Better to be alone at times [Open]

Ze was alleen vandaag, of eigenlijk ze was alleen op dit specifieke moment. Een moment die duurde totdat het een kwestie van komen of gaan was. Iemand kwam naar haar was de eerste optie, zij ging zelf de anderen opzoeken was dan het tweede idee. Bij geen van beide opties had ze belang, want alleen zijn was meer of min een keuze geweest. Ze moest jagen, er moest prooi op de stapel komen immers. Haar mentor had ze vandaag nog niet gezien. Er was geen afspraak gemaakt over trainen en ze twijfelde of de poes het vergeten was. Of niet lekker genoeg was om te trainen. Hollowsong klaagde vaak over pijntjes en anderszins. Liever gezegd, een groot gedeelte van de trainingen die ze gaf bestond uit gezeur waar Pheasantpaw niet veel aan had. De poes was aardig en deed vast haar best, maar misschien was een apprentice erbij niet echt meer een optie voor haar. Hopelijk zou Blazestar dat ook inzien en haar laten wisselen van mentor. De grijzige poes was nog jong, ze had nog wat manen te gaan voordat ze Warrior zou worden, maar ze wou niet achterblijven op de rest. Jagen in haar eentje zoals nu had het zelf leren als belangrijkste reden daarom. De schrale Pheasantpaw had tot nu nog weinig geluk gehad. Geen eerlijk. Turend in de sneeuw tussen de sprieten die ertussen uitstaken had ze nog niks gevonden. Ze rook ook niks en de geluiden die ze al op ving wezen niet op prooi in de buurt. Deze tegenslag was niet genoeg om haar terug te laten keren met lege poten naar het kamp, al vond ze het een beetje vervelend. Natuurlijk, het was Leafbare en dat betekende minder prooi. Als kitten had ze gezien hoe vol de prooistapel soms kon zijn, maar toen zij apprentice werd een maan geleden begon het al af te nemen. Ze wenste echter niet haar jacht te laten verslonzen onder het excuus van minder prooi dus liep ze simpelweg verder door in de hoop meer geluk te hebben op een ander stuk territorium.