blauw

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>In zulk weer leefde Cottonflower helemaal weer op. Ze vond het niet erg dat ze op minder eten moest teren, dit was het waard. Het was prachtig winterweer. Een strakblauwe hemel en de sneeuw reflecteerde ook gewoon blauw terug. Het glitterde en glinsterde in de zon, en het weerkaatste weer in Cottonflowers al even sprankelende blauwe ogen. Ze was onderweg naar de rivier, hopende dat het ijs al dik genoeg zou zijn om erop te kunnen staan. Ze wilde niets liever dan met Hermitshell over doen wat ze al die manen geleden in waren gefaald. Toen waren ze beide dwars door het ijs heen gezakt, maar het was wel het vonkje geweest die de vlam deed overslaan. Dat was al bijna een jaar geleden. Niet dat ze zo lang al "officieel" waren, maar Cottonflower wilde gewoon een keer iets leuks inplannen voor hun samen, dat ze weer konden lachen en kinds konden zijn. Cottonflower slaakte een verrukt kreetje uit toen ze bij de rivier aankwam. Een laag sneeuw lag op het ijs, dus ze wist dat er in ieder geval genoeg ijs was. Nu nog kijken of het sterk genoeg was. Ze schuifelde naar de oever en zette een pootje op het ijs, wat niet direct barstte, dus dat was al een pluspunt. Toen ze de sneeuw eraf schoof, werd ze begroet door de meer prachtige, onheilspellende donkerblauwe kleur van de rivier onder het bevroren ijs. Vaag kon ze haar eigen gebroken spiegelbeeld nog in het ijs zien, waar een plezierig glimlachje op stond.

+ Bramblefrost
56: Maak een topic in een kleuren thema (bijv, oranje met een zonsondergang en oranje bloemen, etc.)</sub>

In een uitstekende bui liep de wat vollere kater door het territorium heen, zijn stappen vol goeie moed. Een mooi spoor achterlatend in de sneeuw, waarbij zijn achterpoten netjes in de sporen van zijn voorpoten stapte. Het leek net alsof hij maar twee poten had zo, maar gelukkig mocht hij zichzelf prijzen met twee paar poten. Bramblefrost moest nog gaan jagen, al had dat echt niet zoveel haast meteen. De dag was nog niet over, de zon scheen nog helder aan de hemel. Als helder als een winterzon kon schijnen. Zijn pad langs het bevroren water vervolgen zag hij hoe een poes zich bij het ijs waagde. De poes in kwestie was Cottonflower, wie een poot op het ijs gezet had. Was ze aan het meten of het stevig genoeg was? Aan haar houding te zien leek dat wel haar doel te zijn. De zilverwitte Warrior keek naar de laag ijs met een dun laag sneeuwje erop, het vroor nog niet heel lang dus zou het al een kat kunnen houden? Hij liep verder naar de chocolate point verderop toe en sprak haar aan terwijl zijn blik op het bevroren water gericht bleef. ''Wat denk je, stevig genoeg?''informeerde hij bij haar.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Opeens was er achter haar een stem die vroeg of het ijs stevig genoeg was. Een klein gilletje van schrik kwam van haar lippen, en ze corrigeerde zichzelf door nog harder op het ijs te leunen. Trillend kwam ze tot stilstand, maar ze had nog geen poot door het ijs gehad. ‘Uhm, neem aan van wel,’ miauwde ze met een glimlachje. Ze keek om naar de kater. Bramblefrost, ze herkende hem direct en ze kantelde haar kop een beetje. Cottonflower zelf was klein en niet zo zwaar maar hij.. hmm. Ze zou het niet weten. Maar het ijs kraakte nog niet, dus zette ze een pootje bij... en nog één, en de laatste. En voor ze het wist schuifelde ze met vier pootjes door het dunne laagje sneeuw. Ze kon niet laten om eventjes te lachen, helemaal toen een pootje eventjes weggleed. ‘Goed genoeg,’ miauwde ze tevreden.

99: Laat je karakter is leuk schaatsen over het ijs</sub>

Blijkbaar had Cottonflower hem niet helemaal doorgehad, te horen aan het gilletje wat ze gaf. Bramblefrost trok een wenkbrauw op, de poes was niet zo oplettend dan buiten het kamp. Hij besloot er niks van te zeggen en keek toe hoe ze het ijs verder betrad. Ze leek er voorzichtig mee te zijn, maar als snel stond ze helemaal op het ijs. Het leek niet te kraken onder haar gewicht, dus dat was mooi meegenomen. Cottonflower leek nu meer zeker van haar zaak, glijdend over het ijs. ''Mooi''merkte hij op. Bramblefrost mocht een stukje groter en dikker zijn, als het haar kon houden zonder problemen kwam er vast niet teveel protest wanneer hij erop ging staan. De kater stapte op het ijs, er was nog geen gekraak bij zijn eerste poot. Hij deed nog een stapje en het bleef stil. Al snel stond ook hij met vier poten op de bevroren rivier, zijn klauwen uit voor extra grip. Niet dat het echt meehielp, aangezien het behoorlijk glad was. Zijn voorpoten gleden verder dan de bedoeling was en hij moest moeite doen om zijn evenwicht te bewaren. Uiteindelijk lukte hem het redelijk en kon hij een beweging doen wat in de buurt van lopen kwam. ''Dit lukt prima''zei hij met volle overtuiging, terwijl z'n poot weer de verkeerde kant op ging en hij bijna op zijn smoel ging. Kon niet beter.

99:Laat je karakter is leuk schaatsen over het ijs

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower had niet verwacht dat de oudere warrior achter haar aan zou komen, en hij probeerde zichzelf over het ijs te verplaatsen, maar het ging glibberend en glijdend. Cottonflower giechelde onbeschaamd en keek vermaakt naar de kater die miauwde dat het lukte. ‘Zeker weten?’ miauwde ze poeslief. Ze kantelde haar kopje een beetje, waarna ze schuifelend zijn kant op kwam, haar poten tilde ze voor geen seconde op en ze wist een beetje snelheid te maken. En opeens "helemaal perongeluk" kon ze niet meer stoppen en botste ze tegen een van zijn poten aan. Natuurlijk wilde ze hem op zijn bek zien gaan, maar ze keek met grote, onschuldige ogen naar hem. ‘Oeps!’ giechelde ze.}  

Er was natuurlijk wel een verschil tussen de kleine, fijne Cottonflower en de wel wat grotere en een gewichtje meer Bramblefrost. Echter leek het nu toe redelijk gaan, geen beide zakte er al doorheen. Bramblefrost meende voor een moment wat lichtjes gekraak te horen onder zijn achterpoten, maar hij merkte verder niks en reageerde er dusdanig niet op. Bovendien ging hij echt niet toegeven dat het ijs onder hem begon te kraken. Hij bleef staan waar hij stond, in een enigszins stevige houding. Cottonflower zag blijkbaar helaas zijn laatste woorden als een uitdaging, te horen aan haar stem. De poes begon sneller over het ijs te schuifelen in zijn richting, totdat ze 'teveel' vaart maakte en met een fikse snelheid knalde ze tegen zijn poten op. Door de impact gleed hij een stukje naar achteren, haastig proberend zijn evenwicht weer te herpakken. De lolbroek keek met grote ogen naar hem met een 'oeps'. Ze vond het duidelijk erg grappig haar actie.''Wacht maar''grauwde Bramblefrost, zogenaamd kwaad. Hij was oké, dus zo erg was het ook weer niet. De zilverwitte Warrior zette zich schrap met zijn achterpoten en wou naar voren schieten over het ijs met het plan Cottonflower in zijn pad mee te nemen. Echter kwam het gekraak weer terug en ditmaal luider dan eerst. Bramblefrost draaide zijn kop om, zodat hij de lijnen in het ijs kon zien. Goed, daar kon hij beter voorzichtig vandaan eerst. Helaas was zijn meesterplan om simpelweg een stukje verderop te staan blijkbaar te zwak voor zijn vijand het ijs en nog voordat hij het in uitvoering kon brengen werd het gekraak heel luid en zakte de onderkant van zijn lichaam weg. Het verdween in het ijskoude water, intussen spartelde hij met zijn voorpoten en probeerde hij het ijs te grijpen. De blik in zijn ogen was misschien een beetje teveel paniek dan hij liever had. Gelukkig ging hij niet kopje onder en kon hij met zijn voorpoten op het ijs blijven leunen. Dat gelukkig nog niet verder afbrak. Helaas was de rest van zijn lichaam wel in het water en dat was behoorlijk koud. Zelfs met zijn dichte en stevige vacht. ''Geen zorgen, alles is prima''vertelde hij aan Cottonflower, met zoveel mogelijk overtuiging. Al zat er een lichte trilling in zijn stem. Het was al erg genoeg dat hij er doorheen gezakt was voor haar ogen. Nu moest hij er nog uit zien te komen. Bramblefrost begon met een poging zichzelf op te heisen

15:Riverclan special! Je kat wordt onvrijwillig nat

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower giechelde onbeschaamd terwijl de kater nog stoer een "wacht maar" terug zei. De jonge warrior keek hem niet onder de indruk aan, terwijl ze haar ogen rolde. Maar zijn stoere praat werd bestraft toen er gekraak klonk. ‘Pas op-’ maar haar waarschuwing was tevergeefs. Hij zakte met zijn achterpoten door het ijs, en Cottonflower schuifelde direct achteruit naar de kant. Haar instinct zei dat ze eerst zichzelf moest redden, daarna pas hem. Toch zakte hij niet meer verder en bleef in het wak haken. Hij sprak dat het prima was, en dat was ze aanzet voor haar om in lachen uit te barsten. ‘Ja, natuurlijk, papzak,’ sprak ze rollend met haar ogen. Dit gaf haar maar al te veel flashbacks naar een hele andere tijd. Ooit was ze ook zo uit een wak getrokken. Dus haalde ze adem. Misschien moest ze onbaatzuchtig zijn. Ze schuifelde voorzichtig iets dichterbij en spitste haar oren, scherp op nieuw gekraak. ‘Mijn hulp echt niet nodig?’}