The Poetry Of It All

Onderwerp: The Poetry Of It All di 11 jan 2022 - 13:17

Het was als een foto uit het verleden. Prachtig mooi maar gevuld met een pijnlijk sentiment. Opgeslagen in een dik fotoboek maar niet tentoongesteld op de muur. De naaldbomen, gehuld in een dikke witte laag sneeuw, het was iets anders dan ze haar herinnerde, maar genoeg om haar van haar jacht af te halen. Er had toen nog geen sneeuw gelegen, destijds kon ze zonder zorgen de grens overstappen. Ze was toen nog zo jong, zo naief. Ze had gedacht dat Bloodclan er was om dingen eerlijk te maken. Ze had geloofd dat Bloodclan streed om niet in het vuil van Twolegs te hoeven wonen. Mama zou haar het hele woud laten zien, zij en de clans zouden als gelijken zijn. Zouden goed kunnen eten, een vredig leven hebben.

Maar hoe ouder ze werd, hoe meer overnamens ze mee maakte, het had altijd geleid tot hetzelfde, bloed en verderf. Onschuldige levens die te leiden vielen onder het ideaal beeld van een monster. Orchis had het haar enorm duidelijk gemaakt, die dag dat Coacase verbannen werd. Iedereen om haar heen had een moord op zijn naam. Iedereen had bloed aan hun poten in bloedclan. En zolang dit het geval was, zouden ze nooit aan de clans gelijk staan. Niet zo lang de gang van zaken niet veranderde in Bloodclan.

Cheriey zuchtte zachtjes, ze was 13 moons nu, binnenkort zou zij de gang van zaken moet volgen of ze was er geweest. Een rilling liep langs haar rug terwijl ze er aan dacht. Het idee alleen al maakte de jonge kattin misselijk. Iemand het leven moeten ontnemen hond of niet, enkel voor een halsbandje. Er was geen reden voor, geen nut. Het was als het waren jagen voor de sport ervan en het deed haar walgen. Het was een ideaal najagen waar ze haarzelf niet in vonden kon. Ze zuchtte, sneeuw dwarrelde langzaam naar beneden. Aan de wolken te zien zou dit niet snel ophouden.

+Settleddust

We played hide and seek in waterfalls

We were younger, we were younger

One day i will foresee the obtsacles

Onderwerp: Re: The Poetry Of It All di 11 jan 2022 - 20:10

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Sneeuw dwarrelde naar beneden en hij stond net een paar passen voorbij de boomgrens van het dennenwoud. Hij liet de koude wind langs zijn gezicht strijken en de sneeuw op zijn snorharen vallen. Hij kon de schoonheid er niet meer van inzien, enkel problemen. Problemen op problemen op problemen, ze stapelden zich eindeloos op. Het ging goed, maar het was van korte duur geweest. Na de Winter Soltice was alles in elkaar gestort. Voor even was alles compleet, hadden ze een clan als een familie, vierden ze feest. Newtspark was terug, de rogue was weg, en ze konden de winter met zijn allen aan. Maar nu was het koud, lag er een pak sneeuw op de grond, was Newtspark dood en kwamen lastigere tijden hun tegemoet. Ohja, en Eveningstar zat in zijn nek te hijgen. En het komende doemscenario dat Acornstar ooit terug zou moeten komen. Hoe lang was hij eigenlijk al weg? Kortom, het kon niet beter.

Het kon wel slechter. Settleddust spotte een vreemd individu op de grenzen en rook direct dat het een Bloodclanner was. Instinctief ging hij in de verdedigende modus, zijn nagels ontblootten zich en zijn mondhoeken trokken naar beneden en een norse frons ontstond op zijn gezicht. Het was een poes, een jonge poes, maar ook die konden vervelend genoeg zijn als ze in Bloodclan zaten. ‘Kom niet dichterbij,’ waarschuwde hij haar. Shadowclan had genoeg slechte herinneringen aan Bloodclan.

Settledstar
I remember the minute
It was like a switch was flipped—
I was just a kid who grew up strong enough
To pick this armor up
and suddenly it fit