did you get enough love, my little dove?

this is the start
of how it all ends

Het ijskoude water had haar longen gevuld en eindelijk wist ze hoe het was om te verdrinken. Kende ze het gevoel van de dood die steeds een beetje dichterbij kroop totdat ze hem kon begroeten als een oude vriend en met hem mee kon. Ergens voelde het misschien wel vredig. Twistedheart zou weten dat het zijn kinderen waren, dat moest wel. De flame point had haar laatste adem uitgeblazen onder het ijs. Voor het laatst geschreeuwd om hulp en de deputy met ogen groot van angst door het troebelen ijs aangekeken totdat haar lichaam achterbleef. Newtspark voelde haar ogen niet sluiten, misschien waren ze wel wijd open gebleven. Het enige wat ze voelde was een zwaar getrek aan haar poten. ”Nee!” Gilde ze tegen de handen die haar naar beneden trokken en woest probeerde ze ze weg te trappen. Alsof ze nog steeds aan het verdrinken was hapte ze naar adem en hoestte de poes. Ze moest terug naar haar pasgeboren kinderen, terug om de clan te waarschuwen voor hun deputy, terug om Twistedheart te waarschuwen. Tidepaw, Peppermint. Ze moest ze allemaal waarschuwen.

Haar ogen opende, tussen bewustzijn en onderbewustzijn lag ze op de koude bosgrond in de dark forest. Hier waren geen sterren aan de hemel en was het gras niet mooi groen. Geen groene ogen die haar door het ijs aan staarde. Alleen maar duisternis. Tranen rolde over haar wangen en luid begon de poes te gillen. Het was niet eerlijk geweest. Ze gilde tot haar stembanden aanvoelde als schuurpapier. Ze gilde tot er water uit haar longen kwam, water wat daar misschien wel voor altijd zou blijven zitten. Starclan zou haar geheeld hebben, maar hier niet. Hier zouden haar longen altijd vol met water voelen, zouden haar ledematen altijd koud en zwaar zijn.

Hier was ze dood,
maar dat zou haar er niet van weerhouden om terug te komen.

they used to shout my name
now they whisper it

MONTY