[OPEN] Sufficiantly breathless

Oh I'm like a kid who just won't let it go
Twisting and turning the colours in rows

Ritmisch sloeg het water op zijn gebroken lichaam. Alsof het hem over zijn kopje streelde als troost nadat het letterlijk alle botten in zijn kleine lichaam verbruiselt had. Een ter vergeefse sorry voor een hel van een tijd. Een laatste vaarwel uit haar valse grip. Maar de kater had de energie niet om het een waar afscheid te maken. Zodra starclan het leven terug in zijn longen blies hapte hij enkel naar zuurstof. Opstaan probeerde hij wanhopig maar de hevige pijn in zijn met hevig bloedende wonden getekende lijf weerhield hem er van ver te komen en met een plof viel hij terug op de modderige koude oever. De halve leader proestte het water dat in zijn longen branden stroef op, keek wazig uit zijn net geopende ogen. Hij hing aan een dun lijntje, dat wist hij. Maar starclan had hem net genoeg energie gegeven om zijn ogen open te houden. Al wilde hij ze zo graag sluiten, starclan hij wilde dat het stopte. Dat alles stopte. De pijn, de woede- de druk op zijn schouder. Waarom konden de sterren hem niet Starclanverdomme alles afnemen? Hij snikte terwijl zijn lichaam van pijn samentrok. "k u t Wijf" de woorden die uit zijn bek waren klonken zacht, zwakjes- maar ze waren geladen met een zware, ruwe haat. Zo ook zijn doffe ogen zodra deze nog net de grijze levenloze hoop bebloede grijze pels verderop zien konden. De leader slikte terwijl hij zwakjes zijn kloppende klop van de bebloede oever aftrok. De wereld draaide, tolde razend snel om hem heen maar oog op het monster verloor hij niet. "Doe de groeten-" hij kuchte en liet zijn kop weer vallen "Aan Wolfheart- takkewijf" fluisterde hij zachtjes. Ze had gefaald- dat wist hij. Het was het enige licht puntje dat hem gaande hield. Zijn kinderen leefde, windclanners zouden ze vinden en thuis brengen. Hun mama had ze niet met zich meegetrokken de dood in en zou weg rotten in de darkforest. Een pijnlijke grinnik ontsnapte hem waarna hij toegaf aan de vermoeidheid die hem van de helse pijn van gebroken botten en wonden afhielp. Zijn ogen sloten en rust omhelsde hem zachtjes

[Open voor riverclan]

.

♜

Bell

Hij was naar buiten gedreven met een patrol om zijn poten te strekken. De gestreepte kater had zich er eerst tegen verzet, maar hij was nog steeds lanky en makkelijk rond te duwen, ondanks zijn grootte. En dus waren ze al snel vertrokken in de richting van de grenzen. Onzeker en met zijn staart tussen zijn achterbenen geplooid liet hij zijn kop laag hangen terwijl zijn maag steeds draaide en keerde bij elk geluid die zijn grote oren opvingen. Wat een vreselijk iets. Hij wilde terug naar het kamp, de veiligheid van zijn nest en de zekerheid van het leven die daar te vinden was. Maar nee, hij moest zonodig meegaan op deze patrol. Zijn mond voelde droog aan en voor even overwoog hij om zich om te draaien en weg te lopen. Maar hij was slim genoeg om te weten dat dat weinig zou uitmaken, zeker opdat hij lomp en groot was. Hij had kracht maar geen snelheid.

Hij kwam langzaam tot stilstand toen geluid en geur zijn neus betrad. De rosse kater kantelde zijn kop en staarde in de richting van waar de rivier zou moeten zijn. Zijn blik gleed langs de struiken, zoekende naar de oorzaak of origine van het geluid dat hij had gehoord. Maar er was niks. Hij slikte en wiebelde zijn oren, een pas terug zettende in zijn onzekerheid. De brok in zijn keel groter dan tevoren. Toen hij dan ook zijn ogen terug liet gaan naar het pad voor hem, waren de katten van zijn patrol gewoon verdwenen. Zijn zomergroene ogen verwijdde zich even waarna paniek insloeg. Hij haalde beverig adem, stommelde wat naar achter en voelde zijn achterpoten wegglijden. Oh w-

Hij gleed zo weeg, zijn voorpoten krabbelende over de hard ondegrond van de helling terwijl een zacht piepje van schrik zijn lippen ontging. Hij trilde, beefde, maakte zich klaar voor impact... maar hij gleed aan een zacht langzaam tempo naar beneden. Met zijn kont omhoog en poten voor zich uitgestrekt kwam hij tot stilstand, zijn groene ogen wijd van schrik bleef hij even voor enkele tellen liggen terwijl hij bijkwam van de schrik. Langzaam tilde de grote kater zijn kop op, bevend... Zijn blik turende naar de helling waar hij zojuist vanaf was gegleden. Zijn oren plooide hij in zijn nek waarna hij even probeerde de onzekerheid en angsten weg te slikken. Ah... Starclan verdomme...

Hij hees zichzelf langzaam tot zijn poten waarna hij kort zichzelf even uitschudde. Zijn slungerige lichaam bewoog zich wat, waarna hij zich draaide in de richting van de rivier. Rustig zocht hij de bedding af, het water kalmpjes kabbelende. Als hij de rivier volgde kwam hij zo terug bij het kamp. Want elke rivier moest wel lijden naar Riverclan kamp, toch? Hij haalde diep adem, liet een zucht horen en draaide zich om, een licht en voorzichtig drafje over de kiezels heen van de bedding. Zijn kop laag houdende en zijn ogen wijd open, angstig kijkende naar alles om hem heen.

Ondanks dat hij nog steeds immens angstig was, had hij meer vooruit in zijn stap kunnen krijgen. Hij ging dan ook aan een hartig tempo vooruit. Hoppa en de volgende hoek om- Een meisjesachtige, mietjeskreet verliet zijn bek waarbij de roodkleurige kater snel krabbelend terug schoot naar waar hij vandaan was gekomen. Hij verloor zijn stabiliteit op de wegzakkende ondergrond en kwam dan ook al snel neer op zijn bek. Hij meende op zijn tong te hebben gebeten in zijn paniek, maar krabbelde vluchtig terug naar zijn poten. Zijn grasgroene ogen schoten van het ene lichaam naar de ander en terug. Twee katten aan de kleine katten, grijs en rood. Hij herkende ze niet, waren ze rogues? Wat was er gebeurd? Gehaaste ademhaling en paniekerige ogen schoten van de ene kat naar de ander. Hij voelde zijn wereld draaien, zijn maag ook-

En daar ging zijn ontbijt. Zwaar hijgend zette hij enkel passen zijwaarts, zijn kleine pootjes al snel nat wordende van zijn tred in de rivier. HIj scande de twee, liet zijn groene ogen over de dichtstbijzijnde kat gaan, voordat hij langzaam dichter kwam. Hij neeg zijn kop, snuffelde wat, maar kon enkel dood en bloed ruiken aan hem. Zijn ademhaling versnelde, waarbij deze even stokte en voor even meende hij weer over zijn nek te gaan. Hoe dan ook trok iets anders zijn aandacht. Zijn blik ging over de flank van de rode kater. Hij... Ademde? Kort ging zijn bek open, maar zijn mond was te droog om woorden te formuleren, zijn keel toe geknepen in pure angst. Er kwamen geen woorden, nog een geluid. De kreet van eerder leek al de mogelijk ertoe aan hem ontnomen te hebben.

Kort, twijfelend, staarde hij naar de kater, voordat hij langzaam naar voren kwam. Zijn poten beefden onder de spanning die hij voelde, maar hij moest de ander uit het water krijgen. Hij had geluk dat hij groot en lomp was, want toen hij dan ook zijn kop neeg naar de ander in een poging hem vast te nemen en hem verder de oever op te trekken, leek het niet zo'n zwaar karweitje. Hij nam een stap terug en liet zijn blik over de ander kat gaan. De grijze hoop lag er levenloos bij, de haren van de kat plakkende tegen haar huid was het duidelijk dat deze niet ademhaalde. Bellpaw haalde even diep adem, voordat hij terug keek naar de rode kater. Wie was hij?

Eén van haar warriors had haar er op gewezen dat Bellpaw niet meer onder hen was, dat de grote apprentice was verdwenen. Met een geagiteerde zucht had Crystalstar haar kop in haar nek gegooid. Die jongen maakte enkel problemen, had ze al wel gemerkt. Eerst had hij geprobeerd onder de patrol uit te komen, en nu was hij simpelweg vergeten. "Ga maar verder, ik vind hem wel." Had de de leader tegen de rest gebriest, wanneer ze zich had omgekeerd om hun pad terug te volgen, zich bedenkend wat ze Bellpaw aan zou doen als ze hem vond.

Tegen de tijd dat ze de plek had gevonden waar zijn geurspoor afsplitste van dat van de rest van de patrouille, en ze de steile helling was afgedaald, begon Crystalstar zich zorgen te maken. Wat moest hij hier? Hij was nog zo jong, de rest van de patrouille had veel beter op hem moeten letten. Ze gleed onhandig naar beneden over de modderige helling, waarbij haar nette grijze pels bevlekt raakte met donkere strepen. "Bellpaw!" begon ze nu te roepen, iedere keer als ze een hoek omdraaide, en nog steeds geen spoor van de apprentice had gezien. Ze begon sneller te lopen, haar adem brandend in haar keel.

Toen ze hem vond, stond Bellpaw naast twee hopen natte vacht, die niets anders dan lijken konden zijn. "Oh, Starclan, kreunde ze onder haar adem, terwijl ze naar de apprentice toe snelde. "Bellpaw! Wat.. ben je oké?" Ze was compleet vergeten dat ze hem had willen straffen voor het afdwalen. In een paar snelle blikken nam ze de jonge kater in zich op. Hij leek ongedeerd, alleen behoorlijk aangeslagen, en nat waar hij in de rivier had gestaan. Crystalstar volgde zijn blik, naar de twee lichamen. Eén was grijs, en zo gehavend en gebroken, dat ze eerst niet zeker wist naar welk deel ze keek. De kleine oranje kat, daarentegen, leek er beter aan toe. Hij was zwaargewond, natuurlijk, maar zijn lichaam leek in ieder geval nog tot op zekere hoogte intact. Terwijl ze keek zag Crystalstar dat hij ademde: ondiepe, rasperige ademhalingen. "Blazestar," mompelde ze, met een plotselinge schok van herkenning. Ze wierp nog een blik op de grijze hoop. "Zij is dood, hij niet." Dat verklaarde dat hij er minder toegetakeld uit had gezien; Starclan had zijn lichaam kort geleden hersteld, in zoverre als dat mogelijk was. Met een misselijk gevoel in haar maag boog Crystalstar zich over de andere leader heen, en gaf hem een por in zijn borst met haar voorpoot. Haar neus vulde zich met de overweldigende geur van bloed en dood, maar ze klemde haar kaken op elkaar en gromde, "Blazestar, hoor je me?"

Het kuchje wat hij de afgelopen dagen had wilde maar niet verdwijnen. Toch negeerde Brackenfire alle vormen van logica en in plaats van langs de Medicine Cats te gaan of het rustig aan te doen ging hij vol door. Hij was een sterke en gezonde jongeman, dat moest hij toch wel aankunnen?! De prooien waren nog steeds schaars en Bracken hoopte dat de vissen in de rivier zich meer lieten zien. Hij moest het in ieder geval proberen. Alleen trok iets anders zijn aandacht: een groepje katten aan de oever van de rivier. Brackens nieuwsgierigheid was gewekt en op een drafje ging hij naar ze toe. Hij hoorde nog net de laatste woorden van Crystalstar. Met grote ogen keek hij naar de twee hoopjes katten, één grijs en de ander rood-wit. 'Is hij WindClans leader??' vroeg hij verrast. Hij kantelde zijn kopje wat. Die Blazestar zag er niet optimaal uit.

Oh I'm like a kid who just won't let it go
Twisting and turning the colours in rows

Nog heel even, dat was het eerste wat de kater dacht toen stemmen langzaam bij hem door drongen. Laat me nog even slapen- ik ben zo moe. Wie hem ook probeerde te wekken, hem zelfs durfde te porren, het kon hem niks meer schelen. Wat hem echter wel schelen kon- was de plotselingen toeslag op zijn wekkende lichaam. Pijn sneet tot het diepste deel van zijn lichaam, zijn ogen schoten paniekerig open terwijl de lucht zijn longen uitgedrukt werden in een gepeinidgde kreun. Zijn wazige blik schoot over de katten om hem heen, wie waren dit? Wat moesten ze? Haastig haalde de leader adem terwijl pijnscheut na pijnscheut door zijn lichaam heen joeg. "W-wat d-" schold hij onder gehaperde ademhaling terwijl zijn troebele zicht zich op één kattin fixeerde. Was dat? Krampachtig trokken de spieren in het gezicht van de leader weer samen terwijl hij onrustig ademde. Was hij in? Waarom was? En in eens drong de realiteit weer tot hem door- de gorge, Fawn- "F-feck" hij sloot zijn ogen even. Hij wilde slapen..hij wilde opstaan. Hij wilde overal zijn behalve hier. Maar zijn gebroken botten deden niks, de wereld draaide rond, zijn hoofd klopte en het bloed bleef druipen. Hoe ver weg was thuis? Hij wilde naar huis. Zjn vermoeide blik schoot naar de riverclan leader "ey"

♜

Onderwerp: Re: [OPEN] Sufficiantly breathless