[WS] Tourney - Round 1: Scarletpaw vs Tidepaw

TOURNEY ROUND ONE

SCARLETPAW vs TIDEPAW

Het is het holst van de nacht, de wind is wat komen opzetten en er hangt een dik wolkendek in de lucht. Het is volledig duister. De eerste rondes van het toernooi gaan van start, de winnaars gaan door naar de tweede ronde. Onthoudt: De kampioen wordt niet gekozen als degene die uiteindelijk de winnaar is van het tournament, maar wie het meeste indruk heeft gemaakt als toekomstige Shadowclan warrior. De regels zijn simpel: Degene die diens tegenstander het eerst onderuit krijgt en overmeestert wint. En uiteraard worden er geen klauwen gebruikt.

^{PS: Laat mij weten hoe je wilt dat het gevecht tot conclusie komt. Bepalen jullie zelf wie wint, doen jullie een random generator of moet ik kiezen! <3}  

Tidepaw was nerveus. Ze had haar dunne vacht dik opgezet tegen de wind, maar kon niet voorkomen dat ze lichtjes beefde; niet alleen van de kou, maar ook van de zenuwen. Er lag een dik grijs wolkendek in de donkerblauwe lucht, die het nog donkerder maakte dan het al was op deze donkerste nacht van het jaar. Tidepaw zou het niet zo snel toegeven, maar ze haatte dit. Haatte het donker, haatte de nacht. Ze voelde zich onzichtbaar en eenzaam in de schaduwen. Maar ze was Shadowclanner in hart en nieren, en moest hier dus door; want dit moment was van hun. De grote kattin keek haar tegenstander aan. Scarletpaw was ietsje ouder dan haar en had een veel donkerdere vacht, wiens bruine tinten een beetje leken weg te smelten tegen de zwarte achtergrond. Tidepaw was zichtbaarder met het rood en het wit op haar vacht. Ze knipperde even met haar blauwgroene ogen en dook neer in een vechthouding. In haar hoofd telde ze af - drie, twee, één - en toen sprong ze naar voren, klauwen braaf ingetrokken, hopend dat ze de afstand goed ingeschat had.

Prompt 57

Tide's gevecht was eerder dan de hare. Hoewel ze haar tijd misschien beter kon gebruiken met last-minute oefenen, vond ze het belangrijker om bij het toernooi van haar zus te kijken. Ze hield haar adem in toen Tide op haar tegenstander afsprong, die voor nu het voordeel leek te hebben. Ze hoopte natuurlijk dat haar zusje zou winnen, al was ze stiekem ook bang dat ze dan tegen haar zou moeten als zij ook zou winnen. Dat zou ongemakkelijk zijn.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Natuurlijk zou Settleddust kijken bij het eerste gevecht van zijn apprentice. Zijn groene ogen glommen in het weinige maanlicht, terwijl ze zich aangepast hadden aan de duisternis. De silhouetten waren zichtbaar in het donker. Hij ging bij Dimpaw kijken en hij wist dat ze allebei voor Tidepaw waren in dit gevecht. Toch voelde hij zich een beetje onzeker over het feit dat zijn apprentice wilde meedoen. Natuurlijk had hij het niet geweigerd, maar Tidepaw had meer tijd nodig dan een gebruikelijke apprentice. Vandaar dat hij haar tegen iemand had gezet die in dezelfde situatie zat, enkel wat ouder was. Scarletpaw had bijna meer te verliezen dan Tidepaw. En toen zijn dochter naar voren sprong, hield hij zijn adem onbewust even in.

Het was haar uitgelegd, wat hier de bedoeling was. Ze wist ergens wel dat het niet normaal was dat ze nog een apprentice was, maar dan dacht ze weer aan Volepaw en die was toch ook nog gewoon een apprentice? Toch was dit haar kans om te laten zien dat ze wel kon vechten. Dat de keer dat ze het tegen die riverclanner geprobeerd had toch iets was geweest. Ze stond tegenover de andere apprentice hier en ze probeerde in ieder geval te onthouden in haar hoofd dat ze niet haar nagels mocht gebruiken. Ze wist dat ze aan moest vallen, maar voor haar lichaam in beweging kwam, sprong Tidepaw eerst al naar haar toe. Ze bewoog haar lichaam in eerste instantie niet, ze wilde namelijk uithalen naar de apprentice. Ze ving dan ook de apprentice op en probeerde met haar voorpoot ondertussen uit te halen naar de kop van de ander. Nagels waren natuurlijk ingetrokken, daar probeerde ze tenslotte op te blijven focussen. Dat was het belangrijkste.

De oudere apprentice vind haar op. In ieder geval had ze de afstand goed ingeschat - dat was al iets. Scarletpaw haalde uit naar haar kop; toen Tidepaw dat opmerkte, was het te laat om te reageren en was ze al geraakt. Het was niet superhard - tenslotte moesten ze vriendelijk blijven voor elkaar - maar het was genoeg om haar even verdwaasd te doen knipperen. Toch robeerde Tidepaw om koppig te blijven hangen aan Scarletpaw; ze zou niet achteruit deinzen. Vanuit haar ooghoeken had ze opgemerkt dat zowel Settleddust als haar zusje aan de zijlijn stonden te kijken. Ze wou hen trots maken! Maar hun aanwezigheid leidde haar ook een beetje af; ze was nu eenmaal makkelijk af te leiden. Tidepaw probeerde haar grotere gestalte te gebruiken om Scarletpaw op de grond te krijgen; dan zou ze een voordeel hebben. Ze gebruikte haar lichaamsgewicht en probeerde zo de tortie aan haar schouders te draaien, zodat ze hopelijk op haar rug op de grond zou rollen.

Er waren misschien katten aan het kijken naar hoe zij aan het vechten was of misschien waren ze wel voor Tidepaw, maar zelf kon ze het zich niet veroorloven om haar focus op iets anders dan de apprentice voor haar te leggen, die blijkbaar haar grond hield, ondanks dat ze net een klap ontvangen had. Natuurlijk had ze niet haar volledige kracht gebruikt, maar toch bracht het haar wat van haar stuk. Het bewees maar weer hoe ze toch niet de grootste was. Ze was niet zo groot als haar moeder was of zoals de rest van haar familie was. Nee, doordat ze als kitten een tijd in coma had gelegen was ze niet even hard gegroeid als de rest en dat was nu in haar grootte en misschien ook wel kracht te merken. Ze had te laat door wat de ander probeerde en voor ze het wist stond ze niet meer rechtop, maar lag ze in plaats daarvan op haar rug. Instinctief trapte ze eenmalig met haar poten omhoog en probeerde ze om zich naar haar buik te draaien.