Breaking away from... Something...

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantwolf liet haar slanke poten zich strekken over de paden die ze al iets vaker gelopen had, soms leek ze in dit soort momenten net een Windclanner; ook al droeg ze enkel het bloed van Thunderclan. Ze zou nooit zo snel zijn als de andere Clan maar dat betekende niet dat ze niet de vrijheid kon voelen door haar poten zo snel mogelijk over de koude grond te bewegen. Haar amberkleurige ogen fonkelden terwijl ze slippend bij de grens tot stilstand kwam en zich giechelend op de grond liet vallen toen ze doorhad dat ze door de modderige ondergrond niet voldoende grip had. Haar adem kwam snel met grote teugen voordat ze zich overeind duwde en de modder in haar vacht met grote ogen bekeek. Zo kon ze natuurlijk niet in haar den verschijnen, wat moesten haar Clangenoten denken? Aan de andere kant, ze wist dat ze jong was. De meeste zouden waarschijnlijk niet wachtten op de tijd die ze nodig had om verder op te groeien. Daarnaast, Remnantwolf was haar naam geworden. Starclan wist dat Thunderclan niet zonder Medicine Cat kon, en zij kon niet zonder Thunderclan. Als haar bescherming en liefde voor de Clan die haar nog moest leren respecteren en kennen kon tonen. Ze zuchtte diep, hoewel er betere tijden waren beloofd en de rust was terug gekeerd toen Newtspark was verdwenen; zelfs al had ze zich stiekem een beetje zorgen gemaakt om haar Mentor. Ze miste de warmte, de warmte van een ander na zich. Het was al zoveel Moons geweest zonder een geruststellende vacht in haar Clan. Ze keek met sprankelende ogen omhoog, maar alleen zijn zonder geschreeuw; stiekem was dat ook een opluchting. Geen geschreeuw, iets waar ze om had gesmeekt. Ze had geen band met Newtspark, maar de flamepoint zou haar hopelijk niet langer najagen, zelfs al was ze misschien niet helemaal welkom in Shadowclan door de spanningen tussen haar en de ander. Ze hoopte ooit Peppermint te leren kennen. Dat niet elke kat haar als slecht zou zien, dat iemand trots zou zijn op haar. Iemand die de rang begreep. Aan de andere kant, de ene keer dat Falconstrike haar in volle paniek had gezien was een van de weinige keren dat ze zich gekalmeerd had gevoeld door iemand anders dan de keren dat ze de Moonstone had opgezocht. Remnantwolf stapte voorzichtig verder naar de grenzen.

Ze stapte zonder twijfel door langs de Fourtrees voordat ze uitgleed in de modder en nog meer als een bruine in plaats van grijze kat tevoorschijn kwam. De val die ze had gemaakt voelde ze in haar voorpoot waardoor ze haar ogen ongemakkelijk naar haar poot bewoog. Had ze nu in Starclan's naam het voor elkaar gekregen een poot te verstuiken. Een zacht geluid verliet bijna sissend haar mond terwijl ze heel voorzichtig gewicht op haar poot bracht. Starclan zij dank kon ze er nog iets op plaatsen. Wellicht dat ze nog door kon hinken, de grens van Windclan kwam dichterbij terwijl ze even twijfelend bleef staan. Ze wilde geen zwakte tonen, maar... Een verstuikte poot liep niet bepaald makkelijk. Ze bleef zo twijfelend staan terwijl de zon langzaam verder bewoog dat ze niet door had dat er intussen een andere kat in de buurt was gekomen. Haar ogen schoten bijna geschrokken naar de bruin gestreepte vroegere Medicine Cat van Windclan. 'Routnose?' Mauwde ze zachtjes bijna hees en misschien wel een beetje verlegen. Dit was niet de indruk die ze op een andere Medicine Cat, of die was afgetreden of niet, wilde maken. 'Ik heb denk ik mijn poot net verstuikt. Zou je ehm.. kunnen helpen?' Ondertussen was een deel van de modder al in zand opgedroogd op haar vacht, waardoor ze dit onhandig van zich af probeerde te schudden en haar amberkleurige ogen naar haar poot gleden die ze zo stil mogelijk hield.

- Routnose eerst

❅

Breaking away from... Something... Tzfuz9H

Breaking away from... Something... D9qgc1k-83b9005e-2a8d-4efb-b704-863d970e9e81

Afwezig was ze de grenzen af aan het gaan. Eerder had ze geprobeerd te jagen, maar haar lichaam gaf niet mee en de skills die ze als apprentice misschien had gehad, was al lang vergaan. Slechts een paar maanden was ze apprentice geweest, vanaf toen hadden kruiden in haar leven centraal gestaan. Wanneer ze de lucht proefde, kon ze enkel bomen, planten en bloemen onderscheiden - geen prooidieren, daar had ze nooit op hoeven te letten. Ze voelde zich lomp en onbegonnen, bovenalles misplaatst. Wat nu? Terug in training? Ze zuchtte verslagen, niet wetend waar ze nu nog precies thuis hoorde. Haar gedachtes zaten dan ook heel ergens anders, toen de stem van een ander haar aandacht trok. Verbaasd schoten haar oortjes overeind toen ze een bruine kat zag aan de andere kant van de grens. Hoe wist de Thunderclanner haar naam? Toen ze echter dichterbij stapte begreep ze waarom: de kat was niet bruin, het was modder. En onder die modder herkende ze de medicine cat van Thunderclan. "Remnantpaw..?" ze wilde net vragen wat er was gebeurd, toen ze iets van een uitleg kreeg. "Oh, ik, ehm," ze keek om zich heen, alsof ze naar Storkpaw en Falconstrike zocht. Maar natuurlijk waren die hier niet, het was alleen zij en de arme, modderige poes. Ze was dan wel geen medicine cat meer, maar ze kon toch niet haar zo door laten gaan? Twijfelend trok ze met haar oortjes. "...O-oké, vooruit dan maar," hakkelde ze wat onzeker van haar zaak. Bijna al had ze een poot geheven om over de grens te stappen, maar net op tijd besefte ze met een steek dat ze dat privilege nu kwijt was. "Wat is er gebeurd? Heeft Newt je iets verteld over verstuikingen?"

It is both a blessing and a curse
Breaking away from... Something... 30590612_yVgB0fTiWICp29j

to feel everything so very deeply

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantwolf keek de bruin-witte vroegere Medicine Cat van Windclan met vriendelijke ogen aan. Ze had niet door, wist eigenlijk niet van het verleden tussen Newtspark en Routnose; ze wist enkel dat ze niet met de flamepoint had kunnen samen werken. Het was altijd een dans geweest waarvan ze de passen niet had gekend en uiteindelijk had ze besloten dat voor haar en voor Thunderclan de rust belangrijk was. Ze hadden elkaar, en dat was het allerbelangrijkste. Routnose leek haar vanaf een afstandje nog niet te herkennen, wellicht ook omdat het bekende grijze van haar vacht verstopt zat onder de modder. Routnose stond nu vrijwel voor de grens terwijl Remnantwolf haar poot zo rustig mogelijk hield, alles om de steken erin te verminderen. 'Remnantpaw..?' Remnantwolf verbeterde de ander nog niet terwijl ze langzaam knikte; het was haar naam een dag of wat geleden geweest. Remnantpaw de Medicine Cat Apprentice, haar ogen gleden nog een keer naar haar poot die ze behoorlijk lelijk onder haar gewicht had gehad. Gelukkig was ze niet te zwaar en had ze zich verder niet bezeerd. Wie had gedacht dat modder zo gevaarlijk kon zijn? De grijze Medicine Cat legde een beetje onhandig uit wat er was gebeurd. 'Oh, ik, ehm,' de oudere kattin keek om zich heen, immers was ze officieel geen Medicine Cat meer. Remnantwolf kon zich niet voorstellen hoe het was om ineens weer van pad te veranderen, wellicht ook omdat dit het enigste was dat ze had leren kennen nadat ze benoemd was door Stagtine. Toen nog een kater die goede bedoelingen had leken te hebben. Ze schudde haar kop om de gedachten los te maken voordat ze de Windclanner weer aan keek met haar vlammende amberkleurige ogen. Twijfelend trok de ander met haar oortjes. '...O-oké, vooruit dan maar,' hakkelde de ander, waardoor Remnantwolf dankbaar met haar ogen knipperde en voorzichtig overeind kwam. Routnose kon de grens niet over waardoor Remnantwolf diep in ademde en zelf de grens met een beetje moeite over hinkte. Naast de oudere kattin bleef ze staan voordat ze diep in ademde. 'Wat is er gebeurd? Heeft Newt je iets verteld over verstuikingen?' De naam deed haar oortjes iets naar haar nek bewegen alsof die haar behoorlijk ongemakkelijk maakte voordat ze haar kop schuin hield. 'Newtspark,' haar stem was hees en zacht toen ze de naam uitsprak. 'Ze.. nee...ja.. niet echt..?' Ze kon niet zeggen dat ze echt alles had begrepen wat haar Mentor had proberen te vertellen of misschien was het wel de pijn die haar de details hadden doen vergeten. Tranen leken kort in haar ogen te verschijnen of het was om wat ze verloren had door Newtspark of de pijn wist ze zelf niet eens te vertellen. 'Ik gleed weg door de modder, zakte toen verkeerd door mijn poot.' Legde de uit terwijl ze de zere poot voorzichtig op de grond plaatste.

Remnantwolf keek de ander met haar brandende ogen aan voordat ze voorzichtig ging zitten en haar poot op tilde en experimenteel leek te bewegen. Ze siste zachtjes toen het toch zeer bleek te doen waardoor ze haar oren liet hangen. 'Routnose?' Ze begon langzaam terwijl ze haar naam in de stilte liet hangen. Ze leek te twijfelen voordat ze langzaam sprak. 'Hoe ben je een goede mentor?' Haar vraag leek de stilte op te vullen, terwijl ze met grote ogen de ander aan keek. Ooit werd het haar beurt, misschien sneller dan ze zou verwachten. Ze leek anders dan tijdens de Half Moon Gathering, zachter, warmer en misschien ook zelfverzekerder. Nog had ze niet verteld dat ze haar naam droeg, dat Starclan haar vertrouwen had gegeven. Chivysniff, was dat een kattin die Routnose had gekend? Waarschijnlijk, niet dat ze die naam ooit zou spreken. Immers was een bezoek tussen haar en Starclan niet van belang voor anderen. Hoefden ze enkel te weten wat ze van Starclan moesten delen, zoals een Prophecy. Ze had er al twee gehad, en beide keren had ze zelf moeten beslissen hoe ze er mee om moest gaan, had ze geen steun gehad aan Newtspark. Zij en haar mentor, ze hadden elkaar niet gehad om op te leunen, ze waren beide verloren geweest in een harde wereld. Zelfs al zou Remnantwolf dat nooit toegeven en herkennen. Ze wenste Newtspark geen slechte dingen toe, ze had enkel gekozen voor haar Clan boven de kattin.

Falconstrike leek een goede mentor te hebben gehad, die ene keer dat ze zo van slag was geweest. Zijn woorden, zijn stem. Het was een geruststelling geweest, de kennis die hij had. Als ze ooit half zo goed als een van hen zou zijn, dan was ze al tevreden. Kwam het doordat Windclan zo dichtbij Starclan leefde of was het gewoon het hart van Windclan dat dichterbij die van haar en Thunderclanners stond? Ze stonden niet bekend om het dappere zoals hun, maar ze leken altijd wel een manier te vinden om te strijden voor de Clan. Voor alles om te kunnen overleven, om samen sterk te staan. Remnantwolf was echter niet alleen, ze had Thunderclan en Thunderclan had haar. Ze was altijd te vinden bij de kittens als ze tijd over had, verhalen vertellen, met ze spelen en hen beschermen tegen de kilte die soms de wereld in geholpen werd. Dat was echter niet altijd voldoende geweest. Beetlekit en Bearpaw, ze hadden beide zoveel doorgemaakt. Echter waar Newtspark het slechte in haar naar boven leek te halen, het ongeduldige en onzekere, misschien zelfs de angst. Haalde haar Clan, haar liefde voor hen naar boven zelfs al had ze fouten gemaakt. Fouten die enkel voorkomen hadden kunnen worden als ze een Mentor had gehad die haar had kunnen leren om te gaan met haar gevoel.

❅

Nerveus(1) keek ze toe hoe de ander haar kant op bewoog, en daarmee de grens van haar territoria overstak. Ze wist dat de medicine cat geen regels overtrad door hier bij haar te zijn, maar in hoeverre was zij nog toegestaan dergelijke dingen te doen? Moest ze niet Storkpaw of Falconstrike gaan halen? Vermoeid(2) zuchtte ze zachtjes en gaf uiteindelijk toe, waarbij ze met een waterige glimlach de dankbare(3) blik van de andere poes ontmoette. Terwijl ze zachtjes de poot van de ander inspecteerde merkte ze op hoe de naam van de flame point poes de ander wat ongemak leek te brengen. Verward(4) hield ze haar hoofdje schuin, niet helemaal begrijpend of de poes enkel wat verlegen al dan niet nerveus was, of dat er wellicht wat tussen haar en haar oude mentor speelde. "Uhm, nou, dan ga ik je gewoon helpen, oké?" sprak ze met een zachtaardige glimlach in de hoop de ander gerust te stellen. Kundig bewoog ze haar poot in enkele hoeken om te determineren of het een breuk was of, hopelijk, iets minder ernstigs. Ondanks de gepijnigde(5) uitdrukking op het gelaat van de ander, stelde ze vast dat haar poot in iedergeval niet gebroken was. De vraag van de ander haalde haar echter volledig uit haar concentratie en geschrokken(6) keek ze de ander aan. Zou ze het weten? Hadden de sterren het haar verteld, of Falconstrike? Maar de blik in haar ogen was onschuldig(7) en Routnose slikte. "Ik weet niet of ik een goede mentor ben geweest, Remnantpaw," gaf ze zachtjes toe en liet voorzichtig haar poot los. "Maar als ik je iets mag meegeven, is het om altijd eerlijk te zijn en elkaar te blijven vertrouwen," de poes haalde diep adem en forceerde een glimlach op haar gelaat. "Het is inderdaad gestuikt, dat is gelukkig niet zo ernstig. Als je nog wat brandnetel bladeren hebt liggen kan je dat kauwen tot een kompres, dat helpt tegen de zwelling. Zo niet moet je proberen het zoveel mogelijk hoog of koud te houden," legde ze geduldig uit. "Neem rust de komende dagen, probeer enkel in het kamp voorzichtig wat te lopen. Als het teveel pijn doet moet je meer rust nemen, en absoluut niet rennen. Oké?"

Prompt 58

It is both a blessing and a curse
Breaking away from... Something... 30590612_yVgB0fTiWICp29j

to feel everything so very deeply

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantwolf wist dat ze op zichzelf aangewezen was om de verwonding goed te laten helen. Het was niet al te praktisch maar met een paar dagen wat rust zou haar poot vast en zeker een stuk beter aanvoelen dan het op dat moment deed. Haar amberkleurige ogen stonden dankbaar toen de ander haar hielp met het beoordelen van de ernst van de verstuikte poot. Zijzelf had al door dat het geen breuk was, ze had niets voelen knappen maar ook kon ze nog redelijk goed bewegen, al deed het natuurlijk wel zeer. De naam van haar vroegere Mentor deed haar niet echt ontspannen, Newtspark had haar geleerd wat ze moest leren. Was er succesvol in geweest haar snel klaar te stomen, alleen was het geen rpettige manier van samenwerken geweest. Het was zo erg geweest voor de jonge kattin dat ze haar eigen plek had opgeëist. 'Uhm, nou, dan ga ik je gewoon helpen, oké?' De zachtaardige glimlach van de oudere kattin deed haar langzaam en opgelucht haar adem uitblazen voordat ze knikte. Remnantwolf kon langzaam wat beter nadenken over wat ze nodig had. Wat ze moest doen. Geschrokken om haar vraag keek Routnose haar aan terwijl Remnantwolf onschuldig de bruin gestreepte kattin aan keek. Falconstrike had nooit zo goed kunnen spreken als hij geen goede Mentor had gehad. Zelfs al wist ze natuurlijk niet van de fouten die Routnose had gemaakt. De ander slikte waardoor Remnantwolf haar kop even beschaamd af wendde. Ze had haar niet ongemakkelijk willen maken. 'Ik weet niet of ik een goede mentor ben geweest, Remnantpaw,' gaf ze zachtjes toe en liet voorzichtig haar poot los. Waardoor Remnantwolf haar kop verrast schuin hield. Routnose had vriendelijk geleken. Die zou nog geen vlieg kwaad doen, toch? 'Maar als ik je iets mag meegeven, is het om altijd eerlijk te zijn en elkaar te blijven vertrouwen,' de poes haalde diep adem en forceerde een glimlach op haar gelaat. Remnantwolf knikte langzaam. Het vertrouwen in elkaar, dat was wat ze had gemist. Maar ze vertrouwde op zichzelf en op Chivysniff. 'Het is inderdaad gestuikt, dat is gelukkig niet zo ernstig. Als je nog wat brandnetel bladeren hebt liggen kan je dat kauwen tot een kompres, dat helpt tegen de zwelling. Zo niet moet je proberen het zoveel mogelijk hoog of koud te houden,' legde ze geduldig uit waardoor Remnantwolf knikte, ze had nog voldoende brandnetel liggen.'Neem rust de komende dagen, probeer enkel in het kamp voorzichtig wat te lopen. Als het teveel pijn doet moet je meer rust nemen, en absoluut niet rennen. Oké?' De grijze kattin knikte voordat ze haar staart langzaam zwiepte en haar snorharen trok.

'Komt goed, ik heb nog voldoende brandnetel liggen.' Bevestigde de jonge kattin met een warme glimlach terwijl ze zorgvuldig haar zere poot voorzichtig op de grond zette en langzaam een lik over haar borst gaf om zich een houding te geven. 'Remnantwolf. Ik ehm. Ik heet nu Remnantwolf.' Een trotse schittering verscheen in de warme ogen van de jonge Medicine Cat. 'Ik had even moeite met herinneren door de pijn. Dankjewel voor je hulp Routnose.' Fluisterde ze zachtjes voordat ze vriendschappelijk haar neus even tegen de schouder van de andere slanke kattin drukte. Ze hield haar kop recht terwijl ze langzaam naar de lucht keek. 'Ik ben net een paar dagen terug van de Moonstone.' Het was dus nog niet algemeen bekend dat ze haar naam had mogen ontvangen. 'Zou je Falconstrike willen bedanken. Hij is een enorme hulp geweest...' Zonder hem had ze nooit haar innerlijke kracht gevonden om het pad te bewandelen. Hij zou een fantastische Mentor zijn. Het was ergens misschien ook een compliment naar Routnose. Ze had Windclan in geweldige poten achtergelaten.

❅

Prompt 21 - schrijf een post van 500 woorden

Wat sceptisch keek ze naar haar werk. Ze had moeten roeien met de riemen die ze had, maar Remnant zou zonder al te veel problemen thuis moeten kunnen komen. Bijna had ze aangeboden om haar terug te brengen, maar ze slikte haar woorden op tijd in. Ex medicine cat. Nee, gewoon een warrior zoals ieder andere, en die mochten niet zomaar grenzen over gaan. Haast verlangend keek ze naar het bossige gebied. Oh, wat ze er voor zou geven om Rousebell te zien. Al was het alleen om te zeggen dat ze nog iedere dag aan haar dacht, dat ze hoopte dat het goed met haar ging. Maar vanaf hier kon ze niets anders dan de ander uitzwaaien, en hopen dat haar clan goed voor haar zorgde. Routnose zuchtte, maar beurde iets op bij de mededeling van de ander. "Oh! Gefeliciteerd, Remnantwolf!" sprak ze oprecht blij voor de ander. "Wauw, dat heb je knap gedaan hoor, zo snel. Thunderclan heeft geluk met je," snorde ze, stiekem ook trots op hoe Newtspark haar zo snel had klaar gestoomd. "En.. Natuurlijk wil ik Falcon voor je bedanken, maar anders moet je het zelf ook even doen bij de volgende half moon gathering..."
In alle eerlijkheid spraken ze elkaar amper meer, na alles. Maar dat deed te veel pijn om aan de ander te zeggen. Even viel Routnose stil. "Remnant, mag ik je om een gunst vragen?" vroeg ze zachtjes en wachtte haar antwoord af. "Zou je Rousebell willen vertellen dat ik van haar hou, en iedere dag aan haar denk?" ze hoopte niets anders dan dat haar vriendin oké was.

It is both a blessing and a curse
Breaking away from... Something... 30590612_yVgB0fTiWICp29j

to feel everything so very deeply

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantwolf had zich nog niet voorgesteld wat er zou gebeuren als ze dan toch ooit Warrior zou worden. Ze kon nog niet eens jagen, laat staan dat ze zich in kon zetten voor de Clan op een normale manier. Vechtten was iets dat ze ook niet had ontwikkeld, voornamelijk omdat ze vanaf het moment dat ze Medicine Cat Apprentice was geworden zoveel andere zaken had gehad waarop ze moest focussen. Ze had enorme groei doorgemaakt; al was het enkel gekomen door de vele heftige ervaringen en met genoeg gemopper van haar kant en die van haar Mentor. Toch was ze trots, ze had het toch gedaan; ze was jong Medicine Cat geworden en kon haar Clan beschermen tegen verwondingen. Al was ze nog niet geweldig met haar bedside manners. Niet altijd tenminste, inlevingsvermogen bezat de jonge kattin wel maar daar kwam ze enkel zo ver mee. 'Oh! Gefeliciteerd, Remnantwolf!' Sprak de ander blij toen ze verklaarde dat ze haar naam had ontvangen. Remnantwolf snorde trots terwijl haar ogen glommen en ze iets rechteroog leek te gaan zitten. 'Wauw, dat heb je knap gedaan hoor, zo snel. Thunderclan heeft geluk met je,' snorde de kattin waardoor Remnantwolf dankbaar haar kopje nog, alsof ze ietwat in verlegenheid was gebracht maar nog steeds was er een diepe trots in haar ogen te lezen. 'En.. Natuurlijk wil ik Falcon voor je bedanken, maar anders moet je het zelf ook even doen bij de volgende half moon gathering...' Remnantwolf knikte langzaam, de volgende Gathering zou snel genoeg komen. Daar waar ze de eerste keer met Mentor was gekomen zou ze dan waarschijnlijk alleen aankomen. 'Remnant, mag ik je om een gunst vragen?' Vroeg Routnose na een korte pauze. De kleine kattin knikte onmiddellijk. 'Zou je Rousebell willen vertellen dat ik van haar hou, en iedere dag aan haar denk?' Remnantwolf knikte terwijl ze haar neusje kort tegen de wang van de ander drukte. 'Een vriendin van Rousebell is er ook een van mij. Natuurlijk wil ik dat.' Haar stem klonk hees en bijna dankbaar alsof ze blij was dat de ander aan haar eerste Medicine Cat Mentor dacht.

❅

Onderwerp: Re: Breaking away from... Something...