The players and the pieces [SPT]

"Jij bent Hermitshell, toch?" Vroeg Copperkit, zijn stem duidelijk nerveus en ongelijk. Hij was per ongeluk paden gekruist met de veel grotere warrior, die hem had aangesproken. Als iemand je aansprak, moest je diegene aankijken en antwoord geven, dat had zijn moeder hem op het hart gedrukt. En dus keek Copperkit ingespannen op naar Hermitshell's gezicht, hoewel het hem ontzettende moeite kostte om oogcontact te bewaren.

[Hermit]

Met een vieze, haast minachtende blik keek hij neer op het kleintje. Niet voor wie hij was, maar voor wat Crystalstar zijn moeder had aangedaan. Het was een leuk kind, dat moest hij toegeven. Verlegener dan goed voor hem was, maar erg schattig. Snel forceerde hij zijn mondhoeken omhoog, hopende dat de kitten te jong was om zijn gezicht te lezen. "Dat heb je goed geraden kleine." Gaf hij zo zoet mogelijk antwoord. "En jij bent zeker Copperkit? Crystalstar heeft me veel over je verteld." Oeps, misschien iets teveel van het goede.

De leader had veel verteld, over hem? Waarom zou ze dat nou weer gedaan hebben? Copperkit had Crystalstar alleen ooit vanaf een afstandje gadegeslagen, hij had de grijze kattin nooit durven benaderen, met haar constante boze blik. Trouwens, had Hermitshell nou net vies naar hem gekeken? "Oh? Waarom dan? Wat zei ze over me?" Vroeg hij meteen, nieuwsgierig om te weten wat de leader van hem vond.

Jep, hij had duidelijk teveel gezegd. Alsof hij niet keihard nadacht over een passend antwoord ging "ontspannen" hij zitten. "Uhh- ja ze kan het goed vinden met je ouders." Begon hij. De woorden stroomden als vergif over zijn tong. De leader had heel wat pijn veroorzaakt en het arme kind was er middenin geboren. Hermitshell had zonder moeder ook geen bepaald bevoorrechte start achter de rug, maar er werd in ieder geval van hem gehouden. "En ze hoorde van je moeder dat je heel slim bent." De perfecte leugen, althans, voor zijn momentele publiek. Het klonk in ieder geval geloofwaardiger dan dat er werd gesproken over de sterke soon-to-be vechtersbaas Copperkit. "En dat vertelde ze weer aan mij. Is dat niet leuk?" De kleine moest vast wel tegen hem opkijken. Hij vond het vast helemaal geweldig dat er zogenaamd over hem werd opgeschept.

Wat vreemd, hij had Crystalstar nog nooit met een van zijn ouders zijn praten. Alhoewel, was zijn moeder niet een keer haar den binnengegaan? Of had hij dat gedroomd? Copperkit keek Hermitshell aan, steeds dieper fronsend, terwijl de warrior maar door bleef praten. Waarom waren de grote katten zo druk bezig met hem? Hij wist ook wel dat hij slim was, maar.. "Ehm.. Ja hoor. En ze hebben gelijk hoor, ik ben wel slim.. slimmer dan de andere kittens." Miauwde hij. Nederigheid was hem nog niet echt aangeleerd.

Slim was het katertje zeker, want in plaats van te staan springen bij het horen van dit nieuws, keek hij hem fronsend aan. Een gnuif verliet Hermitshells bek toen de kitten weer begon ze praten. Zelfbewust of niet, hij had in ieder geval lef. "Dan heeft Crystalstar toch niet tegen me gelogen." Knipoogde hij de jongen toe. Wat een vreemde eend. "Dus, wat weet je dan allemaal over mij?" Nu hij toch met een kleuter stond te praten kon hij er net zo goed iets vermakelijks van mkaen.

Vond hij Hermitshell aardig? Copperkit wist het nog niet helemaal zeker. Aan de ene kant deed hij wel aardig, maar die grijns was een beetje vreemd. Daarbij was hij veel ouder, en dat intimideerde de kitten altijd. En toen moest hij ook nog eens opnoemen wat hij allemaal over Hermitshell wist. Copperkit bleef even stil, waardoor het even leek alsof hij helemaal niks ging zeggen. "Je bent de kleinzoon van Crystalstar, maar niet echt. Ze heeft je ook getraind. Je hebt een zus genaamd Shrimpnose, zij is de medicine cat. Je bent een warrior, maar niet de grootste.. of de sterkste.. of de slimste. Maar vast wel een goede. Je hebt geen apprentice." Hij ratelde het op alsof het hem verveelde, terwijl het eigenlijk gewoon kwam doordat hij alles op een rijtje in zijn hoofd had verzameld.

Met opgetrokken wenkbrauw liet de kater alles wat de kitten zojuist had uitgespuwd even bezinken. "Ik heb wel een apprentice, twee zelfs.." Begon hij langzaam, duidelijk geïntrigeerd. "Maar verder heb je bijna alles goed. Knap hoor." Hoewel het er nogal droogjes uitkwam, meende hij het echt. Op die leeftijd wist hij bij lange na niet zoveel. Dat de kleuter hem zojuist niet de sterkste noch de slimste had genoemd besloot hij maar te negeren. Sommige waanideeën werden door ontkenning alleen maar gevoed. "Hoe weet je dit allemaal, kleine spion?" Misschien moest hij maar eens vaker een bezoekje brengen aan de nursery. En dan zou hij nog eens zien wie ze de sterkste warrior vonden.

Twee apprentices? Maar Copperkit zag Hermitshell nooit met een apprentice, trainden ze soms niet? Hij voelde een irritatie opborrelen. Het was niet leuk om ongelijk te hebben, en zeker niet als iemand het er zo inwreef. In feite viel het allemaal enorm mee, maar in Copper's ervaring had de warrior hem ermee willen jennen. Toch voelde het compliment wel goed. Copperkit draaide zijn oren naar achteren bij de vraag van Hermitshell. Hij had nu wel geleerd dat hij niet zomaar kon vertellen dat hij katten afluisterde, alleen Ravenkit mocht dat weten. "Ik ehh.. Ik let gewoon goed op." Mauwde hij uiteindelijk maar. "Ik weet ook dat je Cottonflower leuk vind!" Voegde hij er snel aan toe, gretig om nog meer indruk te maken

Ahh, hij "lette goed op." Hermitshell kon wel bedenken wat dat betekende, maar besloot het kind er niet mee te confronteren. Opvoeding was niet zijn taak. Bij het vallen van de naam van zijn vriendin krulden zijn mondhoeken omhoog. "Dat is helemaal waar." Lachte hij. Zou Copperkit begrijpen wat leuk vinden was? Hermitshell was eigenlijk al vergeten hoeveel hij op die leeftijd vatte. "Wat weet je nog meer over een warrior? Het maakt niet uit welke. Ik ben gewoon benieuwd." Vast niks wat hij niet al wist, maar het viel te proberen.

Het leek te werken, en Hermitshell scheen echt onder de indruk te zijn van wat hij allemaal wist. Dat was geweldig. Maar wist hij ook nog iets over een andere warrior? Pff, dat was toch een ontzettend simpele vraag? Natuurlijk wist hij van alles over andere warriors. "Oh ja! Shatteredice is hier niet geboren! Zij komt uit Windclan, maar vond het hier veel leuker, daarom mocht ze blijven van Crystalstar." Vertelde hij, trots als een pauw.  

Interessante keuze, maar logisch. Dit soort informatie kwam ver. Blijkbaar zelfs bij de jongsten van de clan, die nog niet eens bestonden toen zij zich bij RiverClan had gevoegd. Over de uitleg van het katertje viel te discussiëren, maar het was al heel wat voor zo'n jonkie. "Klopt. Volgens mij weet je meer dan ik toen ik van jouw leeftijd was." Prees hij het kleintje met een mager glimlachje. Heel wat meer. Plotseling kwam er een prachtig plan in hem op. De grote kater boog zich voorzichtig naar de kitten toe. "Zeg, zullen we een deal sluiten?" Fluisterde hij stiekem in zijn oor, met een jongensachtige grijns op zijn smoel. Eigenlijk kon hij dit niet helemaal maken. "Ik kan wel een kleine spion-sorry, een informateur gebruiken."

Hij wist meet dat Hermitshell op zijn leeftijd. Copperkit knikte, niet erg zelfbewust. Hij wist dat hij veel wist, en vond het ook leuk wanneer anderen daarvan onder de indruk waren. Toen boog de warrior zich plotseling naar voren, en fluisterde iets in zijn oor. Vol verbazing keek Copperkit him in zijn blauwe ogen aan. Echt waar? "Ehh.. En je wilt dat ik dat voor je doe?" Mauwde hij zachtjes, zijn keuze al gemaakt.

Met lichtjes in zijn ogen knikte hij. De grote kater ging weer rechtop zitten en zette een gemoedelijke blik op zijn gelaat. "Ja. Je lijkt mij de perfecte kandidaat." Wat was de verbazing in Copper's ogen toch leuk om te zien. Normaal gezien hield Hermitshell niet zo van kittens, maar deze deed toch iets met hem. "Lijkt dat je leuk?" Vroeg hij, precies wetende wat de jongen ging zeggen.

Zijn bekje bleef even verbouwereerd openhangen. Dit was het spannendste wat hem in zijn korte leven overkomen was, en hij had er ontzettend veel zin in. Hij knikte zo hard dat zijn oren wat heen en weer wiegden. "Ja! Wat kan ik voor je doen?" Vroeg hij direct, ontzettend enthousiast voor zijn eerste opdracht. Over wie zou hij mogen informeren?

Dit was misschien wel het beste idee dat Hermitshell ooit in zijn leven had gehad. Het zou hem in ieder geval het meeste vermaak opbrengen. En hey, de kitten was hier geen slachtoffer, want hij vond het ook overduidelijk helemaal fantastisch. "Hmm.." De kater keek even schuin omhoog terwijl hij nadacht over Copperkits vraag. "Wat dacht je ervan als om komende dagen in het geheim je ouders, Cottonflower, Carrioncough of Crystalstar in de gaten te houden? Weet je wie dat allemaal zijn?" Misschien speelde hij hier een vies spelletje, maar het kon heus geen kwaad als niemand erachter kwam.