Never too much prey

Onderwerp: Never too much prey di 28 dec 2021 - 16:44

Adelaar

I’ll never forsake you

Adelaar was niet de beste in jagen. Ze at voornamelijk wat ze vond in vuilbakken of wat ze kreeg van de mensen. Toch wilde ze er beter in worden, want ze had als kleintje wel eens een muis gegeten en dat was toch erg lekker. Het was sappig, niet zo taai als een rat. Dat had haar vader eens gebracht, samen met een poot van een kip die hij had kunnen bemachtigen. Oooh! Adelaars mond vulde zich met water toen ze dacht aan kip. Dat was toch echt wel het beste dat ze al had gegeten! Haar maag knorde luid. Misschien was dat de juiste insteek om haar skills te oefenen. Daarom trok ze weg van Hope Farm naar het maïsveld dat eraan grensde. Hier waren vaak kraaien die de zaadjes oppikten, maar nu was de maïs weg en de grond was bevroren. Het voelde koud aan haar zwarte pootjes. Ze duwde haar neusje in de lucht en opende haar bekje om de geuren te drinken. Er was een gekke geur die ze niet herkende, maar ze kon woelmuis ruiken en ook een vage geur van een konijn. Hmmm. Ze vervolgde haar weg. Na toch wel even zoeken gaf ze het op. Met een plof ging ze zitten. Pfff jagen was toch wel erg vervelend. Kon er niet gewoon een vogel in haar mond vliegen. Ooh! Dat zou zoveel makkelijker zijn. Adelaar lachte hardop bij de gedachte.

Prompt 59: Benoem 7 prooidieren in één post

❅

Onderwerp: Re: Never too much prey za 1 jan 2022 - 20:31

Hij had even het BloodClan territorium achter zich gelaten. Dat deed hij wel vaker sinds hij Wren had gezien. Hij keek regelmatig of hij haar geur nog oppikte, of ze nog in de buurt was. De laatste geuren die hij had opgepikt waren oud, hmmm… Dat was vreemd en het liet hem fronsen. Hij besloot dat hij daar later over na zou denken. Net als wat hij eigenlijk met Orchis aan moest. Hij moest de kater niet en toch had hij hem nodig. Erg frustrerend, maar die uitdaging prikkelde hem ook. Hield hem scherp. Dat was goed voor hem. Die alertheid hield hem op zijn best. Hield hem aan. Hij had dat ook nodig, daarop functioneerde hij op zijn best. De geur van een kat die hij niet herkende dwong hem tot stoppen. Het rook niet naar Clankat, maar toch leek het hun territorium in te leiden. Net als dat de geuren van Wren dat een keer hadden gedaan. Dat wekte zijn interesse. Inmiddels wist hij precies waar die territoria lagen. Daarvoor was hij er nu lang genoeg. Hij zag een kat zitten, in het Maize field. “Je weet dat dit het territorium is van die katten die zich hier de boskatjes noemen toch?” Zei hij toen tegen haar.