It’s getting hard to navigate when every map was never made for me

Soms leek het alsof zij de enige was die de komst van hun nieuwe deputy had geaccepteerd. Waarschijnlijk vonden de meesten het prima en hoorde je enkel de katten die het beste een grote bek op konden zetten, maar toch. Ze had de kater nooit bijgestaan, terwijl hem dat misschien juist heel erg had kunnen helpen. In plaats daarvan was ze stilletjes op de achtergrond gebleven, bang om het respect van haar clangenoten te verliezen. Het was haar schuldgevoel dat haar uiteindelijk overhaalde om de kater in deze ijskoude avond te benaderen. "Hi, Carrioncough." Begroette ze hem met een stemmetje dat zwak was van de spanning. Straks dacht hij dat ze geen eigen mening kon vormen, dat ze hem alleen maar respecteerde omdat haar moeder dat deed. "Het komt misschien een beetje laat, maar ik uh- mag je." Een zenuwachtig glimlachje verscheen op haar gezicht. Nu pas besefte ze hoe raar dit klonk zonder de context van haar hersenspinsels. Was er een manier om nog slijmeriger te klinken?

[Carrioncough]

Het was avond en het was koud. Hij bibberde bijna uit zijn vel, maar vandaag was hij pas erg laat uit het camp kunnen gaan. De wand van de nursery moest verstevigd worden met riet om de koude tegen te houden en daar had hij de hele dag mee geholpen. Nu was hij opzoek naar prooi, momenteel tevergeefs. Die zaten allemaal warm in hun nestje en hij begreep het. Carrioncough poefte zijn halflange vacht wat meer op. "Hi, Carrioncough," miauwde een stemmetje hem achter zich. Hij draaide zich om en zag Tearpaw staan. Eerst kwam er een glimlachje op zijn gezicht, maar die verdween als sneeuw voor de zon. Hij keek om zich heen en er viel een gênante stilte. Hij hoopte met hele zijn hart dat hij niet bedoelde wat hij dacht. Nee vast niet. Hij schudde even zijn kopje en er kwam een zwakke grijns op zijn lippen. "Eeuuhhmm bedankt?"

Prompt 31: Breng je kat in een ongemakkelijke situatie

♝ carrioncough

Het feit dat zijn glimlach verdween zei alles: ze kwam helemaal verkeerd over. Oh nee hè. Hij mocht absoluut geen verkeerde dingen denken. Er was voor enkele tellen alleen maar absolute terror van haar gezicht af te lezen. "Oh nee, ik bedoel niet dat- je weet wel." Shit, shit, shit. Kon ze alsjeblieft meteen en wel nu door de grond zakken? "Niet iedereen is blij met je als deputy, maar ik wel. Dat bedoelde ik." Stijfjes ging ze zitten, als gefaalde poging om iets van de spanning in haar lichaam te verdrijven. "Dus dat."

Oh! Hij gaf haar een spaarzame grijns en knikte dat hij het begreep. "Natuurlijk," begon hij zachtjes. Carrioncough stond op en liep langs de jonge kat heen. Hij raakte haar schouder aan in het voorbij gaan. "Dankjewel Tearpaw, dat vergeet ik niet!" Hij wenkte haar met een vlugge flik van zijn oor. De nacht krulde om hen heen. "Je wordt bijna warrior, heb je al een idee van een paar namen? Misschien kan ik ze doorspelen naar je moeder of wil je verrast worden?"

♝ carrioncough