Zeg Me Dat Het Niet Zo Is

Tidepaw liep met haar oortjes in haar nek de apprentice den in. Ze was doodop, maar verwachtte niet te kunnen slapen vannacht. Haar grootste angst was vandaag realiteit geworden - ze had iemand verloren waar ze heel veel van hield. En, niet alleen dat, maar het leek alsof ze alleen maar meer katten zou verliezen. Dimpaw was nergens te bekennen geweest na het nieuws. Ze was er niet geweest om haar te troosten te ondersteunen, om er voor haar te zijn. En dat deed pijn. Had ze in één klap niemand meer? Was ze volledig alleen, achtergelaten, verlaten? Ze voelde de tranen weer lopen over haar wangen bij de gedachte. Dimpaw was nog niet in de den. Tidepaw wist niet of ze dat god of slecht vond. Starclan, ze was zo bang om haar zusje ook kwijt te raken, dat die haar niet meer leuk vond of vervelend vond. Want wat had ze dan nog? De grote kattin legde zich in haar nest en krulde zich op, alsof dat dit drukkend gevoel van eenzaamheid zou kunnen verhelpen. Ze sloot haar oogjes en deed heel hard haar best om niet opnieuw te gaan huilen. Haar borstkas deed pijn van de druk en haar ogen waren uitgedroogd.

+ Dimpaw eerst

Prompt 63

Natuurlijk was ze gaan trainen. Op momenten als dit, wanneer ze niet zeker was van wat ze moest doen, of hoe ze moest reageren, ging ze trainen. Gedachten op nul en oefenen totdat haar spieren stijf stonden van de herhalende bewegingen in combinatie met de kou. De zon begon onder te gaan, wat betekende dat ze nu al een paar uur bezig was. Vermoeid zuchtte ze. Er was niet veel meer wat ze van al dat oefenen leerde. Ze wist de houdingen die ze aan moest nemen, was er snel en behendig in. Ze zou beter aan haar stamina kunnen gaan werken - dat was voor morgen. Nu was het belangrijk om haar lichaam weer wat rust te gunnen. Immers kon ze zichzelf ook overwerken, iets wat ze niet wilde zo richting het einde van haar carrière als apprentice. Haar mentor had haar er serieus voor gewaarschuwd, wat ervoor zorgde dat ze dit ter harte nam.
Toen ze eenmaal terug in het kamp was, was de zon helemaal onder. Het was niet meer zo druk als toen ze weggegaan was. Haar blik scande even door het kamp heen, op zoek naar Tidepaw. Ze zag haar niet. Een zucht rolde over haar lippen. Ze vond de situatie moeilijk - niet zozeer omdat Tide verdrietig was, maar meer omdat ze dit verdriet niet met haar deelde. Ze had geen oprechte motivatie om haar zus te troosten in deze kwestie, waardoor ze het gevoel had dat ze dat maar beter niet kon doen. Het zou onecht aanvoelen, immers had ze geen idee wat ze zeggen moest. Toch wilde ze er ook zijn voor Tidepaw. Ze waren er altijd voor elkaar, wat er ook gebeurde..
Lastig. De situatie was lastig. Dat was wat ze uiteindelijk besloot, en ze wist dat ze maar moest zien hoe het ging lopen in plaats van dit van te voren bedenken. Eindeloos doordraven over een kwestie als dit had geen zin - het zou toch nooit precies gaan zoals ze het bedacht had. Vandaar dat ze naar de den ging, om hier haar welverdiende rust te pakken. Echter zag ze Tide meteen in haar nest liggen, en aan haar ademhaling te zien sliep ze nog niet. Even twijfelde Dim. Erop afgaan of gewoon gaan liggen? Ze besloot voor het eerste - ze was vanmiddag al weggelopen. Als Tide daar meer behoefte aan had, zou ze het vanzelf horen.
"Hé," fluisterde ze zachtjes terwijl ze naast Tide's nest ging zitten. Ze duwde haar neus tegen de schouder van haar zus, die een beetje uitstak in haar opgekrulde positie. De sfeer voelde ongemakkelijk aan. Dim kon ruiken dat haar zus veel gehuild had; er hing een zoute geur van tranen om haar heen. Haar oren wiebelden ongemakkelijk heen en weer en haar staart tikte zenuwachtig van links naar rechts. Normaal gezien waren de rollen vaak omgedraaid. Tide hield van troosten, van moederen. Hield van de zorg op zich nemen. Dimpaw was daar juist het tegenovergestelde van. Liefde uitten was voor haar iets wat ze liever indirect deed, zonder woorden, zonder dat het er zo dik op lag. Dan was ze veel te bang om het verkeerde te zeggen, immers was ze helemaal niet goed met mooie praatjes.
- Schrijf een post van 500 woorden [1p]