We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Newtspark was dood. In alle eerlijkheid wist ze niet precies wat ze erbij moest voelen. De medicine cat was nog zo jong geweest, zo fragiel. Maar in haar wereld was ze altijd een schaduw van de ander geweest, en dood leek zo iets veelvoorkomends te zijn dat het haast een deel werd van het dagelijkse leven. Een huivering trok over haar rug toen ze haar neus tegen de medicine cat drukte om afscheid te nemen, en wederom in levenloze blauwe ogen keek. Maar lang bleef ze niet staan na Settleddusts mededeling, ze wilde de opleving niet horen, het verhaal niet horen, niet nogmaals over de dood hoeven na te denken. In plaats daarvan had ze direct door dat iemand miste in het tafereel, en stilletjes droop ze af naar de medicine cats den. En toen ze het hol binnen stapte zag ze haar eigen reflectie. Daar zag ze kleine Wolfkit, die haar zusje net was verloren, daar zag ze Wolfpaw die haar eigen moeder verloor, en grote Wolfblood die Slatefur verloor. Alleen droeg zij al haar emoties op haar gezicht, in plaats van zo ver weggestopt dat ze amper meer zeker was of het überhaupt nog bestond. De enorme poes opende haar mond en sloot die toen weer, stilzwijgend stond ze als bevroren in de opening. Wat viel er te zeggen? Er was geen enkel woord op de wereld dat haar zou kunnen troosten, geen enkel gebaar die haar vriendin terug zou kunnen brengen - zij zou het weten. Het was een nodeloos verdriet, want het veranderde niets, het maakte niets goed. En wie was zij behalve een idioot die toch nooit wist wat ze moest zeggen? De poes slikte, maar stapte toen toch verder de grot in. Twijfelachtig zette ze stapje voor stapje richting de normaal zo zonnige poes, en ondanks dat haar ongemak af te lezen was van haar gelaat, ging ze naast haar zitten en sloeg ze haar staart om de ander heen.
Onderwerp: Estranger 
ma 3 jan 2022 - 14:47
