Sneeuwpo-kat

Een beetje de hele dag naar de overkant turen was echt ge wel dig zeg. Waarom moest ze dit doen? Was het om haar te straffen maar zonder het woord straf te gebruiken? Ze durfde te wedden van wel. Het kon bijna niet anders. Ze had elke dag wel een Foxdung klusje te doen omdat ze weer ergens schijt aan had gehad. Ze was zelfs half begeleid door een warrior toen ze naar de grens moest om hier te observeren. Met ook wel het smoesje dat hij het ook moest doen maar ineens halverwege toch ergens anders heen moest gaan. Ja dikke doei daar trapte ze echt niet in. Ze had gewoon een babysitter gekregen omdat pietje en jantje zeker wouden weten dat ze überhaupt wel hier naar toe was gegaan- zoals 'opgedragen.' En ze mocht pas weer weg zodra de warrior haar weer kwam ophalen. Ze stond hier al een tijdje te staan maar alsnog geen teken van die janlul. Fijn. Dit ging waarschijnlijk de hele dag duren. Om daarom ook de tijd wat te doden was ze begonnen met wat te frummelen aan de sneeuw. Ze had op een gegeven moment een bal gemaakt. Hm. Ze maakte er nog eentje. En nog een. Deze duwde ze tegen elkaar aan en begon wat met haar pootkussentjes de drie bollen aan elkaar te verbinden. Hah. Het leek wel een soort kattenlijf. Agatepaw frummelde er nog twee bolletje op de 'kop'. Kijk het had nu oren. Geinig.

- Open
100. Laat je karakter een ‘sneeuwpop/kat’ maken (1)

Was ze echt zo gefocust geweest op haar 'kunstwerk'? Er was in al die tijd gewoon een Windclanner aan de overkant geweest terwijl ze wat had zitten klooien met de sneeuw. Een beetje geschrokken keek ze ook op toen de kat zich bekend maakte. In ieder geval had hij zich verstopt en kon ze het daarop afschuiven dan op haar onoplettendheid. Snel verborg ze haar schrik door haar gezicht strak te trekken en hem met toegeknepen ogen aan te kijken; ze maakte haarzelf al klaar voor een vurige woordenwisseling. Echter liet de Windclanner haar weer op kijken door wat hij zei. Haar oortjes kwamen overeind en werden meteen kokendheet. Ongemakkelijk keek ze snel naar haar sneeuwpo-kat door de compliment. Was het wel een compliment? Ze had geen idee. Ze kreeg nooit complimentjes. ''O-o- uhm, bedankt.'' Sprak ze snel terug, duidelijk dat ze overrompeld was door wat hij had gezegd. Ze bleef kijken naar haar werk. Het leek al wel op een kat ondanks het nog enkele dingen mistte zoals een snuit en een staart. ''Het is nog niet helemaal af.'' Zei ze toen om de stilte iets te breken. Oh wat was dit klote zeg. Ze voelde zich altijd zo huiverig bij vreemde maar om stil te blijven maakte het nog ongemakkelijker.

De Windclanner was aardig, wat haar wel een beetje verward maakte. Haar was altijd wel verteld dat andere clankatten verjaagd moesten worden en dat ze zelf ook altijd vijandelijk deden. Toch bewees deze tom toch iets anders. Tenzij hij het net alsof deed.. Dat kon ook nog natuurlijk. Oh de verwarring. Waarom was het leven soms zo onnodig moeilijk? De Windclanner kwam dichterbij maar bleef nog wel netjes achter 'de lijn', hij vroeg ook wat haar sneeuwkunst nog mistte. ''Een staart zou er nog bij kunnen, en een snuit.'' Sprak ze. Ze bekeek de sneeuwkat nog eens onderzoekend. Wat kon nog meer? Hmmm.. ''Misschien twee steentjes voor de oogjes. Oh en misschien een schelpje voor de neus!' Oh ze kreeg ineens een hele creatieve boost! Dit was best leuk. Agatepaw scande snel de grond onder haar poten voor steentjes maar tevergeefs kon ze niks zo 123 zien. Ze keek weer terug naar de tom. ''Ligt er bij jou misschien wat steentjes?'' Vroeg ze toen. Hij zou toch niet bezetterig doen over een steentje dat aan Windclan kant lag? Agatepaw wiebelde met haar neusje.

De Windclanner deelde haar aangewakkerde enthousiasme, want toen ze vroeg als hij eventueel wat steentjes te leen had ging hij meteen op zoektocht. Agatepaw mondhoeken krulde iets op. Ze vond het fijn dat de tom vriendelijk naar haar toe was ondanks ze van verschillende clans waren. Het liefst zag ze dit vaker, want hoewel Agate altijd een hele grote mond had en overkwam als iemand die niet vuil was om te vechten.. was ze stiekem eigenlijk heel vredelievend.  Het liefst zag ze de clans in harmonie dan altijd in oneindige strijd en haat. Maargoed- even concentreert blijven op de sneeuwkat. Terwijl de Windclanner opzoek was naar steentjes was zijzelf veder gegaan met een snuit te maken. Dit keer maakte ze een iets kleinere bol en 'plakte' het een soort van op de ronde bal die als hoofd voorstelde. Voila! Een 'snuit' was gecreëerd. In de tussentijd was de Windclanner weer teruggekeerd met twee steentjes zoals aangevraagd. Hij vroeg wat hij ze neer moest leggen of mocht brengen. Agatepaw keek eventjes snel over haar schouder als de kust veilig was. De grens interesseerde haar weinig, het was letterlijk een onzichtbare lijn. Daarbij was haar sneeuwkat maar twee pootstappen van de 'grens' verwijderd dus zo schandalig was het echt niet dat ze deze meneer overliet steken. ''De eer is aan jou. Jij hebt immers de oogjes van deze sneeuwkat gevonden.'' Groenlicht was gegeven. Regels breken was toch al dagelijkse routine voor haar. ''Ik ben Agatepaw by the way.''

Dat de ander overstak gaf haar geen spanning of iets dergelijks. Ze had in de tussentijd zo vaak de regels wel gebroken dat het eigenlijk nog amper spannend was. Daarbij was het nou ook niet alsof ze deze Windclanner diep het Riverclan gebied innam. Hooguit een vossenlente. De tom was in ieder geval gevleid door haar uitnodig en boog zelfs. Agatepaw grinnikte. Wat een gekkerd was deze tom. Hij nam de gevonden steentjes met zich mee en ging aan het werk. De apprentice ging naast hem staan en keek met een aandachtige blik mee. Hij leek er een beetje moeite mee te hebben om de steentjes op hun plek te houden. Ze grinnikte als reactie op zijn geklungel. De Windclanner noemde Hawkchase, dat vertelde hij haar nadat ze had bedacht dat het wel zo handig was geweest om even haar naam te vertellen. Nu hoefde ze hem niet steeds 'Windclanner' in haar hoofd te noemen. "En ik ben niet zo creatief aangelegd, blijkbaar. Ik denk dat je ze zelf beter vastkrijgt dan ik, je bent er duidelijk handiger in," Agatepaw keek naar de steentjes die van de sneeuwkat weer terug op de grond waren gevallen. Nadenkend wreef ze over haar kin. Hm. Ja, hou gingen ze dit doen? Agatepaw pakte een steentje op tussen twee nagels en hield het op de plek waar ze het oogje wou hebben. Nu moest het steentje enkel nog erin geduwd worden maar met één poot was dit inderdaad lastig. OH! Wacht! Lichtbol moment. ''Prik jij nu is met jouw nagels het steentje in de sneeuw terwijl ik hem hier op zijn plek hou.''

Een complete sneeuwkat maken met alles er op en er aan was toch nog wel flink je best doen. Ze was zo simpel begonnen en nu vijf minuten later stonden de zweetdruppels op haar hoofd door de concentratie. Haar plannetje kon werken mits Hawkchase een goeie co speler was. Ze had haar idee geopperd en haar deel uitgevoerd; nu was het aan hem als de laatste part ging lukken of niet. Als grap wou ze nog bijna toe fluisterde dat ze in hem geloofde maar het was beter om hem goed te laten concentreren in stilte. Ze was eigenlijk wel trots op haar kunstwerk en wou hem nu ook perfect hebben. Een scheef oogje zou nu dagen aan haar ziel vreten. Gespannen drukte het puntje van haar tong naar buiten. Nu moest ze het steentje los laten. Hoe kon dit zo spannend zijn! ieee- Heeeel voorzichtig hield ze haar nageltjes van het steentje af en- en.. en het bleef zitten. WOO! VICTORY!

Wat een teamwork hadden ze samen zeg. Als je haar verteld had dat ze vandaag een sneeuwkat zou bouwen met een Windclanner dan had ze je scheef aangekeken. Toch was het echt zo en wat had ze stiekem toch een fun. Dat ze daarnet nog een beetje nerveus was geweest was ze al helemaal vergeten. Ze was nu helemaal in haar element met dit bouwpakket. Agatepaw nam dan ook zonder moeite de enthousiasme van Hawk over en draaide een pirouetje op haar teentjes toen het oogje kundig bleef zitten. Echter was het nog geen tijd voor groot feest- neeeee, want het andere oogje moest ook nog geplakt worden. Dit was dubbel zo spannend. ''Ben je zover?'' Vroeg ze hem opgetogen maar zachtjes, bang dat als ze nu ineens te hard zou spreken het oogje zou loslaten. De she-cat pakte het tweede steentje alvast tussen haar nageltjes vast en ging paraat zitten. 1-2-3..

Daar gingen ze dan.. Moment van de waarheid. Hawkchase fluisterde de vraag al die ook in haar kop brandde. Zou het tweede oogje ook blijven zitten? Ze hoopte zo van wel. Nou.. daar gingen ze. Agatepaw liet het steentje weer los. Uit spanning had ze haar ogen snel dicht geknepen. Het was te spannend! Zachtjes schuifelde ze iets naar achteren, alsof haar aanwezige aura haar sneeuwkat zou laten barsten. ''En?'' Vroeg ze aan Hawkchase met haar oogjes nog steeds dicht. Ze durfde niet te kijken, hij moest het haar vertellen.