[OPEN] Lief hondje, lief hondje... STOUT HONDJE!

Met een klein glimlachje op zijn snoet liep hij door kleine avontuurlijke paadjes opzoek naar misschien nog verstopte bloemetjes. Niet echt dat de kans groot was, maar hey, je kan het altijd proberen! Hij liep nu al een tijdje te zoeken zonder enig succes, maar Moose hield niet op. Nee. Hij was een doorzetter. Zou als het moed de hele wereld proberen te bewandelen. Met tegenzin, maar goed. Via een klein gaatje kroop hij uit zijn pad die zo goed als dood leek te lopen. Hij opende zijn bekje even en proefde de lucht. Hij rook de open vrij natuur. Hij rook een paar prooien en... En wat? Nog iets. Iets wat hij niet kon plaatsvinden. Het leek vers en het was niet ver uit zijn buurt. Was het misschien een stinkende, verdwaalde kat? Of was het een rare bloem dat zich verdedigde tegen plantendieren? Oh dat zou mooi zijn! Moose volgde de geur nieuwsgierig. Allemaal mogelijke dingen kwamen in hem op, maar het kon toch ook gevaarlijk zijn? Nee, daar dacht de kater helemaal niet aan. Terwijl hij een smal paadje naar beneden nam, zag hij een groot grijs wezen. Een groot grijs wezen dat hijzelf nooit had gezien. s Nachts hoorde hij natuurlijk wel hun geluiden, maar wat deed dit dier hier? Zo op daglicht? Moose bleef van schrik staan, maar een steentje van het pad kletterde naar beneden. Het grote grijze dier keek op. De enge wolf keek hem hongerig aan. Hij ontblote zijn tanden en de ogen werden woest. Agressief. Zonder enkele waarschuwen schoot het beest op hem af. Moose gilde geschrokken en draaide zich zo snel als hij kon om. Hij rende zo hard als hij kon, maar de wolf was groter. Was sneller. "Help!" krees Moose angstig. Wie zou hem nog kunnen helpen? Niemand. Voor hij het wist voelde hij tanden die hem bij zijn rug grepen. Hij beet en tranen rolden over de wangen van de to-be. Help me! De wolf schudde hem wat heen en weer en liet moose toen even los. Zijn rug deed pijn. Hij voelde zich verdoofd. Hij kon hem amper bewegen terwijl het bloed uit de afdrukken van de tanden sijpelde. De wolf leek even iets te horen en keek verbaasd op. En toen nam Moose zijn kans. De kater stond snel op en zag voor zich een steen. Hoog. De to-be sprong, maar zijn rug hield het niet. De pijn schoot door hem heen en zijn sprong werd te laag. Met zijn kop knalde hij tegen de steen en viel daarna omlaag waar hij bewusteloos op de grond terecht kwam. De wolf keek had het gezien en keek twijfelend naar beneden. Het was te doen, maar het was stijl. Het grijze dier besloot het risico niet te nemen en verdween door een smal paadje.

Note: Moose is bewusteloos door de knal met zijn kop en is, niet zo diep, naar beneden gevallen. Het pad is steil, maar te doen. Zijn rug zit onder het bloed. Het dier is al vertrokken!

_{Laatste tijd had ze zich wat beziger gehouden met bewaken als vroeger. Want in de koudste perioden van het jaar, durfden grote angstaanjagende roofvogels en andere roofdieren wel eens aan te vallen. Vandaag was het ook niet veel anders, hoewel ze gewend was aan anderen alarmeren voor roofvogel rook ze deze keer een ander gevaarlijk beest. Daar stond ze dan op de uitkijkpunt, haar aquagroene ogen glijdend over de omgeving om te zien of ze kon spotten waar het vandaan kwam. Want de geur was zowat overal verspreid, dat beest had precies in cirkels lopen wandelen. Voorzichtig kroop ze van het uitkijkpunt nadat ze niets gezien had en begon op een traag tempo rond te wandelen op de bergpaden. Ze vermoedde dat ze wel wist vanwaar de geur kwam, het was alleen zo vers. En overdag. Het beeld klopte niet in haar hoofd. Haar oren waren gespitst terwijl ze verder stapte en opeens een luide ‘help’ kreet hoorde. Haar kopje hees zich snel in de richting van het geluid en ze startte ernaartoe te lopen, zo snel als ze kon. Het enigste probleem was dat Pearl nou niet de snelste loper was en dat het reliëf van de bergen soms niet meewerkten. Maar na een tijd te hijgen zag ze vanop een afstand hoe een angstaanjagende wolf wegging en er iemand naar beneden was gevallen. Nou, de grijze kattin wist in ieder geval waar de geur vandaan kwam. Nu hadden ze alleen nog een ander probleem erbij, namelijk dat iemand was gevallen. Ze liep dichter bij naar de kleine kloof waardat de to-be was ingevallen en keek naar beneden, waar dat het arme joch lag, vol van bloed. “Oh nee”, miauwde de kattin even voor ze nerveus naar beneden stapte. Ze had er geen twijfels over, ze moest het arme kind helpen, dat was de job van een Cave Guard nu eenmaal. Voorzichtig probeerde ze ervoor te zorgen dat ze niet viel, ookal kletterden wat steentjes naar beneden wat haar veel zenuwen gaf. Uiteindelijk kwam ze aan bij de to-be en sloeg eens met haar staart voor ze dichterbij kwam om te checken of hij nog ademde. Eerst checkte ze de ruimte voor zijn neus, om te zien of hij lucht uitademde of niet. Dat leek positief te zijn; en toen ze bij de borstkas en de buik checkte, bewogen ze allebei. Alleen een beetje zwakker omdat hij bewusteloos was. Maar hij was gelukkig niet dood. Een zucht van opluchting kwam over haar lippen gerold, alleen zou dit leven snel kunnen eindigen als hij teveel bloed zou verliezen. Ze twijfelde even of ze hulp zou halen, of dat ze bij hem zou blijven en proberen hem wakker te maken. “Moose..?”, sprak ze zachtjes en duwde met haar poot tegen zijn vacht aan waar het niet volledig bebloed was. Als hij niet wakker zou worden, dan zou ze hem waarschijnlijk op haar rug proberen te krijgen om mee te nemen naar de Cave. Het was alleen absoluut niet ideaal hier, zo beneden aan een steil pad... De stress liep echt door haar aderen te stromen. Jammer genoeg, gaf de arme jongen niet meteen antwoord. Ze bleef daar staan, proberend hem wakker te krijgen of tenminste weer terug tot bewust zijnde, maar het lukte haar maar niet. Na een aantal minuten liet ze een diepe zucht uit en legde de to-be op haar rug neer, voor ze haar spieren sterk opspande om zeker te zijn dat hij niet zou vallen onderweg. Hij was een jonge kat, dat wel, maar bijna zo goed als volwassen en dat betekende dat hij wel een beetje een zwaar gewicht was. Maar ze was een sterke Cave Guard, dus het moest haar wel lukken. De grijze poes wilde hier niet te lang bij stilstaan, ze moest doorgaan. De arme to-be naar de Cave brengen en ervoor zorgen dat hij niet doodbloedde. Ervoor zorgen dat hij zich veilig kon voelen na een aanval van zo'n verschrikkelijk beest. Stapje per stapje, voorzichtig met elke gedachte, klom ze de helling op, en stapte nadien de hele weg waar ze vandaan kwam terug. Het was best een eindje, maar ze kon het wel. "We zijn er bijna", fluisterde de zilvere poes zachtjes, het was eerder tegen haarzelf aangezien de ander buiten bewustzijnde was. Maar het voelde wel alsof ze iemand bij haar had, en dat zelfs als hij er even uit lag, hij kon horen wat ze zei. Ze kwam na heel veel gehijg en gepuf, na een tijd dat eigenlijk veel te lang was, aan bij de ingang van de Cave en stapte vermoeid naar binnen en zette hem voorzichtig neer.

Prompt 21: Schrijf een post van 500 woorden
+ Edit: Ik heb de post wat bewerkt en heb toestemming gekregen om powerplay te gebruiken en hem naar de Cave te brengen.}