waren ze er natuurlijk langs gegaan, maar zijn Warrior naam had hij in de bergen ontvangen. Dat betekende overigens niet dat hij er nog nooit geweest was om te gaan kijken. Toen ze weer terug waren had de normaal gesproken luie kater besloten de reis eens te maken, gewoon om dat nog in te halen. Maar voor de rest was hij nooit meegevraagd door een Leader of Medicine Cat, ze wouden vast toch liever iemand aan hun zijde die minder...Smouldertongue was. "Dat is goed''zei hij langzaam, nog steeds er over nadenkend. ''Maar weet je zeker dat een andere niet meer geschikt is?''moest Smouldertongue toch even vragen.}

Hij stemde er mee in. Ze schudde haar kop toen hij vroeg of er iemand anders niet meer geschikt was. “Ik wil Spottedrain vragen om hier te blijven, ik vertrouw ShadowClan op het moment niet.” Vervolgde ze toen. “Er zijn niet veel katten die ik genoeg vertrouw. Bij jou weet ik dat je niet dom genoeg bent om me weer te belazeren.” Ze kon aan hem zien dat hij er van had geleerd. Dat hij er daadwerkelijk spijt en verdriet van had. Nee, ze zou hem kunnen vertrouwen. Natuurlijk ze had Silverwish of Rascal kunnen vragen, maar op de één of andere manier had dit ineens goed gevoeld. Ze twijfelde niet aan haar intuïtie. Die had het altijd eigenlijk goed gehad, dus nee. Ze wilde hem graag mee hebben.

Onderwerp: Re: Stars don't shine, they burn