[Event] You need to give me an explanation mate…

Hun wantrouwen was vermoeiend? Er was genoeg reden om wantrouwig te zijn. Dat hadden ze er zelf van gemaakt. Als hij niet wilde dat ze wantrouwig waren, dan moest hij zich toch echt anders gaan gedragen. Had hij nu werkelijk zo’n groot bord voor zijn kop? Op haar beschuldigingen miauwde hij enkel dat het interessant was. Interessant? Werkelijk… Ja, interessant was het wel maar niet op de goede manier. Zeker niet in zijn voordeel. Toen wilde Settleddust de rest ook nog eens weg hebben, dat was pas interessant. Ze had hier een gevoelige snaar geraakt, mooizo. Misschien zou ze die arrogantie dan eens van zijn kop kunnen vegen. Het stond haar niet aan dat ze weg moesten. Ze had liever stampei getrapt terwijl de rest erbij was, maar goed. Hij leek met haar te willen praten, dat was al heel wat. Dus gaf ze Spottedrain een knikje. Zij vertrok weer naar de grens, samen met de rest. Dus wachtte ze eventjes totdat ze uit het zicht waren Toen keek ze Settleddust weer aan. “Nou, ze zijn weg. Dus waarom vind Newtspark jou een rat?” Herhaalde ze haar vraag tegen de ShadowClan deputy.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

En iedereen vertrok, zonder tegengestribbel. Settleddust was oprecht onder de indruk van ThunderClans gehoorzaamheid. Hij had ze respectloos betaamd, maar kennelijk wisten ze nog iets van fatsoen om naar hem te luisteren op zijn territorium. Beechresin merkte nog op dat ze snel terug zouden zijn en hij keek haar enkel aan. ‘Geen zorgen, ik ben perfect in orde.’ Hij wierp weer een blik op Eveningstar. Nee, ze zou hem niets doen. Ze moest eens proberen. Hij had warriors in de hele omgeving lopen. Bovendien zou ze dan meer op de hals halen dan ze nu al deed.

Eveningstar was echter wel ongeduldig en wilde op het punt komen. Hij keek haar onderzoekend aan en glimlachte uiteindelijk. ‘Het is interessant wat je hier komt doen,’ herhaalde zijn eerste observatie nog een keer. ‘Een paar dagen geleden was Newtspark nog een spion en je deputy kwam mij nog vertellen dat ze een verrader was.’ Spottedrains woorden, niet de zijne. Des te meer waarheden hij vertelde, hoe geloofwaardiger zijn leugens zouden zijn. Bovendien als ze wél met Newtspark had gesproken was dat in de Dark Forest. Geen haar op Settleddust zijn vacht geloofde dat ze een plek in StarClan had gekregen, helemaal als de sterren haar al hadden weggesneden. En dat was wel het meest interessant, dat Eveningstar bereid was daar naar haar te luisteren en dan ook nog eens te geloven. Hij lachte nog een keer schamper. ‘En na al die slechte woorden over mijn medicine cat, besluit je haar nu opeens te geloven?’ Zijn gezicht werd nu net zo moordend als de hare en een rimpel ontstond op zijn neusbrug. ‘Geloof me dat ik je clangenoten alleen heb weggestuurd om je van verdere vernedering te besparen.’ Zijn blik week niet van haar af. ‘Ik weet niet wat je wil, Eveningstar, maar als je puur een bizarre reden zoekt om mij of mijn clan als vijand te maken, blijf ik niet zo gastvrij.’

_{Stil bleef ze zitten, zich verschuilend in de schaduwen van de struiken - ze deed haar naam eer. Terwijl ieder ander weggestuurd werd, bleef zij zitten waar ze zat. Immers was deze conversatie veel te interessant om te missen. Het ging om Newtspark, die laatst dood gevonden was door Settleddust. Tide was er kapot van geweest, was dat nu misschien nog wel. Dim vond het ontzettend vreemd dat Eveningstar daarvoor hun territorium in kwam, en blijkbaar was ze niet de enige die zo dacht. Met versmalde ogen luisterde ze naar de woorden die haar deputy uitsprak. Hij was daar zo goed in, ergens was ze jaloers. Haar talent lag niet in het vertellen van mooie praatjes, wat ze soms erg lastig vond. Een kleine grijns trok aan haar lippen toen Settleddust uitsprak hoe hij de rest van de Thunderclanners weggestuurd had om Eveningstar van vernedering te besparen. Verder bleef ze onbewogen zitten op haar plek tussen de struiken, wetend dat ze alleen op die manier voldoende gecamoufleerd zou zijn om niet opgemerkt te worden.}

Daar ging hij weer hoor, die Settleddust. Er kwam altijd veel blabla uit die kat, maar hij gaf nooit antwoord. Niet op de vragen die ze direct aan hem stelde. Nee, hij draaide er omheen. Maakte er een mooi praatje van, maar echt iets zeggen? Nee, dat deed hij niet. Zij was meer van de daden dan de woorden, maar als het moest had ze zeker geen blad voor haar mond. Haar tong was scherp, vlijmscherp. Haar felgele ogen stonden kalm terwijl ze Settleddust aankeek. “Ik heb nooit slecht over haar gedacht, enkel over de intenties van ShadowClan. Ik geloof haar. Helemaal omdat je mij weer eens geen antwoord geeft op mijn vraag.” Haar blik veranderde en kreeg iets indringends. “Waarom draai jij er altijd omheen Settleddust? Als het antwoord simpel was, als jij onschuldig zou zijn, dan zou je dat niet doen.” Hij probeerde haar weer tegen de haren in te strijken, maar dat ging hem niet lukken. Ja, ze was een opvliegerige kattin maar ze was verstandiger geworden met de tijd. Ze had iets van inhoudingsvermogen ontwikkeld. Haar vernedering te besparen, zou hij dat zelf geloven? Was het een manier om zichzelf moed in te praten, of wat was het. “Ik wil een antwoord. Waarom vind Newtspark jou een rat?” Drie keer was scheepsrecht toch? Misschien zelfs wel bij Settleddust, daar zou ze snel genoeg achter komen. Ze ging niet mee doen met zijn spelletje, zijn gedraai. Liet hem naar lekker draaien, zij zou bij haar punt blijven. De vraag die zich maar in haar kop bleef ronddralen, haar bleef poken. Die draaide al meer dan genoeg.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust keek geamuseerd naar de poes. Was dat oprecht hoe haar brein werkte? Misschien moest hij niet onder de indruk zijn. Ze wist nu zeker dat ze een gevaar was. Hij wist al dat ze een moordenaar was, maar dan wel één met alle toeters en bellen eraan. Het kon vast het mooi schouwspel zijn geweest, een bloedbad midden in het kamp. Hij wist er alles van. Acornstar had Cobra vermoord. Maar Cobra was een gruwelijke kat die buiten de code leefde. Een clangenoot, dat moest vast meer steken. Het moment dat hij dat hoorde, had hij een kanttekening bij Eveningstar gemaakt, maar hij had op dat moment grotere problemen. Toen ze ook op de gathering begon te schreeuwen, had hij er een uitroepteken bij gezet en nu, nu moest hij gaan opletten.
Dus lachte hij humorloos en schudde afkeurend zijn kop. ‘Maar je bent bereid haar naam en nagedachtenis te schaden, terwijl ze nog geen twee dagen geleden haar vigil heeft gehad?’ Zijn neusvleugels verwijdden zich geïrriteerd terwijl hij haar aankeek. En ja, hij draaide graag om de vraag heen. Misschien zette dat haar brein een beetje aan het denken, terwijl ze voorde de derde keer haar vraag herhaalde en het woord rat hem begon te irriteren. ‘Ik heb geen idee, Eveningstar. Ik ben vrij geïntegreerd hoe je tot die conclusie bent gekomen.’ Newtspark mocht proberen wat ze wilde. Ze mocht een tweede oorlog starten als ze wilde. Maar Shadowclan zou weer als het zover kwam tot het langste eind komen. Crystalstar was een wrak geworden en zich publiekelijk verontschuldigd op de gathering. En Thunderclan moest nog wel kwetsbaar zijn na hun geschil met Bloodclan. Dus keek hij haar strak aan. ‘Maar ik had niet anders verwacht van een leider die naar de woorden van de Dark Forest luistert.’ Hij lachte schamper en haalde zijn schouders op. ‘Maar ik had het kunnen voorspellen. Wat anders, dan van een beul?’

_{Het was niet haar bedoeling geweest om het vertrouwen van haar deputy te schaden en hem af te luisteren. Toch was dat wel een beetje wat er aan het gebeuren was. Settleddust had iedereen weggestuurd en de enige reden dat zij in was op dit gesprek, was omdat ze zich zo koppig in de situatie gewurmd had. Plots besefte Dimveil zich dat dit een heel domme toestand was; eentje waar ze alleen maar in gekomen was omdat ze haar emoties had laten gaan. Maar ze kon zichzelf nu niet kenbaar maken, niet nu er zo'n intens gesprek bezig was. Eveningstar zou dat hoogstwaarschijnlijk meteen als verraad zien.
Terwijl ze zo aan het nadenken was over haar stupiditeit, liep het gesprek door. Settleddust sprak over dat Eveningstar de nagedachtenis van Newtspark probeerde te schaden, waarop Eveningstar hem opnieuw dezelfde vraag stelde en Settleddust daar weer een weerwoord op had. Al in al werd er niet heel veel gezegd. Tot plots het woord Dark Forest viel. Dim's ogen vergrootten zich terwijl haar blik richting de deputy flitste. Dark Forest? Dat was niet.. Dat kon niet. Ze bedacht zich hoe verdrietig Settleddust geleken had toen hij de clan verteld had over haar dood. Toen hij Tidepaw getroost had. Al die tijd was Newtspark in Dark Forest? Was ze niet wie ze gedacht hadden..? Maar ze was een medicine cat geweest, uitgekozen door Starclan zelf. Het kon haast niet. Was Settleddust hier aan het bluffen? Het moest haast wel, niet?}

Ze keek Setteddust ijzig kalm aan. “Wat schaad ik dan precies? Ik heb met nog met geen kwaad woord over Newtspark zelf gesproken.” Miauwde ze tegen de ShadowClan deputy. Echt, man man man… Wat voor schuld probeerde hij toch haar kant op te duwen. De enige schuldige rondom Newtspark was hijzelf. Dat werd haar alleen nog maar meer duidelijk. Door zijn geschuif, zijn irritatie. Was het misschien angst die daar onder verborgen zat, hmmm? Een schampere lach verliet haar bek. “Jij bent geïntegreerd? Jij was erbij hè ik niet. Jij had de zorg over jullie medicine cats, nu Acornstar weg is…” Nog zo iets wat ze maar vreemd vond. “Wat ik ook nog steeds niet snap overigens. Maar dat terzijde. Het is niet mijn conclusie, het is die van Newtspark.” Ze was er vrij duidelijk in geweest. Door de staart van de rat af te bijten. Ze wist het zeker, dus bracht ze het ook als een feit over. Toen begon hij ineens over Dark Forest. Hoe wist hij dat ze in Dark Forest terecht was gekomen, hoe was hij daar zo zeker van? Er flonkerde iets in haar felgele ogen. Ooh Settleddust, je zet jezelf zo ontzettend klem. Toen noemde hij haar ineens een beul. Ze had geraden dat hij die informatie ook ter oren had gekregen, dat werd op dat moment bevestigd. Dat was hoogstens vervelend, zeker. Dat hij dat wist. Alleen daar was ze niet voor. “Weet je wat mij dan weer intrigeert? Dat jij tot een conclusie komt dat Newtspark in Dark Forest moet zijn. Wie zegt dat, dat zijn zeker niet mijn woorden namelijk. Kom op lafbek, wat heb je met haar gedaan?” Ooh, het moest wel. Het was te heet onder zijn zachte voetjes geworden. Hij had haar opgeruimd, zoals zij Stagtine had opgeruimd. Allebei op een andere manier, maar dat maakte hem zeker niet minder een beul. Och och, Settledustje toch. “Als we toch met de term beulen gaan gooien.” Het poeslieve glimlachje die om haar lippen ontstond, was uhm ja, best angstaanjagend. Iets onschuldigs in haar felgele ogen maakte het plaatje compleet.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Eveningstar moest haar rust proberen te bewaren. Hij kon het niet veel langer. ‘Spion, verrader, onder andere. Sorry als ik dat ik te snel oordeelde om niet te verwachten als jullie met vriendelijkere woorden mijn territorium binnen kwamen stampen.’ Ze was nog altijd degene die de code kwam breken om zijn territorium in te stappen. Hem aanspreken was eindelijk een recht die ze niet verdiende. Maar als ze haar wil had gehad, was ze vast het kamp binnen gemarcheerd. Gelukkig hadden zijn warriors daar een stokje voor gestoken. En ze was zo nieuwsgierig en het punt was, was dat ze niet nadacht voor ze iets deed. Ze deed dingen en leek daarna pas na te denken. Schreeuwen op de gathering en nu weer. En alles om één poes. Eerst veroordelen en nu geloven. Dat was bijzonder en zij zag op een of andere manier reden in haar beschuldigingen. Zijn clan zou haar nooit geloven, niet als het aan hem lag. ‘Het is bijzonder, hm? Ik verdedig haar op de gathering en nu is ze dood. Net zo bijzonder als ze mij nu beschuldigd. En net zo bijzonder als dat jij haar eerst veroordeelde als spion en nu met één woord wilt geloven, omdat het je precies uitkomt. Er is geen logica, of wel soms?’ Maar de deputy hield zijn haren plat en keek de poes recht aan. ‘Misschien is ze pissig op me omdat ik haar eer niet heb gehouden door te liegen om haar kittens. Misschien is ze pissig op me omdat ik er niet eerder was. Maar zij heeft mij nooit verteld dat ze verwachtende was. Ik heb niets anders dan haar alle kansen te geven, keer op keer op keer.’ En dat was geen leugen. Teruggehaald in ShadowClan. Haar naar de hemel prijzen. Voor haar opkomen nadat ze Darkmoon had vermoord. Voor haar opgekomen toen Acornstar haar had verbannen. Haar in bescherming genomen voor RiverClan na Rookchirp. Haar met alle woorden die hij had gezegend, en alsnog was ze een monster geworden. ‘Een andere verklaring kan zijn is dat jij lucht hebt gekregen aan de grenzen dat ze is overleden en met een verzonnen verhaal aan komt zetten, enkel om mij in slecht licht te zetten en jou in goed licht. Dat dit één groot plot is om Shadowclan als de slechterik aan te wijzen. Wat wil je van ons? Territorium, prooi? Is het litteken van Bloodclan zo groot?’ Dat zou hij kunnen vertellen aan de clan. Maar ze wisten beide dat het niet waar was. Omdat Eveningstar zich liet verleiden door de Dark Forest en hij precies wist waar hij Newtspark heen had gestuurd. Dus lachte hij toen ze zijn woorden opnieuw gebruikte en hij moest lachen. Ze deed zo haar best, maar hij was geoefend leugenaar. ‘Je was naïef om te denken dat Newtspark niet alles over jou zou vertellen. Shadowclan is haar thuis en ze beschermde het tegen gevaar. En jij hebt gezelf in de spotlight gezet, Eveningstar. Midden in het kamp, wat een schouwspel moet dat zijn geweest.’ Hij kwam nu overeind op vier poten toen hij Eveningstar aankeek. ‘Net hoe naïef je bent dat je denkt dat je mijn clangenoten beter kent dan ik. Newtsparks dood was tragisch, maar ik heb het niet gedaan, voordat je twintig stappen vooruit holt. Ze heeft de code meermaals gebroken. En daar is waar codebrekers heengaan.’ Een waarheid en een leugen. Hij kon haar proberen hem te doen vertellen dat ze hem zou geloven. Maar hij kon prediken wat hij wilde, iets zei hem dat Eveningstar hem nooit zou geloven. Maar wat ze ook wilde, hij zou haar stoppen. Maar als ze voor zijn huid kwam, zou hij niet op zijn rug gaan liggen en vriendelijke woordjes miauwen dat het allemaal een misverstand was. Dus keek hij voldaan naar de poes die haar best deed om hem bang te maken. Het werkte niet. Niet hier. ‘Voelde het al vertrouwd, Eveningstar?’

_{Hoe meer er gezegd werd, hoe duidelijker het werd dat Newtspark echt in de Dark Forest was. Dim had geen idee wat ze hiervan moest denken, moest vinden. Ze was ontzettend in de war door dit alles, al helemaal omdat Eveningstar haar dus blijkbaar gesproken had en Settleddust nu ergens van beschuldigen. Dim was niet dom, en hoewel de verwarring haar logisch nadenken misschien wat verminderde wist ze de conversatie wel bij te houden. Eveningstar beschuldigde Settleddust ervan dat hij Newtspark vermoord had. Hij ontkende, natuurlijk, en zij geloofde hem, natuurlijk. Maar alles wat hier besproken werd was naar. Ze moest er iets mee, nu. Ze was betrokken bij iets waar ze eigenlijk misschien liever niet bij betrokken zou willen zijn. Toch wist ze diep vanbinnen dat dat niet klopte. Nee, ze was zich liever pijnlijk bewust van de waarheid, dan dat ze in vredige onwetendheid leefde.}

Zijn reacties waren hoogstens interessant. Ze had een troef in poten, dat voelde ze. Daar moest ze voorzichtig mee omgaan. Het kon nog van pas komen. Hij probeerde haar te raken, haar te stangen. Nee Settleddust, dit keer liet ze zich niet van de wijs brengen. Ze had hier nachten op kunnen broeden, nachten over na kunnen denken. Het moment samen met Newtspark steeds weer overnieuw in haar kop af laten spelen. Ze was hier op voorbereid. Hij kom miauwen wat hij wilde. Hij had alleen willen zijn met haar om met haar te kunnen praten, maar het enige wat hij deed was in de verdediging schieten. Haar proberen te treiteren. Zonder harde feiten. Die had zij ook niet, ze had enkel de woorden van Newtspark. Alleen Settleddust wist niet hoe veel dat was. Hoe veel Newtspark haar verteld had en zij was ook niet van plan om dat te delen. Het kon immers nog heel goed van pas komen. Ze wist dat het heet onder zijn poten was, helemaal door wat hij over haar in het midden gooide. “Goed. Dan weet ik wat kansen in ShadowClan betekenen.” Er stond een kalm glimlachje rond haar lippen, maar de blik in haar felgele ogen staarde strak naar Settleddust. “Jij weet net zo goed als ik dat het geen verhaal is die ik bij een grens moet hebben opgepikt. Jij bent slimmer dan dat.” Vervolgde ze. “Er is hier ook niemand, dus in wie zijn licht moet ik wie zetten? Jij bent de enige die mijn woorden hoort en ik die van jou. Dus volgens mij valt er niks te wijzen. Ik hoef niks van ShadowClan. Ik wil enkel de eerlijkheid van jou, van jou Settleddust. ShadowClan interesseert me niet.” Bij zijn volgende woorden lachte ze schamper. “Ooh, ik weet dat ze alles heeft verteld Settleddust. Ikzelf ben ook niet dom weet je. Wat ik heb gedaan is enkel aan ThunderClan. Het is geen geheim voor mijn katten, zoals jij hier zelf ook al vermeld heeft iedereen het gezien. Toch volgen ze mij nog steeds. Het was in belang van de Clan en iedereen weet dat.” Het deed haar weinig eigenlijk. Zolang ThunderClan in haar geloofde was het goed. Wat Settleddust er van dacht moest hij zelf weten, dat was niet haar probleem. Zijn laatste vraag negeerde ze simpelweg. Ze glimlachte enkel lief naar hem. Nee meneer, ze hapte echt niet. Ze ging niet zeggen waar ze Newtspark had gezien, ze ging niet zeggen wat ze haar precies had verteld. Die informatie was te kostbaar. Liet hem maar lekker in het vergewissen blijven.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Ze stonden in een schaakmat. Beide wilden niet toegeven wat er was gebeurd, en beide hadden vermoedens die nog niet bevestigd konden worden. Maar hij kon zweren dat Newtspark naar de Dark Forest zou gaan, daar zou hij zijn leven op durven verwedden. En Eveningstar wilde niet toegeven dat het zo was, dus danste ze om de beschuldiging heen zoals hij om de hare draaide. En nu was het belediging naar beledigingen naar elkaar werpen en kwamen ze niet verder. Dus haalde hij zijn schouders op. ‘Ik spreek eerlijk, jij beslist enkel om mij niet te geloven.’ Hij kon hetzelfde duizend keer herhalen en alsnog zou ze hem niet geloven. Ze werd vervuild door Newtsparks slangentong en ze was overtuigend, zo bleek maar.
Vervolgens miauwde ze dat ze het goede had gedaan, het juiste, dat iedereen haar volgde, snoof hij nog een keer schamper. Waarschijnlijk waren ze meer gelijk, veel meer gelijk, dan ze dacht. Alleen Shadowclan zou zo'n daad simpelweg niet accepteren. En bovendien was Newtspark een medicine cat geweest, verschrikkelijk geliefd nog wel. Dus zouden ze hem geloven als hij sprak dat ze al die tijd een dubbelleven had geleefd. Was het het waard om zoveel harten te breken? Die beslissing had hij genomen en hij had er geen spijt van. Het was alleen verschrikkelijk irritant dat Newtspark dacht dat dit nodig was. ‘Of ze worden geleidt door angst,’ kaatste hij daarna terug naar de grote leidster.
‘Maar goed, zoals ik zei. Je achterdocht verveeld me. Ik heb je een kans gegeven om in privé eerlijk -’ om haar eigen woorden maar even te herhalen. ‘-te spreken en we komen geen haar verder.’ Hij seinde haar met zijn kop en liep weer terug richting het donderpad. Hij had ook genoeg informatie gekregen in een veel te korte tijd. Genoeg denkwerk om te krijgen. Maar Eveningstar had zichzelf van de status wispelturig naar gevaarlijk opgewaardeerd.

_{Het gesprek leek afgerond te worden. Althans, die intentie had Settleddust. Haar lippen waren samengeperst terwijl ze zich bleef stilhouden in de struiken. Haar gedachtes draaiden overuren; zou ze Settleddust dalijk moeten aanspreken? Moest ze er iets over zeggen? Ergens voelde ze de verantwoordelijkheid wel naar hem. Ze had respect voor hem gekregen de afgelopen moons, had ook wel een band met hem ontwikkeld. Aan de andere kant was het juist daarom zo lastig om te beslissen wat ze nu met deze informatie aan moest. De daden waarvan hij beschuldigd werd paste totaal niet in het beeld dat ze van hem had.}

Hij begon weer over geloof en ze hield zich in om niet te snuiven. Was dat alles wat hij in zich had? Waarom kwam hij daar steeds weer op terug. Ze had een reden om niet te geloven en dat wist hij net zo goed als dat zij dat wist. Het was een lafbek. Die stempel had ze inmiddels op zijn kop gedrukt. Ze vertrouwde hem niet, totaal niet. Toen vond hij het ook nog nodig om nog een opmerking over haar Clan te maken. “Dat zijn mijn zaken niet de jouwe.” Miauwde ze ijzig kalm op een toon dat ook dat onderwerp gesloten was. Hij wilde niet eerlijk zijn in privé, wat hij juist wel bleef beweren. Dus dan ging zij ook echt niet meer delen dan dat ze gedaan had. Nee, ze kwamen inderdaad geen haar verder en dat lag maar aan één kat in haar ogen. Ja, lafbek. Dus kwam ze overeind. “Tot ziens Settleddust.” Ze had hem een kans geboden en die had hij niet aangenomen. Dus zou ze plannen gaan maken wat ze er mee aan moest, maar ze ging niet stil blijven zitten. Dat paste niet bij haar. Ze zouden elkaar snel weer zien. De blik in haar felgele ogen brandde in de zijne. Voordat ze zich omdraaide en weer in de richting van de grens van ThunderClan liep.