The Autumn Spirit

<sub>Ze maakte...nogal een moeilijke jacht mee. Het was ook nooit ideaal met zo’n harde wind te gaan jagen, al zeker niet als er een kleine motregen heerste. Maar ze wilde zo graag de clan helpen dat ze af en toe vergat te luisteren naar de adviezen van haar vrienden om nu even 'niet' te gaan jagen. Toen ze wou springen voor een prooi te pakken was er een nat geel blad door de harde wind recht voor haar ogen gevlogen en was daarna nog eens uitgegleden in de modderlaag dat onder de vele herfstblaadjes lag. Dat gebeurde heel vaak in dit seizoen, het was zeker niet prettig maar het was wel een topgevoel wanneer je toch slaagde iets te vangen tegen het einde van de dag. Nou eerlijk, ze had eerder vandaag al een kleine prooi gevangen en ze vond het niet zooooo erg dat haar tweede jacht voor vandaag mislukt was. De kattin kreeg morgen wel weer een nieuwe kans. Ze schudde wat met haar kopje om het blad van haar gezicht af te gooien en stond weer rechtop. De modder plakte aan haar poten, en ze keek even rond naar haar omgeving om te zien of die prooi van daarnet nog ergens in de buurt was. Jammer genoeg voor Buzzingbee was die prooi allang ontsnapt. Daardoor liet ze een diepe, beetjes-teleurgestelde zucht uit terwijl ze naar voren keek.



+Settleddust</sub>

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust stond doodstil in de schaduwen, oren gespitst en hij volgde al een tijdje de prooigeur van een merel. Hij had de vogel nog niet gezien, maar wist dat hij nu vlakbij moest zijn. De harde wind maakte het lastig, de regen nog meer. En toen hij meende wat gescharrel te horen, hoorde hij opeens het maar al te herkenbare geluid van iemand die op zijn snufferd ging. Settleddust zuchtte en wist dat hij met iemand anders precies dezelfde prooi achterna had gezeten en die waarschijnlijk nu al onderweg was naar iets veiligs en hoogs. Met een kreun kwam hij uit zijn schaduwrijke schuilplaatsje en vond nog net Buzzingbee, die een blad van haar neus af haalde. Toen hij haar trof, moest hij toch eventjes hartelijk lachen. ‘Misschien moet je nog wat dieper graven en vind je een worm, hm?’ miauwde hij plagend. Toen veranderde zijn plagende blik zich snel in iets serieuzere blik. ‘Alles oké? Heb je je niet bezeerd?’

_{Haar gezicht voelde wat nat en koud aan van het blad, maar dat was nog niets vergeleken met de plakkerigheid van de modder. Ze was in ieder geval tevreden dat ze zich niet ernstig had bezeerd, want het kon altijd erger geweest zijn. Ach ja. ‘Misschien moet je nog wat dieper graven en vind je een worm, hm?’, mauwde de deputy plagend tegen haar en ze grinnikte kort. “Misschien”, maar ja. Ze was een bezige bij, geen mol. Wormen vinden was niet haar job in ieder geval. De blik van Settleddust werd serieuzer terwijl hij vroeg of ze zich niet bezeerd had. “Ja hoor, ik ben oké” sprak ze eerlijk tegen de ander. Ze was gelukkig perfect in orde. “Het was denk ik alleen toch niet zo’n goed idee om te gaan jagen met dit weer”}

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De zwart (1) met rode (2) poes miauwde dat ze oké was. De deputy bespeurde niet eens echt schaamte in haar amberen (3) ogen. Het gebeurde iedereen wel eens om op je snuit te gaan. Helaas was zij nu even betrapt. Hij haalde even zijn schouders op toen ze sprak dat ze in dit weer misschien niet op jacht had moeten gaan. Zijn groene (4) ogen gingen naar de grauwgrijze (5) hemel. Het leek één grote wolk, en de motregen deed het hele woud een beetje naar natte hond ruiken. De tijd van een strakblauwe (6) hemel en een zonnetje op je rug was helaas voorbij. Nee, alles was nu grauw en donkerbruin (7). ‘Ik waardeer je poging zeker, we proberen ons allemaal door deze tijd heen te slaan,’ miauwde hij kalm. Hij keek de poes aan en hij kantelde zijn kop een beetje. ‘We kunnen proberen samen verder te jagen, wellicht hebben we dan meer kans.’

57: Benoem 7 kleuren in één post

_{Het was zeker geen schaamte om een paar keren te vallen tijdens dit seizoen. Ze had anderen wel vaker zien vallen, en had nadien geleerd dat het een vrij normaal ding was. Zeker wanneer het zachtjes regende werd de grond veel glibberiger dan normaal. ‘Ik waardeer je poging zeker, we proberen ons allemaal door deze tijd heen te slaan’, sprak de deputy tegen haar. De kattin deed alles wat het beste was voor haar clan, en kon het wel appreciëren dat haar pogingen werden gewaardeerd, zelfs als het niet altijd even goed lukte. ‘We kunnen proberen samen verder te jagen, wellicht hebben we dan meer kans.’ Het klonk wel als een goed plan, dan hadden ze inderdaad samen meer kans. Als eentje de prooi niet kon pakken dan had de ander misschien meer geluk. “Dat vind ik een goed idee”, knikte ze toe naar hem. Ze keek even rond en rook om te zien of ze al enig geur kon herkennen of niet. Zelfs al regende het ze zou niet opgeven vandaag.}

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Goed idee. Uiteraard. Buzzingbee leek zich niet zo te schamen, dus het was gewoon een kwestie van doorgaan. Hij apprecieerde dat wel aan haar en dus sierde een lachje zijn snuit en hij proefde de lucht. ‘We hebben hier vast een stampij genoeg gemaakt om de prooi in de buurt weg te jagen, laten we een stukje verder lopen,’ miauwde hij. Hij wilde ergens uit gewoonte de leiding nemen, maar in plaats daarvan zette hij een pas achteruit om plaats te maken voor de lapjespoes. ‘Leidt de weg,’ miauwde hij bemoedigend.

_{‘We hebben hier vast een stampij genoeg gemaakt om de prooi in de buurt weg te jagen, laten we een stukje verder lopen’, zei Settleddust en ze vond er wel waarheid in. Haar uitglijding en hun gepraat hadden waarschijnlijk genoeg lawaai gemaakt om de prooien in hun radius weg te jagen, dus was het inderdaad beter wat verder te gaan. ‘Leidt de weg’. Ze had wel gemerkt dat de ander zich wat naar achteren had gezet zodat zij de leiding kon nemen – het werkte erg bemoedigend. Er werd meestal niet direct van haar verwacht dat ze leiding kon nemen, ook niet in patrols. Ze was liever iemand die een ‘assistent’ was, maar ze glimlachte naar de deputy voor ze vooruit begon te bewegen. De kattin probeerde zich vooral de focussen op geuren op pakken en slecht verborgen prooidieren te zien. Mogelijks waren ze nog niet ver genoeg om een prooi te vinden, maar ze zouden wel zien.}

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Buzzingbee nam inderdaad het voortouw, en volgzaam trad hij in haar spoor. Hij kende de poes niet echt, ze kwam ook een beetje een generatie achter hem aan. Te oud om als opgroeiende kinderen bij elkaar in een den te slapen. En als je jong was, dan maakte dat heel veel uit. Nu ze ouder werden, minder. Settleddust opende zijn bek even om de geuren van het woud op zich te nemen, maar al snel merkte hij dat er nu voorlopig nog niets te vinden was. ‘Hoe gaat het eigenlijk, Buzzingbee? Ben je tevreden?’ Settleddust probeerde niet eens kans te missen om met elk individu te spreken. Om naar hun meningen te luisteren en proberen de situatie te verbeteren als het kon. Nu hij leider was.. of.. zou worden. Of nou ja. Hij wilde gewoon goed zijn voor zijn clan en degene zijn die Acornstar niet was. Iemand die hen vertrouwde en die te vertrouwen was.

_{De geuren van het woud, deels weggespoeld door de motregen. Het was niet eenvoudig om nu een geur te vinden maar dat betekende niet dat er geen kans was om wat te vinden. Haar goude ogen speurden rond en haar oren waren gespitst, bereid om elk klein geritsel op te vangen als ze dat zou willen. Echter was het enigste wat ze opving de stem van de ander. ‘Hoe gaat het eigenlijk, Buzzingbee? Ben je tevreden?’, vroeg hij. Het was een redelijk normale vraag, zeker van iemand die moest zorgen voor een hele clan nu. Acornstar was eventjes vertrokken en nu stond de deputy er alleen voor, waardoor ze zich soms afvroeg of het niet teveel lasten waren voor zijn schouders. Iedereen had wel eens rust, en of hulp nodig. “Oh, ja het gaat prima, zoals gewoonlijk”, antwoordde ze er kort en eerlijk op. Ze was niet meteen ontevreden over iets, behalve dit weer – maar daar kon de deputy natuurlijk niets aan doen. “En hoe gaat het met jou?”}

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust knikte toen de poes sprak dat het goed ging. ‘Mooi, mooi,’ murmelde hij zacht, terwijl hij om zich heen bleef kijken terwijl hij een staartlengte achter de gevlekte poes liep. Al snel werd de vraag teruggekaatst en hij bromde even nadenkend. ‘Ja wel goed. Druk, maar.. goed druk,’ miauwde hij. Zo lang hij bezig bleef, konden zijn gedachten op de taak voor zich houden en werd hij niet afgeleid door al die irritante gedachten die hij had. Maar zoals nu, bleef het weer een beetje stil. Je kon merken dat de twee niet vaak samen hadden gezeten bij sharing tongues. Gelukkig werd hij afgeleid door gefladder en stond abrupt stil terwijl zijn ogen scanden voor de vogel. Snel spotte hij het grijze vederdek van een vinkje, maar nog hoog van de grond af, verstopt tussen enkele dennentakken.