Into the madness we fall

Onderwerp: Into the madness we fall za 26 jun 2021 - 22:53

_{Laatste tijd had ze alles even kalm aangepakt, had ze haarzelf wat meer rust gegeven, en had ze besloten om wat voorzichtiger te zijn met haar woorden en met haar gedachtes. Het had tot nu toe wel gewerkt, ze was steeds kalmer geworden, en de drang om slechte dingen te doen was heel erg verminderd, wat haar wel tevreden maakte. Daarom wilde de grijze poes even wat goede momenten in haar leven scoren door alles beter te doen en daardoor was ze nu ook op wandeling met haar broer. Hij was nu leader, hij had het waarschijnlijk druk – maar het was soms ook goed om eens te ontspannen toch? Zoals vroeger… Ja, zoals de vroegere tijden.

Langzaam trippelde ze met haar grijze poten door het territorium heen, het voelde al als een tijdje geleden sinds ze hier was geweest zonder… ‘speciale’ doelen te hebben. Waarschijnlijk had die moord op die arme kat haar helemaal veranderd en was dat haar maximum geweest. Niemand moest ervan weten, en het was ook niet belangrijk meer. Want in haar ogen zou ze nooit meer zoiets doen, het had absoluut verschrikkelijk gevoeld. En blij dat was ze zeker, want ze had het eindelijk kunnen loslaten.

Het zonnetje scheen, alles was prettig, alleen was er één ding dat dit regenboog en zonneschijn moment verpestte. Daar in de verte lag er iets, er lagen kraaien op te zitten, en het zag er zo rood uit vergeleken met het hoge groene gras. “Wat is dat…”, murmelde ze tegen zichzelf, al was het ook hoorbaar voor de ander. Voorzichtig wandelde de kattin erheen, stak haar poot uit om de kraaien weg te jagen… En zag één… nee, twee dode lijken in het hoge gras liggen. Even sprong de kattin naar achteren met een luide gil, want het was een absoluut goor en eng beeld. Het was een kater met een rode vacht… En een dode kit er vlak naast. “Wat is hier gebeurd?!”, ze stapte enkele passen naar achteren, verwachtte dat haar broer het misschien beter wist. Of zat ze weer te hallucineren?

Al was het dan toch écht hun langverloren vader die daar lag.

+Blazestar first}

_{Bloed. Rood, stinkend als de ijzer waaruit het bestond. De stank veegde over de heides, ontnam het van haar zoete bloemen geur. Ontnam het van haar rust. Blazestar draaide zijn oren naar achter toen een windvlaag het zijn neusgaten in droof en zijn pad dwong af te buigen. Hij had gehoopt dat alles wat hem al overkomen was, hem zou voorbereiden op wat zijn ogen nu te verduren kregen. Hoopte dat het enkel ging om een grens conflict, een rogue die dacht te gaan en staan waar hij wilde.

En een rogue had dat inderdaad gedacht. Blazestar zijn pootvallen staakte, zijn ogen werden groter toen hij een flits van die rode pels tussen het gras opmerkte. Het was niet het donker rode dat hem deed op schrikken, het was het zachtte rood. Het doffe rood dat hij aan zijn zoon gegeven had. Het was zijn vader.

Blazestar kende de markeringen die zijn pels kleurde, kende die boze frons die zelfs in de dood niet ontspande. Zwoor nog altijd woede en afgunst in zijn lege ogen te vinden. Grote sterke Fawnshadow, hij verdiende het niet die naam te dragen, verdiende het niet uit te bloedde op het gebied dat hij ooit verlaten had. Verdiende het niet eens ex windclanner genoemd te woorden. Noch zijn vader te worden genoemd. Ooit had hij gedacht het te verdienen, had hij gedacht dat zijn vader alles beter wist. Maar nu hij hier stond met negen levens, en de kater niets meer was dan een rottend lijk voor zijn ogen, werd goed duidelijk dat hij het nooit goed had gehad. En wat de kater ook hier heen had gebracht, het kon hem niet schelen.

Er was geen rouw in hem te vinden, geen spoor van verdriet lag op zijn ogen toen hij deze op Fallenflight liet rustte. De kattin had geen bloed aan haar poten, dat hij het zelfs checken moest vertelde maar al te veel over haar. Hij zuchtte maar stopte direct toen een ijzig gevoel hem bekreep. Het lijk van een kitten opmerkte. Zijn ogen vergrootte zich, als nieuwe vader trok niks aan zijn emoties zoals kittens in gevaar dat deden, of nog erger dood. Hij slikte en liet zijn kop weer vallen. "...Arm ding" mauwde hij zachtjes, draaide zijn oortjes naar achteren. Was dit een sibling? Hadden ze een zusje of broertje en had hij die hier heen willen brengen? Hij had het geaccepteerd, alles om het uit zijn vader klauwen te houden. Maar nu, nu kon het niet meer. Een leven te vroeg geïndigd. Zonde en pijnlijk.}

MONTY

_{Haar goude ogen observeerden de twee die op de grond lagen. Eentje had een felle rode vacht, net zoals zijn broer. En de ander was een kleine arme ziel, helemaal bedekt onder bloed. Zelf wist ze niet goed wat er hier gaande was, voor haar waren het twee dode katten op hun terrein. Ze had haar vader nooit gekend, Crystalwave had hem ook nooit gekend. Vroeger had ze de schuld op haar oudere broer gestoken en op Roseflame, al wist ze maar al te goed dat zij zelf waarschijnlijk de echte schuld op haar schouders droeg. Wat als hij hen niet had gewild en daarom was weggegaan? Of dat hij opeens zo’n haat had aan hun moeder. Daarnaast was Faithkit ook nog eens gestorven. En nu was het alleen nog de vraag of ze Fawnshadow in starclan zou vergeven… Als die zelfs naar starclan zou zijn gegaan tenminste. Hun familie was één grote vloek inmiddels.

Voor haar broer was het een ander verhaal: hij had hun vader wel gekend. Wist wat voor wrede, achterlatende kater het was geweest. Zij had nooit het echte gevoel van verraad gekend, zij wist enkel dat het iemands fout geweest moest zijn dat hun vader weg was. Het was allemaal erg verwarrend. En alles dat ze hier nu zag waren twee lijken, niets meer, niets minder. In ieder geval hallucineerde de grijze poes niet, nee, deze keer was het waarheid. En er hing geen bloed aan haar poten, ze droeg geen extra schulden op haar schouders mee. Dit was niet haar schuld. ‘…Arm ding’, mauwde haar broer zachtjes terwijl deze naar de kitten keek en zijn oren naar achteren vouwden. “Geen enkel leven verdient het om zo te sterven…”, murmelde ze zachtjes en krulde haar staart ietwat. Ze had zelf een leven ontnomen, en ze had er nog steeds zo’n spijt van. Niemand verdiende het om te sterven. Niet op zulke manieren. Dat had zij nu wel door na al die manen lijden onder de schaduwen. Maar er was geen licht zonder schaduw.}

_{Hij wel. Hij verdiende het te sterven. Hij verdiende geen plek op deze aarde. Zijn ogen verdonkerde onder de woorden van zijn zusje, maar hield deze van haar af. Hij wilde schreeuwen, wilde zijn klauwen in de huid van zijn vader steken, hij wilde zijn lijk in de gorge gooien en hopen dat de vissen wel nut in hem zagen. Hij zette zijn kaken wat strakker tegen elkaar op, spande de spieren rond zijn schouderbladen aan. Voor hem was het geen lijk voor zijn neus, voor hem was het een koude herinnering aan een tijd die hij liever vergat. Maar wat zou het zijn voor het kleine lichaampje dat er naast lag? Een onbekende? Een vader? Zijn ogen bleven niet donker toen hij deze op de kitten liet rustte. Een levendje dat te snel aan haar einde gekomen was. De schuld bewoog al snel naar zijn vader, hoe hard Blaze ook probeerde rationeel te blijven, een leader te blijven. Zoals hij hier stond was hij geen van die twee, zoals hij hier stond was hij gewoon Blaze. Blazekit, paw song star. Het deed er nu niet toe. Hij was de kater die ooit bang was geweest van zijn vader, de kater die zijn emoties de leiding mocht geven. De leader die eindelijk zijn grootste tegenstander had uitgeleefd. Het was hem ontgaan dat inmiddels zijn klauwen de vochtige aarde onder zijn poten had gevonden, het was hem even ontgaan dat Fallenflight nog altijd aan zijn zijde stond. Maar toen hij haar pels in zijn ooghoeken spotte zuchtte hij. Hij zou haar niet de pijn van het weten opleggen. "We kunnen ze niet op windclan territory laten liggen" mauwde hij zacht.}

MONTY

_{Het was ook altijd wanneer zij rondwandelde dat er perse iets duisters erbij moest betrokken zijn. Alsof ze er nooit van zou kunnen ontsnappen – het achtervolgde haar daadwerkelijk overal. Maar één ding bleef in haar gedachtes zitten, namelijk dat het echt niet haar schuld was geweest deze keer. Dat op welke manier deze twee zijn gestorven zij niet de dader was. Niet deze keer tenminste. Een beetje angst bekroop haar al, maar ze liet het niet merken en niet zien. Haar blik was gewoon leeg terwijl deze op de pels van haar broer rustte. Ze wilde niet te lang staren naar de levenlozen. ‘We kunnen ze niet op windclan territory laten liggen’, sprak de kater zachtjes nadat hij wat had gezucht. De kattin knikte voorzichtig, zette een stap door het hoge gras heen en probeerde het dode lijk van de grote kater op haar rug te zetten zodat ze deze kon dragen. Het voelde wat vreemd aan om een dode te dragen, alsof het een soort van wraak was op de ander waarvan ze wel een leven had ontnomen. Het veroorzaakte een naar gevoel van spijt binnenin die ze zo snel mogelijk wilde wegwerken. Want van teveel spijt zou ze alleen maar meer pijn krijgen, en dan zou ze weer de verkeerde kant op kunnen gaan. Een nieuwe weg die dood zou lopen… De grijze poes hoopte gewoon niet weer op zo’n pad terecht te komen. Om haar gedachtes te verzetten keek ze naar de dode kit die nog op de grond lag. De vacht ervan was rood met zwarte vlekjes. Het had een mooie kit kunnen geweest zijn met een goed leventje, al had Starclan dat blijkbaar niet toegelaten. En ergens kon ze het niet verhelpen zich af te vragen waarom.}

_{Het voelde fout. De manier waarop het levenloze lichaam van het kleintje maar hing terwijl hij het voorzichtig bij de nekvel op pakte. De pas gevonden vader in hem schreeuwde, dacht aan zijn eigen kittens. Kittens die vrijwel altijd tegen stribbelde, de energie te veel hadden om gedragen te worden. Nou werden ze onderhand ook wel te groot om zo te dragen. Een pijnlijke realisatie sloeg als koude wind in het gezicht van de leader toen hij merkte hoe licht het kleintje dat hij nu tilde was. Hoe jong het geweest was, hij sloot even zijn ogen terwijl hij de grens over stapte. Het was pas toen hij dit deed, toen hij zichzelf het zicht ontnam, dat zijn reukvermogen onderscheid wist te maken tussen de hevige stank van bloed, en dat van wat anders. Zijn oren draaide weg toen langzaam de feiten op tafel kwamen te liggen, toen alle tekenen en reden van dood schetste. De geur van Hond was bekend bij veel clankatten. Ook Blazestar herkende de stank. Een stank die nog altijd zwak over het lijkje heen lag.}

MONTY

_{Die levenloze kitten die werd opgetild door haar broer zag er zo zwak en fragiel uit. Ze had als queen zijnde altijd gehad dat haar kittens tegenstribbelde als ze ze wou oppakken maar om te zien dat dit lichaampje echt geen ziel meer had, deed vanbinnen heel erg veel pijn. Het had nooit de kans gehad om tegen te stribbelen of om te vechten voor zijn leventje. Het was veel te vroeg ontnomen geweest. Kon Starclan de kit tenminste niet een kans gegeven hebben…?

Het lichaam van de grotere kater woog zwaar op haar vacht. De kater waarvan ze nooit had, en eigenlijk nooit zou, geweten hebben dat het haar bloedeigen vader was. De grootste fout die hij had begaan was hun achterlaten en nu, nu was zij de grote foutenmaker in de familie. Zou ze het van hem hebben overgenomen? De eigenschap om alleen maar slechte dingen te doen. Te grote fouten te maken die alleen maar stomme gevolgen hadden. De geur van bloed, o zo bekend bij haar, kon haar neusgaten momenteel niet meer ontsnappen. Ze had al zo vaak anderen pijn gedaan dat ze de geur maar al te goed kende. Of het nu van een wonde was of vanwege dood. Fallenflight kende het zoals niemand anders. Maar daar tussenin kwam een geur die haar wat minder bekend was: die van een hond. “Ruik jij dat ook, die hondengeur…?”, vroeg ze zwakjes terwijl haar goude ogen emotieloos naar haar broer heen gleden. Er zaten zoveel gevoelens in haar te kronkelen dat ze geen idee had welke ze moest uitdrukken op haar gezicht. In ieder geval had de vraag wel de intentie gehad van een antwoord terug te verwachten.}

Here was a man, mourning tomorrow.

Lucht ontsnapte zijn longen in de vorm van een zucht toen de leader het lichaampje weglegde. "...Ja, ik ruik het ook" fluisterde hij zacht. Hij vroeg zich af wie dit was, hoe het bij zijn vader gekomen was. Was het een broertje? Was het iemand waar de kater meer omgaf dan zijn oudere kroost? Wat had hij zo dicht bij de grens gedaan? Ha, had hij gedacht nog een thuis hier te vinden nu zijn zoon. Zijn nutteloze zoon, leader was geworden? De kleine kater beet peinzend op zijn wang terwijl de koude wind langs hen heen gierde. 'Fallen" hij boog zijn blik richting de kattin "Er is iets wat ik je moet vertellen"

He drank, but finally drowned in his sorrow

♔ nickdiazfan

_{Waarom ontnam Starclan levens zoals dit? Waren ze niet door genoeg heen gegaan. Hadden de grote kater en de kleine kitten, die beiden nu dood waren, dit echt verdiend? Ze snapte Starclan’s wreedheid niet, maar het deed haar ergens best wel pijn om te beseffen hoe gemeen ze soms konden zijn. En om dan nog te geloven dat ze vroeger volle respect had voor Starclan. Maar nu leek het net als een hallucinatie in de woestijn verdwenen te zijn. Haar goudgele (1) ogen waren gericht naar haar haar broer’s rood (2) gestreepte vacht, en het vachtje van de kitten die de leader aan het wegleggen was. ‘…Ja, ik ruik het ook’, gaf hij als antwoord op haar vraag. Haar blik was even gericht op de grauwe grijze (3) lucht terwijl wind in haar ogen liep te prikken. Het kon ook echt nooit beter worden, of wel? De wereld om haar heen faalde, was het haar schuld? Dat kon toch niet. Was zelfs het weer boos op haar daden van vroeger? Ze zou liever hebben gewild dat de lucht vandaag mooi blauw (4) was, en dat het gras nu groen (5) was vol met prachtige roze (6) bloemetjes. Maar dat was slechts een droom die ze niet konden bereiken. Valse waarheid. ‘Fallen’, hoorde ze opeens haar naam genoemd worden. Het voelde een beetje vreemd aangesproken te worden zonder de flight erachter, want meestal had ze iets verkeerds gedaan, of iemand boos gemaakt. Maar nu, nu klonk het kalmer. Ietsjes vriendelijker. Ze trok met haar oor voor ze naar de kleine leider keek. ‘Er is iets wat ik je moet vertellen’. Ze keek hem aandachtig aan, was bereid te luisteren wat hij ging zeggen, deze keer. Niet zoals vroeger. Want vandaag zou ze er verandering in brengen. Ze wilde wel weten wat de ander te zeggen had, het klonk wel als iets belangrijks. Ze ging in ieder geval niet verwachten dat hij zou beginnen over het gele (7), halfrotte gras dat hier groeide tussen het groene.

prompt 57: benoem 7 kleuren in een post z
(or atleast I tried to haha)}

Een stugge wind greep zich vast aan zijn korte pels. Het was alsof zelfs de natuur wilde dat hij zijn blik van de kater af wilde halen. Hem smeekte er weg te gaan. Hij wilde luisteren, starclan verdomme hij wilde zo veel. Hij wilde weg gaan, hij wilde schreeuwen, hij wilde alles en iedereen kapot slaan. Hij wilde de volwassen kater voor zijn poten nog een keer van het leven beroven, nog een keer, nog een keer. Hij wilde huilen, troost zoeken bij Fawnleap of Petalberry...Maar in plaats daarvan bleef hij aan de grond genageld staan, zijn blik vast geplakt op zijn vader, wiens liefde hij nooit gekregen had. Een kater die Fallenflight nooit had hoeven mee te maken. De leader vroeg zich af of de dooie kater wel om haar gegeven had. Had hij van haar bestaan geweten. Zou hij voor haar wel een vader zijn geweest? Hij verdiende het niet te zijn. Dus waarom ging hij het zijn zusje toch vertellen? Was het egoïsme? Was het de hoop steun te vinden hier en nu? Bij een kattin die zo veel meer zijn steun nodig had dan hij het hare? De kleine kater wist niet wat hem motiveerde, wist niet wat hij voelen moeste. Maar de woorden verlieten zijn mond voor hij de gedachtes voorbij was. "...Dit is Fawnshadow" Niet hun vader, nooit hun vader.

♔ nickdiazfan

Onderwerp: Re: Into the madness we fall