Sinds de dag dat Newtspark alles aan hem had opgebiecht, was zijn brein geen moment rust gegund. Alle scenario's waren door zijn kop gegaan. Degene die het meest terugkwam was: ze liegt. Het was één grote val. Ze wilde hem laten geloven dat ze een slechterik was, om mee te spelen in haar plannen en uiteindelijk was dit alles één groot complot van haar en Acornstar. Een reden om van hem af te komen. Maar hoe meer hij erover nadacht, hoe bizar de dingen waren die Newtspark vertelde, hoe meer hij maar kon denken dat het waar was. Al die onverklaarbare doden, en allemaal kwamen ze terug op hun medicine cat. En vanaf het moment dat hij had gezegd dat hij bereid was om met haar in zee te gaan, wist hij dat hij net misschien wel de grootste leugen in zijn carrière had uitgesproken.

Hij was met haar terug naar kamp gelopen, spreken over moord en doodslag alsof het de normaalste zaak van de wereld was geweest. Hoe ze dat het beste konden doen en dat - mocht Acornstar nog terugkomen - ze het zouden doen. Hij had haar verteld dat hij wist dat Acornstar nog drie levens had; zij had hem gecorrigeerd en verteld dat het er nog maar twee waren. Twee. Het was simpel genoeg. Newtspark zou nog één druppel op een gloeiende plaat doen en Acornstar beroven van zijn laatste levens en Settleddust zou uit het bloed herrijzen als Settledstar. Simpel, eenvoudig, daadkrachtig. En Newtspark zou gelukkig kunnen worden als medicine cat die was weggesneden van de sterren. En de deputy zou niet liegen als hij dat plan ook daadwerkelijk had overwogen. Hij zou geen bloed aan zijn klauwen hebben en dan daarna, dan zou hij Newtspark kunnen opruimen met een simpele zwaai van zijn klauwen. En niemand zou ooit weten wat was gebeurd. Simpel.

Toch had hij nog een fractie van een geweten over. Hij kon zich niet laten zakken tot dat niveau. Hoe kon hij zich ooit verontschuldigen tegen de sterren? Acornstar was misschien zijn pad verloren, maar dat betekende niet dat hij erachteraan moest. Net als Acornstar, net als Newtspark. Wat zou dat betekenen voor de rest van zijn leiderschap? Nee, er was een simpelere oplossing. Nog eenvoudiger dan wat Newtspark hem aangeboden had. En dat was dat Newtspark moest verdwijnen. Acornstar zou terugkomen en Newtspark zou nog altijd weg zijn en dan sprak niemand er ooit nog maar weer een woord over. Acornstar had wat hij wilde: één loyale medicine cat, een gewillige deputy die goed voor zijn clan had gezorgd, en de oude man kon zijn dagen slijten terwijl hijzelf de teugels meer in zijn klauwen zou nemen. Hij had al zo lang gewacht, dus een paar manen langer wachten kon hij ook nog wel weer. De clan stond aan zijn kant. Acornstar buitenspel zetten zou kinderspel worden. Helemaal als er nu ging gebeuren wat hij wilde.

Uiteraard had hij Newtspark nauwelijks uit zijn zicht laten gaan in de dagen die volgden. Hij wist op ieder moment van de dag waar ze was. Hij hield bij met wie ze sprak, en sprak die katten erna om er zeker van te zijn dat ze geen woord los had gelaten. En dat had ze niet. Nee, ze speelde haar rol perfect. Ze had een indrukwekkende cv, dat moest hij wel zeggen. Haar set van vaardigheden was om "u" tegen te zeggen. Maar zelfs de besten konden bespeeld worden. Dus toen hij haar het woud in had gevolgd, stilletjes zich verscholen houden tussen de schaduwen, voelde hij zich verrassend kalm en comfortabel. Hij had een doel en wist hoe hij zich eraan moest houden. Hij had dagen geleden al besloten wat hij zou moeten doen en zich over die grens heen gezet. Het was kiezen uit kwaden, en hij weigerde te geloven dat de sterren het oneens zouden zijn met zijn keuze. Hij had namelijk geen betere opties dan dit. Wat moest hij dan? Iedereen in schijn houden dat hun leven perfect was? Newtspark terugsturen naar ThunderClan en Eveningstar? Nee. Newtspark wist te veel. En een geheim tussen twee kon alleen bewaard worden als één van de twee er niet meer was. Permanent.

Niet had hij ingecalculeerd dat de geur van bloed vannacht in de lucht zou hangen. Zelfs in deze kou en bijna stormachtige nacht, was het overduidelijk. Het was bloed, en veel. En direct kreeg de deputy alweer het ergste in zijn kop. De slang had weer toegeslagen. Weer een slachtoffer op haar veel te lange lijstje. En toen bekroop hem pas de angst, dat hij realiseerde dat hij moest doen wat hij moest doen. Hij hield een klauw voor zich en zag dat die ongecontroleerd aan het trillen was. Hij balde zijn nagels samen en probeerde zich te herstellen. Hij haalde diep en snuivend adem, voordat hij zich op zijn poten hief. Dit was niet impulsief, nee. Dit was met voorbedachte raad. En zo liep hij over zijn geliefde moeras heen, over de bevroren modder en de bevroren poelen. Hij wist waar het ijs dunner was, want hij had het de afgelopen dagen steeds gebroken. Nog een keer kraste hij met zijn nagels eroverheen en het begon vervaarlijk te kraken. Snel deinsde hij weer achteruit. Hij beet op zijn lippen en volgde de geur van bloed.

Settleddust verwachtte een lichaam. Weer een onschuldige die op de verkeerde plek op het verkeerde moment was. Iemand waarop ze wraak wilde nemen om.. wie weet waarom. Misschien had de Dark Forest haar dingen toegefluisterd. Op zijn hoede naderde hij de geur in de duisternis. Maar niet had hij dit verwacht. Newtspark, zelf onder het bloed, en achter haar hing de geur van pasgeboren kittens. De zoete geur van melk vermengd met het bloed maakte hem misselijk. Kotsmisselijk. Want zelfs in dit moment wist Seamist zich in zijn brein te wurmen als de parasiet die ze was. Nee, hij kon dit niet hebben. Hij mocht niet nadenken over zijn kindjes, over Morningkit. Nee, dit ging over hen beide. Dus keek hij de poes met een afkeurende blik aan, maar ergens scheen medelijden in zijn ogen. Dit was niet de bedoeling geweest. Nu was het niet meer alleen aan hen, maar ook aan de meerdere onschuldige kittens die ze op de wereld had gezet. Zijn verontruste blik ging naar de medicine cat.

‘Moest je nog een zonde op je al te lange lijst toevoegen?’

Settleddust keek haar vol ongeloof aan toen ze nog het gore lef had om kwaad op hem te worden. Wat moest hij dan zeggen. "Gefeliciteerd met je kroost?" Nee. Hij wist wat er gebeurde als je kittens op de wereld zette die vuil bloed hadden. En zij moest zichzelf helemaal eens goed in de ogen aankijken, want haar code sprak dat ze helemaal geen kittens mocht hebben. Maar wie hield hij nog voor de gek, wanneer was de laatste keer dat zij zich druk had gemaakt over de code?

Ze probeerde het nog op hem te leggen. Maar hij bleef ongewogen. Ze hoefde zich niet druk te maken over hem, niet meer. Dit was over vannacht. Ze kon schreeuwen en tegenstribbelen wat ze wilde. Zíj had haar kinderen dit lot gegeven, niet hij. Dit was een gevolg van haar keuzes, niet de zijne. Hij wilde dit niet hoeven doen, maar het moest. Hij had geen keuze. ‘Ik ga nergens heen,’ gromde hij uiteindelijk toen ze klaar was met haar dreigementen maken. ‘Snap je het niet, Newtspark? Dit kan zo niet langer.’ Als antwoord op haar ontblootte nagels, schoten die van hem ook uit zijn hulzen. ‘Ik ga je kittens mee naar huis nemen, en jij zal niet meegaan.’ Settleddust kneep zijn groene ogen wat samen en zette zich schrap, ieder moment verwachtte hij het woeste monster dat ze altijd al was geweest. Dat ze haar ware zelf eindelijk zou tonen. ‘Je hebt me geen andere keuze gegeven. Het eindigt hier vannacht.’

Settleddust begreep haar woede, en hij voelde de schuld hem bekruipen toen ze schreeuwde dat hij haar kittens niet aan mocht raken. Hij snapte het, hij zou ook degene vermoorden die aan zijn kinderen kwam. Het was allemaal tinten van Mousedung up. En hoe meer ze sprak, hoe meer hij begon te twijfelen aan zichzelf. Nee, het kon niet. Ze zaten eral beide veelst te diep in, zo diep dat ze nauwelijks nog adem konden halen. Er was niet genoeg lucht voor hun beide. Het was op. Het was gewoon op. Hij zag de tranen, hij zag de woede, de pijn. Ze lag alles bloot, en dat maakte haar kwetsbaar. En nog een laatste keer probeerde ze met hem pleiten. Of was het een verwijt? Waarschijnlijk dat tweede, want het duurde niet lang voordat ze schreeuwde dat hij van ze af moest blijven.

Het was nauwelijks een gevecht te benoemen. Zij kwam net uit een bevalling, was nauwelijks meer dan een skeletje met een huid eroverheen getrokken. Hij was een getrainde deputy. Hij kon klappen innen die zij niet meer kon veroorloven. Maar hij wilde niet met haar vechten, hij stapte simpelweg opzij, net buiten haar bereik en deinsde passen achteruit. Weg van haar kittens, op naar dieper moeras. ‘Je wilde niemand helpen, enkel jezelf,’ siste hij naar de poes. Hij moest haar gewoon nog even uit de tent lokken. Net een paar pasjes verder. Zijn achterpoten raakten het ijs aan en hij wist precies waar ze zich bevonden. Shadowclan was zijn territorium. Het was van hem. En niet voor haar om op de achtergrond te staan en aan de touwtjes te trekken. Hij weigerde haar lappenpop te worden, als degene voor haar. Eén moord op haar naam. Eén oorlog veroorzaakt door. Het was klaar nu, hij zou haar waanzin Shadowclan niet langer laten vergiftigen. Dit was voor zijn clan. Hij offerde zichzelf op om de beul te zijn. Degene die de straf uitdeelde, moest de laatste slag uitdelen. Hij moest de zondaar in de ogen kunnen aankijken en vertellen waarom diegene verdiende om te gaan. En hij keek haar recht aan.

Settleddust haalde diep adem. Hij moest nu dicht bij zichzelf blijven, proberen haar woorden hem niet teveel laten raken. Niet teveel naar haar gezicht kijken. Ze probeerde zichzelf te redden, haar kittens te redden. Zichzelf aan die laatste strohalmen vast te grijpen. Maar er was niets meer dat haar zou redden. Niemand. Het was gewoon een kwestie van tijd. Tijd die ze niet meer had.

Newtspark benaderde hem alsof hij een stuk prooi was. Ze zag de waanzin in haar ogen. Ze wilde hem dood hebben. Zachte piepjes van de kittens bereikten zijn oren nog, maar hij probeerde er niet naar te luisteren. Hij zou ze moederloos maken. Dat was zijn plan. Zo ziek was hij geworden. Maar het was beter, ook beter voor die kittens. Ze zouden niet verpest of beïnvloed worden door dit leven. Newtspark zou ze nooit afstaan. Dit was genade voor ze. En ze schreeuwde hoe ze hem wilde helpen, maar hij schudde enkel zijn kop. ‘Ik heb je niet meer nodig.’ Zijn stem trilde terwijl hij het zei. Hij vergat adem te halen. Zijn hoofd bonsde in zijn kop. Hij probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat dit de goede keuze was. De enige optie. Een genademoord. Eén dode op zijn naam, en de clan zou gespaard worden voor nog meer manen aan pijn, verderf, en haar slangentong. Hij weigerde Shadowclan er nog langer slachtoffer van te maken. Het was het enige wat hem nu nog ter been hield. Dus nog een stap achteruit, zijn poten gleden simpel over het ijs heen, alsof hij ogen in zijn achterhoofd had. Kom op, spring meisje. Het zal pijnloos zijn.

Nee, hij had haar niet meer nodig. Hij had geen moordenares nodig. Niet iemand die hij kon inhuren om zijn vieze taakjes te doen. Hij wilde dit doen op een eervolle manier, samen met de clan. Hoe kon hij nog langer haar verdedigen? Kittens aan haar buik, bloed aan haar nagels, weggesneden van de sterren, van hun geloof, de code. Hoe erg ze ook zou smeken, hij zou nee zeggen. Hij had geen andere keuzes meer. Ze was nog maar een kind, en hij verdoemde haar naar een langzame dood. Maar niemand mocht weten wat er gebeurd was en ongelukken gebeurden. Dit was zijn geheim. Enkel zijn geheim. Dit was iets waar hij nog vat op kon houden, waar hij nog kracht op had. Dit was zijn beslissing, enkel de zijne. Zij nam haar geheimen mee haar graf in. En tegen de tijd dat hij zou sterven, al was het voor de eerste keer of voor de negende keer, dan zou ook dit geheim met hem mee de dood in gaan.

En dus stapte hij opzij, berekend, uit de weg glijdend voor het wak. Terwijl Newtspark rechtdoor ging en voor hem geruisloos het water in gleed. Settleddust hoorde alleen het bonken van zijn hart in zijn kop. En het was oorverdovend. Hij zag haar kopje onder gaan, verdwijnen in zwart water. En hij staarde enkel, zijn mond op een kiertje, terwijl langzame witte wolken voor zijn bek ontstonden. Een lege blik stond in zijn groene ogen en hij zag haar worstelen voor haar leven, terwijl ze de uitweg probeerde te vinden maar enkel verder afdreef onder het ijs.

Het duurde even voordat hij weer in beweging kwam. De deputy, of welke verdoemde label ze maar op  hem wilde plakken, liep naar boven het ijs. De gene die de straf uitdeelde, was de beul. Dat was dan maar wat hij eervol noemde. Hij liep over het sterke deel van het ijs, waar hij Newtspark onder zag bewegen, twee helderblauwe ogen in de diepste duisternis. Het ijs deed het beeld van haar breken. Hij wenste dat dit niet echt was, een nachtmerrie. Maar dit was levensecht. En een beeld wat hij nooit van zijn netvlies af zou krijgen, terwijl hij ademloos toekeek hoe ze tegen het ijs sloeg en schreeuwde. Ze schreeuwde iets, maar hij hoorde niet was, hij hoorde enkel het gedempte gebons aan de onderkant van het ijs en het afgezwakte gepiep van pasgeboren kittens. De bellen uit haar mond kwamen voor haar ogen en daar ging ze. Hij zag de kracht afnemen, de bellen afnemen als de laatste lucht uit haar longen verdween. Hij zag twee blauwe ogen afdrijven.

Settleddust had geen idee hoe lang hij daar had gestaan, gewoon staan kijken terwijl de poes verdronk. Misschien was dit wat shock was, terwijl hij bibberend naar het punt staarde waar ze was verdwenen. Hij had niet door dat de maan zichtbaar werd, sterren weer in de lucht verschenen. Het was alsof een knop omging toen hij weer tot de orde van de dag kwam. Hij had losse eindjes om vast te knopen.

De deputy sloeg hard neer op het ijs. En harder, en harder, totdat zijn poten beurs waren en het in zijn voetzolen sneed. Hij sloeg neer op het ijs tot het brak en het water naar de oppervlakte kwam. Het bloed van zijn poten vermengde zich met het duistere water en hij zakte op zijn borst aan de rand van het wak. Het waren ondiepe poelen in het moeras, vol met zwart, stinkend water. En het duurde niet lang voordat hij haar lichaam voelde en haar omhoog trok. Ze was opvallend licht, zelfs met het ijskoude water aan haar vacht. Trillend trok de kater haar op de rand van het water en trok haar terug naar de struik waar ze bevallen was. Bibberend liet hij haar vallen en ademde wild terwijl hij de warmte in zijn eigen poten terug probeerde te wrijven. En toen wreef hij langzaam zijn poten over zijn gezicht terwijl hij naar de kittens kreeg. Hij schudde een keer zijn kop terwijl hij zich om hen heen krulde. Oh, StarClan. Ik heb dit voor Shadowclan gedaan. Oordeel mij niet.