8 seconds left [TNR]

Arrival - Day one

Ze kreeg het beeld maar niet van haar netvlies af. De gehele trip naar het onbekende ging haar geheel voorbij. Ze zag enkel haar. Háár. Zij die haar hier in gestopt had. Zij die haar in de klauwen van de monsters gejaagd had. Haar gevlekte gezicht en blauwe ogen staarde haar nog steeds aan ondanks ze allang ver van haar af was. Ver van haar thuis. Littlefish.. Oh als ze de kans zou krijgen hier ooit uit te breken dan zou terugkeren om haar de nek om te draaien. Door haar zat ze nu in dit schuitje. Door haar werd ze van haar clan weggetrokken en vervolgens in een stalen kooi gegooid te worden ver weg van het echte leven. Natuurlijk wist de apprentice niet dat ze na enkele dagen weer vogelvrij werd gezet. Nee, zij dacht dat ze gedoemd was voor het leven. Dat ze voor altijd vast zat in deze kamer. Agatepaw bewoog zich amper toen ze een kamer ingebracht werd en vervolgens een nieuwe kooi ingeschoven werd. Voor haar neus lag een bakje met water en het zelfde troep dat in het vangkooitje had gelegen. Pissig gaf ze er een flinke klap tegen waardoor de brokjes overal naar toe vlogen. Woede. Woede. Woede sijpelde haar aderen binnen. Oncontrolbare woede. Het gene waar ze altijd bang voor was, want dan werd het plots zo zwart voor haar ogen. Ze voelde dan enkel nog drang om alles tot de grond te stompen. Ze móest dan. Ze had dan geen bewustzijn meer over haar omgeving. Ze kon dan enkel de enorme frustratie dat onder haar huid brandde voelen en dat gevoel was net alsof ze werkelijk tot as zou vergaan. Ze kon haarzelf enkel blussen als ze al haar woede eruit gooide. En dat deed ze. De ijzeren gladde wanden waren geen gladde wanden meer toen ze eindelijk klaar was. Het had haar nagels gekost maar het gevoel dat haar aderen vol met chemisch brandend vergif liep was voor nu gesust.

Day two - Three

Veel herinnerde ze zich niet meer nadat ze de wanden als een persoonlijke kunstwerk had gemaakt. Ze wist dat ze haarzelf nadat haar poten bloedde van haar gebroken klauwen opgekruld had tot een balletje vacht. Daarna was alles vaag en zwart geworden. Ze had wel twee dagen geslapen door de spuit die ze in haar bips geschoven had gekregen. De dierenarts had haar verdovingen gegeven zodat ze haarzelf niet nog gekker maakte. Het was dan ook een grote draaikolk toen ze weer voor het eerst haar oogjes opende. Ze zag haar reflectie wazig in de ijzeren wand en merkte op dat er gekke dingetjes aan haar hingen. Agatepaw wierp haar blik snel weg op haar poten. Ook daar zat iets omheen. Een soort spinrag maar anders. De she-cat voelde hoe angst haar vastgreep. Natuurlijk was ze angstig. Het was doodeng voor een jonge kat als haar om iets als dit mee te maken. Ze kon echter haarzelf niet omhoog krijgen. Haar lichaam was te slap. Enkel haar kopje leek ze wat omhoog te kunnen tillen maar ook dat kostte moeite. Natuurlijk was ze nog steeds goed verdoofd. De slangetjes die over haar lijf heen liepen moesten in tact blijven en eerlijk is eerlijk als ze haarzelf had kunnen bewegen had ze er alles uitgetrokken. De dierenarts was niet gek. De zwarte she-cat voelde hoe een krop zich vormde in haar keel. Traantjes prikte in haar blik. Ze voelde zich verschrikkelijk door de medicatie, door de angst, door de gedachte dat ze alles kwijt was. Was dit haar straf? Had Starclan haar heen gestuurd om te boette voor haar gedrag? Of had Littlefish zelf voor god gespeeld en haar expres laten schrikken omdat ze moe werd van z'n apprentice die het de clan moeilijk maakte? Of was het haar opgedragen? Stond Crystal en Carrion hier achter? Was- was dit Hermit idee? Was hun vrede een misleiding geweest? De tranen waar ze tegen vocht braken door haar muur heen. Agatepaw begon te huilen. Voor het eerst te huilen in haar leven. Huilen was altijd voor haar een zwakte dus zodra ze al voelde dat haar ogen brandde dan trapte ze het gevoel heel diep weg. Vandaag lukte het niet. Nu lukte het niet. Huilend legde ze haar kopje op de deken waar ze op gelegd was. De verdoving was behoorlijk sterk voor de she-cat en omdat ze tegen de slaapeffect vocht kreeg ze als resultaat waanideeën. Alle scenario's die je bedenken kon gingen door haar hoofd. Pas nadat haar brein haar compleet had uitgeput kon ze niet meer vechten tegen de medicatie. Haar ogen sloten zich weer dicht maar ondanks dat ze weer terug in slaap viel bleven er traantjes over haar wangen glijden.

Alles was voor een lange tijd zwart. Gitzwart. Pas na enkele uren van complete duisternis zag ze iets in de verte tevoorschijn komen. Het was een kat. Eentje met een vlammend rode pels. Het leek net een lichtpuntje in de zwarte omgeving die haar brein had gemaakt. Ze knipperde met haar ogen. Was ze aan het dromen? Was ze nog steeds onder verdoving of was ze aan hallucineren? Was ze- was ze onderweg naar Starclan? Haar hart stopte even met kloppen bij het idee maar voor ze haarzelf veder in paniek kon brengen kwam de kat haar kant op. Bij elke stap die de kat haar kant op kwam verdween achter haar de duisternis en kwam er leven in beeld. Ze zag Riverclan territory maar dan niet kil en onder de sneeuw zoals de het achter haar had gelaten. Het was nu warm en mooi. Vol met kleur. Een briesje zette op en speelde met haar krullige pluisjes op haar gezicht. Ze sloot haar ogen voor een seconde en genoot van de warme wind dat haar snorharen kietelde. Toen merkte ze het. De geur die de wind met zich meevoerde. Agatepaw nam de kokosgeur diep in haar op en opende haar blik weer. De kat was nu bij haar. ''Hey.'' Mauwde ze zacht. Haar stem was een beetje rauw. Het was Pipit. Ze moest er een beetje van gniffelen. Waarom droomde ze over haar? Pipitpaw glimlachte en Agatepaw deed mee. Ze wou naar haar toe stappen maar haar poten stonden vast. Ze keek naar de grond waar ze tot haar schrik nog steeds de zwartheid zag waar ze al dagen in dwaalde. Het leek op smurrie maar gitzwart gekleurd. Waarom was de wereld om haar heen veranderd in deze vredige beeld maar was de plek waar ze vastgebonden stond nog altijd..

oh.

Ze besefte het nu en toen de realisatie binnensloeg kwam de smurrie omhoog. Als een slangen kroop het langs haar poten veder omhoog en trok haar dieper de grond in. Agatepaw blik schoot naar Pipit. Ze stond er nog. Ze stond er nog. ''Pipit?" Het klonk smekend. Alsof Pipit haar antwoord kon geven wat er gebeurde. ''Pipit, pipit wat gebeurd er?'' De zwarte smurrie kroop haar rug over en langs haar keel. ''PIPIT!?'' Ze zei nog steeds niks, ze glimlachte alleen vredig. Agate vocht tegen de kracht dat haar neer beneden trok. Vocht tegen het stikkende gevoel. Ze schreeuwde, ze huilde. Pas toen de duisternis haar bijna geheel in haar greep had kwam de rossige apprentice naar voren. Agatepaw vocht harder. Vocht met alle kracht om bij Pipit te komen. De jonge she-cat drukte haar neusje tegen de hare. ''Word wakker Agate. Word wakker.'' Hoorde ze haar zachte stem nog voor ze compleet meegetrokken was in verstikkende smurrie.

Prompt 61.

Day three - Four

Met een enorme schrok werd ze wakker. Haar longen zochten direct naar zuurstof. De she-cat nam daarom ook een enorme tuig lucht naar binnen. Om haar heen zag ze allemaal lichten op haar brandde en schimmen dansen. Haar ogen waren opengesperd en waren als rond als schooltjes. Ze lag ergens op. Het was koud. Ze probeerde te bewegen maar tevergeefs. Ze kon nog altijd niet bewegen. Op haar borstkast voelde het raar. Het voelde pijnlijk en heet. Alsof ze daar een flinke trap had gehad en haar ribben had gebroken maar ook alsof ze uren in de zon had gezeten en de hitte haar vacht en huid had weggebrand. Ze ademende gehaast en raspig. Ze zocht om haar heen maar niks dat haar wijzer kon maken. Ze zag nog alleen maar de schimmen en de grote lichten boven haar. Een scherp prikje in haar nekvel was wat ze wel meekreeg maar ook dat was ze na enkele secondes weer vergeten. De wereld werd weer vaag en voor ze het wist was ze weer terug in slaap.

Pas toen ze weer wakker werd was alles rustig om haar heen. Geen grote lichtte die haar half verblindde nog de grote schaduwen die om haar heen stonden. Ze was terug in haar kooitje met de warme deken over haar heen geslagen. Hoelang had ze wel niet geslapen? Waren de lichtte en de schimmen ook een droom geweest of was ze toen wakker? De realiteit van wat nu slaap of wakker was was enorm vaag. Agatepaw was compleet uit haar doen. Het duurde dan ook een paar goeie uren voor ze wat helderder werd. De pijn op haar borst was dof. Het was er wel maar iets drukte de pijn weg. Wazig hield ze voor het eerst in dagen haar lichaam weer overeind. Voor haar neusje lag weer een bakje met water en voedsel. Haar mond voelde als schuurpapier zo droog was het. Ondanks haar nog slaapdronkene lichaam en pijn was haar droge mond erger dus verzette ze het gevoel en stapte ze naar haar bakje. Met kleine likjes stilde ze haar dorst en zette ze haar trots opzij door wat van het klaargelegde kittypet voer op te eten. Het smaakte smerig maar het was beter dan sterven van de honger. Nadat ze enkele hapjes naar binnen had weten te krijgen legde ze haar uitgeputte lijf weer neer en tuurde ze de opvolgende uren weer slapjes voor haar uit.

Prompt 62.

Day five

Vijf dagen werd een kat hier gehouden om de castratie of sterilisatie uit te voeren. Helaas voor Agatepaw was het voor haar geen vijf dagen. Er waren te veel complicaties tijdens haar operatie geweest dat haar herstel een stuk langer zou duren. De dierenartsen hielden een strak oog op haar terwijl de zwarte she-cat zich nog altijd amper verroerde. Gister was ze voor het eerst in de tijd dat ze hier gebracht was enkele uurtjes wakker geweest maar daarna was ze wederom in een sluier van slaap gevallen. Nu was het weer de volgende dag en opende de apprentice langzaam haar oogjes weer. De kooi waar ze in verbleef was verschoond. Het rook naar diepe chemicaliën en nieuwe smurrie voer. Agatepaw zuchtte en draaide zich weg van het eten. Zo bleef ze weer uren zitten. Kijkend naar het niks. Soms voelde ze met haar verbonden pootjes de strepen op de wand die ze had gemaakt op de eerste dag. Als ze de groeven voelde dan kon ze haarzelf nog herinneren dat ze nog leefde. Als ze namelijk dood was, dan kon ze het niet voelen? Toch? Nou, als dit dan de dood was dan had ze liever gewoon.. niks gehad. Dit was gekmakend. Misschien was het wel de Dark Forest. Was ze echt zo slecht geweest dat ze niet naar de zilverpels mocht? Agate schudde haar kop. Hou op met jezelf gek te maken. Je bent niet dood.

Je bent alleen opgesloten. Maar voor hoelang nog? Tja..

Day ... unknown

Het waren twee monster handen die haar wekte. De laatste tijd had ze alleen maar geslapen. Wat moest ze ook anders? Ze kon geen kant op. Ze kon niks dan enkel liggen, eten en slapen. Dus dat was ook wat ze deed. Nadat de vijfde dag was verstreken begon de apprentice steeds iets aan te sterken. Ze had daarom dan ook ontelbare keren geprobeerd een ontsnapping te plannen maar na de zoveelste poging had ze het opgegeven. Er was geen ontkomen aan haar lot. Dit was het leven nu blijkbaar. Slapen was dan wat ze nu deed om de tijd zoveel mogelijk te doden. Ze wachtte en wachtte, hoopte en hoopte en bidden en bidden tot ze verlost zou worden van deze kooi. De twee handen die haar oppakte brachten haar voor het eerst buiten de kooi terwijl ze wakker was. Haar groene ogen keken vluchtig elke kant op. Ze probeerde niet te ontsnappen, bang dat als ze een spier bewoog dat ze terug gestopt werd in de kooi. Ze werd helaas wel weer ergens ingestopt. Dit ding nog kleiner dan waar ze de laatste tijd gespendeerd had. Agatepaw drukte haar neus tegen de kleine tralies deurtje aan en begon te mauwen. Breng me maar terug! breng me maar weer terug! Dacht ze in haar kop jammerend. Deze kooi was nog drie keer erger dan waar ze haar tijd had uitgestaan. Helaas werd ze niet gehoord. De twoleg gooide een doek over het reismandje heen. Alles wat daarna gebeurde leek op het moment toen ze voor het eerst hier heen gebracht was. Alles bewoog en overal om haar heen klonken onbekende geluiden. Het enige wat ze herkende was het gebrom van een monster waar ze ingezet werd.