Puberteit = Ouders die vervelend beginnen te doen.

_{Ze moest een extra ronde doen door het territory vandaag. Verschrikkelijk maar ze het niks te willen. Het leven als clankat werd altijd zo mooi overgesproken. Alsof ze een geluksvogel was dat ze hier geboren was. Pje! Dikke bullshit. De clans waren gewoon dictaturen. Er was maar één leader, één deputy en je moest maar luisteren. Je mocht niet kiezen wie de leader werd of de deputy, dat besloten ze lekker allemaal zelf en jij als warrior moest je waffel maar gewoon houden en doen wat er gezegd werd. Nou wat een leven was het zeg. Jippie. Mopperend liep ze dan ook over het Riverclan gebied. 'Zoekend' naar 'indringers' die prooi kwamen stelen nu het leafbare was. De grond was ijskoud en bevroren en sneeuw begon uit de donkere lucht te dwarrelen. Fijn, ook dat nog erbij. Precies wanneer ze nog een verdomme halve territory had om door te spitsen. Ugh. Haar poten deden nu al pijn en ze had het strontje koud. Ze wou gewoon haar mosnest in en slapen voor drie dagen.

-Hermitmom}

Met een zucht liet hij zijn laatste prooi van de dag op de grond vallen. De moeite om het te begraven nam hij niet eens. Geuren in deze kou kwamen namelijk een stuk minder snel bij andere roofdieren aan en de bevroren bodem was zo hard als steen. Tot zijn verrassing spotte hij de zwarte vacht van zijn favoriete apprentice tussen de bomen. Zoals wel vaker leek ze niet tevreden te zijn met haar taak. Misschien beeldde hij het zich wel in, maar het was ongetwijfeld waar. Ze was een kleine activist en dan één van de vervelendste categorie: de koppige. Stiekem sloop hij op haar af, tot hij zo dichtbij stond dat het wel erg flauw werd. "Waar is je oplettendheid, Agatepaw?" Mauwde hij ietwat plagerig, maar niet onvriendelijk. Dat ging ze natuurlijk ongetwijfeld verkeerd opvatten.

Puberteit = Ouders die vervelend beginnen te doen. Da9w9910

_{Iedereen deed altijd zo magisch over sneeuw maar voor haar mochten die vlokken lekker wegblijven. Het was koud ten eerste, daarbij was er altijd schaarste met voedsel en als het ook nog eens op de grond bleek plakken dan deden haar pootkussentjes bijten van de pijn. Haar snoet stond naar de donkere wolken gericht, toekijkend hoe de eerste val van het sneeuw van dit jaar naar beneden begon te dwarrelen. Vooral een zure uitdrukking was op haar kop af te lezen en om het nog beter te maken hoorde ze plots een stem achter haar. Haar gelaat vertrok nu geheel. Verdomme toch. Abrupt draaide ze zich om en legde haar oren fel in haar nek. Natuurlijk was het hem. Hermitshell. God, was haar mentor haar nu ook nog eens aan het stalken? Ze trok haar neus in de neus bij zijn woorden. Hij gooide meteen met het kaart dat ze niet eens doorhad dat ze hem niet had gezien noch gehoord. Gelukkig had ze een grote mond en stevige schoenen dus liet ze haarzelf echt niet zo gemakkelijk onderuit halen. ''Wie zegt dat ik je niet had opgemerkt?'' Sneerde ze terug. ''Ik had je allang door, nam alleen niet de moeite om je aandacht te schenken. Het is immers geen tijd voor mentoruurtje.'' Ze begon te puberen en Hermitshell was helaas de ouder tegen wie je een grote bek opentrok. But then again, dat deed ze al vanaf dag één.

88. Laat je kat de eerste sneeuwval van het jaar meemaken (1p)[/center]}

De snerende reactie bracht een verblufte uitdrukking op zijn gezicht. Wauw, ging het er zo slecht aan toe? Vervolgens begon hij gewoon te lachen. Ja sorry hoor. Wat was dit nou weer voor puberaal gedrag? Zelfs hij was toen niet zo erg, met uitzondering tegen Crystal dan. De kater snoof even. Ah. Hij zag de correlatie. "Juist ja." Grinnikte hij, waarna hij omhoog keek en de spierwitte lucht bewonderde. De eerste sneeuwval kondigde een weer zware winter aan. Daarom verwachtte hij juist nu extra veel van zijn apprentices. "Je weet toch dat ik niet tegen je ben, hm?" Begon hij, waarna hij haar weer aankeek.

88. Laat je kat de eerste sneeuwval van het jaar meemaken

_{Oh hij ging de leuke mentor uithangen. De grappige lieve kerel en diens Foxdung apprentice. Nu was zij natuurlijk de slechterik in dit verhaal. Wat een echte ware held was Hermitshell, not. Ze sloeg haar staart beschermend over haar lichaam heen toen ze in een zithouding verplaatste. Haar ogen sloeg ze weg van zijn blik toen hij haar een vraag stelde. Zie, hij ging ineens de goedzak uithangen en nu was zij dus hier de slechte. Ze snoof een diepe zucht uit haar neus waardoor een dampwolkje in twee gesplitst haar neusgaten verliet. Nu was ze daadwerkelijk een draak. De draak bleef echter stil. Ze zweeg. Ze wist immers niet wat ze moest terug zeggen, want voor haar gevoel was hij namelijk wel tegen haar. Net als iedereen. De wereld leek haar uit te spugen- al was het waarschijnlijk haar puberhormonen die dat in haar oren fluisterde.}

De diepe zucht alleen al zei genoeg. Jeetje, hij ging zijn poten nog vol krijgen als dit was hoe ze zich zou gaan blijven gedragen. En ze was al heel wat. Vergeet dat ze zich precies zo gedroeg als hij tegenover Crystalstar. Ze had echt iets van een complex. "Is dat het?" Snoof hij. "Denk je dat iedereen tegen je is?" De kater trok zijn wenkbrauw op. Zelfs toen hij nog van die leeftijd was had hij al een hekel gehad aan dat zielige zelfmedelijden. "Geloof me. De meesten hebben wel wat beters te doen dan jou dwarsbomen." Zoals zijn vangsten van de dag terugbrengen. Maar goed, hier stond hij dan weer, klaar voor weer een eindeloze discussie.

_{Haar lip trok in een strakke rechte lijn. Ze kon zowat horen wat er in zijn kop omging en dat wakkerde bij haar een kille vlam op. Het laatste wat ze had was zelfmedelijden. Haar nagels prikte in de bevroren aarde en met een even kille blik keek ze hem aan. ''Dat heb ik nooit gezegd.'' Reageerde ze snijdend. ''Het interesseert me geen reet wat jullie van me denken.'' Niet waar. Niet waar. Tuurlijk was ze ermee bezig wat andere van haar dachten. Wat Hermitshell dacht, want natuurlijk wou ze een top leerling zijn en geliefd in de clan maar het was niet zo. En nooit zou ze dat worden. Ze was haarzelf en zij, haar persoonlijkheid, dat werd niet op prijs gesteld in een clan als deze. Agatepaw stond weer op en draaide zich van haar mentor weg met boze pootstappen. Ze ging haar energie niet steken in deze eikel. De heuvel waar ze opstonden was niet enorm hoog maar toch gleden haar poten onder haar lijf vandaan toen ze van de heuvel afliep. Foxdung. Wat een Foxdung, Foxdung Foxdung timing weer. Ze was iets te enthousiast geweest met haar boze gestamp met als resultaat dat ze nu als een zeester op de koude grond lag.

2. Laat je kat uitglijden door iets glibberigs. (1p)}

Het kostte de kater zoveel moeite om niet luidkeels te zuchten. Want wat was ze zocht een tiener. Hij wilde haast naar Crystalstar toe te stappen om te vragen of ze geen andere mentor kon hebben, maar nee. Dat zou hem alleen maar nog meer schaamte en gezeik opleveren. Bovendien kon hij echt wel een meisje van 10 moons aan. Ze kostte hem gevoel meer moeite dan de gemiddelde apprentice, maar hun leader had hem juist een uitdaging gegeven. En dat mocht niet zonder reden zijn. Hij was meer dan zomaar een mentor. Dat had de leader hem zelfs verteld. En als zelfs zijn overkritische oma een groots warrior in hem zag, dan moest het wel in hem zitten. Het kwam voor de meesten dan ook niet als verrassing dat een kater met zo'n attitude het wel zag zitten om ooit deputy te worden. Misschien was het nu nog wat vroeg, maar hij was er van overtuigd dan hij het met hard werken kon bereiken, in ieder geval zolang Crystalstar nog leefde. Toen de uitdaging boos weg stampte en volledig onderuit ging kwam de zucht toch echt los. Wat een gejammer. Voorzichtig daalde hij de heuvel af, tot hij netjes en zonder vlekken de poes had bereikt. "Het overkomt de beste." Probeerde hij het ietwat goed te praten, maar ook hij begreep dat de kloof tussen hen meer nodig had om te kunnen sluiten. Met een zucht zette hij zijn trots en schaamte van zich af en stelde hij de verboden vraag: "Wat zit je dwars, Agatepaw?"

Prompt 30: "Beschrijf de levensdroom/levensdoel van je kat in een post"

_{Als Hermitshell nou voor één keer lief kon zijn en gewoon kon doen alsof hij niks had gezien en de andere kant op zou lopen dan zou ze de volgende training heel aardig doen. Helaas, helaas. Het gebeurde niet. Ze hoorde zijn pootstappen al haar kant op naderen en snel krabbelde ze omhoog. Haar kin voelde blauw van de val en ze zwoor dat ze wat ijzer proefde in haar mond. Ugh, ze had ook op haar tong gebeten. Geïrriteerd keek ze naar de grond die haar zo vuil had aangedaan om haar te laten vallen. "Het overkomt de beste." Sprak Hermitshell. De she-cat zuchtte en hield haar blik op de grond weg van haar mentor. Toen ook nog eens dé vraag kwam verbrak ze al helemaal niet de staarwedstrijd met de grond en gooide ze haar nekharen overeind. Ze bleef even stil. Wat zat haar inderdaad dwars? Een vraag die elke dag in haar rondspookte en waarvan ze nog altijd geen echt antwoord op kon krijgen. Naja, diep van binnen wist ze het maar dat had ze zo ver terug in het duistere hoekje gedrukt dat ze het niet eens meer omhoog kon halen. Ze kon koppig blijven en niks zeggen. Of het gebruikelijke doen: giftig terug reageren dat er niks was. Of.. of ze kon een keertje proberen het beter te doen. Ze hield een sidderende kille luchttuig naar binnen. ''Ik ben gewoon..'' Ze zocht naar woorden. Ze vond het echt moeilijk dat was te zien. ''Altijd zo boos.''}

Zoals verwacht bleef de jonge poes even naar de grond staren. Hij begreep het. Ze moest even een geestig antwoord calculeren. Tot zijn verbazing kwam er heel wat anders uit haar mond gerold. Hij stond perplex. Na enkele tellen wist de kater zich te herpakken. "Dat gevoel herken ik.." Begon hij voorzichtig, geen idee hebbende van wat wel of niet slim was om te zeggen. "Crystalstar bracht ook niet bepaald het beste in mij naar boven." Als er iets was dat iedereen wist, dan was het wel dat het mentor-apprentice duo destijds niets anders deed dan ruziën. En als hij iets wilde voorkomen, dan was het wel eenzelfde relatie met zijn apprentices. Hoe hij dat ging doen? De kater had nog geen idee. Hij begreep echter wel dat hij iets van zichzelf moest laten zien als hij wilde dat dit een succesvol gesprek ging worden. Met tegenzin zette hij nog meer van zijn trots opzij. "Is dat het? Ben ik het?"

_{Agatepaw liet een diepe zucht door haar neus heen glijden nadat ze had gesproken. Hermitshell leek er even stil van te zijn. Die had vast een brutale antwoord van der verwacht. Ze keek hem even zijlings aan maar richtte haar groene ogen net zo snel weer naar voren toen zijn mond opende. Hij begon over Crystalstar. Ze haalde haar schouders wat op. Iedereen wist wel dat die twee niet de leukste mentor en apprentice duo waren geweest. Eigenlijk een beetje zoals zij nu ook was met hem. De cirkel bleef cirkelen. Komisch. Hermitshell vroeg toen als het aan hem lag en eerlijk wist ze niet wat te zeggen. Ja maar ook nee. Ze kon hem niet uitstaan maar ook wou ze graag dat hij trots op haar was net als elke andere mentor dat was op diens leerling. Maar het was niet alleen hij die stom deed, zij deed het evengoed ook. En ieder ander. Het was niet alleen hem, iedereen maakte haar boos. Behalve Pipitpaw. Pipit had haar nog nooit boos gemaakt. Alleen heel erg ongemakkelijk. ''Ik weet het niet.'' Zei ze dan ook maar. ''Iedereen maakt me boos, niet alleen specifiek jij.'' Ugh dit klonk zo cheesy allemaal. Ze haatte over gevoelens en eerlijkheid te praten. ''Geef niet jezelf alleen de credit Hermit.'' Schoot ze daarom er achteraan. Ze moest wel vurig blijven natuurlijk- Al als hij even goed had opgelet, kon hij de humor wel in haar stem horen bij deze opmerking.}

Hm, de kater liet de spanning die blijkbaar in zijn schouders zat los. Het lag dus niet specifiek aan hem. De laatste opmerking negeerde hij maar. Hermitshell begreep namelijk precies wat de oorsprong was van haar woede: haar leeftijd, puur en alleen deze fase in haar leven. En dat was irritant, want nou juist daar kon hij niks aan veranderen. "Ik wil niet klinken als je vader, maar dit is super normaal op jouw leeftijd." Zuchtte de kater, maar niet onvriendelijk. Misschien was het tijd om haar iets meer ruimte te geven, als test om te kijken of ze dan beter haar best ging doen. "Wat dacht je van in ieder geval een vrede, hm?" Ook in zijn stem was humor te horen.

_{Juk. Hij klonk inderdaad als een vader nu terwijl hij niet eens zoveel ouder was dan haar. Ze stak haar tong uit alsof ze iets smerigs in haar mond proefde. Typisch om het natuurlijk op de hormonen te geven. Grote kans dat hij gelijk had maar het klonk alsnog erg als een stereotype. Alsof haar rot gevoelens kwamen door de puberteit dan aan legit reasons. Ze reageerde er maar niet op. Voor het eerst in weken waren ze niet tegen elkaar aan het bekvechten en als ze nu haar gedachten weer hardop zou zeggen dan zou het vuur weer gewakkerd worden. Wat was het toch vermoeiend om de hogere man te zijn zeg. Hermitshell vroeg om vrede en hoewel het klonk als een grapje door de humor in zijn stem wist ze ook dat hij het ook echt meende. Agatepaw zuchtte. Haar mentor deed zijn best en eigenlijk besefte ze dan nu pas. Niemand deed voor de rest de moeite om vrede met haar te stichtte terwijl ze diep van binnen echt heel lief kon zijn. De apprentice knikte toen ze even naar Hermit keek. ''Oké maar wel op twee voorwaardes.'' Begon ze. Haar groene ogen begonnen weer op te vlammen. ''Wie als eerste de vrede breekt word gestraft. De ander mag een beschamende opdracht geven zodat de vredebreker zichzelf voorschut zet voor de gehele clan.'' Mauwde ze. Haar stem uitdagend. ''Én,'' Ging ze snel veder zodat Hermit niet tussendoor kon reageren. ''Ik wil meer dan alleen de standaard training 's pakket krijgen.'' Gooide ze toen op tafel. Ze was niet dom. Hermitshell had hoe dan ook een speciale training ontvangen van Crystalstar, een Leader trainde niet zomaar iemand voor de leuk. Zij wou meer, meer dan de standaard dingen die elke Warrior had. ''Ik heb het wel gezien nu en het werkt tegen mijn motivatie. Ik weet dat ik meer potentie in me heb zitten en als ik écht uitgedaagd word dan krijg ik weer wat drijfveer.'' Mauwde ze eerlijk. Ze wist haarzelf beter dan wie dan ook. Wanneer het liedje steeds opnieuw afgespeeld werd dan ging ze zich vervelen. Ze was slim, slimmer dan andere dachten, en daarom verveelde ze zich te snel. Er zat opgekropte potentie in haar die eruit moest. Haar ambitie kon heel sterk zijn mits iemand haar wel op het goeie spoor zette. Ze verspeelde geen energie aan dingen die ze niet leuk vond en als ze werk moest doen onder haar niveau dan ging ze lopen klooien. Wat nu dus steeds gebeurde.}